Al een hele tijd zit ik met een enorme kinderwens, maar mijn vriend wil niet. Wij zijn volgende week 2 jaar samen, maar daarvoor kenden wij elkaar al 3 jaar. Op het moment wonen wij bijna 1 jaar samen. Voor wij gingen samenwonen heb ik wel aangegeven dat ik een kinderwens heb. Hij zei ja dat zien we over een tijdje wel. Nu ik bij hem woon en ben afgestudeerd wil ik zo graag aan kinderen beginnen, maar hij wil niet. Het is niet eens meer echt bespreekbaar. Hij wil er niet meer over praten, waardoor ik mij echt constant erg rot voel hierover. Ik ben nu 25 en mijn vriend 33. Om ons heen hebben veel mensen kinderen of worden zwanger. Ik kan hier door mijn kinderwens niet goed meer mee omgaan. Ik wordt al verdrietig als ik zwangere vrouwen of jonge kinderen zie. Ondertussen is mijn zusje van 21 totaal onverwacht (en ongepland) zwanger geraakt en heeft nu een dochtertje. Dit valt mij ook erg zwaar. Het wordt al een erg lang bericht, maar ik weet dus eigenlijk niet wat ik nog kan doen. Ik ben zo bang dat mijn vriend nooit kinderen wil. Hij doet er ook geen duidelijke uitspraak over. Ik ben zo verdrietig, als ik erover begin loopt het telkens uit op huilen. Ik hoop dat jullie misschien wat advies of inzichten voor mij hebben...
Hai Ja een lastige situati het moet wel van 2 kanten komen vind ik. Heeft die voordat jullie een relatie kregen duidelijk gemaakt nooit kinderen te willen? Geeft die ook een reden waarom die niet wilt nu of nooit of dat het niet juiste moment is? Mischien een brief schrijven waarin jij je gevoel uitlegt zonder hem iets op te leggen maar dat hij weet wat het met jou doet Wens je veel sterkte en hopelijk komen jullie eruit
Ik zou toch echt nog eens met hem om de tafel gaan zitten, wel op een rustig moment en aangeven dat jij dit toch wel graag wilt bespreken. Aangezien het voor jou wel heel belangrijk is en je dat ook hebt aangegeven in het begin. Het kan natuurlijk gewoon zijn dat hij er nog niet aan toe is maar voor hetzelfde geld wil hij het helemaal niet/nooit en dan heb jij wel recht om dat te weten. Want dan kun jij daarin je keus maken over wat jij daarmee wilt. Niet willen praten over zulke dingen is mijns inziens geen optie. Ik wens je heel veel succes en hopelijk komen jullie eruit!
Het moet inderdaad van 2 kanten komen. Ik weet soms niet wat er in hem om gaat, want dat vertelt hij dus niet. Het enige dat hij zegt is ik wil het gewoon niet. Ik heb gevraagd naar redenen, maar die legt hij niet echt uit. Het enige wat hij heeft gezegd is dat hij zijn vrijheid niet kwijt wil. Voordat wij een relatie kregen en voor het samenwonen zei hij dat zien we over een tijdje wel (hoe en wat met kinderwens). Het voelt soms echt alsof ik erin geluisd ben, want sinds ik hier woon kan er niet meer over gesproken worden. Hij weet mijn gevoelens erover wel en wat het met mij doet. Dat heb ik al vaker aan hem verteld. Tegenwoordig als hij er weer niet over wil praten wordt ik emotioneel, wat ik eigenlijk nooit heb. Dus je zou denken dat hij wel begrijpt dat het mij erg hoog zit. Toch gaat hij nergens op in.
Ik zou voor mezelf een deadline stellen. Hem nog een jaar bedenktijd geven zonder iets te forceren. Wil hij het dan nog niet, dan zou ik voor mezelf een moeilijke beslissing nemen. Wil ik blijven bij iemand die geen kinderen wil of wil ik dat niet? Ik heb altijd al kinderen gewild. Mijn vriend had die behoefte niet toen we elkaar leerden kennen. Hij heeft zichzelf een deadline opgesteld. (Waar ik niets van wist ). Als hij in april 2015 nog steeds geen kinderen zou willen zou hij mij dat eerlijk vertellen zodat ik op dat moment wist waar ik aan toe was en kon beslissen wat ik wou met mijn toekomst. Ik weet niet of ik had kunnen leven met hem met het idee dat ik nooit mama zou worden. Maar gelukkig heb ik er niet over na moeten denken want hij vertelde me toen ineens dat hij er wel voor wou gaan en dat een kleintje welkom zou zij in ons gezin. En daar had hij lange tijd over nagedacht. Jij bent een stukje jonger dan mij, dus bij mij was het wel iets 'dringender' gezien mijn biologische klok om daar uitsluitsel over te hebben. Hopelijk komen jullie er uit.
