Ja, ik sluit me aan bij Syane. Open vragen stellen, ga in op haar gevoelens in ipv op het inhoudelijke van haar verhaal. Probeer het te benoemen (reflecteren). Als zij vertelt dat haar vriend haar heeft uitgescholden in bij zijn van anderen, dan vraag je niet: Wie waren erbij of wat zei hij precies? Je zegt: Hij schold je uit in bij zijn van vrienden, wat zal je je vernederd voelen. Hoe zou je willen dat hij op je opmerking reageerde? Zo help je haar in contact te komen met haar gevoel. Houd je eigen mening/gevoel er buiten. Zo houd je het bij haar en ga jij je niet verantwoordelijk voelen. Natuurlijk blijf je haar zus en geen hulpverlener. Dat beroep doet ze wel op jou. Lastig hoor, je gunt haar vast zoveel moois.
Ik denk dat je best grenzen mag trekken. Prima als je komt ,je bent altijd welkom maar over relatie hoef je hier niet te praten want als ik er wat van zeg wordt je alleen maar boos en dat trek ik niet. Zeker als kersverse kraamvrouw. Meer kan je niet doen want je bent geen therapeut. Ik denk dat je met haar om moet gaan als een familielid met een verslaving. Lijkt me erg zwaar.
misschien heel stom, maar vaak lullen die gasten als brugman, en als je geen zelfvertrouwen overheb dan zal je zulk onzin snel geloven. wat dus inhoud dat ze met stoer gedrag en lief geklets je veilig laten voelen. maar dat vervolgens tegen haar gaan gebruiken. kan je haar niet in overleg aanmelden op een datingsite? en samen kijken. misschien als jij er aan toe bent shoppen met haar en proberen haar zelfvertrouwen omhoog te krijgen eventueel zou je andere zus dat ook kunnen doen. of doe een fotoshoot waardoor ze zich mooi gaat voelen. heeft ze een eigen huis. gooi het een x om zo dat het weer haar veilige plekje word. hang een mooie uitvergrote foto van haar op een centraal punt in huis waar ze hem vaak zal zien. hoe beter ze zich voelt hoe meer afstand ze van die gasten zal nemen en meer gaat openstaan voor lieve mannen! sterkte ermee
Ik was er zelf zo 1. Mijn redding is (en dit klinkt erger dan het is) mijn dochter geweest. Toen bedacht ik me: wil ik zo'n relatie/voorbeeld voor mijn kind? Het antwoord daarop is volmondig nee. Wil niet zeggen dat ik ze niet meer tegen ben gekomen, maar ik ga er niet meer in mee en stap uit ongezonde relaties. Mijn valkuilen leren herkennen (gebrek aan eigenwaarde, zorgen/redden van een ander) en andere keuzes gemaakt. Ik zal nooit met een koetjiekoetjie meneer(zo eentje die je op handen draagt, overal ja en amen op zegt etc) thuiskomen, maar ook geen relatie meer aangaan die grenzen overschrijd. Ik ben ook ontelbare keren gewaarschuwd. En hoe harder iemand riep dat het niet ging werken of ongezond was, hoe harder ik dacht dat als ik maar genoeg liefde gaf, dingen opgaf vul het zelf in, hij wel voor mij zou veranderen. Je kunt iemand daarin niet helpen, hoe sneu het ook is.
Haar 2 laatste vriendjes waren aan de drugs. Kan het niet zo zijn dat ze naast de verkeerde keuzes qua mannen, ook mogelijk een drugsverslaving heeft?
Zeg nooit nooit maar verwacht het niet. Ze leeft extreem gezond ( controle willen hebben over jezelf). Ik heb een boek besteld: Als hij maar gelukkig is. Geven of beter van niet doen?
Ben blij voor je dat je ervan verlost bent. Heel heftig. Mocht m'n zus een kind krijgen met zo'n gek zal ik me echt genoodzaakt voelen een melding te doen bij Veilig Thuis. Anders belanden we ook nog een keer in de rubriek peuter slikt xtc pil of moeder van kraambed naar ziekenhuis geslagen. Het gekke is, het komt uit je jeugd. Mijn andere zus en ik hebben er geen last van. Sterker nog, ik denk dat mijn zus en ik niet voor de poes zijn voor een man en kunnen meer dan prima aangeven wat onze grenzen en wensen zijn.
Het enige dat jij je zus kunt vertellen is dat ZIJ beslist hoe mannen haar behandelen. Je krijgt dat wat je ZELF vindt dat je verdient. Dus dat is geen kwestie van pech hebben. Er zijn genoeg echte kerels die wel op het rechte pad zijn en hun vrouw goed behandelen. Hier zou ik echt hard op zijn en zeggen: Sorry, maar ik heb geen zin in bezoekjes alleen maar omdat je iemand nodig hebt om bij uit te janken. Jij zoekt zèlf die kerels uit en je zadelt mij met de sh*t op. Met adviezen doe je niets, dus kom maar een keer als je het serieus meent en wèl wilt weten hoe je een leuke vent aan de haak kunt slaan. Ik kan het ook, dus jij ook. Ik had haar met het kraambezoek al lang de deur uit gezet trouwens... kraambezoek is geen klaagbezoek. Klagen is een no go, meteen afkappen. Als ze een serieus gesprek wil komt ze wel.
