nieuwe baan overwegen, hoe gaat dat bij jullie?

Het ligt er denk ik een beetje aan of er dingen veranderen. Worden de werktijden langer, anders? Veranderd er iets in bijvoorbeeld een vast ritme of iets dat hij normaal gesproken altijd doet thuis of met de kinderen? Gaan jullie er qua salaris niet op achteruit in de zin van; kan alles blijven zoals t was of moet er dan ineens bezuinigd worden.
Ik weet natuurlijk niet om wat voor baan het gaat, maar beroepen waar veel gevaar in zit zou ik persoonlijk niet leuk vinden. Of ik hem echt zou remmen, geen idee dat ligt eraan in hoeverre het echt een droom voor hem is datgene te doen.

 

We doen alles in overleg en er kon altijd veel, maar wel met het grotere plaatje in ons hoofd. We hebben op meerdere plekken gewerkt en gewoond, ook in het buitenland. Nu ' gesettled' met koophuis en kind: hij geen vast contract, maar dat hoort in zijn sector. Onzekerheid dus bij hem. Ik wel vast contract en goede baan op WO niveau. Ik zou dus nu niet zo snel switchen (niet dat ik dat wil). Wil nog opleiding gaan doen zodat ik altijd wel aan de bak kom (baangarantie is zeer hoog met extra titel). In sector man is het lastiger qua banen (onderzoek).
Zou het wel lastig vinden als hij nu zou willen switchen, temeer omdat we hier zijn gaan wonen voor zijn carrierekans.
Daarnaast hebben we wel allebei dat werk ook echt plezier moet zijn en als dat er niet meer zou zijn, zou ik voor veel open staan (maar wel met wat meer zekerheid gezien onze gezinssituatie). Zijn geluk weerspiegelt ook op het geluk van ons gezin.

 

Wij kunnen nu ruim leven dus meer salaris zou voor mij geen 'pluspunt' zijn. Uiteraard is meer geld niet erg, maar het zou niet meewegen als argument om te het wel te doen. Als je financieel een stuk krapper zit ligt dit natuurlijk al anders.
Tijd doorbrengen met de kinderen is wel een grote meewegende factor wat mij betreft. Als het echt zijn droombaan is zou ik wel over oplossingen na willen denken denk ik. Is er bijvoorbeeld mogelijkheid om soms thuis te werken, kan hij minder gaan werken doordat er meer verdient wordt, zou je kunnen/willen verhuizen enz..

 

Hier gaat het wel in overleg, maar de keuze blijft bij degene die het aangaat. Zaken als financiën, risico's (zeg je er een vast contract voor op) enz worden besproken en als de ene echt zwaar geldende argumenten tegen heeft wordt dat ook gezegd, en een mening ook, maar daarbij ook duidelijk dat degene zelf moet kiezen.

 

Ik laat mijn man vrij (en andersom ook zo) om te doen waar hij gelukkig van wordt in zijn carrière, hij moet zijn dromen en ambities waar kunnen maken en ik ook. Uiteraard dit alles binnen 'redelijke' grenzen....het gezin mag hier niet buiten proportioneel onder lijden. Maar dat dat soms betekent enige risico's nemen of tijdelijk wat meer schipperen, afzien of uit onze comfort zones stappen....helemaal prima. Als je dit niet doet kom je nooit verder en laat je mooie kansen schieten. Dus aan mij heb je weinig Tuc, ik weet niet alle details maar ik zou je man vrijwel zeker steunen en aanmoedigen om voor de carrière switch te gaan als hij daar gelukkiger van wordt! 😊😀

 

Ik laat hem daarin vrij, aangezien hij daar een deel van zijn 'ik' uithaalt. Nu toevallig ook van baan geswitched met ruim een uur extra reistijd, wat betekent dat hij voordat de kinderen wakker zijn weggaat en na het eten thuis is.

Ja, ik vind het jammer dat ie de kinderen straks bijna alleen in het weekend ziet. En ik zou het andersom nooit willen.
Maar het is zijn leven en zijn keuze mbt de kinderen. Heeft ie er achteraf spijt van, is dat ook zijn spijt, niet de mijne.
Net zo goed als ik kies om het gezinsleven boven mijn werk te stellen, mijn keuze.
En als ik besluit om te stoppen met werken zal hij me ook steunen, ondanks dat hij dat nooit zou doen (als geld geen issue is bedoel ik)

 

Hier gaan dergelijke dingen zeker in overleg en staat een van beiden er niet volledig achter, dan gebeurt het dus ook niet. Wel hebben wij heel duidelijk nu financiële zekerheid en het belang van onze kinderen voorop: banen waarbij onze kinderen echt structureel papa of mama niet/veel minder zien, zijn dan ook voor ons beiden geen optie. Maar wij hebben die keuze ook heel bewust gemaakt: kansen pakken, soms een gok nemen, plezier hebben etc. allemaal heel belangrijk, maar het welzijn van onze kinderen weegt ook heel zwaar mee. Bij ons betekent dat, dat een 40+ werkweek niet wenselijk is, zeker niet als daar nog eens een lange reistijd bij komt kijken. Maar dat vinden wij dus ook allebei, daar heeft niemand een concessie in hoeven doen. (Ik ben bijv. ook bewust thuis, wel met een HBO-thuisstudie .