Hoe moeilijk het ook is ik zou daar geen genoegen meenemen vooral omdat hij niks uitlegt Mmischien kan je de voordelen opnoemen en hem duidelijk maken dat hij alsnog zijn eigen tijd heeft dat jullie afspraken maken dat ieder zijn eigen dingen wat hij leuk vind niet hoeven op te geven voor een kind Is hij iemand die van reizen houd of uitgaan of juist veel thuis ? En wat als je nou per ongeluk zwanger had geraakt hoe zou die dan hebben gereageerd Niet dat je dat expres zou moeten doen of zo Toen ik aan kinderen toe was zei ik ik ga stoppen met de pil en hij zei niet veel Hahah En als jij nou zo ineens zegt ik stop met voorbehoeds middel te gebruiken want ik ben aan kinderen toe wat zou die dan zeggen
Leuk om te horen dat het bij jou goed is gekomen. Ik ben inderdaad nog wel jong, maar ik wil graag op tijd beginnen, wie weet duurt het ook nog tijden voordat het lukt. Daarbij is mijn vriend al 33. Veel mensen zullen dat niet oud vinden, maar ik had ook een oudere vader en zo leuk is het niet als mensen telkens vragen of je met opa op stap bent . Wat mij eigenlijk nog het meest irriteert is dat hij ziet hoe moeilijk ik het ermee heb en dat hij dan geen enkele moeite doet om er op zijn minst over te praten. Ik snap best dat je niet aan kinderen begint voor de ander, maar een beetje meer moeite vanuit zijn kant zou mij al gerust stellen. Of dat hij op zijn minst aangeeft of het er nu wel of niet inzit. Het hoeft niet per direct, maar ik kan niet tegen de onzekerheid dat hij het misschien wel nooit wil.
Toen ik mijn vriend leerde kennen wilde hij zeker geen kinderen. Hij kon ook niet goed uitleggen waarom niet. Was gewoon een gevoel. Net zoals ik niet goed kon uitleggen waarom ik ze wel wilde. Dat is een oergevoel wat soms moeilijk uit te leggen is. Ik heb meteen gezegd dat als zou blijken dat hij echt geen kinderen wil, dat ik dan bij hem weg zou gaan. Anders zou het altijd tussen ons in blijven staan en zou ik hem toch ergens de schuld blijven geven van een gemis in mijn leven. Daarna ben ik er maanden niet over begonnen. Uiteindelijk kwam hij er zelf mee (na een maand of 8) dat hij toch een kindje wilde maar gewoon heel bang was dat hij een slechte vader zou zijn. Daar hebben we goed over gepraat en ervoor gegaan. We hebben ook expres niet echt eraan gewerkt zeg maar. Gewoon gestopt met de pil en we zien wel hoe het loopt. Zonder druk. Onze zoon was 6 maanden toen vriend over de tweede begon. Hij vind het geweldig. Nu zwanger van nummer 2.
Ik heb al zo vaak geprobeerd het te bespreken. Ik heb al voordelen genoemd en aangegeven dat hij kan blijven doen wat hij leuk vind. Hij heeft veel sociale contacten en daarom is hij vaker weg in het weekend. Wat met een kindje nog steeds kan. Zijn vrienden hebben overigens ook kinderen en die spreken ook gewoon af om mannen dingen te doen in het weekend. Er was een keer dat ik dacht misschien per ongeluk zwanger te zijn, maar dat bleek toen niet het geval. Hij heeft toen gezegd dat als het zo zou zijn dat we dan wel een oplossing vinden Soms denk ik weleens dat het koudwatervrees is, dat hoor je wel vaker bij mannen. Maar goed daar kan ik nog steeds niks mee. Achter zijn rug om zwanger raken zou ik nooit doen. Al hoop ik wel elke maand op een wonder.... De dag dat ik ongesteld wordt hangt er ook altijd een donderwolk boven mijn hoofd
Ik begrijp je hoor! Wat ik nog niet heb verteld is dat mijn vorige vriend me 5 jaar aan het lijntje hield. Hij wou kinderen zei hij maar had altijd een excuus waarom het net niet pastte op dat moment. Ik voelde dat het er niet van zou komen. Dat was voor mij heel erg moeilijk. De tweestrijd: weggaan of blijven wachten. Ik had voor mezelf al uitgemaakt dat ik zou weggaan. Alleen de stap zetten is niet gemakkelijk. Tot ik een extra reden had om weg te gaan. (Bleek hij tijdens ons huwelijk 2 kids verwekt te hebben bij een ander ). Denk aan wat jij wil in het leven. Geef hem tijd en kansen om het uit te leggen. Maar blijf niet eeuwig wachten want daar word je ongelukkig van.
