Ik zit ergens mee in mijn maag. Ik weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan en hoop dat jullie tips hebben. Sorry voor het lange verhaal, maar ik probeer een zo duidelijk mogelijk beeld te schetsen (vanuit mijn optiek natuurlijk en ik wéét dat ik bevooroordeeld ben). (TL;DR Zoon (6) en vriendje (6) zijn samen wel eens stout, zijn moeder legt alle schuld bij mijn zoon, vanavond gesprek). Onze zoon is een heel vriendelijke jongen, maakt makkelijk vriendjes, speelt graag samen. Vooral met zijn vriendje (X), die overigens erg aan onze zoon hangt. Op vrije dagen staat hij al heel vroeg op de stoep. Wij zitten dan vaak nog in onze pyjamas aan het ontbijt. We geven dan aan, dat onze zoon nog niet klaar is, en dat hij hem wel komt ophalen thuis, als hij zover is. Het jongetje blijft dan vaak rond ons huis hangen, ook als dat een uur duurt. Ook als onze zoon niet thuis is. In de vakantie was hij 3 dagen logeren, wat ik de 1e dag al gezegd had. Toch stond hij elke dag meerdere malen aan de deur. Hij lijkt niet te willen begrijpen wanneer onze zoon er niet is of niet buiten kan spelen. Gisteren plukte ik onze zoon van de straat, omdat we naar oma gingen. X was erg teleurgesteld, tegen het boze aan. Onze zoon kan overigens wel goed uitdagen. Dit zien we o.a. bij onze jongste. Dan doet ie kleine dingen (klein duwtje, iets pakken wat voor de jongste zijn neus ligt, napraten, etc.), maar er zit geen venijn in. Als andere kinderen ruzie hebben, gaat hij juist vaak bemiddelen (horen we ook op school). Sinds een half jaar gaat hij naar de BSO, waar X ook zit. Dat is altijd goed gegaan, tot hij een tijdje geleden met X gevochten had! Dit verbaasde me heel erg. Ik heb met onze zoon gesproken en vroeg hem wat er gebeurd was. Hij wist het niet meer, zei hij. Ook niet wie er begonnen was. Van de leidster had ik gehoord, dat hij in de hoek moest staan (of strafplek of wat dan ook), maar X niet. Vind ik sowieso vreemd, want als er 2 vechten hebben er toch 2 schuld? De leidster kon niet vertellen waarom dit zo was gegaan. Wel dat X ook sorry heeft moeten zeggen. De leidster vertelde wel, dat hij de hele middag al aan het klieren was. Uitdagen, zoals onder tafel duwtjes geven. Dit zijn zij ook niet van hem gewend. De schooljuf van onze zoon herkent dit gedrag overigens helemaal niet. Goed, wat is er nou gebeurd? Gisteren hebben ze nog even buiten gespeeld. Onze zoon was net een paar minuten binnen, toen wij gebeld werden door de ouders van X. Of mijn man naar de parkeerplaats wilde komen. Hadden ze dus met zijn tweeën 4 autos bekrast met steentjes! Ze waren gezien door een man daar. Die is naar de vader van X gegaan. Die heeft onze zoon naar huis gestuurd om ons te halen, maar onze zoon is binnen gewoon op de bank gaan zitten. Op het moment dat wij gebeld werden, wist hij meteen waar het over ging en zei meteen sorry natuurlijk! Mijn man is dus gaan kijken en ik heb onze zoon toegesproken en uitgehoord. Waarom hij het in hemelsnaam heeft gedaan. En uitgelegd wat de gevolgen zijn (mensen boos, autos moeten gemaakt worden, kost geld, etc. etc.). Zijn verhaal is, dat het idee van X was, dat hij eerst niet mee wilde doen, maar toen X al bezig was, is hij mee gaan doen. Ik heb goed uitgelegd dat het niet uitmaakt wie er begonnen is. Dat