Weet je wat je ik niet begrijp? Ik lees hier dat bijna ierdereen voor euthanasie is en vindt dat je zelf moet kunnen beslissen om te stoppen met leven, als het leven voor jou niet meer hoeft. Als het over suïcide gaat, is echter een van de eerste opmerkingen die altijd gemaakt worden, dat dat een egoïstische daad is. Er wordt altijd heel negatief geoordeeld over mensen die suïcide hebben gepleegd. Ik snap het niet.
Niet door mij Mij hoor je op zo'n moment niet. Ik denk dat je mensen hoort die er door de één of andere manier door gedupeerd zijn ofzo (treinreizigers, machinisten-liefhebbers, mensen die familie/bevriend zijn, mensen die familieleden verloren hebben door suïcide etc.)
Ik noem dit geen borrelpraat hoor. Ik probeer mijn mening hier over te geven en hoe ik dat doe maakt niets uit. Het is op een forum. Niet bij mijn docent aan tafel. En de ene docent is de andere docent niet. Dat is bijna hetzelfde als appels met peren vergelijken. Het inlezen heb ik allang gedaan. En mijn mening is dat ik het nog steeds niet toegankelijk genoeg vindt. Er worden nog steeds een hoop aanvragen niet uitgevoerd. ( en dan heb ik het niet over de mensen die een keertje denken van " ik ben het een dagje even helemaal zat ". Zelfs al zijn deze mensen ernstig ziek en uitzichtloos, lees je nog steeds dat er niet wordt overgegaan op euthanasie.
De suïcide an sich heb ik geen moeite mee, wel met het 'egoisme' wat er bij komt kijken. Bijvoorbeeld als iemand voor de trein springt, wat een trauma bezorg je dan die machinist! Of wat denk je van de mensen die het moeten opruimen! Of mensen die hun geliefde vinden, hangend in het trapgat of met de polsen doorgesneden! Alleen daarom al zou euthanasie toegankelijker moeten zijn!
In dat geval is het zaak dat je kijkt of je kunt achterhalen welke redenen er voor afwijzing zijn. Dan kan je die vervolgens vergelijken met de mogelijkheden die de wet biedt en kijken of die juist zijn afgewezen of niet. Als ze juist zijn afgewezen (dus volgens de voorwaarden van de wet) moet je je afvragen wat je van de desbetrefende voorwaarden vindt. Waarom zouden die voorwaarden er zijn? Want die zijn door de wetgever niet voor niets gesteld. Als ze onjuist zijn afgewezen (en euthanasie volgens de wet had mogen worden toegepast) is het wellicht niet zo dat de wet veranderd moet worden, maar moeten we misschien kijken of we het struikelblok aan kunnen pakken. Ik ben het wel met Lousaa eens dat het meeste van wat ik hier tot dusver lees nog redelijk oppervlakkig is. Het verbaasd me een beetje dat je je al hebt ingelezen. Dat had ik niet gedacht, omdat je bijv. niet wist dat er al gespecialiseerde artsen zijn die zich hiermee bezig houden, en je niet wist dat de wet wel degelijk de mogelijkheid biedt om euthanasie te plegen bij dementen die niet meer wilsbekwaam zijn. Je zegt wel dat je er voor bent, maar kun je bedenken welke zwaarwegende redenen er zijn om de wet zo in te richten als hij nu is? Heb je daar een antwoord op? Op die manier breng je diepgang in je project en dat is wel wat ik als docent zou willen zien.
Ik heb nergens gezegd dat ik niets van de artsen afwist. De SCEN arts is er om een mening te geven en om naar de situatie te kijken. De SCEN arts geeft dan toestemming. Het verhaal vertelt niet dat deze arts ook de euthanasie uitvoert. Meestal voert de huisarts de euthanasie zelf uit in de omgeving waar de patiënt zich thuis voelt. Pas als de arts over wil gaan tot euthanasie. is hij verplicht om een onafhankelijke arts te raadplegen, die zelf een gesprek aangaat met de patiënt. Ik had het vooral over gespecialiseerde artsen die het ook daadwerkelijk gaan uitvoeren zodat de huisartsen deze taak niet op zich hoeven te nemen. ( dus geen SCEN arts. ) En ik wist wel over de regeling van demente ouderen af. Het verbaasd mij juist dat iemand een wilsverklaring heeft en dit uiteindelijk niet wordt uitgevoerd.De wet mag voor mij dan zo geregeld worden dat een arts dit niet zomaar kan weigeren als een patiënt al een verklaring heeft. De patiënt is dan al uitzichtloos en ondraaglijk.
