Hoi Dames. Wanneer komt bij jullie het gevoel van trots op jullie zelf te zijn ? Ik heb het gevoel momenteel dat alles een moetje is en op de lopende band gaat zeg maar.. Ben bezig met afvallen, en het lukt me vrij goed inmiddels al 7.5 afgevallen .. Iedereen kan het zien, maar voor mijn gevoel hoort het zo. niet dat iedereen het kan zien maar dat ik moet afvallen. Door een bepaalde reden is mijn man tijdelijk soms wel 6 dagen van huis af en sta ik er met 3 kinderen alleen voor.. en dat gaat hardstikke goed en we hebben het hardstikke gezellig ondernemen veel leuke dingen. Mijn man is hardstikke trots op mij. Maar voor mij voelt dit niet zo voor mij voelt het alsof het zo hoort ( mijn man werken en ik thuis ) begrijp me niet verkeerd ik vind het heerlijk om bij de kinderen te zijn.. En zo kan ik nog wel meer dingen op noemen wat meer als het hoort zo aan voelt...
Ik snap je wel...op een ander gebied dan afvallen, maar ik vind alles wat ik doe ook zo vanzelfsprekend...terwijl een ander denkt: wow knap! Het duurt bij mij een poos voordat het gevoel van trots zijn "binnenkomt" zeg maar...is dat wat je bedoeld? Hier was het de situatie/rolverdeling thuis. Ik ben heel bewust gestopt met werken buitenshuis, en ben daar vanaf dag 1 ontzettend blij mee. Maar denigrerende opmerkingen van buitenaf maakten dat minder leuk. Ik heb geleerd erboven te staan en te beseffen hoeveel dit brengt voor ons als gezin. En ik ben gaan inzien hoe bijzonder het is om juist als je thuis bent in andere dingen uitdagingen te gaan zien. Er is een wereld voor mij open gegaan. Daarnaast ging ik aan het werk als gastouder en kreeg daar ook heel wisselende (soms vervelende) reacties op. Ik heb mij daar niks van aan getrokken. Inmiddels ben ik zelfstandig ondernemer met mn opvang en loopt het als een trein. Ik krijg steeds reacties over hoe professioneel het eruit ziet en het reilt en zeilt. Daarin kan ik nu echt heel trots zijn op mijzelf als iemand dat zegt.
Geen idee! Ik herken het wel hoor. Ik heb best wat bereikt qua studies enzo maar ik ben daar totaal niet trots op. Het kostte me namelijk weinig moeite. In andere gevallen denk ik inderdaad, maar dat spreekt toch vanzelf? Waar ik eigenlijk alleen maar trots op ben bij mezelf, is als ik iets erg eng vind, er bang voor ben, en het dan toch doe. Vroeger bijvoorbeeld een presentatie doen voor mijn werk. (Ondertussen is dat niet meer eng ). Of klimmen op een berg. Dan heb ik iets moeten overwinnen. Dat vind ik meer iets om trots op te zijn dan wanneer het vanzelf ging.
Thanks Tuc dat is precies wat ik bedoel. Ik kon niet het juiste woord vinden. Alles voelt als vanzelfsprekend idd Ik ben ook gestopt met werken juist om er voor de kinderen te zijn aangezien mijn man dan Veel weg is .. nou idd wat een commentaar sommige geven. Mag ik vragen waar je of wat je als uitdaging ben gaan zien ?
Ik denk dat het gewoon nog even duurt voordat jij dat zo voelt en ziet! Het moet even landen zeg maar! Goed gedaan hoor!!!
Sowieso door mn gastouderopvang...om echt iets professioneels weg te zetten. Maar buiten werk en dat is nog wel de grootste uitdaging ben ik mij nog meer gaan verdiepen in 1 van mijn grootste interesses: politiek, en ben ik daar veel over aan het lezen en leren. En ik ben her en der wat gaan schrijven. Ik heb 2 jaar journalistiek gestudeerd voor ik de SPW ging doen en dat trekt nog altijd enorm. Die 2 probeer ik te combineren...dus vooral politiek gerichte stukjes.
Oké thanks daar liggen helaas mijn interesses niet Ik zou best een studie willen gaan volgen als onze kinderen allemaal op school zitten.. maar ja welke studie en ben ik niet te oud .. etc dus doe ik het automatisch niet .. Ik doe wel veel in het huis zelf ( schilderen dingen maken etc ) en ik Doe veel vrijwilligerswerk bij mijn oma op de afdeling maar ja om daar in verder te gaan ?? .. Hahah lastig allemaal