meedoen net zou erg was. En dat als hij lief was geweest, hij niet mee had gedaan, maar dat hij naar huis was gekomen om het te vertellen. Over de duur van zijn straf zijn we nog niet helemaal uit, maar in elk geval: Niet buiten spelen, niet op de computer, niet op de telefoon, geen snoepjes en ander lekkers. Vanmorgen kreeg ik van zijn moeder een appje. Of ze vanavond langs kon komen om te praten over onze zoon, want behalve bovenstaande incident heeft ie meer dingen gedaan, die niet door de beugel kunnen. Ik heb gevraagd wat dan, zodat ik het er alvast over kan hebben met onze zoon. Dan kan ik in elk geval zijn reactie meenemen in het gesprek. Ik kreeg een hele waslijst. Ik heb alles vanmorgen besproken met onze zoon en er kwamen heel verschillende reacties: - Hij had een leeg fruit shoot flesje tegen een rijdende auto gegooid. Reactie was meteen ontkennen, maar toen ik zei dat zijn moeder hem gezien had en uit het raam had geroepen, dat dat niet mocht, was zijn reactie oh ja en keek hij schuldig. Hierna had X schijnbaar geroepen ik heb niks gedaan en daarop kreeg hij van onze zoon een duw (dat mocht hij niet zeggen van onze zoon) en dat hij zijn vriendje niet meer was. Daarop reageerde onze zoon door te zwijgen en schuldig te kijken. - X moest van onze zoon zijn waterpistool op een auto gooien. Als hij dat niet deed, zou hij zijn vriendje niet meer zijn. Reactie van onze zoon was dat dat niet waar was, dat hij dat nooit gezegd had. Ik kon hierbij zijn emotie niet goed peilen. - Het bekrassen van de autos was óók het idee van onze zoon, weer met het argument, dat als hij niet mee zou doen, hij zijn vriendje niet meer zou zijn. De reactie van onze zoon was heel duidelijk: Verontwaardiging. Dat was echt niet waar, zei hij. - Toen ze bij X binnen speelden, heeft onze zoon lego stuk gemaakt door er op te springen. Ik kon hierbij de reactie ook niet goed peilen. Maar eerlijk gezegd verbaast me dit, want wij hebben thuis ook lego en hij sloopt dit niet (ook niet van zijn broertje), laat staan dat hij er op gaat springen. Maar goed, ik weet dus niet hoe hij zich bij een ander gedraagt. Ik moest wel in mezelf lachen toen ik las dat de moeder schreef dat de vader toen alles opnieuw kon bouwen. Bij ons bouwen de kinderen zèlf XD Mijn man heeft ook een eigen lego-project, maar daar mogen de kinderen niet aankomen (en dat doen ze ook niet). - Onze zoon had met een schaartje de touwtjes van een voetbaldoeltje doorgeknipt. De reactie van onze zoon was meteen fronzen. Dat heeft hij nooit gedaan. Hij heeft daar nooit een schaar gehad. Op (onder andere) dit punt geloof ik hem, gebaseerd op zijn gezichtsuitdrukking. - Ook had hij met een scherpe steen een regenlaars van X kapot gesneden. Dit ontkende hij ook. De moeder schrijft erbij, dat haar zoon hier eerst over gelogen had, omdat hij bang was onze zoon als vriendje kwijt te raken. Dat kwam er gisteren na het bekrassen van de autos uit. Persoonlijk stel ik hier mijn vraagtekens bij. Ik vermoed dat hij nu ineens van alles in de schoenen van onze zoon probeert te schuiven. Maar goed, ik vraag me af of we de waarheid überhaupt wel boven tafel zullen krijgen - Onze zoon was daar gisteren onbeschoft. Hij pakte zonder te vragen drinken (heeft ie in elk geval niet van thuis!) en toen zijn moeder