Mijn stiefdochter is 6j. Haar ouders zijn sinds twee jaar gescheiden. Beide partners zijn hertrouwd. Mijn stiefdochter heeft volgens haar mama tegen haar gezegd: ik wil Fefe dood. Zij is altijd boos als papa is gaan werken. Nu ben ik wel zeer streng en strikt in mijn opvoeding maar heb altijd het beste voor met haar en probeer ze op te voeden in een warm nest. Daarbovenop komt dat papa sinds 4 maanden thuis was om zijn resterend verlof van de afgelopen 2j op te nemen. haar uitspraak kán gewoon biet kloppen . De moeder is nu in volle paniek naar een kinderpsycholoog gestapt. De stiefdochter gaat vanaf volgende maand in speltherapie. Dit kregen we rechtstreeks te horen van haar psycholoog die ons opbelde. Moedzr had ons niet in kennis gesteld (ondanks co-ouderschap) Ik vraag me ook af waarom mijn stiefdochter zo'n leugen/fanstasie uitspreekt het is wel heel doordacht voor een kleine meid van 6j. Of is het genoeg om 1 keer eens heel boos te worden dat een kind dat beleeft als altijd boos worden. Want het is natuurlijk al wel eens een keer gebzurd dat we boos worden omdat ze iets stout doet ofzo. Maar welke ouder wordt niet eens boos? Wat moet ik hier nu mee, met die hele situatie. Ik slaap al 3 dagen niet meer! Ik voel me gekwetst en ook wel angstig dat er iets "mis" zit tussen mij en mijn stiefdochtertje... Iemand ervaring?
dat is niet leuk om te horen zeg. Weet nog dat mijn achterneefje ooit eens loog dat mijn vriend hem heel hard geslagen zou hebben (wat niet kon, mijn vriend was de hele tijd bij me, dat had ik dan echt wel gezien). Gewoon aandacht dus. Of moeite met de hele scheiding/nieuwe situatie. Dat lijkt me eerder dan dat ze persoonlijk iets tegen je heeft. Wel erg lastig allemaal. Hoe doet ze verder tegen je?
soms knuffelt ze me plat en zegt ze constant dat ze me graag ziet etc. Ze maakt ook altijd hele mooie tekeningen en gezft me geschenkjes zoals een mooie bloem of steen. Anderzijds zijn er dagen dat ze me echt straal negeert en links laat liggen. Als ik ze dan van school haal vraagt ze meteen: waar is papa en kijkt me niet aan of geeft me geen kus/knuffel. Ze reageert heel veranderlijk
Hoe is jou relatie met haar moeder praten jullie gewoon met elkaar of gaat dat erg moeizaam, ik weet uit ervaring dat kinderen daar erg gevoelig voor zijn.
Jeetje wat lastig? Misschien is de psycholoog wel een mooie manier om meer nader tot mekaar te komen. Lijkt me volkomen logisch dat je hier heel erg van geschrokken bent en misschien ook wel gekwetst. Misschien is het een optie de teugels een beetje te laten vieren en iets minder streng te zijn dan wel over te komen. Probeer haar een goed gevoel over zichzelf te geven en haar vooral te prijzen om wat ze goed doet. Zoals je je tekst schrijft lijkt de nadruk toch een beetje te liggen op de dingen die ze niet goed doet. (Maar goed het is een stukje geschreven tekst dus kan zijn dat ik het niet goed interpreteer)
Als ze iets flink doet dan prijzen we dat uitvoerig. We zijn streng maar wel heel warm en rechtvaardig. Ik durf zeggen dat we een hele warme en liefdevolle nest bieden. Ik moet wel zeggen, met de moeder en stiefvader is er totaal geen overleg en altijd wrijving. Nu proberen wij altijd heel positief te zijn over het andere gezin en nooit in haar bijzijn slecht te praten. Hoe het aan de andere kant is weet ik niet...
Jeetje wat heftig! Uit jouw woorden lees ik een beetje de onzekerheid of ze het wel echt heeft gezegd. Klopt dat? Mijn nieuwe partner probeert zo min mogelijk de strenge vader te zijn. Hij is natuurlijk wel een opvoeder, maar het echte strenge werk laat hij aan mij en mijn ex over. Dat werkt goed. Mijn oudste zoon is inmiddels 7, maar had ook moeite met de scheiding. Hij zegt nog steeds dat hij wil dat zijn ouders bij elkaar komen. Maar hij wil mijn nieuwe vriend niet verliezen. Het is op die leeftijd heel moeilijk, ze hebben nog best veel verdriet. Misschien helpt het als je minder een moeder rol in neemt en meer een verzorgende rol. 4 Ouders is te heftig voor een kind van 6 denk ik. En ik hoop voor jullie dat haar moeder gaat inzien dat denken in het belang van het kind voorop staat. Het zou zo veel beter voor je stiefdochter zijn als jullie alle 4 door een deur kunnen en goed communiceren. Sterkte meid!!
Ik denk dat het goed is dat ze naar een psycholoog gaat. Als je zes bent is het best heftig dat je ouders gescheiden zijn en allebei al hertrouwd zijn.
