Wat een zalig topic Ik was bij mijn zoontje uitgeteld voor 6 juni maar hij liet een beetje langer op zich wachten. Iedereen zei hij gaat op vrijdag de 13de komen. Die vrijdag de 13de zijn inderdaad de weëen begonnen, om 21 u was ik op de verloskamer en had ik 5cm ontsluiting. Toen is alles snel gegaan en rond half 12 had ik 9 cm ontsluiting. Zegt mijn vriend: hou nog even je benen toe want vrijdag de 13de vind ik echt niks. Uiteindelijk is hij de 14 de geboren om 00u29.
Oh meiden wat een leuke ervaringen weer! Lees altijd zo graag mee! Nu deel ik graag mijn verhaal. Het begon op woensdagnacht, ik werd plots om 4u wakker van wel heel onregelmatige weeën. Ben nog, voor zover dat kon proberen te slapen maar om 6u toch in bad gaan zitten. Na het bad werd het erger en ben ik naar mijn vriend gegaan om te zeggen dat 'ie toch maar beter niet kon gaan werken. De hele ochtend behoorlijke weeën gehad, maar plots om 12u 's middags waren ze weg.... Toen maar zo rustig aan gedaan als ik kon en rond het avondeten werd het weer erger. Voor de makkelijkheid (en misselijkheid, al de hele zwangerschap door) maar een boerensalade gegeten met rozijnen en rode paprika. Voor de zwakke magen, het kan een beetje vies worden.. Ik ben die avond/nacht wel 7 keer onder de douche gegaan en 3x in bad. Op een gegeven moment wilde mijn vriend maar gaan slapen, zodat in elk geval 1 van ons wat slaap kon vatten en ik bleef beneden. Ik stond in de keuken en moest ineens overgeven. Bijna in de gootsteen gedacht maar dacht plots:" Oh kan niet! Vriend moet hier zo zijn tanden poetsen en zit op de w.c.!'' Even tussendoor, zodra mijn vriend al overgeef ziet of ruikt, is hij direct van de leg. Dus ik dacht: Hé, er staat een emmer in de douche, daar ren ik snel naartoe. Maar ik trek de badkamer deur nog net open en voel het omhoog komen.. Uit reflex houd ik mijn hand voor mijn mond... met als gevolg: heeeel de badkamer als een boog onder de kots... Tegen de muur, in de wasmand, de badrand... Voelde me zo lullig maar zat compleet in de weeën. Omdat ik zo'n moeite had om ze op te vangen, zei mijn vriend:'' Douche jij maar lekker, ik ruim het wel op.'' HUH?!?! Haha, vond ik wel heel bijzonder. Vervolgens was het al tegen enen 's nachts en ging hij maar weer even wat slapen. Hij had een stoel in de woonkamer gezet zodat ik op de leuning de weeën op kon vangen. Ik weet niet hoelang het heeft geduurd, maar ik heb als een soort Stevie Wonder van lings naar rechts staan wiegen terwijl ik uit ellende een film van Jackass had opgezet om maar iets van afleiding te hebben, hahahaha. Op een gegeven moment had ik ze getimed en er zaten zo'n 3 minuten tussen, dus vriend gebeld om de verloskundige te bellen. Die was er om 4u 's nachts. Die zei dat ik 4 cm ontstluiting had en naar het ziekenhuis kon. Wij daarnaartoe, ondertussen de weeën al la Stevie Wonder maar dan al liggend opgevangen... Ik bleef maar overgeven tijdens en na elke wee, en elke keer dat ze een spuugbakje pakte zei ik steeds: Oh sorry, sorry, sorry. Ze kwamen niet meer bij haha. Nadat de rruggenprik was gezet (kon echt niet meer na een dag al weeën opvangen) konden we even beiden rustig slapen. Na 10u werd er gecontroleerd en zat ik al op 10cm ontsluiting! De ruggenprik werd lager gezet zodat de persweeën zouden komen. Zo ergens rond kwart voor 12, begon ik ze amper te kunnen ophouden en kon ik ook niet meer zonder geluid ze opvangen. Als een soort Dory van Nemo (Moewaaaaaaa) heb ik lopen roepen. Ik durfde steeds niks tegen mijn vriend iets te zeggen, omdat ik als de dood was dat ik net zo'n bitch zou worden als sommige vrouwen beweren... Dus poeslief geweest tegen mijn vriend. Iets daarna kwam de verpleegkundige en die hoorde mij dat geluid maken en zei:''Oh, nog even wegzuchten hoor, je bent