zei dat dat niet mocht, werd hij kwaad. Dat kan ik me niet goed voorstellen, dus ik ga hier vanavond echt over vragen. Zijn reactie van onze zoon was: herkenning. Hij kan zich de situatie nog wel herinneren. Ik kon niet peilen of hij ook echt onbeschoft of boos was geworden, maar er was wel iets gezegd. Hij leek niet erg berouwvol, dus ik denk dat het in zijn ogen allemaal wel meeviel. Of dat ook daadwerkelijk zo was, weet ik niet. - Ja en dan natuurlijk dat de vader van het vriendje hem naar huis heeft gestuurd om ons te halen en dat hij dat niet gedaan heeft, maar zonder iets te zeggen op de bank is gaan zitten. Dat is ook zeker niet goed, maar ik begrijp het wel. Ik heb hem in elk geval verteld, dat hij de volgende keer eerlijk moet zijn. Wat ik wél met eigen oren heb gehoord, is ten eerste dat het vriendje buiten de straat wilde spelen (wat mijn zoon niet mag en ook niet deed) en dat mijn zoon gisteren (vóór het kras-incident) tegen X zei dat hij niet meer met hem wilde spelen als hij niet zou ophouden met hem nat te spuiten. Dus dat van geen vriendje meer willen zijn, komt wel ergens vandaan. Alleen toen ik het hoorde, werd het gezegd in een logische situatie: Het vriendje deed iets vervelends. Nu kan het zijn, dat mijn zoon die uitspraak inderdaad vaker gebruikt om X te manipuleren om iets stouts te doen. Maar het kan ook zijn, dat de uitspraak van mijn zoon van gisteren nu gebruikt wordt als excuus van eerdere stoute dingen, die hij gedaan heeft. Maar wat nu? Ik zit met 2 problemen: 1) Ik denk dat echt niet alle genoemde punten kloppen. Ik denk dat het vriendje onze zoon een aantal dingen in de schoenen wil schuiven. Maar we weten dus niet hoe het precies is gegaan. Wat betreft het bekrassen van de autos: Beide jongens zeggen dat de ánder het initiatief heeft genomen. De moeder van het vriendje is ervan overtuigd dat onze zoon de aanstichter is. Hoe moet ik hiermee omgaan in het gesprek straks? 2) Mijn zoon zal vast niet vrij van blaam zijn. Hebben jullie tips over hoe ik het beste de waarheid boven water kan krijgen? We hebben nooit heel streng gestraft (dit wordt de zwaarste keer tot nu toe) en altijd uitgelegd waarom iets niet mag/stout is. En ook altijd verteld dat het goed is, dat hij het eerlijk vertelt. Dus daar ligt het (denk ik) niet aan. 3) Wat vinden jullie hoe we verder met deze situatie om moeten gaan? Wat ik in elk geval ga proberen, is vanavond zoveel mogelijk mijn man het woord laten doen. Hij kan beter relativeren. Ik schiet al snel in de tegenaanval, want ik voel me behoorlijk aangevallen door die app, waarin ze doet lijken of alles aan onze zoon ligt. Daarnaast is mijn man de laatste tijd vaker thuis geweest doordeweeks dan ik, dus hij heeft hen vaker samen bezig gezien. Hij zegt dan ook dat het vriendje vaak jokt. Ik kan daar niks over zeggen, want heb het niet echt ervaren (behalve die ene keer, waarvan ik niet meer weet waar het over ging). Ik ga verder ook meenemen, dat ook al zou mijn zoon X manipuleren om stoute dingen te doen, dat het hún verantwoordelijkheid is om hun zoon te leren daar nee tegen te kunnen zeggen. Dat is namelijk ook wat ik tegen mijn eigen zoon heb gezegd. Oef een hele tekst Ik hoop dat jullie de moeite nemen het te lezen en jullie mening te geven. Alvast heel erg bedankt!