Ik vind dat iedereen zelf moet kunnen beslissen wanneer hij of zij uit het leven wil stappen. Niet alleen als je terminaal ziek bent maar ook gewoon als je der geen zin meer in hebt. Wellicht psychologisch onderzoek. Dus enkel of iemand beslist met volle verstand en klaar. Wie zijn wij om te beslissen of iets ernstig genoeg is om uit het leven te stappen. Dit is erg persoonlijk. Terminaal zieken kunnen beslissen zolang hun brein nog kan beslissen en leggen dan alles vast. Wanneer, welke dag en tijd wordt besproken. Een mooi einde nog voordat iemand compleet uitgeleefd is, elke dag helse pijn etc. Heb 2x gezien van dichtbij hoeveel werk hierbij komt kijken. Veel te veel kostbare tijd die verloren gaat en dan nog zijn er aanvragen die afgewezen worden. . Dat moet makkelijker kunnen. Mijn opa heeft zelf zijn afscheid geregeld, zijn kist en muziek etc uitgezocht, de datum etc. Hij is heel mooi gestorven met al zijn dierbare er bij. Nog voor hij helemaal verging van de pijn. Wel vind ik dat de beslissing niet bij de huisarts moet liggen maar er bijv speciale klinieken moeten komen. Hoe of wat precies weet ik niet maar soort zelfmoord kliniek of euthanasie kliniek hoe je het wilt normen. Inc psychologen, bedenktijd etc
Ik vind dit een vreselijk lastige stelling, en ik weet niet of je iets aan mijn ideeën hebt, maar wellicht is het ook zinvol om een hele andere kant te zien en te verwerken in je project (en eventueel te weerleggen ). Ik zeg niet per definitie tegen, omdat ik wél van mening ben dat iedereen daar een keuze vrijheid in heeft, maar voor mezelf zou het geen optie zijn. Ik ben een vrij spiritueel persoon (niet religieus!), en ik geloof dat wij wel degelijk zelf kiezen om geboren te worden, om te leren, te ervaren, te groeien, en lijden is daar een onderdeel van en heeft een functie. Ik geloof ook in karma, de ziel, en reïncarnatie, en dat (zelf)doding daar negatieve gevolgen in heeft wb volgende levens. Voor mij is dit een persoonlijke overtuiging, en ik begrijp zeker dat anderen daar heel anders over denken en daar vrij in zijn, maar ik ben van mening dat zolang er geen bewijs (voor of tegen) is het een groot risico is om te kiezen voor het laten beëindigen van je leven en een arts op te leggen om te doden, zonder te weten wat het effect kan zijn in het grote geheel. Nogmaals, dit is echt puur een persoonlijke overtuiging, en ik ben er niet op uit om te discussiëren over het potentiële bestaan van 'een leven na de dood' oid, want dat is ieder voor zich waar diegene in gelooft. Maar voor mij persoonlijk is dat wel een bezwaar, dus ik zou zelf tegen stemmen.
Ja dat moet echt wel versoepeld worden. Baas over eigen leven, en als iemand dood wil dan moet dat gewoon kunnen zonder zelfmoord te hoeven plegen. Daar heeft verder niemand iets over te vinden. Ongeacht de reden. Dood gaan we toch wel, en de een die wil er eerder uit stappen. Moet gewoon kunnen. Drankje en hoppa klaar. Zo moeilijk hoeft het imo niet te zijn.
Ik snap de opmerking van Lousaa wel. Ook ik vind niet dat ik op basis van wat er tot nu toe getypt is een mening kan vormen. Het blijft allemaal erg vaag, bijvoorbeeld je laatste zin..... - Waar lees je dat, welke mensen worden er geweigerd, wat is de reden van de weigering? Ik zou ook wel willen weten over hoeveel procent het gaat, hoeveel procent wordt geweigerd, hoeveel procent gaat over tot zelfmoord? Is er een bepaalde doelgroep die vaker wordt geweigerd dan anderen, waarom? Natuurlijk discussiëren we alleen op een forum, maar dan wil ik zelf ook kritisch meedenken. Dit noem ik dan weer appels met peren vergelijken. Ik bedoel het trouwens niet gemeen en wens je heel erg veel succes, echt waar. Ik vind het ook goed dat je een stelling over euthanasie hebt gemaakt, maar ik mis heel erg veel informatie en volgens mij is je stelling (nu nog) veel te breed om een mening te kunnen vormen.
