Nee ben niet gepest. Had ook niet veel vrienden. Was altijd erg teruggetrokken,bang om vrienden te maken en erg op mezelf. Voelde mezelf heel minderwaardig en niks waard ofzo. Heel naar gevoel was dat. Doordat ik me zo afsloot was ik geen pestmatriaal want reageerde toch nergens op maar als ze een opmerking maakte over kleding, lichaam of iets anders kroop ik nog dieper onder een steen. Dit gevoel heeft lang geduurt en zelfs op middelbare school al ik liever op de gang alleen mijn brood dan dat ik bij klasgenoten ging zitten in de kantine. Niet dat ze mijn niet mochten ofzo, kan me niet herinneren. Ze waren zelfs altijd erg aardig alsof ze wisten dat ik dat nodig had. Dacht gewoon dingen als " wat zullen ze wel niet denken als ik er bij kom zitten". en nu nog heb ik hier last van maar sinds ik mijn man heb wel minder en nu ik kinderen heb is het ver weg. Ze hebben me nodig, houden van me en zien me graag. Dat laten ze blijken elke dag weer . Vriendschappen behouden is lastig. Bijv bellen voor wat leuks te doen moet vaak van hun komen, ik denk altijd dat ze niet op mijn zitten te wachten, ik ze lastig val en verplicht ofzo. Mijn beste vriendin op school was meisje wat heel erg gepest werd ;( voelde zo met dee mee Klinkt er kinderachtig zoals het er staat. Maar het is zoals het is. Dit komt niet door pesten maar door iets anders heftigs. Als klein kind was ik zo niet tot ik wandelt naar een goede vriend liep een straat verder toen ik net in groep 6 zat. Was toen net 8, bijna 9. Hoefde alleen poortje door. Onderweg werd ik tegengehouden, bedreigt door mes, meegenomen en misbruikt. Daarna is mijn onschuld verdwenen. Voelde me gewoon niet meer veilig en vertrouwen in de mensen was weg. Tot mijn 18 heb ik dit verzwegen maar ben toen compleet ingestort en kreeg diagnose ptss. Vind het erg jammer dat ik niet heb kunnen opgroeien tot de persoon die ik zelf was maar tot de persoon die ik ben gemaakt door deze gebeurtenis. Toch ben ik nu blij met wie ik ben. Ik leef met de dag, geniet van wat ik heb en ondanks soms een dipje ben ik erg blij met de persoon wie ik ben. Ik ben een goede liefhebbende moeder met 2 geweldige kinderen en super lieve man. Zet mezelf nog wel altijd op de 2e plek of 3e,4e. Wil niet opvallen en ben erg onzeker. Trek me daar ook niet veel van aan en discusie ga ik uit de weg.
Ja overbodig voor jou...maar voor mij dus niet Mijn man is ook erg gepest vroeger en we hebben het hier juist zo over gehad... want waarom dan...dat wilde hij juist wel weten... Ik ga me niet verontschuldigen voor iets wat jij opvat zoals jij dat doet. Ik heb uitgelegd hoe ik het bedoel en daarmee is het af...jij leest en zo en ik bedoel dat anders. Kun je daar ook inkomen? Dat mensen iets niet direct verkeerd bedoelen? Ik voel me aangevallen voor iets wat ik dus niet zo bedoel......en jou post voelt juist als een trap naar mij toe...zo van... ja je kunt het uitleggen maar je bent voor mij al fout bezig. Je trekt mijn bedoelingen in twijfel....daar vind ik wel wat van eigenlijk....
