Ik zag vandaag in de krant een artikel over de World press foto contest en één van de genomineerde fotografen. Ik schrok me rot. Er is iets vreselijks aan de gang en we weten het allemaal, maar de beelden die erbij horen, gaan veelal aan ons voorbij. We spreken van gelukszoekers en botsende culturen. Allemaal vast ook waar. Maar als ik deze foto's zie, dan breekt mijn hart en hoop ik toch echt dat het ooit weer goed komt. Dat ook de kinderen die deze oorlog(en) overleven of ontkomen, dat wat ze meegemaakt hebben een plek kunnen geven en gelukkig kunnen worden... Ik wil mijn ogen niet sluiten. Let op: er zitten schokkende beelden bij. Abd Doumany - 2016 Photo Contest | World Press Photo
Afschuwelijk. En het zal wel aan mij liggen maar ik vind niet dat een fotograaf met zulke foto's een contest hoort te winnen.
Dit is de realiteit van oorlog. Ik vind het heel goed dat deze beelden naar buiten komen. Dit is namelijk dagelijkse realiteit. Het maakt mij heel dankbaar om hier te mogen wonen.
Vreselijk, sinds ik mn dochter heb kan ik ook weinig van de ellende hebben. Kinderen zijn zo lief, onschuldig, kwetsbaar. En er moeten zoveel daarvan vreselijke dingen meemaken. En hun ouders natuurlijk net zo goed Vooral oorlog maar ook mishandelingen, misbruik.. Ik vraag me soms echt af in wat voor wereld wij leven
Eens. Juist doordat er een prijs mee gewonnen is, komt er meer bekendheid voor de afschuwelijke werkelijkheid waarin sommige mensen moeten leven. Hopenlijk hiermee ook meer begrip voor de vluchtelingen die op zoek zijn naar een veilige plek om te mogen wonen.
hier idem ik denk wel eens wat als... godzijdank zit ik niet in deze positie maar wat moet het voor deze mensen vreselijk zijn en dit zijn nog maar een paar dingen van de vreselijke dingen die hier allemaal gebeuren er is ook zoveel dat de media hier niet laat zien
Dit is helaas 'gewone' realiteit van een oorlog, en van alle oorlogen die blijven woeden overal in de wereld. Ik was zelf één van die kinderen ooit, en het is niet met woorden te beschrijven hoeveel pijn het doet om te moeten horen en lezen hoe verschrikkelijk laag gepraat wordt over de hel die deze mensen doormaken..
Precies, en ik hoop zo dat onze kinderen dit nooit nooit nooit hoeven mee te maken in hun hele leven. Want zoiets draag je voor altijd met je mee.
erg dat dit een world press foto moet zijn. als iedereen elkaar nu eens in zijn waarde zou laten zouden deze foto's niet bestaan. super erg dit, maar dit is maar 1 foto er sterven zoveel mannen/vrouwen/kinderen in oorlogen ieder jaar weer. wanneer stopt het nu eens!