Tja ik heb niet alles gelezen maar wat ik lees is dathet zo genoeg is lijkt me. 1 ding vind ik dan wel raar nu na het krassen krijgen jullie een hele was lijst met wat jullie zoon wel niet gedaan heeft. Ze hebben dit beide gedaan beide hebben schuld ongeacht wie er begon. Ik zou dan ook een vriendin of iemand anders bij het gesprek betrekken wand dit gaat van kwaad tot erger als die ouders jou zoon overal de schuld van gaan geven. denk ook dat ze buiten school niet meer met elkaar moeten spelen verlopig.
Gelezen wel Goede tips heb ik niet.. Ik zou denk precies hetzelfde doen als jij nu doet. Inclusief het aan het woord laten van paps. Niet alleen is het handig om te kunnen relativeren tijdens zon gesprek maar ook je emoties niet de overhand laten krijgen maakt het gesprek een stuk eenvoudiger. Wil je vooral succes wensen. De complete waarheid wordt nog lastig denk ik maar allicht kun je afspreken om goed contact te houden zodat je (en zij!) dergelijke situaties meteen kunt afhandelen ipv weken later dankzij de spreekwoordelijke overlopende emmer. Als de situatie vers is.. Is het toch vaak een stuk prettiger praten dan wanneer er al een stapel ergrnissen ligt tenslotte. (of die ergernissen nou terecht zijn of misschien toch niet)
Wat een vervelende situatie. Blijkbaar halen beide jongetjes slechte eigenschappen in elkaar naar boven. Dingen waarvan ze echt wel weten dat dat niet mag. Lastig hoor en logisch dat je als ouders ook niet meteen weet hoe je dit het beste aan kunt pakken. Wat betreft je punt dat je niet denkt dat alle punten kloppen. Ik denk dat dat niet zo belangrijk is. Er zijn meerdere punten waarvan er een aantal kloppen en een aantal mogelijk niet helemaal. Jullie hoeven jezelf en je zoon niet te verantwoorden naar die andere moeder toe. Ik zou het gewoon aanhoren en aangeven dat je maatregelen gaat treffen. En er dus geen inhoudelijke ja/nee discussie van maken wie er gelijk heeft. Heel veel succes vanavond.
Lastige situatie aangezien je nooit kunt achterhalen wat wel en niet gebeurd is. En je zult ook nooit weten wie de aanstichter is. Ik zou dit ook laten eigenlijk. Je komt er nooit achter dus het zal alleen maar een eindeloze discussie opleveren. Wel zou ik aangeven dat je het jammer vind dat ze nu pas met deze hele lijst komt. Aangeven dat ze het beter op dat moment gelijk kon zeggen, dan kon je het ook op dat moment gelijk aan je zoon vragen. Ik zou met haar de maatregelen bespreken en ook praten over het verdere contact tussen jullie zonen nu. Succes vanavond!
Helemaal mee eens. Volgens mij heeft het geen zin om alle 'feiten' bij langs te lopen en een hoofdschuldige aan te wijzen. Jullie zijn verantwoordelijk voor jullie zoon, bespreek met hem waarom je hiervan geschrokken bent en waarom het belangrijk is dat hij eerlijk is. En ik zou zelf ook met mijn zoon willen bespreken waarom het spelen met dit vriendje misgaat en hoe hij hier zelf over denkt.
Een heel verhaal inderdaad, maar duidelijk uitgelegd! Het lijkt erop dat de jongens even een time out nodig hebben, even met andere kindjes spelen. Blijkbaar dagen ze elkaar teveel uit. (dit zou ik denk ik doen: of het goed advies is weet ik niet) Ik zou de moeder van het kindje geen dingen verwijten, of boos tegen haar doen, jullie moeten samen een oplossing zoeken, het is een probleem van beide kindjes. je kunt bij jezelf wel nagaan wat je kind wel of niet doet. en er thuis met je kind over hebben. dit ook aangeven aan de andere moeder, dat je het zelf verder na gaat vragen en dat hij soms ook aangeeft dat hij uitgedaagd wordt door haar kind, en dat dit dus waarschijnlijk twee kanten op gaat. Je kunt ook nooit helemaal weten hoe je kind bij een ander thuis is, als jij er niet bij bent. Hier moet je wel thuis met je kind over praten, dat hij niet zomaar dingen uit de koelkast pakt bij een vriendje, en als hij dat wel doet, hij daar door de ouders van het vriendje natuurlijk op aangesproken wordt. Jullie als ouders van beide kinderen moeten wel samen natuurlijk een lijn trekken, dat ze bijv. voorlopig niet met elkaar moeten spelen/afspreken na schooltijd. Misschien ook op naschoolse opvang aangeven dat jullie merken dat ze elkaar veel uitdagen. En dat ze daar er ook rekening mee kunnen houden. Succes!