Ik ben gepest vanaf groep 4 basisschool tot einde van het voortegezet onderwijs. dus zo tot mn 17e. ik was sowieso al wat stiller van mezelf en een beetje mollig. werd veel buitengesloten op school, als laatste uitgekozen enz. rond groep 7 was het zo erg dat ze me buiten gewoon op stonden te wachten om me te pakken. ik heb een paar x gewoon via de andere uitgang moeten vluchten terwijl de leraar de pesters bezig hield/aansprak. of met zn allen naar gym lopen en me dan van achteren steeds onderuit proberen te trappen. uitschelden voor jongen, dikzak, lelijkerd. toendertijd werd er weinig aan pesten gedaan. Bij mij was het zo dat ik het "vast wel uitlokte" en het "viel wel mee". en ALS ik ze een keer terug pakte, een flinke mep verkocht, dan was dat uiteraard altijd een moment dat de lerares niet keek op de mavo ging het verder/begon het opnieuw. ik had kort haar en totaal geen meidenkleding dus leek echt op een jongen. daar werd ik dus ook voor uitgescholden. zo erg dat ze tijdens handenarbeid met zn allen met hun vuisten op de tafels aan het slaan waren en daarbij keihard in koor jochie, jochie, jochie schreeuwden. als laatste of niet kiezen voor gym, lachen en grapjes maken als ik voor moest lezen of spreekbeurt moest houden. gevolg, ik durfde helemaal niks te zeggen. onderweg naar school proberen me van de weg af te fietsen, tassen eraf trappen, spugen enz. het heeft tot op heden (ben nu 37) nog gevolgen. Ik heb zeer veel moeite met sociale contacten. Ik probeer ze nog steeds te vermijden. ik heb geen vriendinnen. maar dan ook echt geen 1. geen contact met de buren of ouders op school. ik heb ook nog nooit een relatie gehad. ik wilde wel dolgraag kinderen, was ook het enigste doel in mn leven en heb toen ook besloten om alleenstaande moeder te worden. 2 prachtige kids die ervoor zorgen dat ik soms wel contact MOET zoeken. merk de gevolgen tijdens mn werk. ben heel erg onzeker en mijn communicatieve vaardigheden zijn flink achter gebleven. zit nu voor een opleiding op school en heb echt grooooote problemen met presentaties, rollenspelen en andere dingen voor de klas of waarbij mensen staan te kijken.
Ik ben ook op de basisschool heel erg gepest. Vanaf groep 3/4 zo'n beetje. Op de middelbare ging het wel beter maar ook hier konden er wel pest-incidenten zijn. Maar dat was niet meer structureel en daar had ik ook vriendinnen. Op de basisschool had ik niet echt vriendinnen. Het ging best ver. De politie heeft in elk geval een keer bij ons thuis gezeten. Ik schaamde me altijd diep en sprak er thuis liever niet over. Het is me nooit duidelijk geworden waarom ik nu juist diegene was. Wat had ik fout gedaan? Ik heb er nu niet zo heel veel last van maar ik heb er in het verleden zodanig veel last van gehad dat ik wel heb gekozen voor de optie dat ik er last van heb. Ik ben niet superassertief dus misschien dat daar nog wel iets zit nu. Maar dat gaat sinds een paar jaar wel veel beter. Voor mezelf opkomen zit er nu wel in en ik ben ook niet zo heel bang meer. Maar ik voel me nu nog wel altijd beoordeeld. Op school van mijn dochter voel ik me beoordeeld of ik wel een goede moeder ben. Op mijn werk voel ik me beoordeeld of ik mijn werk wel goed doe. Ik loop veel op mijn tenen en ben snel bang afgekeurd te worden. Maar dat is niks met de depressie, suicidegedachten en eetproblemen die ik tussen mijn 18e en mijn 20e heb ervaren. Ik ben er echt van overtuigd dat het pesten hierin een hele grote rol heeft gespeeld).
Jammer eigenlijk dat je je nu zit te verdedigen voor het stellen van een doodnormale vraag omdat iemand er weer het negatieve van in wil zien... Ik heb het mezelf ook vaak afgevraagd waarom ik zo ontzettend ben gepest, dat lijkt me net zoals in het geval van jouw man juist logisch. Trek het je niet aan.
