Goedemorgen Dames, Heb een vraagje en ben erg benieuwd naar jullie mening. Mijn zoontje is 3.5 en een echte wildebras, ken nauwelijks angst en is dus een echte ontdekker. Nu hebben we vanmiddag een kinderverjaardag waar ook veel grotere kinderen zijn (leeftijden van 0 tot 11). De vorige keer kwam de vraag van de oudere kindjes of ze mijn zoon mee mochten nemen naar de speeltuin. Nu vind ik het eigelijk onverantwoord om een ander kind op een kind te laten passen. Zeker gezien het karakter van mijn zoon. Hij is niet bang en schroomt niet zelf op onderzoek uit te gaan. Ik merkte de vroige keer dat andere moeders zo iets hadden van joh dat gaat echt wel goed en waar maak je je druk om. Ze bedoelde t goed overigens. Hij is mn eerste dus hij heeft nog geen broers/zussen die het ijs al voor hem gebroken hebben Zo lang verhaal geworden, maar wat is jullie mening. De speeltuin is overigens wel in de buurt.
Zoals jij het vertelt zou ik het idd niet doen. Ik doe dit met mijn jongste ook niet. De oudste luisterde veel beter en ik wist ook dat zij de aanwijzingen van een ouder kind zou opvolgen. Hier is dat op een bepaalde verjaardag ook het geval en de andere 3 jarigen gaan wel mee. En ja ze vinden mij flauw, maar daar zit ik geen seconde mee. De vorige keer kwamen ze terug, zat 1 van die 3 jarigen nog in de speeltuin: "want we kregen hem niet mee"...nou duidelijk is dat mijn zoontje echt niet meegaat.
Je eigen gevoel volgen! Hier zou ik ook zoontje nu 3 jaar niet Met 10-11 jarige mee sturen. Ze hebben toch net niet dat verantwoordelijksheidsgevoel. Kunnen in hun spel op gaan en de ander vergeten.
Je eigen gevoel volgen! Ik heb twee nichtjes, de jongste is nu 11, de oudste 13. Met de oudste mogen mijn kinderen (inmiddels 4 en 7) af en toe even naar de speeltuin, met de jongste mag alleen de oudste mee. En zo is het al een hele tijd, het oudste nichtje is namelijk veel verantwoordelijker dan de jongste. Maar ik ga dan iedere tien minuten/ieder kwartier wel even kijken, want ik vind het wel erg spannend. Maar toen de oudste 3,5 was mocht ze helemaal nog niet mee de tuin uit en de jongste op die leeftijd met verjaardagen ook niet. Was ik inderdaad ook de enige mee in mijn schoonfamilie, jongere kinderen gingen al mee. Tja, jammer dan.
Ligt heel erg aan de kinderen met wie ze mee zouden moeten en hoever de speeltuin is. Ik heb een nichtje van 10 met wie ze zo mee mogen en een neefje van 13 bij wie er geen haar op mijn hoofd aan denkt om zelfs onze 7-jarige mee te laten gaan. Op verjaardagen kiezen wij er gewoon voor dat 2-3 volwassenen even met de kinderen meelopen, zodat ze even lekker in de speeltuin hier kunnen spelen.
Het ene kind is het andere niet. Die van mij had ik ook niet meegegeven, nou ja, mijn zoontje niet, mijn dochter misschien met haar nichtje die een stuk ouder is en heel goed oplet en daar ook echt gevoel voor heeft. Overigens zie ik hier ook regelmatige peuters in de buurt in gevaarlijke situaties die hoogstens een broer of zus van 2 jaar ouder bij zich hebben (die soms wat anders gaan doen en het kind alleen laten). Een en al sloten, steken zo over zonder te kijken en ouders die niet opletten. Mijn kinderen mogen ook minder dan de meeste buurkinderen. Jammer dan.