nu persgeluiden aan het maken! Wacht even, ik zal eens kijken hoever je bent." en ik moest mij op mijn rug draaien. Ik zie haar verschrikt kijken, had nog niet eens gevoeld en zegt zachtjes:'' Oh, ik zie al haartjes... hmm, oke B (Vriend) als jij even snel de kleertjes neerlegt, dan haal ik direct de verloskundige.'' Hahaha, ik werd direct zo alert! Mijn vriend wilde de kleertjes klaarleggen en wanneer ik net zo'n enorme perswee moet wegzuchten zegt hij doodleuk:''Euhm... lieverd, waar zijn haar sokjes?'' Pffffffffffff, hahahaha! Serieus!?! Om niet uit m'n sloffen te springen heb ik ff weggewuifd en later gereageerd. Zo'n droge vraag! Toen ik EINDELIJK mocht persen ging het best wel vlot, maar V kreeg het wat lastig en haar hartslag daalde nogal. Ik hoorde de verloskundige zeggen:''Je doet het goed, maar als ze er bij de volgende perswee niet is, knip even.'' Was daar de hele zwangerschap al bang voor.. En weet niet waarom, maar ik dacht: Kan mij het verotten met je 'even ophouden', ik wil geen knip, ik pers zonder wee en nu wel! Op dat moment pers ik en voel ik een enorme scheur 'down under'... Auw en oeps.... Ik zie beide gezichten van de verloskundige en verpleegkundige verschrikt omdraaien en roepen:''Nee, nog niet persen hoor!! Even wachten!" Maar het was al te laat. Helemaal naar binnenin gescheurd. Uiteindelijk jammer genoeg wel gehecht moeten worden. Maar om 13:07 wel een prachtige dochter op mijn borst gekregen!! Ik had natuurlijk al 7 keer gedouched die avond er voor en in het ziekenhuis geen borstel mee dus niet mijn haren gewassen. Kom ik de volgende dag pas thuis, zegt de kraamverzorgster:''Ga maar even lekker douchen, ik let wel op V.'' Ik wilde mn haren lekker uitkammen, maar kwam er vanwege mijn 'Stevie Wonder' moves maar niet doorheen... Een dreadlock was er niks bij, hahaha! Uiteindelijk, ondanks de giga pijn en vermoeidheid kijk ik wel terug op een enorm mooie, en relaxte, bijna serene bevalling! Zo onwijs lief behandeld in het ziekenhuis. Jammer genoeg van de pijn, maar als de volgende bevalling maar een beetje op de vorige kan lijken... Doe mij die dan maar!
Ik had tijdens de bevalling bedacht wat ik nog allemaal op tv kon kijken. Ik was eerst een programma over een vierling aan het kijken en daarna zou ik het journaal gaan kijken. Alleen de laatste 20 minuten verliep het plotseling toch heel anders en werd onze baby heel snel geboren 1 van mijn eerste reacties was: Nu heb ik het journaal gemist En daarna zei ik: Over een uurtje wil ik wel graag naar huis.
Wat een leuk topic om te lezen! De komende maanden hoop ik nog heel veel meer te lezen om een beetje moed te verzamelen voor de volgende bevalling. Maar nu dan toch eerst eindelijk mijn verhaal(na bijna 16 maanden) 's Nachts rond een uur of 2 werd ik wakker en toen had ik wel het idee dat ik weeën had. De dag daarvoor had ik al last van mijn rug en had ik al wel het idee dat het zomaar eens kon gaan beginnen. Dus ik heel rustig blijven liggen en in en uit ademen. Ik dacht laat mijn man maar lekker slapen, dat is nog niet nodig dat hij wakker is. Na een half uur/uur bleek dat hij ook al een hele tijd wakker was en mij hoorde ademen en al lang doorhad dat het begonnen was. Nou daar lagen we op bed, was best gezellig. Na een tijdje de timer erbij en op een gegeven moment de verloskundige gebeld. Had wel ontsluiting, maar nog niet zo heel veel. Dus ze zou na een paar uur terug komen om te kijken hoe het dan was. Zo gezegd, zo gedaan. Na een paar uur kwam ze weer en bleek ik (dacht ik)4 cm te hebben. Maar mijn darmen zaten verschrikkelijk vol, obstipatie, dus dat hielp niet erg mee. Maar verloskundige had nog wel iets wat ze kon inbrengen om het wat weker te maken. Daar begon het genante al. Nou ja, dat hielp wel wat, maar lang niet