Trouwens...in de klas van mijn dochter zit nu ook een meisje dat heel even buitengesloten werd...dit hebben wij met een paar moeders besproken en daar iets aan gedaan. Het gaat me echt aan het hart als er kinderen worden buitengesloten. Vooral inderdaad voor de gevolgen die er later kunnen zijn.
Lief van je ...dank je. Ik bedoelde het echt niet verkeerd...ik analyseer vaak alles en vooral vanuit mijn studie van vroeger Sociologie) vind ik het interessant hoe mensen in groepen functioneren... Mijn man is ook echt zo'n leuke vent en ik kan me niet voorstellen dat iemand hem ooit zou willen pesten...nou en dat is echt wel heel erg gebeurd... Maar bij hem was het zo...hij was zichzelf en reageerde ook zo. Dus niet altijd in het straatje van iemand. En dan val je soms buiten de groep.
Misschien dat hij niet handig geformuleerd was, maar ik snap wel wat Bossi bedoelt. Althans, dat denk ik. Het is namelijk over het algemeen wel zo dat pesters iemand uitkiezen die 'zwakker' is. En dan niet per se lichamelijk (vaak ook wel) maar vooral wat betreft assertiviteit. Iemand die erg scherp van tong is en super assertief, zal niet snel gepest worden. Het kan wel, maar de kans is kleiner dan bij iemand die een negatief zelfbeeld heeft en zichzelf daarom al 'lager' plaatst. Daarmee is gepest worden niet ineens 'eigen schuld dikke bult' en volgens mij bedoelt Bossi dit ook niet zo. Maar als iemand zich realiseert dat hij of zij een heel negatief zelfbeeld heeft, dan kan die persoon eraan gaan werken om dit zelfbeeld bij te stellen. En zodra die persoon gaat geloven dat zijn net zoveel waard is als ieder ander èn zich hiernaar gaat gedragen, zou het best wel eens kunnen dat het pesten een heel stuk minder wordt. Dat gaat niet altijd op natuurlijk. Maar effectieve therapie of assertiviteitstraining gericht op eigenwaarde, zelfvertrouwen, weerbaarheid kan echt helpen om minder makkelijk eruit gepikt te worden. En dat terwijl de pester op dat moment niet degene is die verandert, maar het slachtoffer. (De pester zal waarschijnlijk op zoek gaan naar een ander. Daarom heeft de pester ook hulp nodig!) Het probleem met pesten is dat het vaak een vicieuze cirkel is: iemand wordt in eerste instantie 'gepakt' omdat pesters al aanvoelen dat iemand onzeker is of niet goed voor zichzelf opkomt. Door het pesten wordt het zelfvertrouwen van het slachtoffer nog kleiner. Dat maakt iemand een nog makkelijker slachtoffer voor de volgende pester die langskomt. Die bevestigt het negatieve zelfbeeld van het slachtoffer nog verder. En dan komt de volgende pester weer langs... Dit is ook de reden dat van school wisselen vaak niet helpt! En terwijl ik dit typ, voel ik weer dat ik (mijn mening!) altijd een hekel heb aan het woord 'slachtoffer' als het om pesten gaat. Het woord slachtoffer betekent voor mij iemand die zich weerloos van de ene ellende in de andere laat storten, compleet afhankelijk van de pesters, niet bij machte iets te veranderen. Het is NIET jouw schuld als je gepest wordt. Maar je bent ook niet een soort weerloze speelbal die alles maar over zich heen moet laten komen. Juist uit de slachtofferrol stappen - heel bewust!- en je voornemen en zelf geloven dat jij het waard bent om er te zijn. Dat niemand het recht heeft om jou dit aan te doen. En dat ook jij kunt leren van je af te bijten en voor jezelf op te komen. Dat jij het ook waard bent om voor jezelf op te komen... dat is denk ik de enige manier om er ooit uit te komen. Die pesters niet veranderen. Of misschien sommige wel, maar dan zijn er wel weer anderen die hun 'taak' overnemen. De enige manier om eruit te komen, is door het zelf te doen. Andere mensen kunnen je helpen, maar uiteindelijk moet je het zelf doen! Dat is tenminste zo'n beetje bij mij het proces geweest. En ik realiseer me, dat hoe langer het duurt hoe 'dieper' het zit en hoe moeilijker het is om je eigen denken om te draaien.
