Volgens mij doe ik dat ook. Ik zeg niet "die van mij", maar als iemand iets over zijn/haar kind vertelt, dan triggert dat een herinnering bij mij, die ik dan ook wil vertellen. Ik geef daarna overigens wel weer de ruimte aan de ander om nóg meer te vertellen. Tenminste, dat denk ik. Misschien valt dat tegen. Als dat zo is, dan komt dat door mijn enthousiasme en niet doordat ik niet geïnteresseerd ben. Ik zeg overigens niet altijd de naam van mijn kind. Alleen tegen mensen, die mijn kinderen ook daadwerkelijk kennen. Ik verwacht niet van collega's dat ze de namen van mijn kinderen onthouden. Dan zeg ik "mijn jongste" of "mijn oudste" of zoiets. Oh en nu ik er over nadenk, ik doe dat niet alleen bij gesprekken over kinderen. Als iemand vertelt over zijn/haar vakantie, dan is de kans groot dat ik meega in het onderwerp en ook over mijn vakantie vertel. Of als ze bv ergens heen zijn geweest waar een andere bekende van me is geweest, dan kan het zijn dat ik dat benoem. Is niet bedoeld om het onderwerp te kapen of zo.
idem, merk ook dat mensen gewoon niet graag meer met me praten, ik probeer er al op te letten. Wel goed dat je het zelf ook inziet trouwens! Vaak is het ook helemaal niet zo bedoeld, best jammer dat het dan vaak zo misloopt. Veranderen is ook niet altijd makkelijk, zeker als je niet anders gewend bent.
Heel irritant is dat.... Ik praat op werk vrij weinig over m'n dochter, behalve als iemand specifiek iets vraagt. Heb twee collega's in dezelfde 'fase', dus daar wel iets meer mee. Ken ook mensen die, nadat ze zwanger zijn/kind hebben gekregen, meteen geen ander gespreksonderwerp meer hebben.... Heeeeeeeel vervelend
Ik herken het wel van collega's, maar ik doe het zelf ook helaas. Ik denk dat het net zo (on)interessant is wat jij te melden hebt over je kind als wat je collega te melden heeft. Interesseert het je echt oprecht hoeveel flesjes de baby van je collega drinkt? Mij eigenlijk niet... Ik kan me heel goed voorstellen dat zij dit ook van jouw baby denkt. Onvoorstelbaar, ik weet het, je denkt toch altijd dat je eigen baby het meest bijzondere wezentje is... Voor een ander is dat meestal niet zo. Ik heb best leuk wederzijds 'die van mij' contact met collega's, maar dat komt misschien ook omdat we accepteren dat we niet veel onthouden wat we tegen elkaar zeggen als het op dit onderwerp aankomt.
Ik merk niet dat mensen minder graag met me praten, maar misschien heb ik wel een bord voor mijn kop Ik dénk dat het wel meevalt...
Ja, ik ben ook zo! Echt te erg. Op een gegeven moment werd ik mezelf daar wel van bewust gelukkig en let ik er echt op. Probeer wat meer vragen te stellen enzo.
Dit zit in de aard van de mens, zodra je iets hoort dan probeer je een relatie te leggen met je eigen ervaring. Let maar eens op, soms vertelt wel eens iemand hier over dat ze bijvoorbeeld haar moeder is verloren en ipv dat er slechts medeleven wordt betuigd krijg je te horen wie er ook allemaal zijn moeder, vader, tante, buurman enz is verloren. Ik was me er nooit echt van bewust totdat mijn zus plots overleed. Standaard reactie van mensen was: die en die ben ik ook verloren.
Dit eigenlijk. Volgens mij doe ik dat zelf ook wel eens maar het is niet ongeïnteresseerd bedoeld. Het triggert een ervaring of moment dat ik dan wil delen. En wie weet heeft iemand er wat aan. Ik merk namelijk dat mijn vriendinnen dat ook wel doen maar ik vind het zelf eigenlijk nooit storend omdat ik wel oprechte interesse voel en hoor maar ook graag de ervaring van een ander hoor. Wie weet heb ik er wat aan. Ik ervaar het in elk geval niet als storend maar ik probeer er zelf wel op te letten inderdaad. Ik wil niet dat het zo overkomt!
