Mijn jongste van 6 is erg gevoelig. Hooggevoelig of hoogsensitief denk ik niet meer maar ben wel benieuwd wie het herkent en wat jullie van onze dochter denken. Dochter is snel emotioneel en huilt dus snel, al gaat het wel steeds iets beter. Merk dat de omgeving het soms als aanstellerij ziet. Wat voorbeelden: Gaan huilen als ze ziet dat iemand een ambulance in wordt gereden. Huilen als ze iemand pijn doet en diegene gaat huilen. Dan troost ik haar in zekere zin maar ik merk dat mensen dat maar raar vinden. Maar dat heeft ze dan echt nodig, maar uiteraard ook een standje dat ze iemand pijn heeft gedaan. Huilen als wij nephuilen of nepruzie maken. Huilen bij erg harde geluiden (dit gaat al een stuk beter) Huilen als ze babyfoto's van zichzelf bekijkt omdat ze het zo schattig vindt. Huilen om de hamster die een paar maanden geleden dood is gegaan en hem weer willen opgraven, ook al zijn dat inmiddels botjes. Huilen als een bij in een spinnenweb vliegt, die moet dan dus ook echt gered worden anders raakt ze helemaal over haar toeren van verdriet. Dol op dieren, vooral paarden, maar bij elke hond die ze ziet gaat ze naar het baasje toe om te vragen of ze de hond mag aaien. Ik denk dat het komt doordat dieren nooit oordelen of gemeen zijn. Zelf voel ik dit ook wel een beetje zo Persoonlijk heb ik er geen problemen mee dat ze zo is. Ik zoek er verder ook niets achter, denk dat ze geen label 'waard' is omdat ze gewoon prima functioneert en goed in haar vel zit. Ze loopt cognitief wel een jaar voor op school, maar sociaal (en vooral) emotioneel is ze er absoluut niet aan de om een jaar over te slaan. Ze gaat volgend jaar dus lezend naar groep 3. Is nu nog een echte kleuter die graag speelt en moeilijk stil kan zitten. Is ook wel een beetje karakter. Nu ik dit zo schrijf klinkt het wel erg bijzonder allemaal maar zo voelt het dus niet, het is gewoon een normale kleuter die het qua vriendinnetjes enzo ook goed doet. Heb het wel bij schoolkinderen en pubers gezet omdat ze over 4 maanden geen kleuter meer is en ben vooral benieuwd naar ervaringen van niet meer kleuters
Hoogsensitiviteit is normaal 1 op de 5 mensen is hoogsensitief. Die kinderen pik je er doorgaans ook wel snel uit. Ze kijken wat langer de kat uit de boom, checken eerst of een situatie veilig genoeg is (emotioneel gezien), denken wat dieper over dingen na en zijn erg empatisch. Het is ook geen label, het is karakter. Gevoeliger dan gemiddeld.
Nee ok het is geen echt label maar ik vind haar niet hoogsensitief als ik op internet opzoek wat het inhoudt. Empatisch is ze trouwens niet altijd, ze kan ook heel nukkig zijn. Kat uit de boom kijken doet ze meestal niet, moet in een winkel juist uitkijken dat ik haar niet kwijtraak, stapt met gemak naar vreemden toe (maar kan ook wel eens nukkig zijn hierin). En dat bedoel ik met het 'label', ze is heel gevoelig maar veel komt er niet overeen als je de kenmerken van hoogsensitiviteit opzoekt. Alleen het erg gevoelige dus.
Nee daar kan ze helemaal niet goed tegen, wordt dus snel emotioneel. Ze houdt ook absoluut niet van ruzie, maar dat hebben haar oudere zus en ik ook heel erg. En ik wil ook helemaal geen label plakken, maar als ik zo op internet lees hangt ze overal tussen zeg maar. Ken ook helemaal geen kindjes die zo zijn, wel een beetje een nichtje die dezelfde trekjes heeft maar die heeft overduidelijk asperger. Onze dochter heeft van allerlei 'labels' wat trekjes. Bv van hoogsensitief, hoogbegaafdheid (o.a. zichzelf leren lezen), maar ze heeft het allemaal niet, denk ik. Hoeft ook allemaal niet, maar ik vind het zo apart. Bij mijn oudste heb ik dat dus helemaal niet, die is 'gewoon'. En kan prima met haar zusje opschieten en vindt het gelukkig niet raar hoe zusje doet soms Weet ook niet zo goed wat ik met dit topic wil hoor, beetje herkenning ofzo . Ik verbaasde me vanochtend namelijk zo toen ze moest huilen om de babyfoto's! Ze wil het in eerste instantie ook niet zeggen, maar ik weet vaak wel hoe ik dingen moet vragen en dan komt het er wel uit.
