Ik heb heel veel boeken gelezen over dit onderwerp, o.a "denk je sterk", "omdenken" en " waarom niet iedereen je aardig hoeft te vinden", ( Bert van dijk dacht ik).. Maar op een gegeven moment werd ik hol en dol ervan, ik las maar en las maar. Toen vond ik dat ik wel kon lezen, maar als het in de praktijk hetzelfde bleef, had ik er nog niets aan. Dus nu heb ik al heel lang niets van dit alles gelezen. Ik ben ook lang niet altijd onzeker, ik zwem graag ( al dan niet met zoontje), dan ben ik helemaal in m'n element. Waar ben jij onzeker over Djingo?
lezen en de knop om zetten en het ook echt begrijpen zijn al verschillende dingen, laat staan het ook nog toepassen. ik denk dat het gewoon een kwestie van het écht zat zijn en de stoute schoenen aantrekken is of door bepaalde situaties getriggert worden om je eigen weg in te slaan... hier vooral het gemis van een eigen familie die er voor me is(moeder is overleden en mijn vader heeft me altijd het gevoel gegeven (nog steeds) dat ik er niet toe doe.) heb gezien dat het ook anders kan en ik wil het ook anders. maar zoals ik al zei is iets wat met de jaren meestal groeit , daarnaast is een beetje onzeker ook geen punt, dat is iedereen, alleen moet het geen overhand hebben in je leven.
Interpreteren "jullie" gezichtsuitdrukkingen meestal juist? Ik betrap mezelf er namelijk soms op dat ik mensen niet zo goed weet in te schatten als zij een bril dragen, voornamelijk vrouwen van middelbare leeftijd met een bril en kort haar. Vind het niet fijn van mezelf, maar op mij komen "ze" dan snel over als streng/ autoritair en de wijsheid in pacht hebbend wellicht komt dat omdat de ogen dan groter lijken?
Ik kan dat inmiddels makkelijk van me afschudden, ik maak me daar niet zo'n zorgen over of iemand denkt dat dat ik een meeloper oid zou zijn, ik weet van mezelf wel beter. Als ze dan iets over me zouden willen denken, dan mogen ze altijd vragen hoe ik er precies over denk. Bijv mijn familie is nogal van het vluchtelingen - politieke discussies, en ik ben daar Zwitserland in. Ik meng me daar niet in, hooguit luisteren /observeren, en ze hebben daarmee alle mogelijkheden om te vragen naar mijn mening, en die zal ik dan ook gewoon geven. Zolang ze niet vragen daar naar, neem ik hun oordeel ook niet serieus, want alleen ik weet van mezelf hoe ik daar echt over denk. Ik merk dat zolang ik eerlijk ben naar mezelf toe en achter sta wat ik vind/voel, het niet zo belangrijk is wat een ander daarvan denkt. Je kan het toch niet met iedereen eens zijn, en voor mij is het dan belangrijker dat ik met mezelf door een deur kan. Zeker de heftige discussies vreten energie, en die kan ik wel beter gebruiken, dus het is heerlijk om meningloos te zijn Het waarom kan ook oprechte interesse zijn, is niet altijd negatief bedoeld. Wat mij een periode geholpen heeft is het besef dat anderen helemaal niet zo veel aan een ander denken, omdat iedereen van nature meer op zichzelf gericht is. Ik had bijvoorbeeld een tijdje dat ik echt nachten wakker kon liggen van "oh wat stom dat ik dat heb gezegd, wat denkt diegene nou wel niet", terwijl de kans veel groter is dat diegene dat al lang vergeten is omdat het niet zo belangrijk is, en die zelf wel andere dingen aan hun hoofd hebben. Onzekerheid kan dingen zoveel groter en belangrijker maken dan ze daadwerkelijk zijn, vaak stelt het helemaal niets voor. En als het wel een probleem is, dan heeft die ander alle mogelijkheden om de confrontatie aan te gaan, maar vaak is het helemaal niet belangrijk genoeg om dat te doen, en is het al lang vergeten.
