Wat een verdrietig nieuws Beaches. Jullie hebben gevochten voor zijn kansen, maar het mocht helaas niet zo zijn. Ik wil jullie heel erg veel sterkte wensen voor nu en de toekomst.........
Wat een lieve reacties van allemaal, dank jullie wel. Helaas kennen een paar van jullie het gevoel. De hormonen lijken gelukkig wat te zakken en de tranen zijn al vele malen minder dan een paar dagen geleden. We krijgen veel steun van familie en vrienden. Dat doet ons goed. Ook merk je dat sommige mensen niet weten hoe hiermee om te gaan en je maar met rust laten. Ook van mensen die je eigenlijk wel verwacht maar dat is moeilijk voor sommigen. Anderen vragen meteen of ze bij je langs mogen komen en dat is wel fijn. Mensen die het verdiet niet uit de weg gaan en dit ook bij het leven vinden horen. Zo zie je maar weer, ook van dit soort vreselijke ervaringen leer je weer. Mensen zeggen neem je tijd om dit te verwerken? Maar wat is je tijd en hoe verwerk je dit? Wanneer ga je weer aan het werk? Heeft iemand hier tips? Van mijn werkgever krijg ik tot nu toe alleen "sterkte berichtjes" maar ik begin me al af te vragen wanneer ze me weer terug verwachten. Ik vind het fijn hoor met mijn zoon thuis dus ik sta nog echt niet te trappelen om weer aan het werk te gaan maar het zal toch een keer er weer van komen.
Tja verwerken idd. Daar heb ik geen antwoord op. Gezien de termijn van mijn zoontje heb ik zwangerschapsverlof gehad. De eerste weken zat ik als een zombie op de bank te wachten tot ik naar bed kon. Werk kwam niet eens in me op! Maar naarmate de tijd verstreek had ik steeds meer de behoefte om wat te gaan wandelen, een vriendin te zien etc. Maar alles heel langzaam. En ineens had ik weer behoefte om mijn collega's te zien, ook omdat ze de situatie heel goed kenden en heel erg betrokken zijn geweest en nog steeds waren. En ik miste de geintjes enzo. Dus toen ben ik gaan opbouwen : eerst een keer langs gegaan om mijn verhaal te doen en foto's te laten zien enzo. Vervolgens het aantal dagen per week langzaam opgebouwd, met daarbij geen verantwoordelijkheden, zodat ik nooit het gevoel zou hebben dat ik 'moest' werken als ik het een dag niet zag zitten. Was echt fijn. Voor het einde van mn verlof was ik alweer volledig aan het werk (eerst ook nog een mooie reis gemaakt met mijn vriend). Tja en dan de rest van de verwerking... dat is niet makkelijk. Ik heb geen kinderen die me afleiden, alleen miskramen en een overleden kind om aan te denken. Dus dat schoot/schiet niet op. Voor mij persoonlijk is de nieuwe zwangerschap een manier om verder te gaan. Tot die positieve test was het vooral frustraties. Het leven gaat door en je voelt je een btje aan de zijlijn staan. Jij en je partner zijn ineens het stel geworden 'dat een kind heeft verloren'. Daar weten veel mensen zich geen raad mee kan ik je vertellen. Ik heb met een psycholoog gepraat (1x) en met mijn vriend bij een maatschappelijk werker geweest (1x). Beide geen succes voor mij. Ik was/ben op zoek naar antwoorden, maar die krijg ik niet. Ook voel ik me niet beter als ik van een ander hoor dat mijn gevoelens 'normaal' zijn. Boeit me niet zo. Hmmm misschien niet echt een opbeurend verhaal.. wat ik eigenlijk wil zeggen, bekijk van dag tot dag waar je hoofd/hart naar staat. Als je je werk hiervoor leuk vond, dan komt dat wel weer. Ga jezelf nergens toe dwingen, dat werkt averechts. Heel veel succes.
