Als je het verschil tussen de wens voor een tweede of derde en de wens om überhaupt moeder te worden niet begrijpt, dan heb je nooit écht de angst hoeven voelen om nooit moeder te worden.
Ik ben het hier helemaal mee eens. Er werd al gezegd dat het verschillende situaties zijn. Ga het verdriet en de pijn dan ook niet vergelijken. Beide situaties leveren de vrouw in kwestie veel verdriet en dat verdriet is voor de persoon in kwestie even relevant. Sterker nog: ik denk dat we hier ook een stukje van het onbegrip zien waar Halina het over heeft, die voor haar zo pijnlijk is.
Vind ik ook, maar gek genoeg kent deze dame die angst wel omdat ze haar kinderen via ivf heeft gekregen. Maar er was op zp ook eens een topic over en die dames waren zover ik weet wel natuurlijk zwanger geraakt. Soms is verdriet blijkbaar zo overheersend dat de situatie niet in perspectief gezien kan worden.
Jij ook. Je zou pleegzorg kunnen doen (langdurig) of een kind adopteren. Dat je natuurlijk geen kind kan krijgen (wat echt verschrikkelijk is) betekent niet dat je geen moeder kan zijn. Voor jou is het niet erger dan voor Hailina. Beiden kunnen hier net zo ve verdriet om hebben. Al is de reden anders.
Natuurlijk zijn dit twee compleet verschillende dingen. Zoals ik tuc's verhaal lees, snapt zij dit zelf ook wel. Waarom ze de vergelijking maakt, is omdat in beide gevallen buitenstaanders voorbij gaan aan het verdriet / het bagetaliseren, door wel even een "oplossing" te noemen, waardoor het verdriet helemaal niet nodig was geweest en het dus een gevolg is van eigen keuzes. Terwijl de genoemde "oplossing" voor de vrouw in kwestie helemaal niet een acceptabele oplossing is. Ik snap wat er gezegd wordt over dat het twee situaties zijn. Dat uitte ik ook al in mijn eerdere post. Ik snap ook dat mmm-vrouwen zich niet in haar verhaal herkennen en zich niet kunnen identificeren met har als boegbeeld. Dat vind ik heel logisch. Ik vind dat het twee verschillende situaties zijn, die ook gewoon los van elkaar mogen worden neergezet. Het is namelijk wel een feit dat er steeds meer single vrouwen zijn, die geen partner vinden en die daar best veel verdriet van hebben en ook van de gevolgen daar van. Dus dan heeft een documentaire over dat onderwerp zeker bestaansrecht.
Pleegzorg en adoptie is TOTAAL iets anders dan een eigen kind hebben. Wat dacht je van biologische ouders die vaak nog in beeld zijn (zeker bij pleegzorg, ook bij langdurige pleegzorg) en loyaliteiten die er liggen vanuit het kind naar de eigen biologische ouders. Het gevoel wat toch anders is. Het hele voortraject is al anders. Je kunt dit gewoon echt niet vergelijken! Je bent bij pleegzorg en adoptie verzorger/opvoeder, maar geen moeder of vader. Klinkt hard, maar zo is het wel.
Misschien moeten we eens ophouden situaties en gevoelens met elkaar te gaan vergelijken? Niemand weet hoe een ander zich voelt en hoe erg of hoe groot het verdriet is. Wat voor de één erger is, hoeft voor een ander niet zo te voelen. Daarnaast kun je mensen heel erg kwetsen met uitspraken. Ik vind het "fijn" dat er eens aandacht aan besteed wordt. Voor mij mag er veel meer aandacht aan besteed worden, net zoals de mmm en het verdriet wanneer een zwangerschap uitblijft of (in mijn geval) bijvoorbeeld secundaire kinderloosheid. Wordt soms ook zo onder de tafel geschoven :'( terwijl dat verdriet ook heel groot kan zijn, maar het is gewoon anders.
Ja,ik ben het helemaal met je eens. Ze had BAM moeder kunnen worden. Een MMM traject is veel zwaarder om met lege handen achter te blijven
En hier ben ik het ook helemaal mee eens, er zit zo een groot verschil tussen wel mama worden of niet. Ik word nooit mama,ik zou een moord doen voor 2 kindjes! Wat zeg ik,voor 1 kindje zelfs al! ( niet te letterlijk nemen,het is een uitdrukking )
Ik heb nogal wat aangezwengeld met het uiten van mijn gevoel. Laat ik voorop stellen dat het natuurlijk geen wedstrijd is. Dat heb ik ook nooit gezegd. Ik heb alleen gezegd dat ik me niet kan identificeren met haar. Het was Tuc die daarna (vrij gemeen vind ik) tot 2 keer toe in een reactie zegt dat ik mezelf zieliger vind en dat mijn situatie zeker erger is. Nee Tuc. Mijn situatie is anders. En daarom vind ik dat ze dat gescheiden moeten houden. Je hebt blijkbaar 2 totaal verschillende werelden "ongewenst kinderloos" en "ongewenst kinderloos". En dat allemaal onder 1 noemer scharen vind ik tekort doen aan de dames die onder de blauwe plekken hebben gezeten van alle spuiten. Die dagenlang testen uit de prullenbak hebben gevist om te zien of er niet toch nog een streepje op stond. Die dolblij waren met de komst van een kindje totdat je toch weer dat gevreesde bloed ziet op je wc-papiertje en weet dat het mis is. En misschien benoemt Halina dat zelf ook wel hoor! Ik heb net als jullie de documentaire nog niet gezien en misschien zegt ze al in de 3e zin dat er een wereld van verschil is, maar dat weet ik niet. Ik voel alleen nu dat er een enorm gat is tussen de keuze hebben en nooit meer die keuze hebben. En ik hoop dat ze ook ooit nog een NPO-documentaire maken over die andere kant.
