Dag allemaal, Misschien een vraag die al vaak gesteld is maar wanneer of aan wat merk je dat je klaar bent voor een tweede kindje? Ons kindje is nu 1,9 jaar en het begint toch wel te kriebelen. Graag zou ik ook geen té groot leeftijdsverschil willen omdat we het wrs bij 2 kinderen gaan houden. Nu was mijn eerste zwangerschap niet de gemakkelijkste, heel lang misselijk,overgeven, bekkeninstabiliteit, zwangerschapsdiabetes dus insuline moeten spuiten. En de bevalling was ook niet geweldig. Maar toch zou ik eventueel een tweede kindje. Hoe verliep deze 'keuze' bij jullie? Wanneer wisten jullie het zeker?
Wij wisten het toen we beiden begonnen te verlangen. Was echt een gevoel vanbinnen. We keken naar onze dochter en hadden beiden het gevoel van hier past er nog een kindje bij. We hebben ook wel goed bekeken of dit praktisch allemaal mogelijk was, maar op dat vlak waren er bij ons geen bezwaren. We hadden de plek en het geld voor een tweede. Door er veel over te praten werd het verlangen groter en toen beslist er gewoon voor te gaan en er nog geen seconde spijt van gehad.
Ondanks dat ik zware bi had en oudste een huilbaby was wisten wij altijd dat we een tweede wilde. (En derde en vierde) omdat we dat voor kind zelf fijn vinden. Ik kom uit een gezin van vier kinderen wat ik geweldig vond en vindt en man heeft altijd een broer of zus gemist. Toen nmr 2 zich ineens wat vroeger aandiende dan verwacht was oudste 16 maanden. Zware zwangerschap weer maar het ging wel! Je vind je handigheidjes er wel in. Heb nu twee zoons met beperking dus geen derde en vierde meer hier helaas, maar samen zijn ze dikke vrienden, zelden ruzie en ze kunnen niet zonder elkaar. Vond de peuter-baby tijd ook niet zo zwaar, maar dat kwam omdat ik een huilbaby gewend was en zoon 2 een droombaby bleek te zijn.
Wij komen beide ook uit een groot gezin daarom dat ik toch ook voorstander ben van meer dan 1 kind. Toch fijn om iemand naast je te hebben, een broer of een zus. Momenteel slaapt ons kindje nog niet door dus dit zijn we nog gewoon. Mede daarom dat het nu misschien 'makkelijker' is ervoor te gaan dan pas binnen enkele maanden.
Wij hebben net besloten dat we voor een 2e kindje gaan en wanneer. Dat we een 2e kindje wilde stond altijd al wel vast, maar hoe en wanneer hebben we de eerste periode niet zo over nagedacht. Wat ons nu heeft doen besluiten om voor een 2e te gaan is dat we nu gewend zijn aan hoe het gaat. R. hoort helemaal bij ons als gezin, het is niet meer (zoals het de eerste periode wel voelde) we gaan weg, oh ja wacht R. moet ook mee, hoe gaan we dat doen enz. Het loopt nu gewoon lekker en ik heb genoeg momenten op een dag waarbij ik denk, een 2e kindje zou prima passen en lukken, ik heb er de tijd voor. Het eerste jaar vond ik vrij pittig en ik ben blij dat ik daar toen ook de tijd en energie voor had. Ik had een zwangerschap met een baby/dreumes denk wel erg pittig gevonden, ons zoontje slaapt ook nog niet zo heel lang door bijv. Als alles zo voorspoedig mag gaan als bij ons zoontje dan zal ons zoontje net wel of net geen 3 zijn als er een broertje/zusje komt. Voor ons voelt dit nu als de juiste keuze, maar dat is natuurlijk heel persoonlijk.
Wij hebben besloten om niet voor een tweede te gaan. Het past niet in ons leven. Beide drukke banen en andere bezigheden en regelmatig voor het werk in het buitenland. Gelukkig is onze uk van bijna 3 makkelijk en gaat ze zonder moeite naar de opvang en gastouder en kunnen we haar ook makkelijk overal mee naar toe nemen. Tevens moet ik ook niet denken aan die nachtvoedingen e.d.. Me zwangerschap was echt vreselijk. Ben met 23 weken al in het zhuis terecht gekomen en heb daar toen 4 maanden gelegen. De kans dat het weer gebeurt is aanwezig. Daar zit ik echt niet op te wachten als ik eerlijk ben. Dit speelt voor mij al aardig mee in de beslissing. Veel mensen vinden het zielig dat onze kleine geen broertje of zusje krijgt. Zielig? Ik weet het niet. Je hoort vaak genoeg dat broer en zus geen contact hebben met elkaar later.
Wij hebben besloten dat er pas een 2e komt als we een ander huis hebben. In dit huis is het gewoon niet mogelijk ivm ruimte. We hopen dat dat dit jaar nog is en dan willen we in januari 2017 ervoor gaan Maar dat is nog maar afwachten.