Mijn mening is op dit moment ook nog breed. Ik gaf al aan dat ik mij ga inlezen over demente ouderen omdat je dan meer een mening kan vormen over 1 doelgroep. En ik kan dan makkelijker een onderzoek starten. Ik dacht dat het wel zou lukken om alle doelgroepen er in mee te nemen. Maar ik kom er achter dat daar veel te veel verschil in zit. Vooral het verschil tussen een psychisch probleem en een lichamelijk probleem. Waar trek je de grens. Dus voor nu richt ik mij op dementie. Daarnaast is beargumenteren en "mijn mening geven" niet mijn hobby. Simpelweg omdat ik dat niet goed kan. Laat me een verslag schrijven en ik score een mooi cijfer. Maar door jullie geven mening , kritiek en uitleg kan ik daar wat mee.
Poeh ja het moet kunnen maar willen we dit wel? wat ik begrijp is dat de huisarts dit zelf moet doen bij zijn of haar patiënt. vind het nogal wat is er geen optie dat hier een specialist voor word opgeleid. Andere iets om ook bij na te denken. hoeveel zullen deze verklaring hebben liggen en hoeveel komt er door. hoeveel word geweigerd door dat er iets anders mee speeld terwijl die eerder wel ja heeft gekregen.denk aan dementie hoeveel mensen liggen niet te creperen van de pijn. hoeveel mensen hebben intensieve hulp nodig bij alles. horveel plek zal er zijn als deze mensen geholpen worden naar een andere wereld.? Dit gaat hard worden maar dan hebben wij geen werk
Waar lees je dat, welke mensen worden er geweigerd, wat is de reden van de weigering? Volgens de jaarcijfers van de levenseindekliniek is 18% van de patiënten daar vanwege dementie + i.v.m. weigering arts. De reden voor weigering daarvan waren : artsen vonden de regelgeving te complex, gewetensbezwaren, geloofsovertuigingen, of omdat de euthanasie als te zwaar werd bevonden.
Hey meid, been there, done that..... en mijn stelling was toen helaas niet goed onderbouwd, ik had te weinig feiten verzameld en mijn stelling was te breed. Daarbij was ik er ook nog eens vanuit gegaan dat mijn docent het er wel mee eens zou zijn en het meer een gezellig praatje zou worden..... NOT. Daarom hoop ik ook echt niet dat je mijn berichtje negatief opvat, maar als opbouwende kritiek. Als ik het nog eens over zou kunnen doen, zou ik veel meer informatie verzamelen en mijn hele stelling proberen op feiten te baseren. Ik vind het trouwens wel super dat je onze feedback meeneemt en je stelling al naar dementerende ouderen hebt aangepast. Ik zie ook dat je de cijfers van de levenseinde kritiek hebt geplaatst, als antwoord op mijn bericht. Is het misschien nog een idee om contact op te nemen met de kliniek? Nogmaals heel veel succes.
TS,ik ben het helemaal met je eens. Ik heb zelf veel aan euthenasie moeten denken omdat ik erg veel moet lijden door ziekte. Maar ik denk niet dat ze een jong iemand makkelijk euthenasie laten krijgen. Volgens mij moet je echt ongeneeslijk ziek zijn zoals kanker en je moet dacht ik ouder zijn maar dat weet ik allemaal niet zeker. Ik heb toen die aflevering van de levensbeeindigingskliniek gezien en die maakte wel veel indruk.
Nee ik ben juist heel blij met de feedback die je gaf! Als je nog meer tips hebt, dan hoor ik ze graag. Ik kan geen onvoldoende gebruiken dus ik wil echt met iets goeds komen.
Ik woon in België en daar is de euthanasiewet lichtjes anders. Zo is een wilsbeschikking van een persoon met dementie enkel geldig als deze ten laatste 5 jaar VOOR de diagnose opgemaakt is. Dit geeft vaak hele complexe situaties met bvb ook een DNR code, omdat op dat moment de familie, vaak de kinderen, er over moeten beslissen. Ik heb voor mijn stage in een woonzorgcentrum een persoon gevolgd die redelijk goed binnen kwam en enkele maanden later wat vergeetachtiger werd, met diagnose dementie. Zij had ook een waslijst aan medische klachten, en had uitdrukkelijk gezegd dat ze niet meer in leven wou worden gehouden met behulp van extra medicatie, beademing, reanimatie etc. Toen bleek zij dus beginnend dementerend, alleen het papier was slechts 4 jaar voor de diagnose opgesteld, wat het dus ongeldig maakte. Zij kreeg een zware longontsteking die maar niet over ging, ziekenhuis in en uit. Ze sprak zelf ook echt over pijn. Toen hebben we met team samen gezeten met haar familie en zij vonden het echt oprecht heel erg moeilijk om te tekenen voor hun moeder haar dood. De dochter heeft echt tranen met tuiten gehuild, ze wou haar moeder ook niet onnodig laten afzien maar tekenen voor haar dood dat was ook niet gemakkelijk. Ik denk dat dus in België een aanpassing van die tijd al veel leed bij naaste zou kunnen besparen. Euthanasie bij dementerende in België is op dit moment (nog) niet mogelijk is. Omdat ze dan niet meer wilsbekwaam zijn, erg schrijnend allemaal.