alles. Verloskundige dacht dat wij het misschien wel prettig zouden vinden als ze zou blijven. Dus zij is lekker beneden gaan zitten met d'r laptop, terwijl wij boven 'bezig' waren. Alles ging wel goed, werd natuurlijk wel steeds heftiger. Ik ben nog een aantal keren onder de douche gaan staan. En toen om 15.00 bleek ik 10 cm te hebben. Dus het werd tijd om de vliezen te breken. Nou toen bleek dat dochter lief in het vruchtwater had gepoept. Dus de ambulance werd voor de zekerheid gebeld. Als ik haar er nog op tijd uit zou krijgen hoefden we niet mee, maar anders wel. Dus ik persen, maar toen bedacht mijn dochter dat ze wel eens kon gaan draaien. Dus die ging nog even als sterrenkijkertje liggen. Dus dat persen ging niet zo geweldig meer. Nou de ambulance was er vrij snel. Kwam met loeiende sirene de straat in. Ik zeg nog: "moet dat nou met zoveel lawaai?!" En toen moest ik mee. Stond ik daar boven aan de trap, moest met persweeën naar beneden. En ondertussen man instructies geven wat hij allemaal moest pakken. Ik had helemaal geen kleren voor mezelf klaar liggen en de kraamhulp had alle kleertjes voor de baby ook al uitgepakt. Ik ben met moeite de trap afgekomen en gelukkig kon ik onderaan de trap zo de brancard op. Nou ik had echt het idee alsof de halve straat stond te kijken. Ik hoorde ook allemaal kinderen praten, die wouden natuurlijk weten wat er aan de hand was. Zijn we net weg bedenk ik me dat ik helemaal geen schoenen mee heb. Dus ik daarover bezig tegen mijn man. Tussen de persweeën door, die ik moest tegenhouden. Zegt die verpleegster op een gegeven moment: "Hou jij je nou maar met jezelf bezig, die schoenen komen later wel! Nou de rest van de rit was echt verschrikkelijk, gelukkig waren we er vrij snel. Als een speer het ziekenhuis door. Eenmaal op de verloskamer moest ik op handen en knieën gaan zitten, zodat mijn dochter weer terug kon draaien, maar dat was echt geen doen. En ik vond het zo genant. Had alleen maar een pyjamatrui aan, geen onderbroek natuurlijk. Uiteindelijk mocht ik op mijn zij liggen en moest ik nog steeds de persweeën tegenhouden, want bij elke wee ging de hartslag van mijn dochtertje omlaag. Gelukkig heb ik dat wel gehoord, maar niet helemaal ten volle beseft. Uiteindelijk om 17.00 ongeveer mocht ik persen en bij elke keer persen voelde ik gewoon dat ik ook poepte. Zo verschrikkelijk. Gelukkig om 18.06 was ze er. Ze werd meteen op mijn buik gelegd en toen vroeg of het een jongetje of een meisje was en ze zei een meisje moest ik van binnen zo hard lachen. Want iedereen dacht dat het een jongetje zou worden. Toen moest ik nog even persen voor de placenta, nou die kwam me er met een vaart uit! Ik hoorde echt 'plons' en alles zat eronder. De vloer, de kastjes, de muur. Later zag ik overal nog spetters bloed, haha. O ja, en doordat ik zo hard had geperst waren alle adertjes in mijn gezicht gesprongen. Toen ik mezelf de volgende dag eens goed bekeek in de spiegel schrok ik me naar! Toen begreep ik ook waarom ik mijn ogen haast niet open kon houden tijdens de bevalling. Zo'n last had ik ervan.
Ik had het persen altijd als bevrijdend voorgesteld als ik alle verhalen altijd mocht geloven maar dit was voor mij dus niet het geval! Tijdens het persen werd ik boos en wilde ik een keizersnede... gek genoeg doen ze dit niet meer wanneer het hoofdje er al voor een groot deel uit is...hahaha! Hierna werd ik boos en weigerde nog te persen, na een aantal persweeen in te houden zette de verpleegkundige een knip, mijn meisje vloog bijna in de verpleegkundige haar handen, vanaf dat moment voelde het voor mij pas bevrijdend 😂😂 Oja en wat ook wel leuk om te vertellen is, een half uur nadat dl geboren was lag vl op de bank te slapen... tsjah een bevalling is hard werken voor man en vrouw!