Ja, die ruimte vond ik ook wel belangrijk. Sinds kort hebben we de ruimte hier ook voor en daarom dat ik er toch begin over na te denken. @apple2015: knap dat jullie ervoor gekozen hebben om het bij eentje te houden en jullie je niet van je stuk laten brengen door meningen van anderen. Op zich loopt alles nu wel goed met 1 kindje en 'de schrik' zit er wel in hoe het zou lopen met een tweede. Want zal toch weer een aanpassing zijn.
Wij wilden sowieso 2 kinderen en na 4 maanden had ik al helemaal de kriebels. Bij ons zoontje heeft het 2,5 jaar geduurd dus wij hadden besloten om na de bevalling geen anticonceptie te gebruiken en te zien hoe het zou gaan. We hadden ook rekening gehouden dat het misschien niet meer zou lukken en dat zouden we ook prima gevonden hebben. Maar na 9 maanden was ik alweer zwanger! En nu schelen ze 1,5 jaar, zo leuk! We hebben jammer genoeg niet zo'n groot huis en kinderen slapen ook samen op de kamer. Maar dat is geen punt en ze vinden het ook helemaal niet erg. Als ze straks ouder zijn moeten we wel verhuizen maar wij vonden samen op een kamer geen reden om te wachten.
Dit probleem speelt hier ook. We hebben maar 2 slaapkamers. Wel plannen om te gaan verhuizen, maar gezien de restschuld op dit huis hebben we het uitgesteld. Wij hebben besloten om eind dit jaar voor een 2de te gaan en mocht dat lukken, dan zullen we nog in dit huis wonen. Hou heb jij dat gedaan qua kamers? Sliepen ze gelijk samen op een kamer of heeft je jongste de eerste tijd bij jullie op de kamer gelegen. Ben bang dat ze elkaar dan wakker maken... dochter slaapt pas sinds kort in de nacht een beetje door. Wat als de 2de ook zo spookt in de nacht de eerste 1 1/2 jaar... hoe gaat dat bij jullie?
mijn kinderen schelen precies 2 jaar ik wilde er gewoon niet te veel tijd tussen hebben zitten en ze zijn echt gek op elkaar <3 zo mooi om te zien wel vond ik mijn 2e zwangerschap ontzettend zwaar had al snel last van BI en ook nog de eerste 24 weken 24/7 misselijk geweest waardoor ik allemaal dingetjes niet meer met mijn zoontje kon doen.
Ondanks dat ik graag brusjes heb voor mijn kinderen sluit ik me bij jou laatste stuk aan, er is niks zielige aan! Beide kanten hebben voor én nadelen en niks erger dan een ongewenst kindje omdat het "zo hoort!"
Ik heb nadat ik bevallen was altijd gezegd dat het bij 1 zou blijven. Ik heb een nare zwangerschap gehad (angst -en paniekaanvallen, hoge bloeddruk, schildklierproblemen, ernstige reflux), ons meisje was een huilbaby en ik kreeg een pnd. 1,5 jaar geleden begon het toch ineens ontzettend te "kriebelen", onze dochter was toen 4 jaar. Toen bleek ik al zwanger haha Dat was eerst wel even schrikken maar ik heb een heerlijke zwangerschap gehad en ik heb nu een heel makkelijk zoontje.
Wij houden het ook bij 1. Telkens als ik hoor of zie dat iemand zwanger is, of een baby heeft, denk ik: blij dat ik het niet ben Zielig vind ik als je door de druk van anderen 'dan toch maar' een tweede kindje krijgt. Liever 1 helemaal gewenst, dan de 2e omdat het 'moet'.
Hier is het helemaal geen probleem. Ik was er ook bang voor maar het gaat juist heel goed. Onze zoon sliep sowieso al door. Onze dochter heeft de eerste 4 maanden bij ons gelegen in de wieg. Maar ze was steeds onrustig dus toen hebben we gewoon de gok gewaagd en haar in de ledikant laten slapen en sindsdien slapen ze samen de klok rond. Wel leuk hoor als ze sochtends wakker en ze zitten samen te 'praten'. Misschien hebben wij ook wel gewoon geluk met makkelijke slapers dus geen idee of het daar aan ligt.
Ik denk dat je hierin je gevoel moet volgen, dat die kriebels steeds sterker worden. Ik heb een longembolie gehad na mijn bevalling en had dit bijna niet overleefd. Heb een bloedstollingsziekte en durf een tweede zwangerschap niet aan. Moet eerlijk zeggen dat ik sowieso niet per se een groot gezin wil. De babytijd heb ik ook niet zoveel mee. En vind de balans in ons leven nu ook heerlijk. Moet wel eerlijk zeggen dat het voor mijn dochter misschien wel leuk zou zijn. Maar dat weegt niet op tegen de risico's.