Ik vind niet dat de indicatie voor euthanasie ruimer gesteld moet worden. Nu zijn de criteria: - dat er sprake moet zijn van een vrijwillig en weloverwogen verzoek van de patiënt zelf - er moet sprake zijn van ondraaglijk en uitzichtloos lijden - de patiënt moet voorgelicht zijn over zijn situatie en de mogelijkheden / prognose - arts en patiënt moeten overeenkomen dat er geen redelijke andere oplossing is - er moet ten minste één andere arts worden geconsulteerd - de euthanasie moet zorgvuldig worden uitgevoerd Op punt 1 valt niets af te dingen, toch? Dat iemand vrijwillig en weloverwogen hiervoor moet kiezen lijkt me het minste. Als je dit zou verruimen in de richting van 'onvrijwillig' en 'in een opwelling' zou dat bizar zijn. Punt 2 lijkt me ook nogal wiedes. Als je amper lijdt, of als er binnen bepaalde tijd een duidelijk einde aan je lijden komt, heb je ook geen euthanasie 'nodig'. Punt 3 lijkt me ook voor de hand liggen. Punt 4: vanzelfsprekend moet er geen redelijke andere oplossing zijn, als je het probleem op een andere manier kan oplossen is de dood een te groot middel Punt 5: wel zo zorgvuldig om iemand anders te raadplegen bij zo iets ingrijpends Punt 6: vanzelfsprekend De mensen die zeggen dat ze willen dat de indicatie kan worden verruimd: welke van deze criteria wil je dan ruimer stellen, en hoe? Want als je het ook maar iets ruimer dan dit maakt, kom je toch verschrikkelijk in de problemen? Met niet-weloverwogen of niet-vrijwillige keuzes of niet-uitzichtloze ziekten? Dat wil toch niemand? En bekijk het ook eens vanuit het oogpunt van de arts. Die moet iemand dood maken. Iemand die ademt, eet, drinkt, plast, poept, praat, loopt, liefheeft, etc., moet je als arts actief dood maken door een levensbeeïndigend middel in te spuiten. Bedenk ook even wat dat met een mens doet (want ja, een dokter is ook een mens). Daarnaast altijd de dreiging van een maatregel achteraf, want in de wet is gedefinieerd dat euthanasie strafbaar is met een maximumstraf van 12 jaar cel, tenzij een onafhankelijke commissie (achteraf!) beoordeelt dat de euthanasie aan de eerder genoemde criteria voldoet. Tegenwoordig wordt vaak over euthanasie gesproken in de trant van "dat moet de dokter maar even doen als ik dat graag wil", maar het verandert ook het leven van de dokter! Veelal lijkt er de mening te zijn dat men recht heeft op euthanasie of dat kan afdwingen met wilsverklaringen, maar zo zit het natuurlijk niet..
Dit heb je niet helemaal goed begrepen. De SCEN-arts geeft geen toestemming. De (huis)arts is verplicht een tweede arts te raadplegen, maar hoeft diens advies niet op te volgen. Als de huisarts ja zegt, de SCEN-arts nee en de huisarts het toch doet, kan die euthanasie toch als zorgvuldig worden beoordeeld en onberispt blijven. Als de huisarts ja zegt en de SCEN-arts ook ja, kan de euthanasie alsnog als onzorgvuldig worden beoordeeld. Een eventuele berisping is dan meestal alleen voor de (huis)arts want de SCEN-arts heeft alleen een adviserende functie. Dat een arts een verklaring niet mag weigeren is een gechargeerde mening. Je kunt iemand (een arts) ten eerste niet dwingen om een ander te doden (gelukkig maar...), ten tweede kun je bij het klakkeloos accepteren van zo'n verklaring zo verschrikkelijk de mist in gaan! Wat nou als de zoon, die uit is op de erfenis, die verklaring heeft opgesteld? Wat nou als de gevorderde dementerende patiënt niet meer wil of niet meer begrijpt wat de arts aan het doen is? Moet je dan een levensbeeïndigend middel inspuiten bij iemand die 'nee' en 'help' roept omdat hij het eerder heeft opgeschreven? Je laatste stelling is echt te simpel gedacht.