Je zult nooit kunnen achterhalen wie er is begonnen en hoe het precies is gebeurd. En, als je het weet, schiet je er dan wat mee op? Feit is dat als de twee jongetjes samen spelen er dingen gebeuren die niet mogen. Wie er dan is begonnen en wie heeft meegedaan doet er niet zo toe in het gesprek vanavond. (Ik zou dat zelf overigens wel willen uitzoeken, maar dan door te kijken naar het samen-spelen van zoon met andere vriendjes. Gewoon weer even wat meer in de gaten houden, wat vaker naar buiten lopen en ongemerkt observeren) Ik zou vanavond afspraken maken over het verdere contact tussen jullie zoons. Voorlopig niet afspreken, over een poos pas weer en dan alleen binnen spelen onder toezicht bijvoorbeeld. Ook op school en op de bso aankaarten zodat de jongens merken dat het echt menens is. Voor het bekrassen van die auto zou ik ze trouwens ook 'sorry' laten zeggen tegen de eigenaren van die auto's. Door middel van een kaart die ze zelf moet kopen of een bos bloemen ofzo. Succes vanavond! Het lijkt met niet makkelijk!
Jeetje, lastig. Ik zou bij het gesprek al snel aangeven dat je niet zeker weet of je zoontje liegt of haar zoontje liegt. Dat je zoontje heus wel dingen heeft gedaan, maar dat je twijfelt bij bepaalde dingen. Ze halen in ieder geval het slechtste in elkaar naar boven, ik zou ze voorlopig niet meer zonder toezicht buiten laten spelen. Wat ik wel zou doen, is met de ouders en de kinderen samen gaan zitten en per situatie met de kinderen bespreken wat er gebeurd is. Kans is er natuurlijk dat ze alleen maar zeggen 'nee jij bent begonnen', maar wie weet ook niet en durven ze wel eerlijk te zijn als ze met elkaar praten. Zo gaat het bij onze dochter vaak erg goed, uiteindelijk komt de waarheid vaak wel boven. En zo leren ze ook dat je met in elkaar in gesprek moet gaan om ruzie te voorkomen. Hier komen er tegenwoordig echt gemeende 'sorry's' uit
Dit vind ik echt een goeie! Laat ze een kaartje uizoeken met 'sorry' erop, een tekening erop laten maken (als ze dat willen) en hun naam er zelf op laten schrijven. Als het indruk maakt en ze de 'slachtoffers' onder ogen komen is de kans groter dat ze zoiets niet weer doen.
poeh zeg wat een waslijst. Ik denk wel dat je nooit helemaal duidelijk krijgt wie nu wie aanzet tot welk gedrag, het enige wat hierin duidelijk naar voren komt is dat de jongentjes duidelijk niet met elkaar, zonder begeleiding, samen buiten kunnen spelen. Zal er wel voor waken dat je vanavond niet , als volwassenen, in een wel is niet is woordenwisseling komt over het geharrewar van twee 6 jarige jongentjes. En is zou het ook bij het heden houden, het bekrassen van de auto's (en de schade) ongeacht wiens idee het was en hoe de schade vergoed gaat worden. Van de andere punten duidelijk maken dat je het jammer vind dat ze dit nu pas aan je melden met de vraag dit voortaan dan meteen te doen. Zelf heb ik het idee dat het toen niet als 'ernstig' werd bestempeld en dus niet een reden om met jullie in gesprek te gaan en nu even opgerakeld wordt om hun punt te benadrukken. En hele goede afspraken voor in de toekomst, b.v wel samen spelen maar dan achter het huis of binnen en niet meer alleen op straat.