Haha leuke verhalen Ik moest in een weeenstorm in de auto naar het ziekenhuis. Voelde me zo ellendig, toen halve zkh door in rolstoel kermend en vloekend (nee ik was niet meer stoer na 14 uur) en toen vroeg die balie mevrouw aan mijn vriend of we het pons kaartje hadden. Toen riep ik niet heel aardig: 'flikker op met je ponskaartje, ik ga dood hier' Tijden de laatste 2 cm heb ik de hele tijd geroepen dat ik moest poepen ... Echt top allemaal haha
De laatste: Geen memorabel moment als bij mijn middelste zoon (man die van zijn stokje ging), maar desalniettemin bijzonder . Ik had de hele dag al duidelijke voorweëen. Deze begonnen in de ochtend (of eigenlijk nacht, maar dit waren er hooguit 2) en waren kort maar krachtig. Ik verloor rond half 9 smorgens mijn slijmprop bij mijn tante thuis, die heel actief bezig is geweest om me te kalmeren op dat moment. Ik schrok mezelf namelijk een hoedje toen ik ineens bloed zag. Ik dus de verloskamers van het ziekenhuis gebeld en ik kon gewoon afwachten tot mijn poliafspraak in het ziekenhuis later die dag. Een vriendin van mij zou die dag meerijden, omdat mijn man omkwam in het werk. Eenmaal daar aangekomen is een echo gemaakt, maar toucheren wilde de gynaecoloog liever niet doen aangezien ik een geplande sectio op de agenda had staan en ze niet iets in gang wilde zeggen wat er niet was. Ze had op dat moment ook gelijk, want de weeën waren even zo goed als weg, of lieten heel lang op zich wachten. Maar ik was nog niet bij mijn moeder thuis of ze kwamen weer korter op elkaar en net zo fel als die morgen. Thuis nog een pizza bestelt (en voor de helft opgekregen) en uiteindelijk besloten dat het misschien toch beter was om naar het ziekenhuis te gaan. Aangezien ik elke wee er echt even uit moest wandelen. Onze zoon hebben we naar mijn zusje gebracht en ik heb gehuild als een baby. Ik voelde me raar genoeg ineens zo schuldig dat ik hem achterliet. Om iets voor tienen kwamen we aan op de verloskamers. Daar werd ik aan de CTG gelegd en ook hier werd snel duidelijk dat de weeën regelmatig en krachtiger waren dan er aanvankelijk werd gedacht. De dienstdoende arts heeft getoucheerd en ik had op dat moment 3 centimeter ontsluiting. Ze ding dus overleggen met de OK wanneer er tijd was, want mijn sectio ging verplaatst worden. De kleine meid wilde er uit. Nog geen 5 minuten later kwam er een verpleegkundige met operatiekleding de kamer binnen. Ik werd binnen een kwartier op de OK verwacht! Vanaf dat moment ging ik op 'survivalstand' en dit kan bij mij twee dingen betekenen. OF ik maak heel flauwe grapjes, of ik raak in complete paniek. Deze avond was het dus het tweede . Zo had ik het maar over de halve pizza die ik op had gegeten. En wist het hele OK-team hoe lekker een pizza met parma, rucola, parmezaan en mozzarella wel niet was. Ook heb ik Bernard (de anesthesioloog) hartelijk bedankt voor zijn goede werk. Hij had het best goed gedaan, ook al was hij nieuw (pikte ik in de wandelgangen op). For the record: ik heb geen centje pijn gehad tijdens de operatie, noch last gehad van de bloeddrukdaling door de ruggenprik die ik trouwens wel had, maar Bernard snel wat voor had gegeven zodat ik het niet zou merken. Dus hij had het ook nog eens ECHT goed gedaan. Ik weet ook nog dat ik mijn dochter zo raar vond ruiken. Ik kreeg haar na de geboorte direct op mijn borst, dus ze zat nog onder smeer/bloed/vruchtwater en rook heel raar zoetig. Ik kreeg het er zelfs een beetje benauwd van. Zo een intense geur was dit.
Bij mijn 1ste zorgde de vk voor een aantal gênante momenten. Ik was 18 en de vader wou er niks mee te maken hebben. Dus de verloskundige nam aan dat ik een donker kindje zou krijgen. Vond het een hele nare opmerking. Ze stond mooi te kijken toen er een blank ras echte fries uit kwam en ja die vaders laten hun kinderen ook wel in de steek. Toen na de bevalling moest ik gehecht worden ivm een knip. Ze vroeg aan mij of ik me niet even had kunnen scheren. Euhhh had ik mijn moeder dan moeten vragen?? Bij mijn derde had ik erge beenweeen. Ik was al te ver om pijnstillers te krijgen. Normaal dan zou ik nooit tegen een vreemde uitvallen maar de verloskundige bleef maar over mijn benen wrijven en dat verergerde de pijn alleen maar. Dus ik zei trut en nou blijf je verdomme van mijn benen af! Mijn man wist niet wat hij hoorde.