Zoontje gaat vaak met de buurkinderen op stap en die zijn nu 11/13/15, maar zoontje is geen wildebras en vooral het oudste buurmeisje had al vroeg veel verantwoordelijkheidsgevoel zeg maar, die van 13 is wat sneller afgeleid dus die lieten we in het begin nog niet alleen gaan. Het ligt dus aan een aantal factoren en je gevoel, je kan ze ook stiekem volgen
Hier is het zusje van mijn partner elf jaar oud en vraagt wekelijks of ze met mijn knulletje naar de speeltuin mag. Maar van mij mag het nog niet (and i'm hated for it ). Ze is nogal op zichzelf gericht en alles behalve zelfstandig. Niets is ooit haar schuld en op het moment dat ze 'auw' heeft, laat ze alles en iedereen voor wat het is, omdat haar verdriet voor gaat. Ook zegt ze ja en doet ze nee - waarbij ze, als ze geen tweede koekje mag, nog een tweede koekje pakt als papa/mama niet kijkt en steekt dan haar tong uit en dat soort dingen. Al met al voor mij een reden om herhaaldelijk te blijven weigeren. Ik vind beiden gewoon niet verantwoordelijk genoeg om op zichzelf te passen; laat staan op elkaar - ook al is de speeltuin aan de overkant van de straat. Zolang ik nog elke week hoor: maaamaaaa, van Joycey mag ik niet met *naam* naar de speeltuin Zeg er wat van! In de hoop dat haar moeder mij weet te overtuigen en zij weer haar zin krijgt, gaat het de eerste 6 jaar nog niet gebeuren. Het is jouw kind dat je meegeeft en niet zomaar iets. Ik hecht gewoon heel veel waarde aan veiligheid en zekerheid. Anders gebeurt het gewoon niet. Het is niet alsof het kind eronder lijdt als hij niet naar de speeltuin kan (optie 1) - en het is ook niet alsof jij eronder lijdt om mee te gaan naar de speeltuin en zelf een oogje in het zeil kan houden (optie 2). En in mijn geval heb ik nog een derde optie; oma of oudere tante gaan mee. Kijk naar het kind; ik had op mijn elfde al verantwoordelijkheid over 1 baby en 1 peuter. Ik kon dat wel eventjes aan - voor een paar uurtjes. Ook buiten. Maar sommige kinderen zijn nog te kinds en kunnen dat niet aan.
Bedankt voor jullie reacties Ben dus geen aansteller wat dat betreft, iemand reageerde dat kinderen snel afgeleid zijn en dan iets anders gaan doen en dan t kind vergeten en dat is dus precies waar ik bang boor ben. Dat ze opgaan in hun eigen spel en die van mij aan zn lot word overgelaten. 2 weken terug zat ik op een verjaardag waar een andere moeder (zonder overleg met mij) mijn zoontje samen met een meisje dat 4 maanden ouder is alleen naar de speeltuin stuurde. Gelukkig zag ik hem naar de gang lopen em dacht ik even checken of hij niet achter iemand aan naar buiten loopt. Xegt ze doodleuk ja ze zij samen naar de speelruin, ik in alle staten natuurlijk en ze begreep ook wvht niet waar ik me druk om maakte. Ken haar verder niet maar ze had de boodschap wel begrepen dat ik t niet eens was met haar keuze.
Ja mja, ik zie wel meer moeders van kinderen in de leeftijd van mijn zoontje andere keuzes maken. Een vriendin van mij laat haar vierjarige met haar dreumes naar de speeltuin gaan en denkt dat dat wel goed gaat. Een ander stuurt haar peuter gewoon de straat over en laat haar ook gaan. Andermans kinderen, andere regels. Maar bij die van mij gebeurt het gewoon niet.
met dit soort dingen moet je er lak aan hebben of iemand je een zeur of aansteller vindt....echt doen wat goed voelt.
Ieder moet het voor zichzelf weten. Maar ik laat mijn zoontje van 4 niet met zijn broer van 11 naar de speeltuin gaan. Er is een klein speeltuintje bij ons in de buurt, daar mag hij zelf naartoe. Maar de grote speeltuin een paar straten verderop mag onze 4-jarige nog niet naartoe. Met zijn oudere broer en zussen van 13, 14 en 16 jaar wel. Een kind van 11 vind ik te jong om de verantwoording op zich te nemen. Ik vind het wel sneu voor hem, maar ik hou hem liever nog even dicht bij huis.
Ik heb een heel lief en verantwoordelijk nichtje van 12 die mijn zoontje zeker mee mag nemen naar t speeltuintje om de hoek. Maar ik heb ook een neefje van 13 en een nichtje van 11 waar aan ik hem niet mee zou geven. Het ligt er dus totaal aan wie er met hem mee gaat. Met die van 12 kan ik ook hele goede afspraken maken, luistert hij niet dan grijp je hem en dan kom je terug. Maar dat is bij nog nooit gebeurd, hij doet altijd keurig wat zij zegt en ik weet ook dat zij heel goed op hem let als ze met hem bezig is. Maar goed, zij is voor haar leeftijd gewoon heel goed bezig. Zij is ook de enige van de neefjes en nichtjes die onze hond mag uitlaten als wij een dagje weg gaan en ook dat doet ze keurig. Mijn kind is uiteraard wel iets heel anders dan mijn hond maar volg inderdaad je gevoel. Mijn gevoel zegt bij haar dat t kan, bij de andere neefjes en nichtjes schreeuwt alles in mijn lijf nee. En dus gebeurd t dan ook echt niet.
Normaal zou ik zeggen "nee!" Maar ik heb wel een aantal neefjes en nichtjes die het wel zouden kunnen (boven de 11 jaar!) maar onze speeltuin hier heeft water, en een sloot/gracht er omheen. Dus no way! Bovendien bezeert m'n peuter zich snel (enkel verzwikken enz) dus nee, toch niet.