De andere kant is ook lastig inderdaad. Ik vind ook dat euthanasie toegankelijker moet worden, maar de artsen moeten het maar even doen. Ik zou dan dus wel pleiten voor een manier die de patiënt zoveel mogelijk zelf doet, dus waarbij de arts wel aanwezig is (want dat zal toch wettelijk moeten), maar niks actiefs hoeft te doen. En dat is nou juist het probleem in het geval van dementerenden. Ik ken niet veel dementerenden die zelf nog goed kunnen aangeven dat ze echt niet meer willen en al helemaal niet dat ze daar zelf actief aan mee werken. Dat is ook het probleem van artsen bij dementerenden. Dat blijft een lastig punt, want ik vind ook zeker dat het bij dementerenden wel moet kunnen. Maar ik snap ook de kant van de artsen. Ik heb ooit van een docent (een arts) te horen gekregen: 'Ik ben er helemaal voor dat iemand zelf mag kiezen of hij nog wil leven of niet, maar waarom moet ik hem dan doodmaken?' Kortom: als iemand echt zelf wil sterven (of het nou op basis is van ziekte, psychische ziekten of gewoon klaar met het leven), laat het diegene dan ook zelf doen. Maar zorg wel dat het op een humane en vredige manier kan.
Ja ik vind dat euthanasie toegankelijker moet worden. Ik vind dat je over je eigen leven moet kunnen beschikken. Overigens wél onder voorbehoud van een fatsoenlijke bedenktijd (hoeveel dat zou moeten zijn hangt denk ik van de situatie af), van de wilsbekwaamheid van degene die dat wil (denk aan dementerenden die wel een verklaring vooral hebben gemaakt!), en een situatie die gaat over uitzichtloos leiden. Dus ja, ook bij ernstig zieke kinderen onder de 12 (wat nu eigenlijk helemaal geen optie is), die moeten maar gewoon wachten? Ik heb een tante gehad met ernstige psychische problemen, tientallen jaren. Uiteindelijk zelfmoord gepleegd, omdat huisarts niet mee wilde werken aan euthanasie. Hier had veel leed voorkomen kunnen worden helaas, voor haarzelf en voor haar naasten...
Ok.... ik snap je punt.... maar is het dan geen oplossing dat daar speciale artsen voor worden opgeleid? Dus een gespecialiseerde arts net als bijvoorbeeld een gynaecoloog. ( ok gek voorbeeld, maar ik weet niet hoe ik het anders moet neerzetten ) Dan komt de taak niet op de huisarts te liggen. Hij of zij moet iemand wel door willen verwijzen naar zo n specialist.
Maar de SCEN artsen zijn meestal niet de artsen die de patiënt langdurig leren kennen bij bijvoorbeeld euthanasie bij dementerenden. Dat is meestal een huisarts of arts die anderszins betrokken is geraakt. Overigens moet de huisarts of andere arts nooit, ook niet als de arts beloofde na wilsonbekwaamheid binnen zorgvuldigheidseisen te euthanaseren.
Hier hebben wij hetzelfde gehad bij mijn vader, hij had een euthenasie verklaring getekend hij was ongeneeslijk ziek wist dat het snel zou gaan maar wilde zichzelf en zijn jonge gezin een lijdensweg besparen. Uiteindelijk heeft het nooit zover kunnen komen, hij kreeg een darmperforatie en ondanks zijn wilsbeschikking werd hij niet geholpen hij lag in een ziekenhuis waar men er niet achter stond. Uiteindelijk heeft het lijden niet lang geduurd hevig was het wel we hebben hem bijgestaan bij zijn 2 uur durende strijd met de dood met iedere ademhaling schreeuwde hij het ziekenhuis bij elkaar de arts die kwam enkel vertellen dat het snel kon gaan of ook nog wel 48 uur kon duren en ging weer. Wat was dat erg om te zien en dat beeld krijg je nooit meer van mijn netvlies.