Mijn tweede bevalling (die totaal 2 uur duurde) heb ik onderweg naar het ziekenhuis de hele tijd het refrein van: https://www.youtube.com/watch?v=lNRjt4rCymM gezongen. Ook nog terwijl we het ziekenhuis in kwamen. Daarna ben ik 5 cm vooruit gegaan in 10 minuten en heb ik het hele ziekenhuis bij elkaar gekrijst. We waren die 10 minuten alleen en ze reageerde niet snel op het bellen dus heb ik heel hard liggen brullen dat hij eruit moest. Om vervolgens vlak na de bevalling van schaamte de boel te willen gaan opdweilen. Ik schaam me nog steeds
Bij de tweede wederom een zware lange bevalling gehad. Er waren wel een paar dingen die de mensen om mij heen grappig vonden (gyn , vriend , moeder etc) Ik moest gaan liggen op mij zij maar ik haat dit sowieso al. Ze zouden een kussen voor tussen mijn benen pakken , ik zag dit alleen totaal niet zitten alles voelden al zo zwaar door de ruggenprik. Komen ze met een kussen aan met een wit overtrek eromheen. Echt smetteloos wit haha. Dus ik : oh nee dat kan niet hoor. De gyn hoezo niet ? Nou omdat die helemaal schoon is ... Zegt mijn vriend wat wil je dan het kussen van de buurvrouw hiernaast die net bevallen is 😂😂 Veder werd ik gek van al die toeters en bellen heb wel 100 X gevraagd mag de bloeddruk meter af , het ctg etc haha.... na de ruggenprik was ik zo relax eindelijk na uren geen weeën meer. Het schoot alleen niet op qua ontsluiting waardoor ze zeiden dat ik zo aan de weeën opwekkers moest. Waarop ik alleen maar zei : nou dat kan wel een uurtje wachten hoor ik lig zo lekker. En elke keer als er iemand binnen kwam zei ik : ik hoef nog niet te persen he , ik wil niet persen hoor ik lig veelste lekker. Maar goed ik was toen al meer als 16 uur bezig en had eindelijk rust. Toen ik eenmaal bevallen was zei ik alleen maar : zo ik ben nu klaar he ? Nee nog even de placenta. Oh laat die maar zitten ik vind het goed zo 😉
Mijn 2e bevalling was een turbo. Vanaf het eerste pijntje tot geboorte 2 uur en 45 minuten waarvan het laatste uur heftig. In dat laatste uur nog naar het ziekenhuis gekomen met persweeën en in het ziekenhuis in etappes naar de verlosafdeling opgevangen. In de hal (mensen die vroegen gaat het?) was nogal euhh ongemakkelijk haha. Toen ik eindelijk op de juiste afdeling was op handen en knieën op de grond gevallen bij d receptie om weer een week op te vangen en geschreeuwd 'ik heb persdrang!' Binnen een paar seconden 4 man aan me te trekken dat ik NU moest meekomen en ik zat daar zo van nee ff wachten. Toen die wee voorbij was naar de eerste de beste kamer getrokken (was niet eens een verloskamer) broek werd uitgetrokken en kreeg de mededeling dat ik volledige ontsluiting had en mocht gaan meepersen. Ik heb nog geschreeuwd dat ik pijnstilling wilde maar dat was natuurlijk best te laat. Na 4 persweeën was ie er (nadat ik mijn vruchtwater heb laten exploderen over de verloskundige) . Ik kon alleen maar zeggen: wat een geweld.
Haha, wat een heerlijk topic!!! Hier eerste bevalling vooral veel medische toeters en bellen dus niks hilarisch. maar ik lees mee want ik ga bijna weer (gewoon) bevallen...