Lekkere beroepsethiek houd jij er op na om dit op een forum te slingeren. Zijn dit geen vertrouwelijke zaken tussen klant en verkoper?
Ik snap je emotie. Maar mag zij geen verdriet hebben voor het feit dat zij niet het gezin heeft waar ze zo p heeft gehoopt te krijgen, en met lege handen staat? Ze wilde een gezin, niet alleen een kind. En dat heeft ze nu niet. Dus heeft ze ook recht om te "rouwen" om een droom die niet uit zal komen. Niet iedere vrouw wil alleen een kindje, maar dromen van het gezin wat er bij hoort in de meeste gevallen.
Wat ontzettend erg dat jij dit serieus meent. Ik krijg er tranen in mijn ogen van �� Mijn vriendinnetje en haar man hebben 2 adoptiekindjes. Zij zijn de liefste ouders die kinderen zich kunnen wensen. Ze heeft ze niet zelf gedragen maar verder is er geen verschil. Dat je haar geen moeder noemt, dat is gewoon onbeschoft. Voor haar kinderen (dat zijn ze namelijk sowieso volgens de Wet) is zij hun wereld. Hun alles. Geen enkel verschil tussen mij en haar. ��
Je kunt de wens om moeder te worden van je eigen kind niet gelijkstellen aan een pleegkind. Adoptie vind ik nog weer anders, omdat daar geen biomoeder of vader meer in beeld is, maar zelfs dat is toch niet hetzelfde als je eigen kind. Ik heb verschillende goede vrienden die geadopteerd zijn, geadopteerde neefjes/nichtjes en een pleegbroer. Het is gewoon anders. Het gaat overigens ook niet om erger of niet. Het gaat erom dat Betty zich net herkent in Halina als 'boegbeeld', omdat Halina niet in haar schoenen gestaan heeft.
Dit vind ik ook. En ook ik was gaan BAMmen als ik de leeftijd had en geen man. Kan je kort door de bocht vinden maar het is een wereld van verschil als je jaren medische hulp nodig hebt en steeds maar teleurstelling moet verwerken of graag kinderen wil maar geen man hebt. Natuurlijk is dat vervelend maar niet te vergelijken.
Ik denk dat de reacties in dit topic ook wel aangeven dat er wel degelijk een noodzaak is voor begrip in zo'n situatie. Is het te vergelijken met ongewenste kinderloosheid na een proces in de mmm? Absoluut niet, en ik denk ook niet dat er iemand is die dat zal beweren. Maar betekent dat dat een vrouw als halina dan maar geen verdriet mag voelen omdat ze die ervaring niet heeft? Het verdient heeft om veroordeelt te worden daar op? Alleen dit topic geeft al zo veel onbegrip naar alle situaties toe. 'Je kan toch bammen' 'Je kan toch adopteren' 'Het is veel erger / minder erg dan' In geval van secundaire kinderloosheid 'ben blij dat je al een kindje hebt' Geen van deze opmerkingen zullen helpen. Ze zijn allemaal vanuit onbegrip. Iedere vrouw die te maken heeft met ongewenste kinderloosheid -in welke vorm dan ook!- krijgt precies deze opmerkingen continu te horen! Ik denk dat het goed is dat er ook aandacht word geschonken aan ook deze vorm van ongewenste kinderloosheid. Niet omdat het te vergelijken valt met een proces in de mmm, maar omdat ook dit verdriet geeft, en daar weinig begrip voor is, dat laat dit topic wel zien.. Waarom zou je elkaar verwijten of afwijzen omdat de reden anders is, terwijl je ook elkaar vast kunt houden in een gedeeld verdriet en samen even vloeken en huilen omdat het gewoon enorm k*t is wanneer het leven niet loopt als je had gehoopt? Want al deze vrouwen hebben dat gemeen, hoe hun weg ook is verlopen naar het punt toe dat ze beseffen dat het waarschijnlijk niet meer zal lukken: ze hebben verdriet en behoefte aan begrip van hun omgeving, en in plaats daarvan lopen ze tegen onbegrip en veroordelen aan.
Ik zou dan eerder zeggen dat ze ongewenst manloos is dan ongewenst kinderloos. En misschien is het goed dat er zo'n documentaire komt voor wat begrip, maar ik vind het voor nu vooral een kwetsende titel tegenover vrouwen die jaren gedokterd hebben en met lege handen achterblijven.
Nee helemaal niet gemeen, uit het stukje wat jij schreef kreeg ik dat gevoel. Dat het erger is om ongewenst kinderloos te zijn omdat het medisch gezien niet lukt....dan ongewenst kinderloos omdat je nog niet de juiste partner gevonden hebt. Ik vind dus dat je dat niet kunt vergelijken. En dit is idd precies wat ik bedoel:
En over dat adoptie nooit hetzelfde zal zijn als een eigen kindje vind ik ook naar om te horen. Een vriendin van mij heeft 2 adoptiekindjes en ik garandeer je dat haar moedergevoel net zo echt en puur is als het mijne.