Ik vind dit eerlijk gezegd gewoon een gesprek aangaan. Waarom moet het als je iets aan iemand vraagt alleen over diegene gaan? Is toch juist leuk over en weer over de kinderen (of iets anders) praten?
Typisch wijvengezeik. Een gesprek over kinderen met collega's, is een kwestie van beleefdheid en een manier om het samenwerken wat minder zakelijk te maken. Rekenen op wederzijds gelijkwaardige interesse is niet zo realistisch. Daar moet je voor bij je vrienden zijn. Die kun je selecteren op de aandacht die ze voor je koter hebben. Als je dat nodig vindt. Mij zou het jeuken, maar goed, ieder z'n eigen vrienden
Mijn collega's zijn niet mijn vrienden, maar alleen beleefdheid is het niet hoor, is wel echt interesse. Ik waardeer de gesprekken met mijn collega's altijd erg!
Wat is er mis mee? Hangt natuurlijk wel af wat ze dan zeggen.. als ze gaan zeggen "ja mijne kan het wel, Ja mijne luistert wel, .. dus precies of haar kind is beter. Dat is dan wel irritant En niet passend maar als ze nu ook gaan vertellen hoe het bij hun kind ging, vind ik niet dat het een probleem is zoals al eerder werd gezegd door iemand hier, dat is gewoon een gesprek voeren.. vooral als je tips vraagt, En zij heeft er zelf ervaring mee dan moet ze haar kind toch aanhalen? Of heb je liever dat ze haar kind niet benoemd in jullie gesprek als het om uw kind gaat?
Je hebt mensen die wat meer wachten tot er iets gevraagd wordt en mensen die graag vertellen en ervan uitgaan dat als iemand wat wil vertellen diegene zal inhaken in het gesprek (ik behoor tot de laatste groep). En als deze mengen botst het een beetje naar mijn idee. Dat maakt het voor mij niet minder interessant wat een ander te melden heeft. Daarbij vind ik ook niet dat de waarde van een kind afhangt van wat hij/zij met welke leeftijd al kan, wat het iq is etc. Dus vind ik het ook niet vervelend als ik de reactie van een ander krijg dat Pietje het al eerder kon. Dat vat ik niet op als het onderuit halen van mijn kind. Ik zou hem voor geen goud willen omruilen voor een kind dat alles sneller of beter kan. Hij doet alles maar lekker in zijn eigen tempo.
He? Wat? Heet zijn kind zo? Ik dacht, ik neem de meest truttige en ouderwetse naam die er is en die níémand tegenwoordig nog aan zijn kind geeft, zodat niemand zich aangesproken hoeft te voelen Hier staan trouwens ook wat mooie voorbeelden en herkenbare situaties, hetzij enigszins overdreven (in sommige gevallen dan, er zitten ook voorbeelden tussen die ik -letterlijk- wel eens voorbij heb zien komen..). Vooral de laatste past goed bij dit topic Dit is hoe kersverse ouders zich gedragen op Facebook
Ik betrap mezelf er ook wel eens op. Maar ik zorg er wel altijd voor dat de ander uitgesproken is voor ik begin te vertellen of dat ik bewust nog wat doorvraag over haar verhaal. Ik weet namelijk dat het echt een slechte gewoonte is maar ik klets zo graag, haha!
Haha dit! En dan vooral over mijn kinderen. Vooral wanneer ik iets herkenbaars hoor kan ik dit in mijn enthousiasme vaak niet laten. Dan ben ik ook een echte 'die van mij'-moeder. Niet uit onbeleefdheid of desinteresse, maar dikwijls omdat ik zielsgelukkig ben dat ik niet de enige ben , of omdat ik het zo leuk vind dat er overeenkomsten zijn tussen mijn en andermans kinderen.