Complimenten, wat "klink" jij verstandig; bedoel ik positief en niet kinderlijk hoor Inderdaad, ook, wat je schrijft over het groter maken in je hoofd, en wat een ander wel niet zou denken van een opmerking oid Echt, die gedachten daar kun je volgens mij letterlijk gèk van worden. Ik denk wel eens; ik zou vele malen liever een gebroken been hebben ofzo en dan de onzekerheid inruilen, maar aan de andere kant maakt het je ook wel weer mens. Een vraag die nu in me opkomt; Zou er een verband zijn tussen IQ en zelfbeeld?
Over het algemeen is een kenmerk van intelligentie dat je enigszins helder naar jezelf kunt kijken. IQ is ook een aspect van intelligentie. Er is allicht een (cor)relatie te ontdekken met IQ en de mate waarin je zelfbewust bent. Maar ik denk niet dat wel of niet onzeker zijn samenhangt met intelligentie. Ik bedoel, mijn hond heeft een heel laag IQ en is óók onzeker...
Ik ben nog steeds redelijk onzeker, vooral over hoe anderen mij zien, of ze me wel leuk vinden. Heel irritant is dat! Ik heb die onzekerheid altijd achteraf, na het contact met mensen. Dan denk ik dingen als: "Heb ik dat wel goed uitgelegd?" of "hebben ze me wel goed begrepen, vinden ze me nou niet bot/dom/ etc?" Ik heb zo'n twee jaar geleden veel met een haptonoom gepraat waardoor ik wel meer achter mezelf ben gaan staan. Ik mag zeggen wat ik vind en hoe ik me voel en daar hoef ik achteraf niet over wakker te liggen. Als mensen me dan niet leuk vinden is dat maar zo. Maar helemaal weg gaan zal het wel niet. Het zit in de aard van het beestje.
Grappig voorbeeld want ik zou dan jouw buurvrouw kunnen zijn. Dat soort dingen flap ik er zo uit en dan achteraf denk ik: "was dat niet l*llig voor haar? Dat is toch haar keus?" Zo heeft echt iedereen zijn ding. Maar van mij zou je dat ook gewoon mogen zeggen, hoor. Ik geef graag mijn mening maar hoor ook graag die van een ander. Dan is het tenminste duidelijk wat ze denken.
Wat jij beschrijft heb ik echt jarenlang gehad! Waar ik achter kwam was: eigenlijk vind ik mezelf niet zo leuk en straks val ik door de mand. Ik ben groot gebracht door een bijzondere moeder. Ze zei eens tegen de broer van een vriendin dat ik verliefd op hem was. Ik was toen twaalf en schaamde me rot. Ook maakte ze zonder met mij te overleggen afspraken over wat ik voor anderen zou doen. Helpen met boodschappen, ergens spelen. (Zomaar wat voorbeelden, maar was dagelijks gedrag ) Ik heb jaren en jaren nodig gehad om mezelf te leren kennen en te gaan waarderen toen ik volwassen was. En daarmee begon ik mezelf wel een leuk mens te vinden. En toen kon het me steeds minder schelen wat anderen zeiden. Dat zei immers iets over hen en niet ver mij! Het eerste jaar als moeder was ik weer erg onzeker. En eigenlijk speelde hetzelfde probleem weer. Ik had nog geen eigen mening opgebouwd over mezelf als moeder. Inmiddels heb ik dat wel en kan ik heerlijk mn gang gaan zonder beïnvloed te worden door de mening van een ander. Dat geeft heel veel rust! En een hele goeie tip: Als je denkt dat iemand iets van je denkt, vraag het na: Joh, ik zei gisteren dat ik roze broeken lelijk vind, maar later dacht ik dat ik je daarmee misschien gekwetst heb. Is dat zo? Want dat was niet de bedoeling hoor. Ik houd gewoon niet van de kleur roze....
