Ik zit er ontzettend mee dat mijn man heel de week thuis is en voor de kinderen kan zorgen en ik 6 dagen in de week heel de dag aan het werk ben. Mijn man is arbeidsongeschikt en krijgt dus een uitkering, ik zal daarom fulltime moeten blijven werken anders redden we het financieel niet. Ik werk diensten van 7 tot 3 of van 3 tot 11. We hebben 2 zoontjes van nu 7 maanden die slapen van 7 tot 7 en smiddags nog van 11 tot 3. Ik ga nu zien dat mijn zoontjes anders (in mijn ogen leuker) op mijn man reageren dan op mij en hoe leuk ik het soms vind om te zien het doet me vooral ontzettend veel verdriet omdat in mijn ogen hij een soort moederfiguur word die ik heel graag wil zijn. Misschien heel erg maar het lijkt me verschrikkelijk als de mannen ouder zijn een van de twee straks valt en heel hard om zijn vader roept ipv om mij om hem te troosten. Hoe kan ik hier het beste mee om gaan?
Ik werk 32 uur en mijn man niet/nauwelijks buitenshuis. Dit is al zo sinds de oudste 1,5 of zo is. Toch zijn mijn beide jongens echte mama's kindjes. Bij mijn schoonzus is het andersom en haar dochters zijn echte papa's kindjes. Een en ander staat niet een op een met de tijd die je aan de kinderen besteed. Daarnaast maken jullie de beste keuze voor jullie gezin. Financieel zorgen voor je kinderen is ook zorgen voor je kinderen! Mijn ideaalbeeld is dat beide ouders gelijke delen doen, maar soms zijn er redenen waarom het anders uitkomt. Wees ook trots op jezelf dat je de verantwoordelijkheid neemt en op je man dathij zijn aandeel doet. Dat is heel waardevol. Je werkt momenteel wel veel (6 dagen klinkt wel heel zwaar). Misschien kun je wel zoeken naar een manier om wat minder uren te kunnen maken. Tegelijkertijd zorgen jouw uren er wel voor dat je regelmatig juist veel aandacht aan de kinderen kunt geven. Het zit hem niet alleen in de hoeveelheid tijd (hoewel volgens mij een minimum wel vereist is), maar ook heel erg in de waarde van de tijd. Mijn vader was vroeger als hij thuis was ook nauwelijks aanwezig, altijd moest er nog iets gedaan worden. Dat is heel anders dan hoe wij het thuis geregeld hebben en ook hoe ik het om me heen zie. Wees als je thuis bent ook echt thuis. Dat maakt heel veel uit. Maar nogmaals misschien rennen de kinderen bij een geschaafde knie wel iets sneller naar je man dan naar jou, zie dat als compliment naar hem, niet als afdoen aan jouw rol als moeder.
Hoe aanvaarden? Gewoon beseffen dat je doet wat moet voor je gezin, wat het beste is voor iedereen. Dat is ook veel waard. En daar kan je het later ook uitgebreid met je kinderen over hebben. Je toekomstige schoondochters (of -zonen) zullen je dankbaar zijn om dat besef er al vroeg in te peperen. Bovendien zie je vanaf een jaar vaak dat de kinderen net veel aandacht gaan geven aan de ouder die niet thuis is, net omdat ze de andere een beetje als vanzelfsprekend gaan zien. Ik zou vooral zorgen dat er bepaalde momentjes zijn die jullie samen delen, zonder papa. In bad gaan, bepaalde uitjes.. Dingen die jullie gezellig samen kunnen doen.
Dit. En nog sterker: wij werken beide 32 uur en m'n zoontje ie echt een periode van een jaar een papa's kindje geweest en nu sinds kort is het steeds mamamama. Als hij valt of pijn heeft gaat hij ook afwisselend naar een van beide. Kun je vrij weinig van zeggen. Ik denk dus niet dat het zo hoeft te zijn dat jouw band minde zal zijn. Al voelt dat nu wel even zo!
Een paar dingen: mijn man werkt fulltime en ik parttime. Als mijn zoon valt, vraagt hij direct of hij papa mag bellen . Daarnaast ben je toch best heel veel thuis door je onregelmatige diensten? Ik werk van 9-18 uur, en zag soms mijn kindjes 2 uurtjes op een dag. En als ik een dag vrij ben, moeten ze zichzelf ook vermaken, want het huishouden moet ook gedaan worden. Geen qualitytime dus op bepaalde momenten. Dus........ik snap je gevoel! Maar probeer het een beetje te relativeren
Eigenlijk heb je best mooie werktijden.. Of je ziet de kinderen de hele ochtend, of je ziet ze een deel van de middag en bent er met eten en op bed brengen etc. Ik snap je gevoel, ik werk maar 2,5 dag en mijn vriend 5 en ik vind het eigenlijk al erg als ik om een vrije dag iets ga doen zonder de kinderen, maar jullie situatie is nu eenmaal zo. Het kan best zijn dat de vader en moederrol een beetje verwisselen, maar hoe is het snachts of als ze ziek zijn? Wie roepen ze dan?
Hier een vergelijkbare situatie als TS: mijn partner is volledig thuis voor de kinderen, ivm WAO-achtergrond. Ik werk 32 uur per week en ben van 7.45 tot ongeveer 17.45 uur de deur uit. Zeker in de periode dat ze s avonds al heel vroeg naar bed gingen, vond ik het wel "lastig" om ze zo weinig te zien. Nu ze wat groter zijn en ze wat later naar bed gaan zie ik ze natuurlijk weer meer. Ook hier is een deel van de vader/moederrollen omgekeerd, maar alsnog hebben de kinderen in bepaalde situaties echt hun voorkeuren. De ene situatie is het echt Maaaamaaaaa en de andere situatie wordt er gegild om Papa Én echt meid het komt wel goed! Wat anderen zeggen: ook door te werken zorg je goed voor je gezin!
Het komt echt niet omdat jij fulltime werkt dat je kinderen meer naar papa trekken. Ik ben al een poosje altijd thuis en mijn man werkt extreem veel, heeft weinig geduld en toch vraagt ze constant naar papa. Je moet de situatie accepteren zoals die is. Ik vind het onwijs vervelend dat ik al zo lang thuis zit maar ik kan er nu weinig aan veranderen en heb geaccepteerd dat het voorlopig zo is. Het komt echt goed!