Maar is ze sociaal en emotioneel echt jong/leeftijdsadequaat of loopt ze juist ver voor (ze doorziet dingen immers, kan zich uitstekend inleven in anderen, enz.) en is het verder een stukje karakter?
Hier ook een gevoelige niet meer kleuter...om ander leed zoals jij beschrijft, maar het gaan hier ook om andere dingen: - heel snel bang - gevoelig voor stemmingen - voor kleding die prikt/labeltjes - voelt zich heel snel afgewezen - doet bazig om de controle te houden maar voelt zich daar helemaal niet prettig bij, is eigenlijk heel onzeker - wil niet opvallen oid (groot drama op school toen ze als eerste de wisselbeker van de leeskampioen kreeg, want "alle kindjes kijken dan naar mij"
Ik vind het lastig, ze reageert snel emotioneel en kan het moeilijk handelen als kinderen 'raar' of vervelend doen, al laat ze dat nu wel makkelijker van zich afglijden. Heb het idee dat ze sociaal nog wel wat moet leren en emotioneel wat sterker moet worden. Op school huilt ze niet veel of snel maar ze merken het wel als er iets gebeurt zeg maar, dat trekt ze zich terug of doet een beetje nukkig. Met haar zus kan ze heel goed omgaan en met veel vriendinnen van haar zus ook. Alleen vindt ze sommige wel te druk of overweldigend. Het gekke is dat de juffen niets ervan zien eigenlijk wat ik in mijn eerste post heb genoemd. Ze komt echt heel lekker mee. Het gebeurt alleen thuis of bij familie, als wij erbij zijn. En soms bij opa en oma die ze elke week ziet. En het zal wel gewoon karakter zijn hoor, maar ken verder dus helemaal niet zulke gevoelige kinderen. Ook mijn omgeving (familie, ouders van school) komt het niet bekend voor.
Had jouw topic destijds ook gelezen, jij vroeg je toch af of je dochter 'iets' heeft? Bij jou dochter zie ik heel veel terug wat mijn nichtje met Asperger heeft trouwens, nu je dit zo opsomt. Is er bij jullie al wat uitgekomen? Ik hoef geen label maar soms zou het wel fijn zijn als er iemand is die zegt, hé zo is mijn kind ook! Ben wel blij dat mijn man nu meestal inziet dat ze zich meestal niet aanstelt maar gewoon heel gevoelig is.
Ja, vooral mijn zoontje. Kan moeilijk afscheid nemen van mensen/dieren/dingen en begrijpt ook totaal niets van mensen of kinderen die zwakkere wezentjes pijn doen enzo, die beschermt hij nogal. Op school had hij een slak gevonden die hij op zijn hand had, komt er een kind uit groep 8, slaat ze zo die slak kapot. Hij was volledig overstuur (ik kan eerlijk gezegd zelf ook slecht tegen zulke dingen), hij heeft ook eens een halve voetbalwedstrijd stil gestaan. Zegt hij daarna dat er naaktslakken rondkropen en hij ze wou beschermen, zodat niemand er op stond. Op school beschermt hij ook hommels en bijen enzo. Snapt niet dat kinderen die dood willen maken. Dat onze kat dood ging vond hij ook heel erg, hij heeft het er nog regelmatig over. Elk jaar huilt hij tranen met tuiten op de dag voor de zomervakantie, omdat de kinderen uit groep 8 weggaan. In de zomervakantie is hij vervolgens weer van verdrietig als hij afscheid moet nemen van campingvriendjes en vriendinnetjes. Laatst was hij zelfs al verdrietig omdat het behang er af ging en de vuilnisbak in. Ook vond hij het met 2 jaar al zielig als een paard alleen in de wei stond, geen familie of vriendjes om zich heen. Buiten dat kan hij ook niet tegen kriebellabels, harde geluiden, ruikt alles, ziet alles etc. Zal wel hooggevoelig zijn, maar dat zijn zoveel kinderen en wat doe je er aan? Vermoeiend is het soms wel en moeilijk om te zien dat hij zich sommige dingen zo aantrekt of zo binnen komen bij je kind.