Ja, wat jij nu schrijft over het achteraf onzeker zijn; dat heb ik dus ook! Ik ga een ontmoeting oid erna helemaal plat analyseren, mijn man wordt er gek van( kan ik me voorstellen, word er zelf ook moe van). Ik ga dan in mijn hoofd helemaal terug naar de situatie, omschrijf gezichten/ uitdrukkingen tot in detail, maar het is altijd negatief wat er uitkomt, en ook al vind ik niets om over te zeuren, dan nòg blijf ik zoeken. Dan zeg ik tegen man, bijv na het bezoek van een familielid: vond hij dat wel mooi, vond je het niet raar/onbeschoft/ autoritair dat hij/zij dat vroeg/ zei, keek hij niet raar etc etc. Steeds die bevestiging zoeken dat ik ( of mijn huis ed) wel goed genoeg zijn en mijn. Terwijl het tijdens zo'n bezoek/ ontmoeting voel ik me gewoon mezelf en ontspannen. En ervóór bedenk ik me vaak ook allerlei doemscenario's.
je hond. Ik denk alleen dat een hond, of ander dier niet zo snel denkt bij zichzelf: " ik zie er niet uit vandaag", "wat heb ik me gek gedragen". Ik denk niet dat ze erna ( of ervoor ) een situatie gaan overdenken. Maar zou een hoogbegaafd persoon, ook gewoon heel onzeker kunnen zijn? En andersom, mensen met een laag IQ, juist veel zelfvertrouwen kunnen hebben? Ik neem even mijn verloskundige als voorbeeld; Zij komt op mij zo vol zelfvertrouwen over, lijkt heel makkelijk met iedereen te praten. Zou zijn dan toch onzeker kunnen zijn? Zij komt over als een " warm" persoon, en geeft haar mening zonder bazig te zijn.
Dankjewel voor het compliment Het blijft wel een strijd hoor, ik was een paar jaar geleden mega onzeker (ptss, paniekaanvallen etc) en het is echt een enorme strijd geweest om dat te overwinnen. Met gevolg dat ik nu een burnout heb, omdat ik daarin te ver over mijn eigen grenzen heen ben gegaan. Dus daarin wisselt het nog een beetje, ik ben trots op hoever ik ben gekomen, maar aan de andere kant ben ik even niet zo blij met mezelf omdat ik daar eigenlijk te ver in ben gegaan. Wanneer ik eerder had kunnen accepteren dat onzekerheid en angsten normaal en menselijk waren had het nooit zo ver hoeven komen, en mezelf meer ruimte kunnen geven voor het proces zelf. Achteraf gezien is dat ook echt vanuit onzekerheid geweest, het idee dat ik pas goed genoeg was wanneer ik al mijn angsten en onzekerheden had overwonnen etc, en nu deal ik met de gevolgen daarvan. Het blijft dus een leerproces, met vallen en opstaan. Of het een iq-dingetje is, geen idee. Ik heb ook op het andere uiterste gezeten, nog niet eens zo lang geleden, en daar is niet veel in veranderd. Ik heb daar hele theorieën over, maar die zijn niet echt zp-geschikt Wel kijk ik bespottelijk veel tlc, dus echt hoog zal de mijne niet liggen
Mijn kat is ook enorm onzeker Weliswaar niet wanneer hij in de spiegel kijkt, maar je merkt t echt aan andere dingen! Laatst kwam er even een kitten op bezoek, en mijn (volwassen) kater werd enorm bang en onderdanig, tot een punt dat ik echt met verbazing heb geroepen naar hem 'je bent een volwassen vent, het is jóuw huis, own it!' T is een asielkat, en het heeft me jaren gekost om zijn vertrouwen te winnen en hij is nog steeds bang voor alles. Ik herken veel dingen van hem in gedrag waar ik zelf ook mee heb geworsteld, dus ik denk dat het wel degelijk mogelijk is dat dieren daar ook last van kunnen hebben, al zit het op een ander vlak. Hij zal zich geen zorgen maken of zijn miauw wel goed genoeg was en wat een ander daarvan denkt, maar op alle andere vlakken echt wel!
Sterkte met je burn-out, balen zeg! Aan de andere kant wel een duidelijk signaal van je lichaam dat je te ver/ te lang op die voet bent doorgegaan. Ik heb vorig jaar rond deze tijd een klap gehad doordat mijn schildklier flink ontregeld was; ik was ver overgedoseerd, misschien heb je in het nieuws wel gehoord over thyrax, schildkliermedicijnen, en de problemen daarmee. Dat, in combinatie met het moeilijk zwanger kunnen worden ( heb in de mmm gelopen) was funest voor mijn zelfvertrouwen, juist ook omdat je schildklier alles te maken heeft met hormonen. Maar op het moment dat ik daar in zat, was dat flink balen, maar achteraf is het een duidelijk signaal geweest van mijn lichaam( en geest ws) om het rustiger aan te doen, omgaan met stress etc.