Bedankt voor jullie reacties! Ik ben er heel blij mee! Ik ga een aantal tips zeker meenemen. Heb ze voor mezelf hier even op een rijtje gezet. - Ze hebben dit beide gedaan beide hebben schuld ongeacht wie er begon. - Het moet inderdaad geen welles-nietes gesprek worden. De complete waarheid kunnen we toch niet met 100% zekerheid boven water krijgen. - Blijkbaar halen beide jongetjes slechte eigenschappen in elkaar naar boven. Dat vond ik een goede uitspraak. Die ga ik ook zeker meenemen. - We moeten ons niet focussen op wat er gebeurd is, maar wat we kunnen doen om dit te voorkomen. Ik heb onze zoon sowieso 3 dingen proberen te leren: Dat dit soort dingen niet mogen en hij het dus ook niet moet doen. Dat het net zo fout is om méé te doen en ook om iemand uit te dagen om iets stouts te doen. En tenslotte dat hij er eerlijk over moet zijn. Wat zouden we nog meer kunnen doen? - Dat het handiger is om in de toekomst bij een incident gelijk de andere ouder op de hoogte te brengen. Sowieso, want als de situatie vers is, dan weet mijn zoon ook nog precies wat er gebeurd is. - Ik ga ook zeker meer observeren als ze (uiteindelijk) weer samen gaan spelen. - En een kaartje met Sorry, dat vind ik ook een goed idee. - En misschien ook voorstellen om een gesprek te hebben met de kinderen erbij. Hoewel dit misschien niet nodig is als wij er samen uitkomen? Dat ze voorlopig niet meer met elkaar mogen spelen, daar was ik al uit, maar meer als onderdeel van de straf, want ze spelen wel graag met elkaar. Daar heb je ook helemaal gelijk in. Het is meer dat ik het niet fair vind, dat mijn zoon alles in de schoenen geschoven krijgt. Ik wilde alleen illustreren dat ik denk dat ie sommige dingen ook echt gedaan heeft, maar ik geloof niet dat hij elke keer de initiatiefnemer was. Dat zij het zo brengt, vind ik best vervelend. Ik ga dit overigens niet zo zeggen, want dan zijn wij verwijten aan het maken en dat kan niet de bedoeling van vanavond zijn. Dat vind ik heel moeilijk. Van mezelf schiet ik al heel snel in de verdediging en dit was ook mijn eerste reactie na haar eerste berichtje (Ze wil langskomen om over mijn zoon te praten, omdat hij daarvoor ook al dingen heeft gedaan, die niet door de beugel kunnen). Mijn eerste reactie is in de verdediging schieten... en dan in de tegenaanval. Ik ben blij dat ik niet inhoudelijk gereageerd heb en nu na kan denken over wat ik zou kunnen zeggen, want "ja maar jouw kind doet..." is natuurlijk erg kinderachtig. Maar ik heb wel het gevoel alsof zij mij ter verantwoording roept. Jouw opmerking neem ik dan ook mee vanavond: Ik hoef me niet te verantwoorden. Ik ga het gewoon aanhoren en aangeven dat we met onze zoon hebben gesproken. Over bespreken waarom het spelen met dit vriendje misgaat en hoe hij hier zelf over denkt... dit heb ik ook al gedaan toen ze gevochten hadden. Ik ga het vanavond nog wel een keer aankaarten met hem. Ik wil ook nog wel even weten of en waarom hij boos was geworden bij hun thuis, want dat is zo out of character. Mijn zoon wordt niet boos als hij zijn in niet krijgt. Bij ons tenminste niet. Ik hoop alleen dat zij niet zo stellig gaan volhouden, dat het allemaal aan ons kind ligt. En dat zij haar kind óók gaat leren, dat hij bepaalde niet mag doen, ook niet als iemand hem opstookt/uitdaagt. Wat ik me ook afvraag.... Waar leidt dit straffen toe? Leert onze zoon zo, dat hij dit soort dingen niet meer mag doen, of leert hij alleen maar, dat hij er beter voor moet zorgen, dat wij er niet achter komen?