Verschrikkelijk.... dit vind ik ook niet netjes hoor! Dus een wens wordt gewoon genegeerd. Dan moet zo n ondertekening juridisch vast staan, zodat een arts niet kan bepalen dat het toch maar niet gebeurd omdat hun er niet achter staan.( tenzij de persoon het zelf terugtrekt ) Juist dat stukje van "hij werd niet geholpen door de artsen " moet aangepakt worden. Waarom moet je iemand zo onnodig laten lijden. Dat is nergens goed voor. Overigens vind ik het best een beetje egoïstisch van de arts dat hij dit zo beslist. Hoe zou hij zich voelen als hij in de schoenen stond van de patiënt? Denkt hij er dan nog steeds zo over? Wat verschrikkelijk moet dat geweest zijn voor jullie! Wat een nare situatie. Dit had zo vredig opgelost kunnen worden.....
De huisarts en behandelend arts kunnen dan toch een overdracht geven? Zij hebben een dossier waar alles in wordt vermeldt. En eventueel een begeleidend schrijven erbij met de mening of het advies van de huisarts.
Het is toegankelijk zat naar mijn mening. Wij zijn een van de weinige landen in de wereld waar bij het juist zo goed mogelijk is geregeld! Al zullen er idd nog punten aangescherpt kunnen worden. Als je hier ( dood wilt) en je weet ook dat je dood gaat terminaal dan kun je de weg van euthanasie bewandelen. Dat je dan met regels en wetten te maken hebt lijkt mij vrij logisch. Voor dementen zou het beter geregeld moeten worden zeker als de diagnose vrij laat gesteld is. En waar van de familie ook zeker weet dat vader/moeder dit niet gewild zou hebben, dat de keuze ook deel,s wat meer bij de naasten mag liggen! In plaats alleen de patiënt! De kans dat iemand iemand laat sterven omdat het ( last bezorgd) acht ik klein de kans dat vrouw/dochter/zoon/kinderen kiezen voor beeidiging van iemand.s leven zal vaker uit liefde gedaan worden dan uit. *Dan zijn we deze last kwijt!* Ook hier in zullen er uitzonderingen zijn. Dus de puntjes moeten aangescherpt worden de keuze moet toch grote deels bij patiënt en arts moeten blijven en ja ook logisch dat de wet vrij strikt hier in is! We hebben het niet over een pak suiker/zout. Maar over een leven. Bij dieren zijn we vrij stellig niet onnodig lijden! Geld ook voor mensen. Maar mensen kunnen zelf denken en handelen dieren NIET. De keuze om te sterven moet dus bij de mens zelf blijven. Ik zelf nu mijn gezondheid steeds raarder doet begin ik er wel steeds vaker over na te denken en ook steeds en steeds meer te beseffen van de kans dat je zieker woord of ongeneeslijk ziek woord is niet afgenomen maar juist toe genomen! Redden wat er te redden valt. Heb altijd gedacht ik ben sterk ik kan alles aan. En ik woord niet zo snel ziek. Mis diabetisch chronische aandoening! Daar valt mee te leven. Maar ik besef steeds en steeds meer dat ik er echt wat voor moet doen om ( gezond) te zijn en te blijven ben ik gezond (nee) ga ik dood nee nog niet! Niks is uit te sluiten natuurlijk. Zou ik lang willen leiden nee wil ik er veel voor doen( stoppen roken) ja. Maar ja tot hoe ver stekt dat? Heb ik mij zelf gered? In elk geval ik zal er veel aan doen maar woord het ondragelijk dan hoop ik dat ik zelf de dag mag bepalen wanneer ik de ( hemel) gaat opzoeken en niet een arts priester/paus naasten of wie dan ook!
Mag geloof er niet bij halen maar zeker een katoliek ziekenhuis nu is dit niet meer zo duidelijk algemeen genomen zijn nu de ziekenhuizen ( geloofsvrij) Ken verhalen van vroeger dat je verschillende ziekenhuizen in de stad had van wegen het geloof. Katholiek christelijk ect ect of openbaren ziekenhuizen. En zeer sneu om te lezen. Waarom moest hij het uitschreeuwen van de pijn dat vind ik juist mens onterend! Of zulke sterkte pijnstillers? Was er dan helemaal niks meer aan toe doen 48 uur lijden. Verschrikkelijk dat je dit zo hebt mee moeten maken met je vader.