Dankjewel! Dat is rot zeg, kan me goed voorstellen dat dat inderdaad een flinke klap heeft gegeven Jij ook heel veel sterkte met het verwerken daarvan..
Interessant topic. Bij mij is het ook een proces geweest en nog steeds. Steeds meer leer ik mezelf kennen en accepteren. Als kind was ik ontzettend verlegen, op de middelbare school en in m'n studententijd durfde ik amper wat te zeggen in een groep. Een-op-een contacten, dat vind ik prettig. In vriendschappen en ook in mijn werk ervaar ik dat. Voorheen pushte ik mezelf meer om dingen te doen en te willen die buiten mijn kwaliteiten en comfortzone liggen. En zo af en toe steekt het weer naar boven. In mijn werk heb ik extra taken gekregen. Eem daarvan is netwerken en projecten onder de aandacht brengen bij verwijzers. Dan komt mijn onzekerheid terug. Ik ben nu wel zover dat ik het ga invullen op mijn eigen manier en niet hoe anderen het zouden willen. Wat heeft mij geholpen? - Weet, begrijp en voel je angst. Waar ben je bang voor? 'Omarm die angst.' Het mag! Het verbergen kost veel meer energie! - Ik ben ook zo'n gezichtenlezer. En daarna invullen wat iemand denkt. Niet meer doen. Stel een open vraag: Hoe denk jij hierover? Bijvoorbeeld het gesprek met de buurvrouw: Lachend reageren, ik houd zo van zwemmen dat ik er graag 40 minuten rijden voor over heb. Het is zo'n ontspanning voor mij. Wat is jouw hobby? Hoe kan jij ontspannen? - Vertrouwen vind ik een sleutelwoord. Het is aan jou om een reactie te geven. Een vraag te stellen. Wat de ander zegt en doet is van hem/haar. Dat mag je daar laten. - Het mooiste is om die ander te begrijpen, te weten wat iemand drijft. En als je op die manier het contact aan gaat met de ander dan leer je vanzelf dat iedereen zijn/haar onzekerheid heeft. Alleen de knop moet dan echt om in je hoofd. Het is alsof je opnieuw leert lopen. Je laat dan oude patronen los. Het levert echter heel veel op, is mijn ervaring.
Hahahah, nee, dat niet. Zij maakt zich meer onbewust druk om dingen denk ik, ik bedoel, ze zal niet bewust denken 'die andere hond gaat mij misschien aanvallen' maar ze reageert daar wel zo op. Denk dat die onzekerheid iets basaals is. Een hoogbegaafd persoon kan heel goed onzeker zijn, maar hij/zij kan net zo goed juist tegen het narcistische aan zitten volgens mij. En hoe mensen overkomen hoeft dus niet te betekenen dat ze niet onzeker zijn. Hoewel er best genoeg mensen zijn die echt een basale zekerheid in zichzelf voelen en dat ook uitstralen. En ook die zullen af en toe onzeker zijn. Ik vind mijn moeder bijvoorbeeld zo iemand die dat heel goed kan, heel lief en sociaal maar wel sterk zijn, ze laat niet over zich heen lopen. Maar ik weet ondertussen dat mijn moeder ook onzeker is geweest en nog steeds wel kan zijn. Terwijl ik echt niet kan zien waarom zij nou onzeker zou moeten zijn... Overigens is het bij mij vrijwel alleen gerelateerd aan sociaal contact; ik ben verder niet onzeker over mijn kunnen ofzo - ik weet heel goed waar ik goed in ben en waar niet, en daar hoef ik dus ook niet over te twijfelen. Dus in die zin heb ik ook wel een basale zelfverzekerheid in me. 't is een beetje complex geloof ik, maar dat is denk ik bij alle mensen zo.