Nee nooit gepest gelukkig. Ik trok op één of andere manier altijd wel gepeste kinderen aan. Waarschijnlijk omdat ik ze gewoon in hun waarde liet. En nog steeds merk ik dat ik bepaalde types (kneusjes, sorry voor de benaming) aantrek. Als zo iemand tegen mij begint te praten, klets ik gewoon terug. Ik merk dat anderen zich beter voelen dan deze mensen en ze negeren of gewoon amper antwoorden. Dat zal ik nooit doen. Vind dat respectloos.
Het valt mij op dat veel gepesten de oorzaak bij zichzelf zoeken. Ik was stil, verlegen, niet assertief enz. Dit is toch een beetje de wijze waarop er naar de oorzaak gekeken wordt. Ik zie dit echt anders. Het stille, verlegen, niet assertieve is in mijn ogen juist een gevolg van het pesten en geen oorzaak. Ik weet dat er sessies zijn geweest onder volwassenen waarbij 1 persoon (de meest communicatieve, sterke, zelfverzekerde persoon) buiten het lokaal werd gezet. Als hij weer binnenkwam was zijn opdracht een voorwerp te zoeken. De andere mensen hadden als opdracht dit zo goed mogelijk te verhinderen, pesten dus. (Zonder fysiek geweld). Binnen enkele seconden werd deze zelfverzekerde persoon een stuk onzekerder, angstiger, ongemakkelijker. Een kind dat gepest wordt, wordt beschadigd in zijn identiteit. Zich terugtrekken is een manier om te overleven. Het loopt geen normale ontwikkeling door. Als het pesten lang aanhoudt wordt het terugtrekken zijn persoonlijkheid. Dit als gevolg van het pesten, niet als oorzaak. Helaas wordt de oorzaak van het pesten vaak bij het slachtoffer gezocht. Dit is heel erg vind ik.
Ik ben erg gepest omdat ik een jaar jonger was dan de rest (klas overgeslagen) en helaas mocht ik niet evenveel als de rest en had ik ook niet de juiste trendy kleren destijds. Ik ondervind er nu nog last van in de zin dat ik altijd op mijn tenen loop overal en bij iedereen.. vermoeiend maar is er mee te leven
Ik ben vroeger onwijs gepest (op school, in de buurt en thuis in het gezin) en tegenwoordig ervaar ik dat nog steeds wel eens op het werk/studie/onderling in de familie. Tja, ik ben nou eenmaal dik en een tikkie vreemd en val daardoor twaalf van de tien keer buiten een groep. Het is nou eenmaal zo, ik heb mezelf ook niet gemaakt en ga mezelf daar ook echt niet voor excuseren. In het begin probeer ik vaak nog wel mijn best te doen om erbij te horen, maar ik merk al snel dat het de moeite niet waard is omdat ik over sommige dingen compleet anders denk. Ik heb er verder geen last van want ik ga mijn eigen weg en verder even goede vrienden. Altijd al gedaan trouwens, en door de jaren heen heb ik een nog veel dikkere huid gekweekt waar maar weinig mensen doorheen komen. Dus ja, wel gepest, nee geen hinder of gevolgen. Of nou ja, misschien iets meer koppigheid & volhouden, mij ergens emotioneel voor afsluiten en doorzetten zonder lichtpuntjes en dergelijke. Ik kan prima functioneren in overleefmodus; leuk is anders, maar toch.
Ik ben vroeger ook gepest op de lagere school. Mijn ouders zijn vrij simpel, mijn moeder heeft daarbij ook nog een laag IQ. Daardoor kleedde ze me "fout" aan. Roze ribbroek met rode lakschoentjes, ongekamd haar, nog slaap in mijn ooghoeken.. en tja, dan ben je al snel het pispaaltje. In de pauzes zat ik alleen op een bankje, niemand wilde met mij spelen of uberhaupt met mij praten. Als iemand naast me moest zitten werd er door de pester eerst een hele bus vlooienspray over me heen gespoten (alsof natuurlijk). Fysiek zelden gepest trouwens. Ik ben depressiegevoelig en dat verwijt ik aan de pesterijen. Ik denk er nog vaak aan terug en hou er altijd buikpijn aan over.
Ik ben enorm gepest en de reden waarom ik gepest ben is, dat ik een zus met een beperking heb. Als gevolg hiervan ben ik uitgescholden, geslagen, achtervolgd, opgewacht enz enz Ook door leraren kreeg ik vaak opmerkingen zoals bijv doe eens beter je best je lijkt wel net zon m#ng##l als je zus, altijd als laatste werd ik met iets gekozen, ik werd niet vaak op kinderfeestjes uitgenodigd en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Ook toen ik naar de middelbare school ging moest mijn basisschool leraar een advies doorgeven en deze had zon hekel aan mij (toen een kind van 11) dat hij door heeft gegeven dat ik vbo moest gaan doen en dat eigenlijk nog te hoog was. Dit alles draag ik nog steeds dagelijks met mij mee, ik weet zeker dat als ik niet gepest was ik een ander persoon was geweest, ik ben nu iemand met veel angst, maar me veel groter voor doe dan ik ben, ik kom ontzettend zeker over maar niks is minder waar, ik trek mij alles aan en kan dagen/weken in zitten over iets wat iemand tegen mij heeft gezegd, ook heb ik een hele muur om mij heen gebouwd en vriendschappen kapot laten gaan/gemaakt door mijn onzekerheid en angsten. Ik heb alles jaren weggestopt, maar helaas kwam vorig jaar er toch alles uit, in de vorm van enorme angst aanvallen en een zware depressie Hier heb ik hulp voor gekregen, maar ik denk niet dat ik 100% kan veranderen. Mijn grootste angst is dat mijn dochter (nu 2 jaar) op mij gaat lijken, of ook gepest gaat worden.