Dit was in het geval van mijn dementerende moeder, waarbij de huisarts die bij haar euthanasiewens, wilsverklaringen en verdere zorgvuldigheidseisen betrokken is geweest, en vele malen een toezegging heeft gedaan dat ze ter zijner tijd zou euthanaseren, van belang. Toen de tijd kwam, heeft ze gezegd het toch niet te doen. Na jarenlang beloven van wel. Echter, andere artsen, ook de SCEN arts betrokken, voldoen niet geheel aan de zorgvuldigheidseisen in de wet en/of naar eigen geweten. Het is één ding om de wens van een patiënt te kennen en weten omdat je het ondragelijk lijden ziet groeien, en ander om op papier dit te lezen en dan een dodelijke drank/injectie te geven. Bij dementie in ieder geval. Nadat mijn moeders huisarts zich last-minute terugtrok, lukte het niet meer om andere artsen bereid en volgens de wet te vinden.
Ik vind dat iedereen het recht heeft om zelf te bepalen wanneer het leven eindigt. Dat is al zo'n ruime vijftien jaar mijn overtuiging; ondanks dus die langdurige depressieve dalen die ik heb gekend. Je hebt er niet om gevraagd om geboren te worden. Als jouw leven van zulke slechte uitzichtloze kwaliteit is dat het dag in, dag uit zonder verbetering een lijdensweg is en je een einde aan je leven wil maken, moet dat kunnen. Je moet dan niet grijpen naar pillen, jezelf van een brug gooien, machinisten lastig vallen of wat ook voor pogingen gedaan kunnen worden waarbij je poging kan mislukken - je moet gewoon de mogelijkheid hebben om naar de huisarts te gaan, je laten doorverwijzen naar een professional en te zeggen: mijn leven is shit, ik wil dit niet meer. Ik denk dat de maatschappij daar veel meer baat bij heeft. Er zijn namelijk volop mensen voor wie het niet meer hoeft maar om de één of andere reden (angst om te sterven) toch blijven plakken. Ik heb heel veel depressieve mensen gekend, ik ben zelf ook heel ernstig depressief geweest en vind dat euthanasie zou moeten mogen zonder dat je er eerst 40.000 circusacts voor moet doen en door andermans brandende hoepel te springen om een geweten te sussen. It's your life. You decide.
Vind het dubbel.. JA! Euthanasie moet 'makkelijker' worden (althans de artsen mogen niet 'strafbaar' zijn!) want ja natuurlijk is het 'moord' maar waarom zou een doodzieke patiënt er niet 'zelf' een einde aan mogen maken? Waarom zou diegene zolang (onnodig!) moeten lijden? Even heel hard maar geef ze dan een spuitje. Zowel voor hun als de naaste is het toch fijner om afscheid te nemen van het leven/ de persoon in een redelijk goede toestand? Aan de andere kant vind ik niet dat het 'zomaar' gedaan moet worden. Er moeten dus wel goede redenen voor zijn.
Maar nu gaat het prima met je, of in elk geval goed genoeg. Maar je had dus dood kunnen zijn als je in je zwartste periode euthanasie had gewild. In het geval van depressie is het zo'n groot grijs gebied. Want misschien kom je er wel bovenop met goede hulp. En het is iets wat je niet meer terug kunt draaien. Ik denk dat dit een ziekte is waarbij er teveel ethische bezwaren zijn. En dat er daarom niemand z'n 'vingers aan wil branden'. Ik ben voor euthanasie hoor. Mijn werkgever, een huisarts, heeft het nu 4x gedaan. Zo'n idee van een euthansiespecialisatie lijkt me dan ook niks. Juist voor de patiënt is het fijn als je eigen huisarts dat doet. Daar heb je toch een band mee na zoveel jaar. Ik vind wel als een huisarts het niet wil doen, dat ie je doorverwijst naar een huisarts die het wel wil doen.
Stelling aanscherpen en je inlezen zou ik zeggen. Wat ik tot dusver heb gelezen neigt naar borrelpraat en daar zou ik (ook docent) geen voldoende voor geven. Dat gezegd hebbend: ik zou op basis van je stelling geen antwoord kunnen geven. Ik weet namelijk niet op welk vlak jij euthanasie toegankelijker wilt maken. Of op welk vlak jij het ontoegankelijk vindt. Zelf vind ik het vrij toegankelijk (vrijwel iedereen die dat wil en kan kan het in gang zetten) maar er zijn situaties waarin meningen verschillen over of sprake is van ernstig en uitzichtloos leiden en of de aanvrager daar zelf (nog) over kan oordelen. Maar dat ondervang je niet met de aanvraag toegankelijker maken.