Mee eens. Als er zoveel dingen zouden zijn voor gevallen, waarom heeft ze er dan niet eerder iets van gezegd, dan hadden jullie het gedrag evt. bij kunnen sturen. Verder zou ik aangeven dat de waarheid vast ergens in het midden ligt en als ze samen toch steeds voor problemen zorgen, zou ik ook overwegen om ze een aantal weken of maanden niet meer met elkaar te laten spelen, soort time-out. Kijken hoe het daarna gaat en dan samen duidelijke afspraken maken om ze met weer om op een fijnere manier samen te laten spelen. Goed idee inderdaad om je man het woord te laten doen, het zou mij ook hoog zitten.
Ik wil je even een compliment geven over hoe je dit oppakt. Ik vind het zo knap dat je niet in primaire reactie geeft en het geen welles/nietes spelletje laat worden. Heel veel tips zijn al gegeven en ik denk dat je goed voorbereid het gesprek ingaat (in gegaan bent?) Over je laatste opmerking... Dit is voor mij opvoeden. Je geeft de straf niet zonder uitleg, je praat erover met je kind. Wat het doet met de ander, wat het doet met hem, wat het doet met jullie. Je laat hem daarover nadenken en dan is het vervolgens aan zoon. Ja, misschien denkt hij wel: de volgende keer beter uitkijken dat ik niet betrapt wordt, maar ik denk dat de kans net zo groot (al dan niet groter) is dat hij de volgende keer denkt: Oei,. dit ging de vorige keer niet zo goed. Beter niet doen. Veel succes vanavond. Ik ben benieuwd hoe het gesprek verlopen is!
Ik geloof zelf dat een straf in relatie moet staan tot hetgeen er fout is gegaan. Dus iets kapot maken als hij zonder toezicht buitenspeelt zou voor mij waarschijnlijk betekenen dat onze zoon even niet zonder toezicht mag buitenspelen. Overigens zou ik hem met dit mooie weer niet binnen houden, dus dan mag hij in de tuin spelen, maar even niet met vriendjes op straat. En als hij netjes z'n excuses aanbiedt voor de schade aan de auto's zou ik dat al een hele grote stap in de goede richting vinden.
Wat een lastige situatie. Heb alles gelezen maar vind dat je al veel goede tips hebt gehad. Hoe is het gesprek gegaan? Ik vind ook dat straf in lijn moet staan met wat ze gedaan hebben. In jouw geval zou het hier dus zijn; niet meer alleen buiten spelen, niet meer met dat vriendje spelen en klusjes doen om geld te verdienen voor de schade. En het kaartje vind ik ook een goed idee. De straf zou hier best wel een hele poos duren denk ik, ik zou woest zijn als m'n kinderen bewust zoiets zouden doen.
Tips voor het gesprek heb ik niet echt, gelukkig hebben anderen er al veel gegeven. Ik zou het spelen met het jongetje juist niet verbieden, want het is een goede leerschool (liever nu, dan met 16), maar om die reden zou ik ze enkel onder toezicht samen laten spelen, zodat je het wat kan sturen en zo nodig in kunt grijpen.
Van haar bericht: Ze wil langskomen om over mijn zoon te praten, omdat hij daarvoor ook al dingen heeft gedaan, die niet door de beugel kunnen, daar krijg ik al de kriebels van, zo komt het over dat ze de schuld bij jou zoontje legt, Hopelijk ziet ze dit anders!