Een aantal dingen herken ik wel ja, vooral met die slakken op het voetbalveld, zo zou mijn dochter ook reageren. Ikzelf probeer naaktslakken 's ochtends vroeg op het fietspad ook echt te ontwijken trouwens Je zegt dat zoveel kinderen hooggevoelig zijn, maar ik kom ze niet tegen in mijn omgeving. Merk dat mensen onze jongste soms een beetje raar vinden, maar het is ook een schatje dus dat compenseert wel
Ik las eens dat er zoveel gevoelige kinderen zouden zijn, 15 % ofzo. Misschien dat hij bij niet iedereen zo zichtbaar is voor anderen of uit het zich anders. Bij mijn kind valt het in ieder geval wel op. Misschien vinden ze het nu ook nog wel schattig, hij is 6, maar ik denk dat ze het wel vreemd zullen vinden naarmate hij ouder wordt. Nu je het zegt, ik ontwijk slakken ook op mijn fiets, stap soms zelfs af om een huisjesslak even veilig in de berm te zitten, geef verlepte plantjes in restaurants wat water etc. Ik kijk bij anderen altijd of hum hamster/konijn/cavia wel water heeft in het drinkflesje, zulke dingen. Haha, ik ben zelf ook wat vreemd misschien .
Ik ben ook vreemd/word ook vreemd gevonden, zeker wat dieren betreft. I really don't care (wat betreft anderen daarvan vinden, bedoel ik dus ).
Dat laatste wat je zegt lopen wij nog steeds tegenaan. Mijn man inmiddels niet meer...maar om haar heen wel. Tot vorig jaar was het nog....ach ze is een kleuter, maar nu beginnen mensen het opvallend te vinden. Ja wij hebben een klein traject via het CJG achter de rug. Na een aantal gesprekken, observaties enz wijst veel op ADD. Heel veel eigenlijk. Het is uiteraard geen officiële diagnose, maar we hebben daar over nagedacht en dat willen we voorlopig ook niet. We hebben veel handvaten gekregen en willen er eerst zo proberen onze weg in te vinden.
Ik ga in de ochtend altijd hardlopen en dan zit de stoep nog vol met naaktslakken op sommige gedeeltes. Die ontwijk ik ook altijd. Ik ben echter niet hooggevoelig en ik denk eerlijk gezegd dat dat eigenlijk gewoon menselijk is en dat bijna iedereen dat zou doen (dat hoop ik tenminste , zou het pas afwijkend vinden als iemand er helemaal geen bal om zou geven en er gewoon op zou staan). En als een kind verder goed functioneert maar op sommige dingen soms erg gevoelig kan reageren door bv snel te gaan huilen, zou ik dat ook eerder zien als een karaktereigenschap van dat moment. Een gevoelig, lief meisje lijkt me dat verder blijkbaar goed in haar velletje zit. Niets mis mee!
Herkenbaar dit. Tegelijkertijd zie je dr groeien als ze 1x per jaar voor theaterles een voorstelling geven voor 500+ mensen. Je zou dr niet herkennen zo zelfverzekerd ze daar staat en hoe ze geniet. Ze had dit jaar een rol dat ze in dr eentje voor het hele publiek een verhaal moest vertellen. Groot podium (echt theater), 500 mensen die heel hard moesten lachen... In dr pyama. Ze groeien er wel beetje in in dat soort dingen. (Al gaat het niet vanzelf.. Theaterles en een school waar veel optredens gedaan worden helpt heel goed) Als kleuter durfde ze nog amper mee te doen met een ingestudeerd dansje op het schoolplein Was ze niet eens in dr eentje... Maar met 60 andere kleuters. Alleen die labeltjes... Of uberhaupt sommige stofjes... Blijft lastig. Maar goed.. Ik heb vandaag naadloze sportsokken in mijn nette schoenen want anders heb ik geheid blaren aan einde van de dag. Dat heeft ze dus niet van vreemd vrees ik. Gelukkig ben ik bijzonder bedreven in het uitknippen van labeltjes ook inmiddeld. Het is vervelend... Maar als dat het ergste is..
Mijn zusje was ook zo. Die is niet 'hoogsensitief', maar wel een erg sociaal mens , en wat emotioneler/extraverter van karakter.
Ja moet zeggen dat ze er nog wel mee weg komt nu ze 6 is, zelf vind ik het juist ook wel schattig en een mooie eigenschap, al mag het wel iets minder heftig soms . Herken wel wat dingen van mezelf in haar en met mijn is het ook helemaal goed gekomen, al voel ik mij vaak ook 'anders'.
Zo ben ik ook wel, kan me ook niets schelen wat anderen ervan vinden. En ik geniet misschien nog wel meer van een bezoekje aan de kinderboerderij dan mijn kinderen
Belangrijkste is dat ze zich er zelf goed bij voelt... En niet wat een ander er van vind Hier trouwens ook om de slakken gezigzagd gister En ik "lust" geen hele kip omdat ik altijd het idee heb dat hij kan opstaan en weglopen. En ooit (echt al 15 jaar geleden) iemand beloofd geen konijn te eten omdat ZIJ het zielig vindt. In al die jaren... Maar 1x het niet kunnen voorkomen om konijn te eten. Als jij raar bent, jo79, dan ben ik het ook