Hier ook heel lang gepest.. Ik ben nog steeds heel erg onzeker en heb een laag zelfbeeld. heb al heel wat dingen geprobeerd om het te verbeteren eeft een klein beetje geholpen. Ben altijd verlegen.. bang om fouten te maken. Nu ik ouder wordt gaat het langzaam wat beter En ik kan het niet helpen maar als ik de pesters wel eens tegenkom dan denk ik dat Karma zijn best heeft gedaan en ik geniet daar stiekem van..
Dat is het vaak. Je moet met de meute mee en wanneer je afwijkend gedrag vertoont (op welke manier dan ook) ben je al gauw een doelwit van pesters. Ik ben zelf autistisch (pas op mijn bijna 18e diagnose gekregen) en daardoor vertoonde ik ook 'afwijkend gedrag'. Pesters hebben gewoon een soort radartje lijkt het wel, voelen haarfijn aan wie er net ietsje anders is... Maar autisme heeft ook wel voordelen, zo lees ik een vraag vaak echt gewoon als een vraag en zoek er helemaal niet snel iets achter terwijl een ander dan wellicht helemaal beledigd is.
Natuurlijk is het voor pesters soms fijn te weten waarom juist zij degene waren die gepest werden. Alleen dit topic gaat over mensen die gepest zijn en of zij daar nog gevolgen aan ondervinden. Mensen stellen zich kwetsbaar op en dan schiet bij mij zon opmerking een beetje verkeerd. Wellicht niet rot bedoeld maar hij kwam op mij wel zo over.
Ik heb heel lang een beste vriendin gehad met asperger.... Ze was altijd gepest...tot ze dus bij mij in de klas kwam. Ik houd van mensen die zichzelf zijn en zelfs misschien een beetje anders. Veel interessanter... Maar ik snap ook dat het voor sommige mensen dus moeilijk is. Ja dat radartje...dat bedoelde ik dus net ook...alsof ze het weten dat iemand daar op gepakt kan worden...
Ja dat kan...maar misschien had je het kunnen vragen wat ik wel of niet bedoelde.... Dit kwam voor mij dan weer heel bot over...terwijl ik dus gewoon een vraag stelde over de gevolgen... ( on topic dus) Laten we het gewoon vergeten...ik snap wat jij bedoelt...en ik hoop jij nu ook wat ik bedoelde.
Ja idd... was bij mijn beste vriendin ook zo ongeveer. Was op de basisschool de sjaak, waarom? Geen idee, ze was anders dan de rest van de klas. Maar aan het eind van de basisschool was ze zo onzeker geworden in sociaal contact dat het op de middelbare school gewoon door ging, en op het mbo ook... maar daar maakte ze gelukkig goede vrienden en dat loste een heleboel op. Maar oh, wat maakte dat me woest. Ze is zo'n geweldig leuke, lieve, creatieve en intelligente meid.. dat was deels ook het probleem denk ik, ze dacht gewoon op een andere manier dan veel meiden in haar klas (verwacht ook dat ze met een iq-test ver boven dat gemiddelde uit zou springen eerlijk gezegd). Daar was ze anders in en vervolgens was die onzekerheid genoeg om haar steeds weer te pakken... pffff ik word nog boos als ik er aan denk :x Ik zat nooit bij haar in de klas, we schelen een een jaar. Anders had me dat een hoop gevechten opgeleverd denk ik :x (Ik ben een stuk feller dan zij). Gelukkig heeft ze nu een fijne relatie en een fijn socaal leven en alles lekker precies zo voor elkaar zoals ze zelf wil.
