Hoe doe jij het als je ergens naar binnen gaat ( alleen) en er zijn al mensen en je moet dan aan een specifiek persoon iets vragen? Terwijl diegene dan met meerdere mensen staat of zit. Ik voel me dan zo opgelaten en denk dat ik hun dan stoor. Want vaak kijken ze dan ook nog tegelijk en dan voel ik me helemaal ongemakkelijk. Of als ik wandel en er komen een paar mensen tegemoet lopen weet ik ook nooit goed waar ik moet kijken en het lijkt dan of zij heel stoer aan komen lopen. Ben benieuwd of mensen het herkennen in situaties. Ik heb het trouwens lang niet altijd, maar alleen in onzekere buien.
Het eerste stukje snap ik niet helemaal? Bedoel je dan in een winkel ofzo? Ik zeg dan gewoon, goedemiddag, mag ik iets vragen? En stel mijn vraag. En als ik mensen tegemoet loop in een bos zeg ik gewoon goedemorgen of goedemiddag. Maar goed, ik ben wat dat betreft niet verlegen en voel mij ook niet snel opgelaten. Ik heb ook een beroep waarin ik veel met ''vreemde'' mensen moet praten of op mensen in een groep moet afstappen dus ik ben daar heel gewoon mee.
Ow erg herkenbaar! Vooral dat stuk over tegemoetkomende wandelaars, ik voel me dan soms zo vreselijk opgelaten terwijl ik weet dat het nergens op slaat Of in een volle bus stappen.. ook zo'n drama. Ik heb dat eigenlijk altijd wel gehad, een soort van onzekerheid. Wat best gek is want ik krijg altijd te horen dat ik juist ontzettend zeker overkom Het is wel al stukken minder dan "vroeger" overigens.
Ik ben ook niet verlegen maar wil niet lastig zijn door mijn vraag, mijn storen. Mijn eerste stuk ging over het afdelingshoofd van het verzorgingshuis waar een familielid zit waar ik wat aan wou vragen, maar ik zag dat ze zaten te lunchen dus liet het maar, was niet super urgent ofzo. Ik vind het dan vervelend om mezelf op te dringen en zeker om daar binnen te gaan met alle blikken (lijkt het) naar mij.
Ik krijg ook altijd te horen dat ik zo zeker overkom. En ik ga bv 2 X per week zwemmen (alleen) en dan heb ik nergens last van, lijkt of ik dan schijt heb aan alles. Ik voel me daar gewoon heel fijn, tijdens het zwemmen .
Nee, ik zou dan gewoon aankloppen en vragen of ik even kort wat mag vragen/bespreken. Als het niet past, dan geven ze wel aan wanneer het beter zou passen. Maar ja, ik ben zelf ook vrij spontaan wat dat betreft, dus heb daar ook niet echt "last" van.
Ik loop gewoon binnen en stel mijn vraag. Ik probeer altijd een rechte houding aan te nemen, voeten naast elkaar en armen langs mijn lichaam. Zodat ik zeker over kom. Eerder had ik hier heel veel moeite mee maar tegenwoordig gelukkig niet meer. Misschien helpt het als je een beetje op je houding let zodat jij je ook zekerder gaat voelen van jezelf?
Draai het eens om! Als jij het afdelingshoofd was geweest had je het dan vervelend gevonden als iemand vraagt of het even gelegen komt om een vraag te stellen? Ik zelf niet want a. Als ik het wel vervelend vindt zeg ik dat het nu even niet uitkomt en dat ik later even bij je langsloop. Of je kunt gewoon je vraag stellen. De menden die er bij zitten kijken logischerwijs. Waarschijnlijk niet eens naar jou maar omdat mensen altijd kijken als er iets gebeurd. Wat is de angst die je dan hebt? Dat ze iets van je vinden? Ik herken het in keine mate dat ik het heb bij mensen die in hiërarchie hoger staan dan ik op werk. Maar dan recht ik mijn rug en doe ik toch mijn ding omdat dat juist vaak gewaardeerd wordt.
Ik zou ook gewoon even kloppen en vragen of ik iets mag vragen. Als een groep langs me loopt, dan loop ik meestal gewoon door, maar als ze me aankijken zeg ik goedemorgen/goedemiddag of whatever... Maar ik ben eigenlijk ook niet zo snel verlegen. Het zijn ook maar gewoon mensen denk ik dan, niet meer dan dat ik ben.
De angst die ik dan heb is dat ze veroordelend naar me zouden kunnen kijken. Dat ze kijken omdat ik het ben dat ze me raar kunnen vinden. En dat ik nu mijn buik niet kan verbergen en kunnen denken dat ik ermee te koop loop. Wat echt niet zo is, ik heb het zolang mogelijk proberen te verbergen maar dat lukt nu niet meer. Juist om de vooroordelen die men over zwangeren heeft. Moeten opstaan etc, dat hoeft voor mij echt niet, ik ben zwanger, niet meer en niet minder. Ik ben niet gehandicapt of zielig en ik voel me ook niet verheven omdat ik zwanger ben, waarom zou ik. Op het kdv van mijn zoontje, zit ook het kind van mijn verloskundige, dus haar kom ik daar tegen en ook in de praktijk. Ik praat vaak leuk met haar maar voel me toch ongemakkelijk Een mens kan gek in elkaar zitten hè?
Wat naar dat jij de angst hebt dat ze anders naar je kijken omdat je zwanger bent en het zichtbaar is. Je bent zwanger, dat is hartstikke leuk en daar mag je mee showen! Je hoeft daardoor echt niet te denken dat mensen denken dat jij je verheven voelt. Sterker nog, ik kan me niet voorstellen dat mensen dat denken. En dan nog, als iemand voor je opstaat en jij vindt het niet nodig dan kun je ook vriendelijk bedanken en zeggen dat het niet nodig is. Ik vind het echt jammer om te lezen dat je je buik hebt proberen te verbergen .