Woow wat heftig dat hij gewoon kinderen met een ander had . Het is inderdaad zo lastig. Vooral hoelang je dan moet wachten. Wie weet sta ik over 2 jaar nog met lege handen. Maar je kan net zo goed een goede relatie uitmaken en hem over 2 jaar met een andere vrouw en kinderen tegen komen. Het erge is ook dat ik mijn huis heb opgegeven en hier ban gaan wonen en nu blijkt het ineens anders dan ik daarvoor dacht. En nou zit ik ermee, hij kan lekker alles doen wat hij leuk vind en de enige echte wens die ik heb staat in de wacht.
Het lijkt mij, heel eerlijk, tijdsverspilling om in deze relatie te blijven. Klinkt inderdaad alsof hij t gewoon niet wil (want dat weet je echt wel op je 33e). Zeker dat ie t op die leeftijd nog over zn "vrijheid" heeft... het hele zwanger worden en zijn moet je samen als spannend en leuk ervaren, hem interesseert t blijkbaar niet Ik wil graag een tweede, vriend niet. Maar hij zegt altijd wel, waarschijnlijk later wel maar nu nog niet. De babytijd viel ons erg zwaar en het was een aanslag op onze relatie. Dus ik begrijp t wel en we hebben nog genoeg tijd. Af en toe zeg ik wel dat t echt iets is wat ik in de toekomst wil of maak er een grapje over, verder laat ik t rusten
Zoiets zit ik wel te denken, maar het blijft zoooo moeilijk. Ik wil hem ook tijd geven erover na te denken, maar het lukt mij niet om er in de tussentijd niet over te beginnen
Ik zou hem dus ook een jaar geven. Maak je geen zorgen omhet feit dat je verhuisd bent. Je bent nog jong, hebt een heel leven voor je! Voor alles is een oplossing.
Een deadline stellen lijkt me wel belangrijk, wees daar ook open over. Niet om je vriend onder druk te zetten maar om jullie beider standpunten serieus te nemen. Ga hem ook niks verwijten. Vriendin van mij had vanaf 25 een relatie met een man van 31. Hij zei ook steeds misschien. Nu is ze 43, nog geen kinderen en inmiddels kan het ook niet meer en dat vindt ze vreselijk. Je hebt nog tijd zat maar stel een grens om dit bij jou te voorkomen.. En succes
Over een aantal maanden wordt ik 26 en dit is eigenlijk mijn grens. Als hij dan niks laat weten geef ik het op...dit hele kinderwens probleem breekt mij echt op, ik kan gewoon niet meer. Voel me hier zo ongelukkig door. Telkens hoop ik dat hij zich eindelijk bedenkt, maar dit lijkt niet te gebeuren. Ik wil eigenlijk van hem weten op welke termijn we kunnen beginnen aan kinderen. Als hij dit niet wil zeggen dan houdt het voor mij wel een keer op. Ik kan er niet mee leven dat mijn kinderwens niet vervuld gaat worden.
Mischien dan toch maar de pil eruit gooien hahahaha En dan zien hoe het loopt Mischien draait die wel helemaal bij als zover is Ja ik heb ook altijd kinderen gewild heb er nu 4 En ik had Mischien wel zo actie k Gedaan van nou weg met pil we zien wel wil je niet die ik het alleen
hahaha dat is niet nodig, gebruik de pil niet (veel bijwerkingen). Gebruiken alleen condooms, dus hoop nog weleens op een wonder. Zou alleen nooit bewust de anticonceptie saboteren.