Hier ga ik ook niet graag op stap met kinderen naar plaatsen waar ik nog nooit ben geweest. Maar ik doe het wel want anders kom ik helemaal nergens. Ga dus regelmatig met de meiden op stap. En voorheen alleen met de oudste.
Ik ga soms zelfs alleen met m'n kinderen uiteten. Het zal me echt een worst wezen wat andere van me denken. Wij hebben het reuze naar onze zin
Ik ga vaak lunchen met met zoontje alleen. Is echt gezellig ondanks dat hij jong is. Met dochter ga ik vaak tapas eten , vriend vind dat namelijk niet echt super en wij juist wel. Heerlijke meiden avond dan zo gezellig en lekker ! En inderdaad wat andere denken jammer dan....
Ik zorg alleen voor dochter, en doe bijna alles met dochter alleen. Zie niet in waarom ik me daarvoor zou moeten schamen of dat het zielig zou zijn. Van binnenspeeltuinen hou ik niet, maar het zwembad, speeltuin, musea, kinderboerderij, doe ik allemaal alleenn vaak. En soms ga ik inderdaad met vriendinnen of iets met vriendinnen + andere kids, maar vaker alleen omdat het zo uitkomt. Tuurlijk denk ik op vakantie als ik naar gezinnen kijk van bijvoorbeeld 2 ouders + 3 kinderen met een heleboel interactie ook weleens van tja dat is een 'echt' gezin, en ik ben met '1 ouder' + '1 peuter' niet een 'echt' gezin ofzo. Maar er zitten ook weer voordelen aan, heel veel 1 op 1 quality time. En juist op vakantie had ik nu vaak contact met ouders die ik vaker tegenkwam, om ook een beetje volwassen gesprekken te hebben. Als ik een partner had gehad had ik die waarschijnlijk niet aangesproken, en zo kom je telkens in gesprek met verschillende mensen. Ik ben 10 jaar geleden ook 1 jaar wezen backpacken in mijn eentje, alleen zijn heeft soms ook voordelen. Je legt veel makkelijker contact met anderen, en je kunt lekker alles zelf bepalen zonder te overleggen (OK, met dochter dan) En ik zie aan dochter ook in de speeltuin/zwembad dat ze heel gemakkelijk naar andere kinderen toetrekt om met ze te spelen (sociaal genoeg door 4 dagen KDV).
ik zat er laatst ook over na te denken om alleen te gaan doordeweeks werken mijn vriendinnen vaak en mij man ook of hun kinderen zitten op school denk dat ik na de vakantie ook maar eens in mijn uppie op pad ga met de kids
Ik denk dat veel mensen er niet eens bij nadenken. Ik doe dat zelf ook wel eens en als ik iemand anders zie denk ik hoogstens "die hebben het gezellig!" Ik denk nooit, goh wat zielig. Kinderen zijn ook gezelschap en daar kun je heerlijk van genieten. Heel soms ga ik met mijn oudste winkelen. Geloof me, als ik een kleedkamer uit kom en mijn zoon zegt "mama wat ben je mooi", dan moet je van goede huize komen om mij ervan te overtuigen dat ik sneu zou zijn. Is toch prachtig dat soort momenten met je kinderen!
Gisteravond waren mijn man en ik uit eten en er zat ook een man in zijn eentje te eten. Dan denk ik alleen maar, stoer, gewoon doen natuurlijk als je daar zin in hebt! Daar zou ik me namelijk wel ongemakkelijk bij voelen maar ja waarom eigenlijk?
Ik ben absoluut niet verlegen maar alleen naar zo'n speeltuin doe ik niet meer.. Heb een tijdje terug dl en een nichtje leuk een dagje meegenomen.. Zij hebben zich prima vermaakt hoor.. Ik heb me zelf alleen de pleuris verveeld.. 😯
Echt waar? Ik kan me dan heerlijk vermaken met een tijdschrift of een boek Zo'n binnenspeeltuin is voor mij nu ideaal, de oudste 2 zijn nogal weglopers, maar daar kan ik ze vrijlaten in de 'afgesloten' ruimte. Is bijv in de dierentuin toch ff iets moeilijker. Maar dat doe ik ook wel hoor (alleen naar toe gaan met de kids) alleen dat vind ik qua ervaring leuker om te kunnen delen met partner.
Ik ben tbm en ga heel vaak met de kinderen alleen op stap. Vind dat juist super leuk. Kinderen genieten en vaak kan ik ergens rustig zitten naar de kinderen kijken, wat lezen of internetten. Het is in het begin even wennen maar niemand die je raar aankijkt. En je hebt inderdaad sneller een praatje met andere. Er zijn genoeg mensen die alleen zijn.