Klopt! Maar ze kan het ook naar vrienden toe of op school of iemand anders hebben ontwikkeld. Dat wil niet automatisch zeggen dat jij of je zus dat ook moet hebben. Daarnaast kan het ook een misplaatst gevoel van zorgen voor/redden zijn. Dat zij dat idee heeft gehad terwijl het niet nodig is/ze een extreem onderdanig/zorgzaam karakter heeft. En als derde gaat iedereen anders met een situatie om. Ik heb het omdat ik geen vader had waar ik op terug kon vallen en vanaf mijn 11e voor mijn moeder heb gezorgd. Toen ik van haar los kwam heb ik dat redden/zorgen voor verplaatst naar foute vriendjes. Hoe extremer(lees: hoe hopelozer) hoe leuker ik ze vond Mijn broer daarentegen is zijn toevlucht in drugs gaan zoeken, in plaats van dat hij op foute types valt, integendeel zelfs. Zijn vriendinnen zijn heel lief, rustig en doen geen vlieg kwaad. Vader van dochter is ook het type foute jongen die jij beschrijft maar veilig thuis is hier gelukkig niet aan de orde. Ik heb er een veilige weg in gevonden, ze gaat daar niet onbegeleid heen en we spreken alleen af als ik er bij ben. Edit: je kunt haar niet veranderen, maar jezelf wel. wat je kan doen is je eigen grenzen bepalen en duidelijk zijn: ik hou van jou, ik wil er voor je zijn maar ik wil niet altijd alleen maar over je vriendjes praten als ik jou zie. Ook bij je kraambezoek, na 10 minuten zeg je Ik begrijp dat het vervelend is, maar nu gaan we het over andere dingen hebben. Ze vreet anders al je energie op en dat is zonde, ook zonde van jullie band.
Grenzen stellen. Kraambezoek betekent dat je a) geen uren lang op bezoek komt en b) gaat het voornamelijk over de baby. Als zij op die momenten alleen over zichzelf en haar ellende kan praten, begrens je dat. Dat kun je heel vriendelijk doen, maar het is erg gezond om grenzen te gaan stellen. Ze krijgt nu duidelijk erg veel aandacht met die foute mannen. Ongezond veel aandacht. Ziekte-winst, noem je zoiets ook wel. Ik zou contact niet verbreken, maar dus zeker wel grenzen stellen.
Twee dingen: problemen ontstaan niet alleen maar in je jeugd en dat je zussen bent, betekent niet dat je hetzelfde mee hebt gemaakt in je gezin van herkomst. Jouw ervaring thuis kan totaal anders zijn geweest dan haar ervaringen, en dus kan zij ook totaal anders gevormd zijn. Ook omdat je niet hetzelfde karakter hebt. Daarnaast kunnen er dus veel meer dingen zijn die haar gevormd hebben dan enkel jullie gezin.
Heel verdrietig allemaal Heb weinig ervaring hiermee maar ben well helemaal eens met de eerste reactie van x11
Duidelijk meiden, ik zal ook mijn grenzen moeten trekken. Uiteraard heb ik dat vaker gedaan/ geprobeerd en dan nam het gesprek een nog veel vervelender wending. Want dan word ze kwaad en gemeen. Echt gemeen, en gaat ze volledig de slachtoffer rol in. Vervolgens gaat ze me ook echt beledigen dat ze moe wordt van mijn fantastische leven, vrienden, bezittingen compleet nutteloze zaken. Kortom ze probeert me dan even af te branden uit frustratie waarop ik boos word en zij nog steeds alle aandacht en negativiteit naar zich toe trekt. Zoals gisteren aan de telefoon liegen dat we al vol zaten met kraambezoek ben ik niet trots op maar is even de weg van de minste weerstand.
Klaasje82, ik heb ook ervaring met een zus die...laten we zeggen, best egoistisch denkt. Zij slachtoffer, ik 'snap er niks van'... wat ik ook doe. Ik vond dat slopend, vooral omdat ze mijn tweelingzus is. En ik baal ook van het dwingende karakter, je wordt in een positie geplaatst waar je helemaal niet wilt staan. Ik heb zelf besloten om het niet meer binnen te laten komen. Krijg ik een 'passief-agressief' appje? Laat ik het lekker niet binnenkomen. Word ik een beetje 'angstig' voor hoe ze zal reageren? zeg ik tegen mezelf: ik ben een volwassen vrouw met een gezin! Erkenning gaan we toch niet krijgen, maar die negativiteit en dat 'schuldgevoel' hoeven we ook niet aan te nemen.
Ga je aub niet schuldig voelen over dit leugentje om bestwil hoor. Soms is dit gewoon de makkelijkste weg en die mag je best gebruiken. Je staat zo te lezen vaak genoeg voor haar klaar.
Niet schuldig voelen hoor! Je bent er nog veel vaker wel altijd. De truc is vooral om niet boos te worden, maar opnieuw je grenzen aan te geven. "Je kwetst me nu. Ik wil graag gezellig met je verder praten dus ik verwacht dat je stopt". Wil of doet ze dat niet, stap je uit de situatie. Dat is heeeeeeel moeilijk, maar met frustratie en boosheid ga je op haar niveau zitten en is bovendien zonde van je energie, ze zal toch niet veranderen. Door je eigen grenzen aan te geven en daar niet overheen te gaan bouw je voor jezelf rust in. Omdat zij niet gewend is dat jij grenzen aangeeft is haar primaire reactie boosheid/kwetsen. Na verloop van tijd went ze er aan en word het voor jezelf rustiger.