Ja op de middelbare school een tijdje. Of ik nu er last van heb? Nee, ik steek een dikke middelvinger na ze. Als ik ze ooit zou tegenkomen zou ik met een grote neppe glimlach op mijn gezicht langslopen..
De oorzaak van het pesten moet niet bij het slachtoffer gelegd worden. De daders zijn de schuldigen. De 'kijkers' en het slachtoffer zijn wel medeverantwoordelijk voor de oplossing. Pesten is een onderdeel van groepsdynamiek. Dat los je niet op door 1 radertje (daders) aan te pakken. Ook de omstanders moeten een actieve rol hebben en er moet ook hulp komen voor het slachtoffer, om te voorkomen dat hij / zij door de ontstane onzekerheid in een andere situatie opnieuw slachtoffer wordt.
Ik heb gestemd dat ik er geen last meer van heb, maar als ik nu verder door denk: - ik heb moeite om vrienden te maken - ik vertrouw mensen niet snel - ben snel 'bang' dat mensen mij vergeten (bijvoorbeeld als ik arriveer op een afspraak en ik ben de eerste) - sneller het idee dat mensen mij raar vinden of me wegkijken. Dat ze me niet interessant vinden om mee te praten of zo. Dus toch wel wat, gelukkig niet veel last van. Soms. In het krijgen van een relatie merkte ik juist dat ik hoge verwachtingen stelde aan een man. Dat hij me op handen hoort te dragen. Pas als hij het waard is seks en zo. En dat heb ik gekregen op mijn 17e en het is nog dezelfde
Ja ben erg gepest op de basis en middelbare school, ook veel kinderen buiten school die me uitscholden, maar bijv ook thuis was het niet fijn. Hoewel ik in eerste instantie niet vond dat ik er nog last van had, realiseer ik me na het lezen van het topic dat het wel flink is blijven hangen. Ik ben erg onzeker over mijn uiterlijk (al wordt het wel minder), maar vooral dat ik niet 'goed genoeg' ben, niet in mijn relatie maar bijv ook niet in mijn werk. Ik ben hier al veel ingegroeid. Tot een paar jaar terug was ik overtuigd dat ik altijd alles verkeerd deed. Dat is toch wel minder. De zaken die Sandana beschrijft herken ik ook wel. Ben toch altijd bang dat ik niet belangrijk gevonden wordt, zelf in mijn vrienden groep, dat ik er niet echt bij hoor. Dat ze het leuker vinden zonder mij, etc. Ook dit wordt minder, maar het zit dus toch best diep!
Hoi! Graag zou ik in contact komen met degenen die nog steeds last hebben van de gevolgen van het pesten. Ik ga namelijk een bedrijf beginnen waarmee ik vrouwen en kinderen wil gaan helpen die vroeger gepest zijn en waarbij de impact zo groot is geweest dat zijn nog steeds met de gevolgen hiervan kampen. Ik ben vroeger zelf ook gepest en weet dus heel goed hoe dat is. Ik ben in een oriënterende fase en zou graag eens met jullie willen praten hierover bv via Skype of via de telefoon. We gaan het niet hebben over wat er precies is gebeurd, want dat zal waarschijnlijk te pijnlijk zijn (tenzij dat je dat uiteraard zelf wilt), maar puur over de impact en de gevolgen hiervan op je leven naderhand. Ik hoor graag van jullie via anita.norder@gmail.com. Tot dan!
Ik ben op de middelbare school zo gepest, dat ik last kreeg van paniek in groepen mensen. Ondanks dat ik er groeps therapie voor heb gevolgd, 13 jaar geleden, voel ik me nog steeds claustrofobisch in een groep, dat is wel lastig, bijv. op een werkbespreking. Ik had rood haar, een bril en een beugel en was ook nog eens erg verlegen, dus was ik een makkelijk slachtoffer. Toen ik na de mavo begon aan een opleiding, haakte ik na 2 weken al af, ik raakte echt in paniek. 13 jaar geleden kreeg ik fevarin voor geschreven, ik voelde me echt een stuk beter en gebruik het nog steeds. Voor echte moeilijke situaties heb ik alprazolam, wat ik zo min mogelijk gebruik en dan nog een half tabletje per keer. Ik gebruik iets van 10 tabletjes per jaar, niet zo veel, maar het idee dat ik iets voor noodgevallen in huis heb, is fijn. Inmiddels heb ik 3 zoons en heb ik vorig jaar mijn verzorgende c diploma gehaald. Mijn bejaarden helpende diploma had ik 20 jaar geleden gehaald, na de mislukte opleiding. Maar pesten kan zo veel kapot maken, vroeger werd het op mijn school ook niet echt serieus genomen.