Dat klopt. En die pogingen zijn ook echt wel gedaan, maar niet gelukt. Desalniettemin kun je nooit van tevoren voorspellen hoe je toekomst gaat worden. ik ben NU wel blij dat ik het niet gedaan heb, maar je hebt er geen idee van hoeveel jaar uitzichtloos leven ik al heb gehad voordat ik op dit punt ben gekomen. Ik vind dat ik zelf die verantwoordelijkheid wel kan nemen. Ik bedoel; it's my life. Ik had inderdaad allang dood kunnen zijn. Nou en? Wat maakt het jou uit? Dan waren mijn kinderen er niet geweest en had ik mijn partner niet leren kennen. Maar dat weet ik nu. Toen was daar nog helemaal geen sprake van. Toen was er alleen maar pijn. En dat maakt je, dat vormt je en dat kan je ook keihard breken. Verder moet ik de rest van mijn leven waken voor depressies. Als ik het toen makkelijk had kunnen doen, had ik dat gedaan inderdaad. En inderdaad; stel je voor dat ik dan zo'n leuk en gelukkig leven had gemist zoals ik nu op dit moment heb, dan was dat willens en wetens mijn keuze die ik gemaakt heb. Pech dan
O, begrijp me niet verkeerd, ik snap je hoor! Bedoelde het niet aanvallend. Probeerde alleen uit te leggen dat het zoveel ethische kanten heeft. Mijn schoonvader heeft ook meerdere zelfmoordpogingen gedaan. Werd elke keer weer vanuit de psychiatrische instelling naar huis gestuurd. Uiteindelijk lukte het hem bij de zoveelste zelfmoordpoging, nota benen in de kliniek waar hij zat. Het had zoveel ellende gescheeld als er wel de mogelijkheid tot euthanasie was. Dan had mijn vriend hem niet hoeven vinden...
In principe ben ik altijd voor euthanasie geweest, werk zelf op een verpleegafdeling waar een aantal mensen aangegeven hebben dit te willen, waren geen dementerende maar somatische cliënten. Ik vind het goed dat dit bestaat maar vanuit mijn ervaringen ermee vind ik niet dat je de procedure moet veranderen. Ik vind het juist goed dat er meerdere artsen naar kijken naar de echtheid van de wens van euthanasie. Een mw bij ons op afdeling heeft meerdere keren de wens geuit en op het moment dat wij er mee aan de gang gingen, denk starts, psycholoog en meerdere gesprekken verder zei ze nee toch maar niet... Ik snap dat het voor mensen met een familielid met die wens moeilijk is om aan te moeten zien en graag zouden willen dat de procedure sneller ging, maar die is er niet voor niks. Het voorbeeld wat iemand noemde over familie die euthanasie wilde als hij/zij dement werd en dit had laten vastleggen vind ik ook moeilijk, want op het moment dat alles in gang gezet word, worden er weer een hoop gesprekken gevoerd en voor een dementerende is het erg moeilijk om die wens te uiten ondanks dat het vastgelegd is..... want dat is het... tijdens die gesprekken vooraf moet je het nogmaals duidelijk kunnen maken dat het echt is wat je wil en dat gaat dus niet meer..... ik weet niet of ik daar dan achter zou kunnen staan als familielid of buitenstaander... Euthanasie is en blijft een moeilijke kwestie, maar echt makkelijker maken nee dat zou ik niet willen
Ik ben het met je stelling eens. Ik vind dat iedereen het recht moet hebben om over zijn eigen leven/dood te beslissen. Dat je met jezelf moet gaan "leuren" als je niet meer wil of kan, dat vind ik mensonterend. Dat iemand anders beslist of je dood "mag"...... en als je niet "mag", dan moet je het misschien maar zelf doen, met alle ellende voor naasten enz. Wat is er mis met op een waardige manier afscheid kunnen nemen van het leven als je niet meer verder kan of wil.