O dat herken ik gelukkig helemaal niet. Ik ga heel vaak met de kinderen alleen op stap. Ook naar de binnenspeeltuin. Hier zijn ze 7 en 3 en houden elkaar bezig dus ik kan daar zelfs met een boekje zitten. Heerlijk.
Ik vind het ook niet zo leuk om alleen ergens heen te gaan voor de 1ste keer, al heeft dat meestal meer te maken met het autorijden, waar ik erg onzeker over ben. Verder vind ik het heel erg fijn om alleen iets met mijn dochter te ondernemen, hebben we echt wat quality time samen. Ik doe het veel te weinig, eigenlijk. Bij een indoor speeltuin zie ik heel erg veel ouders die alleen zijn, zelf kruip ik overal achter mijn dochter aan en gaan we samen spelen. Uitlunchen samen wil ik ook nog eens snel doen, maar ik ben bang dat ze dat snel gezien heeft, en ik nog geen eens een bestellig heb kunnen doen... dus misschien dat ik dat nog even uit stel
Ondanks dat ik zelf bij tijd en wijle erg onzeker ben, heb ik hier dan weer helemaal geen last van en doe dit "gewoon". Ik ga met zoontje zwemmen, dat is bij ons beide meest favoriet, naar de markt, laatst een keer samen voor hem kleding gaan kopen ( geen uren uiteraard, gewoon 2 winkels waarvan ik wist dat ik daarheen wilde)en het is gewoon enorm gezellig. Binnenspeeltuin is hier dan weer minder favoriet, dat doe ik hooguit 1 keer per kwartaal. Ik heb het in zo'n speeltuin snel benauwd, denk door de luchtvochtigheid, heb ik ook bij grote winkels als Ikea. Geen idee wat het is. Ik ben dan (gelukkig) niet alleenstaand, maar als je dat wel bent, dan zul je wel dat soort dingen alleen " moeten" doen denk ik? Dan heb je misschien weinig keus. Of je moet perse met een vriendin of kennis willen gaan maar zij hebben ws ook niet altijd tijd of zin of wat dan ook.
Ik ben dan juist weer tegenovergesteld ik vind het heerlijk om samen met mijn dochter op pad te gaan. Naar Ballorig gaan we samen, zij spelen, ik met mijn telefoon spelen, want daar heeft ze niet eens aandacht voor mij. Met 2,5 speelde ik samen met haar, hele klimtoren door of samen in de ballenbak of op de trampoline. We gaan ook regelmatig samen naar Plaswijckpark, ik vind het zo gezellig ook het geklets samen.
Jaaa herkenning!! Bij mij is het sowieso een drempel om in m'n eentje met hem op pad te gaan (bedoel ik meer echt met de auto ergens heen), mijn onzekerheid ligt hem in hele kleine, suffe dingen zoals 'wat als ik de deur van de ingang niet vind' (ja echt), maar ook ben ik geen held met autorijden naar voor mij onbekende plekken. Zie dan allemaal beren op de weg... wat mensen van mij denken dat ik alleen ben kan me echt geen hol schelen haha, sowieso interesseert het me 0 wat anderen van me vinden... dat is bij mij juist het gevolg van veel gepest zijn vroeger . Maar heb inmiddels wel geleerd dat je bij dit soort onzekerheden je verstand op 0 moet zetten en het gewoon moet doen. 9 van de 10 keer blijkt het hartstikke leuk
hoezo zou je een deur niet weten te vinden ? Bij " mijn " ballorig waar ik een enkele keer geweest ben staat het er met koeienletters op, en daarbij kun je gewoon op het lawaai afgaan. En bij een zwembad, buitenspeeltuin of dierentuin zou ik ook echt niet weten hoe je de ingang NIET kunt vinden Gewoon doen hoor als je er zin in hebt, zonde om jezelf en kind zoiets te onthouden als je het wel wilt, zeker om een rede als de ingang.
Trust me, ik kan zelfs een deur missen als het recht voor m'n neus is oké, bij wijze van. Als ik prima in m'n vel zit gebeurt me dat niet, maar als ik ergens (vooral iets nieuws) naartoe moet en ik voel me onzeker, dan gebeurt dat. Is denk ik meer dat ik me geen houding weet te geven en dus een beetje blokkeer. En dan gebeuren er dingen als dat Ach ja, zo hebben we allemaal wat toch? ik beschouw het als een uitdaging, meestal laat ik me er niet door weerhouden.
Precies, ik weet van mezelf hoe ik in een onzekere bui ben. Dan kan ik me er dus ook over heen zetten. En meestal lukt dat prima.
Lastig, ik was vroeger ook erg onzeker. Maar je moet niet voor anderen gaan denken. En gewoon dóen, eerste keren is dat eng, maar t geeft je ook n gevoel van 'ik heb t toch gedaan!'