Maar misschien zijn er ook wel weer mogelijkheden bij die nieuwe baan? Misschien de mogelijkheid tot 4 iets langere dagen of met een thuiswerkdag? Of andere constructies? Dan zou ik dat misschien weer wel overwegen. Niet ideaal, maar hij kan die mogelijkheid aangrijpen (en dat lijkt hij graag te willen) en dan zijn er bijv. 3 dagen die je als gezin hebt met tijd voor elkaar. Lever je in totaliteit misschien toch niet heel veel tijd samen in..

 

Ik begrijp jouw standpunt heel goed, ik zou dat ook niet fijn vinden.

Hier gaan dit soort dingen in overleg. Uiteindelijk moet degene die het betreft de knoop doorhakken, maar als 1 van beiden het niet ziet zitten dan houdt het op. Toevallig hebben we hier net een dergelijke knoop doorgehakt. Mijn man gaat, na bijna een jaar lang half nog bij z'n oude werkgever (onbetaald verlof) en half als zzp'er gewerkt te hebben, na de zomervakantie definitief voor zichzelf verder. Hij geeft een vaste baan, met goed salaris en zo goed als geen reistijd op, dus dat is nogal wat, dus we hebben daar lang en goed over nagedacht. Hij had er echter geen doorgroeimogelijkheden meer en in zijn functie zat geen enkele uitdaging meer voor hem, dus de lol was al een tijdje weg. Hij bloeide op tijdens de opdrachten die hij voor zichzelf heeft uitgevoerd, er zijn voldoende opdrachten om een flinke tijd vooruit te kunnen en een aardige financiële buffer op te bouwen. Iets minder zekerheid dus en qua werktijden zal hij door een langere reistijd een stuk langer van huis zijn, maar nog steeds 1 dag per week ruimte voor 'papadag' (vreselijk woord ), dus dat vind ik acceptabel. We staan er samen dus achter, maar hij is steeds heel duidelijk geweest: als ik er njet achter zou staan, dan zou hij het niet hebben gedaan.

Succes, hopelijk gaan ze akkoord met 4 lange dagen.

 

Ik vind het lastig, op zich zou ik niet willen dat hij tijd met de kinderen inlevert, maar als hij het echt niet naar zijn zin zou hebben en hij vindt iets leuks, tja, hij zit er wel 4/5 dagen per week, dat kan je hem dan weer niet 'ontzeggen' vind ik.

 

Zo ook bij ons. Ik had pas geleden nog zo'n kans en mijn man steunde me volledig en dacht mee in oplossingen hoe we dit als gezin voor elkaar zouden kunnen krijgen. Uiteindelijk heb ik besloten om het niet te doen maar dit is ook echt mijn keuze geweest, waarbij ik alle factoren mee heb laten wegen. Als je man dit graag wil doen zou ik hem ook steunen en kijken hoe je het wel mogelijk kunt maken. En inderdaad sommige dingen zullen ingeleverd moeten worden maar daar staat tegenover dat het wel heel veel betekent voor je man. En wie weet wat voor dynamiek dit weer gaat brengen in jullie relatie en gezin?

 

Hier is vriend afgelopen jaar van baan gewisseld. Hij is weer fulltime gaan werken (hij werkte 4 dagen en ik ook, maar bij mij is dat fulltime, 4x9) maar dat is wel in nauw overleg met mij gegaan. Zelf had hij meer twijfels dan ik, maar ik wist, als hij het niet doet, gaat ie daar spijt van krijgen. Reistijd is iets langer, maar daar staat tegenover dat er minder wordt overgewerkt, vooral tijdens de piekperiodes (financiele sector). Ik kon daarentegen wat makkelijker ouderschapsverlof opnemen, dus zo hebben we dat min of meer opgelost. Ik had zelf ook wel behoefte om weer een paar uurtjes minder te werken na een jaar fulltime. Volgend jaar zien we wel weer verder.
Ik denk dat als ik het niet oké had gevonden, hij het niet had gedaan, dus ik begrijp jouw zorg wel.
Aan de andere kant, is een nieuwe baan in het begin ook weer even meters maken en krediet opbouwen. Kans bestaat natuurlijk dat er na een paar maanden wel flexibeler wordt omgegaan met eventueel thuiswerken of ouderschapsverlof (wat in principe een recht is). Dus dan is het met name in het begin inleveren. Sterkte met de beslissing!

 

Als ik het zo lees vindt je man het geen probleem en jij wel. Wat ontzettend lastig als je het over zoiets fundamenteel in je relatie niet eens bent. Ik denk dat je zelf voornamelijk na moet denken over waarom jij dit een probleem vindt en hij niet. Ben je bang dat er meer werk met de kinderen op jou terecht komt? Is het een normatieve waarde van jouw kant dat je als ouder een minimale hoeveelheid tijd met de kinderen door moet brengen? Vind alleen jij het een probleem of vinden de kinderen het ook erg?

Iedereen hier op het forum heeft andere manieren in haar relatie om tot beslissingen te komen dus wij kunnen je hier niet echt bij helpen vrees ik. Hopelijk ben je niet te teleurgesteld in je man dat hij over iets waar jij zo fundamenteel waarde aan hecht anders denkt dan jij en kunnen jullie hier een compromis in vinden.