Ik wil begraven worden. En van mij mogen gewoon koffie en broodjes. Ik had na het overlijden van mijn vader echt geen zin in een feestje. Als iemand dood is dan mag je best gewoon verdrietig zijn.
Ja in Friesland heb je een grafrecht van 250 jaar. En in Drenthe echt eeuwig grafrecht. Ik vind het zelf maar niks als het graf zou (kunnen) worden geruimd.
Met een feestje bedoel ik natuurlijk geen zaal met een dj en polonaise met gebak of zo. Maar wel gewoon een zaaltje in een restaurant met een hapje en een drankje. Uiteraard mag je verdrietig zijn, maar de dood hoort bij het leven en de enige zekerheid die je hebt is dat je ooit doodgaat. En (in mijn geval dus) juist omdat ik geloof dat de dood een nieuw begin is vind ik dood gaan op zichzelf niet iets verdrietigs, maar eerder zelfs iets "moois", juist wanneer iemand overlijdt die langdurig ziek is geweest. Uiteraard is dit hoe ik er zelf tegenaan kijk, en ik snap dat mensen die daar niet in geloven de dood juist als iets heel verdrietigs en definitief zien.
Ja, daar heb ik over nagedacht en ik heb een bestandje in mijn telefoon staan dat ik af en toe bijwerk. Mijn man weer er van en kan er bij als het nodig is
Mijn vader is erg onverwacht overleden zonder dat ik afscheid heb kunnen nemen. En ik geloof ook dat het met de dood niet allemaal voorbij is . Maar als je bijv. Over m'n lijk kijkt waarin soms een knalfeest wordt georganiseerd dan kan ik me voorstellen dat je je soms erg ongemakkelijk kan voelen. Soort van verplicht leuk doen terwijl je toch erg verdrietig bent. Met een treurig gezicht bij elkaar zitten is ook niet verplicht hoor Heb met familie ook veel herinneringen opgehaald die we hadden aan mijn vader En wanneer die leuk waren ook nog wel gelachen.
dat programma heb ik nog nooit gezien, maar ik snap je punt. En nee, dat zou ook niks voor mij zijn. en er is ook wel een verschil tussen plots overlijden of langdurig ziekte (vind ik tenminste) Mijn vader is al jaren ernstig ziek, hij kan niets meer (niet meer lopen, niet meer praten etc) maar hij blijft maar leven. Niet dat ik hem kwijt wil, maar voor hem zou het wél een verlossing zijn. Mocht hij overlijden zal ik heus wel verdrietig zijn, maar toch eerder opgelucht en blij zijn voor hem.
Ik wil graag gecremeerd worden en dan bijgezet in het familie graf. Man kinderen of kleinkinderen mogen dan eventueel nog wel iets van mijn as hebben voor hetzij een ketting ring of what ever. De rest mag in een koker of in een jampotje van mij part ij het faniliegraf. Mijn man wil gecremeerd worden en die zal ik gaan uitstrooien op plekken waar hij graag ging vissen en eventueel as voor ons en kinderen en kleinkinderen.
Ik wil gecremeerd worden. En een goedkope houten kist met katoenen voering. Vind zelf zo'n gefineerde kist met glanzende satijnen bekleding echt vreselijk. En omdat uitvaartondernemingen de hoofdprijs vragen voor een kist heb ik al duidelijk gemaakt te googlen op goedkope kisten, dan kom je vanzelf ergens bovenaan een site tegen die prima, mooie en betaalbare kisten levert. Het liefst een condoleance gewoon thuis met een hapje en een drankje. Ik houd meer van een huiselijke sfeer dan een killere vaak toch wat gedateerde condoleance zaal. Was laatst op een uitvaart en daar werd na een bepaalde tijd de bezoekers vriendelijk verzocht de condoleance te beëindigen omdat de volgende uitvaart bijna afgelopen was en de zaal in orde moest worden gebracht. Ik vond dat begrijpelijk maar best storend voor de nabestaanden en bezoekers. Thuis mag het zo lang duren als de nabestaanden daar behoefte aan hebben. Verder wil ik wel graag bloemen. Ook om de kilheid tegen te gaan. Lekker veel kaarsjes aan. Ben niet gelovig, dus kerkdienst is niet van toepassing. Heb ik al wel een aantal nummers die ik graag gedraaid wil hebben. Zou wel wat foto's van babytijd tot latere leeftijd geprojecteerd willen hebben zodat de aandacht een stuk uitgaat naar mijn leven in plaats van dat mensen alleen maar sip naar een kist zitten te staren. En ik wil het liefst dat mijn urn begraven wordt op een begraafplaats in plaats van uitstrooien. Spreken mag voor wie de behoefte voelt. Laat ik aan de nabestaanden.
Ik heb het al vastgelegd. Ik zit bij de uitvaartverzekering die dit soort dingen al online laat doen via zo'n registerdingetje. Ik heb dus al wensen aan kunnen geven. Of mijn familie ook zo gek is om er naar te luisteren is een tweede Ik heb nogal een dure smaak! Maar ze verzinnen er vast wel iets op. En anders dan maar niet Het is niet alsof ik er wat van merk verder.
Sorry hoor Bri maar ondanks dit verdrietige topic moest ik hier toch even om gniffelen. Ik zie het al voor me...
En TS natuurlijk gecondoleerd... Mijn nicht is ook overleden op haar 36e. Ik zal nóóit vergeten hoe haar 3-jarige dochter hysterisch werd toen ze de kist wegdroegen, want ze snapte niet dat mama wegging.