Bedankt voor je verhaal. Het mag dan misschien niet positief zijn maar wel heel herkenbaar en vind het ook wel weer positief eigenlijk. Uiteindelijk heb je toch alles weer opgepakt, vind ik echt heel goed van je. Ook herkenbaar dat je schrijft hoe mensen met je omgaan. En dat je ineens het stel bent wat een kind is verloren. Dat is toch ook wat. Dat is wat voorheen alleen bij andere mensen voorkwam, niet bij ons. Ik voel alle ogen op me gericht en vind het verschrikkelijk om boodschappen te doen. Het liefst ga ik meteen om 8 uur zodat het nog rustig is. Maar ik ben deze week al expres zelf naar het kinderdagverblijf gegaan om mijn zoon op te halen en vandaag ook weer de supermarkt ingestapt. Ik schaam me niet meer voor mijn tranen, iets wat ik voorheen wel erg deed. Een gesprek met een maatschappelijk werker wil ik nog niet, verdriet is natuurlijk normaal en nog geen zin hebben in leuke dingen hoort er nu ook nog bij vind ik. Als dit gevoel aanhoudt over bijvoorbeeld 2 weken, tja dan zal ik het zeker een keer proberen maar voor nu denk ik dat we er samen wel uitkomen. Bedankt voor je medeleven en het delen van jouw ervaring 😘
Graag gedaan meid! Ik zie nu trouwens dat je met 24+1 bent bevallen, dus je hebt recht op 16 weken verlof toch? Of is dat niet zo omdat Scott dood geboren is? Dat zou iets aan tijdsdruk wegnemen. Hoe dan ook, heel fijn dat je al eea ondernomen hebt. De ene week zal je meer zin hebben om dat te doen dan de andere week. Dat hoort erbij. Je partner zal misschien ook zaken sneller weer oppakken. Dat was bij ons zo en ik benijdde mijn vriend best wel, want ik wilde ook wel sneller doorgaan. Maar zo was het natuurlijk niet helemaal, hij verwerkt op een andere manier. Heeft meer de behoefte aan de buitenwereld , terwijl ik me liever opsloot. Blijf samen in gesprek, maar je klinkt gelukkig alsof dat wel goed zit.
Oh wat een vreselijk naar bericht Beaches. gecondoleerd. Ik kan me voorstellen hoe je je voelt, mijn overleden zoontje was ook zo klein en maar 207 gram. Maar helemaal perfect. Ik heb er nog elke dag verdriet van. Deze pijn zou niemand mogen voelen, een kindje verliezen is de ergste pijn die er is. Ik heb 16 wk verlof gehad, had ik ook echt nodig. Ik vind je heel sterk dat je nu al zoveel onderneemt. Nu bij deze nieuwe zwangerschap had ik me voorgenomen vertrouwen te hebben- "zoiets gebeurt je toch geen tweede keer!" zeiden we tegen elkaar... We hopen nu zó onwijs op een meetfout van de gyn... Vrijdag weer een echo... Sterkte met het verwerken van jullie verlies Beaches.
Pechvogel, ik herken jouw verhaal ook- niks is meer hetzelfde nadat je een kindje verloren bent. Gelukkig zijn mijn partner en ik erg naar elkaar toegegroeid na ons verlies- ondanks dat we elk wel een andere manier van rouwen hebben. Ook ik was soms jaloers op dat hij weer kon lachen toen ik nog volop teruggetrokken in mijn verdriet zat. En nu weer in deze zorgelijke zwangerschap doen we ook erg ons best om samen positief te blijven...
Wat spannend kleintje. Je hebt helemaal gelijk, dit zou niemand mee moeten maken en zeker geen 2 keer. Ik hoop dat je evengoed vertrouwen kunt hebben in deze nieuwe zwangerschap en dat je vrijdag een beetje gerustgesteld kan worden. Is er bij de vorige zwangerschap nog naar voren gekomen waarom jullie kleine niet goed was gegroeid? Wat voelt het toch oneerlijk dat ze nooit een kans hebben gekregen, daar kan ik me moeilijk bij neerleggen. Heel veel succes vrijdag, ik zal voor jullie duimen. Hou je ons op de hoogte?
@ Kleintje, heel veel sterkte, wat hoop ik toch zo ontzettend dat het echt een meetfout is. Dat is ook iets waar ik doodsbang voor ben. Ik duim echt zo met je mee dat alles in orde is en niet nog een keer al deze ellende. @ Beaches, verwerken is ook lastig en doet iedereen op zijn eigen manier. Er is eventueel stichting Lieve Engeltjes. Het is een soort maillijst van lotgenoten. Ik heb hier ook in meegepraat maar het was niks voor mij persoonlijk, het was teveel voor mij. Maatschappelijk werk als je daar behoefte aan hebt om met iemand te praten zou ik dat ook doen. Ook ik heb een keer met en zonder vriend gepraat maar ik voelde me prima op het moment en schoot er toen niks mee op. Ik merk achteraf wel dat in het begin had ik heel veel verdriet, ik merkte dat de tranen minder werden en op den duur kon ik na weken bank zitten weer mijn leven langzaam oppakken. Na 3 maanden begonnen met werken. Tuurlijk denk je iedere dag aan je engeltje, maar ik huil er niet meer iedere dag om. Soms met periodes weer heel veel. Je verdriet is nog zo vers en ik hoop dat je een manier kan vinden die voor jou en je familie werkt.