Ja ik ook.. van mn 10e tot mn 16e. Ik ben dagelijks uitgescholden, geduwd, geslagen (niet vaak) Bespuugd, spullen afpakken, spullen vernield, achtervolgd, ingesloten etc.. Helaas heb ik er wel last van. Ook na jaren therapie. 1 op 1 ben ik heerlijk mezelf maar in groepen en niet vertrouwde omgeving weet ik me moelijk een houding te geven en blokkeer ik. Dan kom ik w.s raar over en word ik weer onzeker. Toch ben ik trots dat ik wel dingen aan ga. Ik zie er enorm tegenop dat mn dochter naar school moet volgend jaar. Heb er last van paniekaanvallen als ik een school in moet. Maar ik zal wel moeten volgend jaar..
Gek he, dat heb ik dus vooral met gymzalen. Maar voor mij was het juist wel goed om de confrontatie aan te gaan en gewoon vanaf afstand te kijken hoe lekker mijn dochter gewoon aan het sporten was (ze sport in een zaal die door andere scholen als gymzaal wordt gebruikt). Had wel helemaal klamme handjes trouwens haha.
Bij sommige verhalen bijna een traantje gelaten. Wat een impact heeft het op iemand, niet te geloven. Ik weet inmiddels wel waarom ik gepest ben. Ik heb een hele negatief ingestelde moeder, ze reageert op nagenoeg alles eerst met een negatieve opmerking. Dit was dus ook al toen ik klein was en daardoor werd ik heel onzeker. En dat is natuurlijk iets wat pesters meteen in de gaten hebben. Door haar gedrag zocht ik continu bevestiging, ook bij de verkeerde (criminele) mensen. Dat heeft me, totdat ik mijn huidige man leerde kennen, ook ontzettend in de problemen gebracht. Maar zelfs nu ik een gezin heb, durf ik me niet echt te geven. Zelfs niet naar mijn man toe. Ik heb geen vriendinnen, en zal waarschijnlijk ook nooit meer iemand echt dichtbij laten komen. Voor de buitenwereld kom ik waarschijnlijk ook stug en bot over. Heel vaak zeg ik de dingen ook net verkeerd, zodat ik soms best onaardig overkom. Maar ik weet me gewoon nooit goed een houding te geven. Vanaf volgende week ga ik in therapie. Hopelijk helpt het.
Ik vind de vraag van bosi333 trouwens ook niet raar. Wel een goeie vraag toch. Want ik denk dat ik ook makkelijk slachtoffer was door mezelf. Niet dat ik mezelf daardoor de schuld geef. Ik heb ook wel eens iemand horen zeggen dat gepestte mensen er zelf om vroegen.. dan word ik wel boos..!!
Wat goed dat je in therapie gaat en wat verdrietig voor jou ! Wat je zegt over een negatieve moeder, ik ben zelf ook negatief ingesteld. Ik probeer er wel heel erg op te letten, maar ik ben zo bang dat mijn dochter ook slachtoffer wordt!
Tegen mij zeiden ze dat nota bene op de middelbare school, waaronder het grootste deel van de leraren... Dat heeft mijn zelfbeeld ontzettend aangetast maar gelukkig kreeg ik het laatste jaar een heel aardige mentor die mij duidelijk heeft gemaakt dat dat grote onzin was. Hij heeft overigens wel heel erg zijn best moeten doen om dat uit m'n hoofd te praten want het zat er echt ingeprent dat het gewoon mijn eigen schuld was dat ik gepest werd. En altijd maar weer dat verhaaltje van je moet weerbaarder worden, hoeveel gesprekken hebben ze daar wel niet over gevoerd met mij... Maar geen 1 stevig gesprek met de pesters. Ik heb soms het idee dat de slachtoffers eerder als daders worden beschouwd dan de echte pesters. O ja, ik weet niet hoe dit met 'mede-gepesten' zit, maar ik heb meelopers eigenlijk zelfs als erger ervaren dan de pesters zelf. Dat waren er bovendien vaak ook véél meer, dus in mijn ogen een grotere bedreiging.