Ja echt alles wat ik niet had verwacht maar ik kijk er heel positief op terug! Kan m iedereen aanraden
28 april 2016, mijn bevalling 💙 6:00 : ik wordt wakker van manlief, die in bed kruipt, nadat hij op de bank in slaap was gevallen. Zoals gewoonlijk moet ik plassen, en ga ik naar de wc. Ik voel wat gerommel, maar serieus neem ik het niet. Van slijm verlies keek ik ook niet meer op, dat had ik al 2 weken. Ik besloot een bak koffie te gaan drinken beneden en daarna te gaan douchen. Na het douchen ben ik weer lekker in bed gaan liggen. 7:30 : de krampen worden erger en ik besluit te gaan timen. Al snel werd duidelijk dat dit toch wel eens weeen zouden kunnen zijn. Om de 2 a 3 minuten, en 1 a 1,5 minuut lang. Manlief belt de vk en die komt langs. 8:00 de vk is er en gaat toucheren, 5cm! Eindelijk, het is begonnen. Ik wilde graag thuis bevallen maar we moesten naar het zkh omdat de kleine man niet goed ingedaalt lag. Er was kans dat als de kleine niet goed in zou dalen dat de navelstreng voor de uitgang zou gaan liggen en de kleine dus in gevaar zou komen. 8:30 we zijn in het zkh, ik wordt getoucheerd en heb 6,5cm. Moet in bed gaan liggen op mijn linkerzij, zodat de kleine kan indalen. 10:00 8,5cm de ontsluiting doet goed zijn werk en de weeen zijn nog goed te doen. Ik krijg een catheter geplaatst om mijn blaas te legen zodat de kleine meer kan indalen. 12:15 volledige ontsluiting en persweeen, wordt weer een catheter geplaatst en ik krijg een infuus voor het geval er een keizersnede gedaan moet worden. Helaas lukt het me niet om de persweeen goed weg te puffen omdat de persdrang te krachtig is. Dus ik krijg pijnstilling om de weeen op de vangen. Mijn vliezen zijb nog steeds niet gebroken, en ze wilde ze niet prikken ivm gevaar voor de kleine. 13:45 door de pijnstilling ben ik zo stoned als een kanarie en leef in een eigen wereldje. Om 13:40 roep ik dat ik een hoofd voel en ik pers per ongeluk mee. De vk tilt mijn been op en op dat moment kwam er een 'bal' uit, en braken mijn vliezen. Ik verloor een partij vruchtwater, en meneer had er in gepoept. Toen lag hij ingedaalt en ik mocht eindelijk mee persen! 14:34 wordt onze kleine man geboren. Helaas kon ik hem niet zelf aanpakken want meneer kwam er in 1x helemaal uit. Gevolgd door de placenta. Toen de check down under, ik dacht zelf van voor tot achter uitgescheurd te zijn omdat hij er in 1x uit kwam. Maar wonder boven wonder ben ik er zonder hechtingen, knip, of scheuren vanaf gekomen. Uiteindelijk bleek door het vele vruchtwater wat ik had dat de kleine dus niet goed kon indalen. Dat was mijn bevalling! En ondanks dat ik heel bang was voor de bevalling, ging ik er heel rustig in, heb ik amper een kick gegeven, en zou ik het zo nog 10x over doen. Onze kleine man was bij de geboorte 50cm en 3770gram. Nu zijn we volop aan het genieten! 💙
Ik wilde dus echt niet met een bos schaamhaar daar liggen dus hield het netjes bij met een mega dikke buik.. De verloskundige zei tegen mijn man; kijk eens wat een bos haar!!! En ik zei; dat kan niet!!!! Ik heb me gister nog geschoren!!!!! Waarop ik mijn dochter, inclusief een flinke bos haar, op mijn buik kreeg 😂
Whahaha!! Er zijn echt verhalen die de kroon spannen. Heerlijk!! En Mamaaa, jouw verhaal is hilarisch. Ik zie dat helemaal voor me 😂 Ik zal ook ff los..komt ie Eindelijk na 20 uren bevallen was onze prachtige zoon er! Ik lag met mn benen wijd nog in de beugels. Moest namelijk gehecht worden, omdat ik een knipje had gehad. Ik vroeg aan de verloskundige hoe de schade was, waarop zij zei nou het valt allemaal reuze mee. Ik: geen totaalreptuur ofzo? Nee hoor zegt ze. Mn vriend: maar je hebt wel aambeien. (De held is gewoon voor mn doos langs gelopen en heeft gewoon gekeken hoe het erbij lag) Verloskundige: ja die heb je idd wel, maar valt wel mee hoor waarop mijn vriend zegt: ach op Google heb ik ze wel erger gezien..... dus... Oh ja en ik heb gewoon gevraagd of ik niet had gepoept haha!