Ja, ik vind het ook zo oneerlijk. De klinisch geneticus is nog aan het onderzoeken wat er met ons zoontje aan de hand was, dat onderzoek wordt nu versneld door de situatie die nu ontstaan is met onze nieuwe zwangerschap. De NIPT en de vruchtwaterpunctie gaven geen afwijkingen aan destijds- als het een chromosomale aandoening is geweest, is het een zeer zeldzame. Maar goed, nog even in de overlevingsstand en idd hopen dat vrijdag weer wat meer hoop geeft... Dat zal ik dan uiteraard delen! Ik sluit me geheel aan bij wat pechvogel schreef- niets overhaasten in je rouwproces. Wees mild voor jezelf. Sterkte!
Dankjewel Daphne! En heel spannend voor jou ook, deze nieuwe zwangerschap....hoop dat je kan genieten!
Dankjewel Beaches. Het heeft helaas niet mogen baten- de groeiachterstand- met name de schedelomtrek- van ons kindje is groter geworden. We zijn er kapot van. Het lijkt erop dat dit kindje dezelfde aandoening heeft als haar grote broer, die we vorig jaar verloren zijn. Dit wens ik niemand toe...
O Kleintje, wat ontzettend verdrietig! Hoe ver ben je nu en waar werd het kindje op geschat? En moeten jullie nu weer afwachten?
Ahhhhh nee! Wat heftig weer voor jullie. Toch blijf ik voor jullie duimen en hopen. In welk ziekenhuis zijn jullie onder behandeling? Sterkte... X
Het gaat wel redelijk hier. Er zitten natuurlijk wel wat slechte momenten bij maar het wordt allemaal weer wat rustiger. alleen mijn werk heeft geen zwangerschapsverlof voor me aangevraagd dus daar moet ik nog achteraan. Anders kost het mij mijn eigen vakantiedagen. Maar het valt zo tegen dat ik dit zelf moet aankaarten en ik had liever mijn energie op andere zaken willen richten. Zoals de verwerking van de afgelopen periode. Maar ik moet het allemaal nog meer leren loslaten. Hoe gaat het nu met jou en de zwangerschap? Geniet je er lekker van?
Wat is dat nu weer voor iets belachelijks dat ze dat niet geregeld hebben, jeetje! Bij mij is het verre van genieten helaas. Ben donderdagnacht opgenomen in t zkh ivm hevig bloedverlies, door een laagliggende placenta. Had ik vorige zs ook, heel irritant. Maar met een btje geluk kan ik morgen naar huis, mits ik veel rust. Nou goed, dat moet wel lukken. Nu maar hopen dat het geen nadelig effect heeft op t kindje,op dit moment iig nog niet.
Jeetje wat schrikken weer pechvogol. Last ze je maar goed in de gaten houden. Misschien beter om zo lang mogelijk in het ziekenhuis te blijven. Succes en hou je taai! Hopelijk wordt het vanaf nu weer rustig bij je. X
Pechvogel, wat een vervelende toestand- ben je inmiddels weer thuis en is het weer 'rustig'? En Beaches, wat raar dat je zelf achter je verlof aan moet, dat is niet geheel volgens de regels volgens mij.... Hoop dat het verder goed gaat met je ondanks de omstandigheden. Ik ben nu 19 weken, de volgende echo is de GUO2 over anderhalve week. Ze kunnen geen informatie halen uit een vruchtwaterpunctie, het is een te ingewikkelde bewerking. We kunnen alleen maar afwachten of kindje overleeft of het syndroom ook heeft.. Nu heb ik mn kleintje al 3 dagen niet gevoeld, ik ben zo bang dat het niet goed gaat. Hartslagje kan ik gelukkig nog beluisteren met de angelsound, maar geen beweging voelen is vreselijk. We zijn onder behandeling van het EMC. Een geschat gewicht heb ik niet gekregen. Ik weet alleen dat alles onder de onderste curve wordt gemeten en met name het hoofdje steeds verder achterloopt in groei. Ik wou dat er iets was wat ik kon doen- meer rusten, anders eten ofzo. Maar niets is effectief, zeggen ze... Sterkte allemaal!