Als ik jouw verhaal lees doet me dit heel erg denken aan een verhaal wat ik van dichtbij mee heb gemaakt in de vriendenkring. Een meisje (nu 9 jaar) heeft in de leeftijd van 4-7 jaar ook zo'n periode gehad, dat ze verschrikkelijke dingen kon zeggen, maar dan tegen haar moeder. Haar ouders zijn gescheiden, en daar heeft ze volgens mij best wel wat van mee gekregen. Nu was het zo, dat haar moeder wat standvastiger was, en bij haar vader mocht veel meer + gingen ze altijd leuke dingen doen, omdat hij haar minder zag dan de moeder (ging om een paar dagen per maand minder). Ze werd erg verwend aan vaders kant. Als ze dan iets niet mocht van haar moeder, kon zij ook dat soort dingen zeggen. Ze besefte helemaal niet wát ze zei.. Maar ik denk dat ze gewoon erg gefrustreerd was, omdat ze niet wist waar ze aan toe was door de verschillende manieren van opvoeding. Ook werd er aan vaders kant (niet door de vader, maar wel door zijn familie) negatief gesproken over de moeder, vaak waar de kinderen bij waren. Ik denk dat dit ook wel een rol speelt. Nu zijn ze inmiddels een paar jaar verder, en hebben allebei weer een nieuw leven opgebouwd. Ook het contact tussen de ouders is een stuk beter, en voor zover ik weet heeft het meisje geen heftige uitspraken meer gedaan.. Hopelijk heb je hier wat aan!
Ach, wat zielig voor het meisje. Ben je vier, scheiden je ouders, en binnen twee jaar is iedereen hertrouwd en moet jij heen en weer en met twee 'vreemde' mensen (een stiefmoeder en een stiefvader) dealen. Dat lijkt me héél erg veel voor een kind dat net kleuter-af is. Ik zou me van de kale uitspraak niet zoveel proberen aan te trekken, maar proberen de situatie van haar kant te zien en misschien als dat kan een stapje terug te doen als je man en jij beiden thuis zijn. Het lijkt me heel goed voor haar om met een psycholoog te gaan praten en ik zou er niet bang voor zijn om als boevrouw gezien te worden, daar prikt een psycholoog als het goed is echt wel doorheen. Dit lijkt me echt een schreeuw om aandacht uit heel nare gevoelens die ze nu heeft, en die moeten op een rijtje gezet worden. Heel veel sterkte allemaal in deze situatie!
niet teveel aantrekken hoor! Ik en mijn ex zijn aantal jaar uit elkaar hij heeft een nieuwe vriendin en ik sinds paar jaar ook, wij hebben ook co-ouderschap praten nu over alles kunnen goed overweg met elkaar was in het begin absoluut niet maar maatschappelijk werkster heeft ons erg goed geholpen en na twee afspraken ook de partners erbij, nu is het ook vaak bij ons zo als ze hier iets niet mogen dat ze hun beklacht bij papa en zijn vriendin doen en andersom soms ook waarbij we aan allebei de kanten zeggen bij papa heb je zijn regels en bij mama die regels, soms proberen ze toch de ouders of stiefouders tegen elkaar op te zetten en dan is het belangrijk om goed contact te hebben en het het er met elkaar over te hebben om misverstanden te verkomen! De ex van jou man had ook inderdaad eerst met jullie moeten overleggen en vooral in een co-ouderschap! echt niet over in zitten hoor want jij doet je best alleen maar! hoop dat het gauw in orde komt voor jullie!
xZoe wat jij verteld zou zomaar ons verhaal kunnen zijn. Mijn ervaring is dat het onwijs belangrijk zijn dat ouders ouders zijn en dus goed met elkaar omgaan. Wij hebben na jaren bakkeleien en ellende... soms ging t goed en ineens was het drama eindelijk hulp gekregen... de raad van kinderbescherming erbij en onder toezicht. Het heeft ons onwijs geholpen.. en hopelijk helpt het ook onze dochter die het echt zwaar heeft. Die is dus 9 jaar nu en ik ben soms echt bang dat we van haar een depressief muisje hebben gemaakt. Zoek hulp... en zorg dat het contact goed is met moeder ook al mag je haar niet Nee ik zal mijn ex nooit vertrouwen.. maar hij is papa en wij houden beide van onze meid. Ik moest echt over mijn woede heen stappen... en ik geloof hij ook. Het was echt n klap te weten dat ik er net zo goed een aandeel in had... dacht dat ik altijd heel goed mijn best deed... deed ik ook maar niet in t voordeel van onze dochter.
Chapeau, zeg. Wat een zelfinzicht, dat vind ik echt waanzinnig knap! Even een veer in je r**t steken op moederdag
Dat is lief van je.... dankje. Is best moeilijk geweest om uit mijn slachtofferrol te stappen.... Maar is zo nodig geweest... heerlijk wat n vrijheid!
Ondertussen gisteren een "bespreking" gehad met de moeder en de stiefvader. Afgesproken dat als de stiefdochter zich negatief uit het andere gezin hier strikt in optreed. Blijkt dat de stiefdochter heel veel leugens over ons verteld (dus niet enkel hetgeen wat eerder was gezegd) Bv enkele dagen geleden zei ze tegen mama dat we haar hadden verplicht om in de zon te spelen bij 27 graden op zondag, dat ze niet naar het verjaardagsfeestje van haar vriendinnetje mocht en dat ze van ons ook niet in de schaduw mocht gaan zitten. Flauwekul natuurlijk. Ze mocht inderdaad niet naar het feestje maar enkel omdat wij een leuk verjaardagsfeest hadden gepland... voor haar eigen verjaardag!! Ik vind het erg voor haar, ze zit duidelijk in de knoop dat ze het gevoel heeft dat ze slecht moet spreken over ons bij mama. We hebben afgesproken met mama dat de stiefdochter geenszins "voordeel" mag halen (extra knuffels , medelijden) door negatief te spreken over het andere gezin. Hopelijk lost dit de situatie al half op. Voorst wachten we geduldig de afspraak met de psycholoog af...