Mijn man heeft ivm zijn werk al het eea op moeten schrijven. Het voornemen was om het dan ook maar direct voor mij op papier te zetten, maar dit blijft dan weer liggen. Binnenkort toch maar eens doen.
tot nu toe gaat het best redelijk met de kinderen. De kleinste was met oma naar de kinderboerderij geweest en pakte een stoel, zette die bij de kist, klom er bovenop en ging mama vertellen wat hij gedaan had die dag...... Hij snapt het gewoon nog niet. De oudste begrijpt het al iets beter, maar dan nog: het zijn kleine kinderen natuurlijk. En dat besef alleen is voor ons volwassenen wél hartverscheurend. Want ook al gaat het best redelijk met ze, het is natuurlijk niet hoe het eigenlijk zou moeten zijn.....
Ja, ik heb wel wat dingen opgeschreven. Dat staat in een boekje dat in mijn map zit waar ook de papieren van de uitvaartverzekering in zitten. Ooit ben ik begonnen dat netjes bij de verzekeraar online in te vullen. Dat was een flinke klus en toen ik bijna klaar was, sloeg de hele handel vast en was ik alles weer kwijt. :x Toen was ik er klaar mee, maar eigenlijk zou ik weer eens een poging moeten doen. Het is toch wel fijn als het daar vast ligt en de Fiep van Dela dat gewoon netjes uitgeprint mee kan nemen. Dan hoeft mijn man er niet naar te zoeken. Ik heb geen hele bijzondere wensen. Elke keer als ik op een uitvaart ben geweest, denk ik er even over na. Dan pak ik dat boekje er weer even bij en kijk ik het nog goed vindt en pas eventueel dingen aan. Met name mijn muziekkeuze is een aantal keer gewijzigd in de loop van de tijd. Er komt natuurlijk steeds wel weer nieuwe muziek uit en mijn smaak verandert ook. Ik wil gecremeerd worden en verder is mijn belangrijkste wens dat ik ergens in de natuur uitgestrooid wil worden. Laatst heb ik zelfs bedacht op welke plek precies (mijn man weet waar.) Maar dat moet ik eigenlijk nog opschrijven. Nu staat er alleen in dat ik niet op iemands schoorsteen wil eindigen en dat ik ook niet op zo'n algemeen strooiveld gegooid wil worden. Als ze eventueel een deel van de as willen gebruiken voor een sierraad of beeldje, vind ik dat wel prima. Eigenlijk denk ik ook wel eens dat ik voor allebei mijn jongens een brief zou moeten schrijven, voor het geval ik er later niet meer ben. Iets met wijze woorden over het leven, wensen die passen bij hun karakter. En natuurlijk hoeveel ik van ze houd. Maar ik weet geen wijze woorden en mooie wensen. En het is me ook te emotioneel om eraan te beginnen. Dus dat is nog steeds niet gebeurd. Wel schrijf ik (steeds minder vaak, geef ik eerlijk toe) in een dagboek voor ze. Dus ze kunnen later altijd nog anekdotes uit hun jeugd teruglezen en hoe ik dingen heb beleefd. En voor beiden houd ik een ik fotoalbum bij. Dus dat soort aandenkens zouden er eventueel wel zijn. Al hoop ik dat ik ze dat allemaal persoonlijk kan overhandigen op hun trouwdag ofzo.
Ik heb er over nagedacht en ik ben tot de conclusie gekomen dat het me geen bal interesseert. Begraven, cremeren, lichaam naar 'de wetenschap', wat mijn nabestaanden fijn vinden, is goed. Als ik dood ben, ben ik er niet meer. Ik wil zeker niemand op kosten jagen, dus laten ze het aub niet te gek maken. Ik hoef ook geen graf met allemaal plantjes, waarbij mijn kinderen 'verplicht' zijn om regelmatig te komen omdat het anders zo armzalig wordt.
Ik heb er wel over nagedacht. Als ik het voor het zeggen had zou ik geen slechte speeches of jankgedichten willen maar goed vertelde, ware verhalen. Dat ik best een trut kon zijn zou ik prettiger vinden om te horen dan van die obligate rijmelarij. Ik wil geen pauzenummers. Liever zou ik mijn muziek na afloop draaien, als mensen samen wat eten en drinken. Ik wil geen kerk en eigenlijk ook geen rouwcentrum. En ik wil niet zo'n zeepneus van een uitvaartverzorger die op gemaakt plechrige toon de gastheer uithangt. Liever een ceremoniemeester, zoals bij een bruiloft. Dat is wel een uitdaging moet ik zeggen. De aankleding zal me verder jeuken. Ik hecht me niet aan kisten, bloemen, kleuren en dat soort werk. Het gaat niet om de tastbare dingen, maar om de woorden die worden gezegd en de ervaringen die worden gedeeld.
Ik wil gecremeerd worden en GEEN feest GEEN koffie enzo gewoon gelijk naar huis. Verder maakt het me niet zo veel uit want ik ben er niet zo kunnen de nabestaanden er een eigen draai aan geven
Totaal nog niet over nagedacht en heb ook niks vaststaan. De mensen die mij goed kennen weten dat ik absoluut niet van het jammeren en huilen ben dus ik hoop toch echt dat ze er een feestje van maken en lekker gaan uiteten daarna. "Wij" dansen dan ook met de kist en vieren dat je geleefd hebt. Tuurlijk worden er wel traantjes gelaten maar dat is meer bij de wake. Op de echte begrafenis wordt er na het nodige gezegd te hebben gedanst met de kist