Wij zitten nog maar in het begin van de medische molen. 6 juni naar de gynaecoloog, zij bepaald dan hoe we verder gaan. Waarschijnlijk een kijkoperatie om te kijken of ik wel/niet endometriose heb. Ik heb het met alles behoorlijk moeilijk en ben er veel mee bezig (eigenlijk de gehele dag). Ik voel heel veel in m'n lichaam, ook m'n eisprong. En ik kan het allemaal zo moeilijk naast me leggen. hoe gaan jullie hiermee om?
In het begin is het allemaal erg zwaar. De tijd kan je niet snel genoeg gaan en het verdriet is flink aanwezig. Praat erover met je partner en eventueel vrienden. Hulp zoeken op het forum of bij andere lotgenoten kan ook helpen. En natuurlijk dingen blijven doen die je leuk vindt. Voor ons betekent dat veel (verre) vakanties, veel concerten/musical/festivals bezoeken, avondjes stappen etc. En neem echt op tijd pauze. Ik weet dat dat aanvoelt als verloren tijd, maar dat is het echt niet. Het is zo belangrijk dat je nog genieten kunt van je leven en dat de kinderwens geen obsessie gaat worden. Dus las een maandje of meerdere maandjes pauze in. Ik wou dat eerst ook niet maar moest het noodgedwongen doen vanwege cystes. Later zelf ook gedaan. En nu is een maand rust geen straf meer maar juist lekker Mocht je er echt niet uitkomen hebben ziekenhuizen wel psychologen waar je bij terecht kunt. Wij zijn aan het wachten sinds mei 2013. Ik vond het vanaf juli 2014 zwaarder worden en toen begon het meer mijn leven te beheersen. Later in 2014 en begin 2015 zijn hele zware maanden voor ons geweest. Maar eigenlijk laat ik het nu los. Na een mislukte ronde ben ik natuurlijk even teleurgesteld, maar ik huil er niet meer om en ga gewoon weer verder met mijn leven. Het verlangen is ontzettend groot en het verdriet is zeker wel aanwezig (zeker op het moment van een zwangerschapsaankondiging of mensen die over hun kinderen praten kan ik die mensen wel wat aandoen), maar het leven is te mooi om dagelijks in zak en as te zitten om iets wat je niet kunt krijgen, dus ik geniet van de dingen die ik nu wel kan en die hopelijk ooit niet meer kunnen. Succes!
Precies wat catmommy zegt. Daarbij merk ik aan mezelf dat ik er emotioneler onder ben op het moment dat ik moet spuiten of naar het zkh moet. Op het moment van rust gaat het me beter af en kan ik het beter naast me neer leggen. Helaas is het onderdeel van ons leven en zullen we er over blijven piekeren tot dat we een kindje in ons armen hebben maar door in zak en as te zitten wordt het alleen maar zwaarder. Natuurlijk mag je verdrietig zijn, want dat is het ook. Maar probeer jezelf daarna weer te herpakken en trakteer jezelf regelmatig op iets leuks.
Dankjewel voor jullie lieve reacties. Fijn om te horen dat ik niet helemaal de enige ben. Het het gevoel dat mensen het om me heen allemaal miet begrijpen. Ik functioneer op werk minder en thuis ben ik ook niet altijd de gezelligste. Ik ben er echt veel mee bezig, helemaal zo tussen m'n eisprong en NOD!
Eens met Catmommy... Er veel mee bezig zijn is logisch, maar probeer het geen obsessie te laten worden en ook nog te genieten van het leven. Af en toe heel moeilijk, maar als je inderdaad in zak en as gaat zitten wordt het alleen maar zwaarder. Ik heb heel veel aan dit forum en een aantal hele waardevolle mensen ontmoet waardoor ik nu (mijn echo was niet goed, wordt wsl een miskraam) mijn ei kwijt kan en die meeleven en waarbij je merkt dat ze je begrijpen. Als je het echt niet trekt kun je eens gaan praten met iemand van het ziekenhuis, heeft mij ook heel erg geholpen
Wees ook blij met alle kansen en ondersteuning die je krijgt. Ik was laatst een keer met een oudere collega in gesprek. Zij heeft deze mogelijkheden nooit gehad en is dus ongewenst kinderloos gebleven. Ook met ondersteuning nu kan dat nog steeds gebeuren, maar wij hebben we steeds de stelregel gehad, onszelf is het niet gelukt, wat fijn dat ze ondersteunen. Als het niet lukt, dan hebben we er in ieder geval alles aan gedaan om onze wens te vervullen. Gedurende het spuiten van hormonen en ik mijn dagen iets rustiger ingepland en eigenlijk gezorgd dat ik niet heel moe werd. Die balans ga je uiteindelijk van zelf vinden (en waarschijnlijk heb je dan ook al een paar keer heerlijk onredelijk op iets gereageerd). Tja.. dat kan de beste overkomen (en is gebeurd, dus klaar). Blijf genieten van alle mooie dingen met je partner, en neem daar de tijd voor. Blijf vakanties/dagjes uit of andere leuke dingen plannen. Wij hebben standaard tussen elke IUI een maand rust gepakt. Even herstellen van de frustratie, bijkomen en dat even niet combineren met direct weer medicatie spuiten. Is ons echt prima bevallen. Na die rustmaand kon ik er altijd weer tegen aan. En blijf er goed over praten met je partner, over de frustraties, maar vooral ook over de dingen in het hier en nu die leuk zijn. Uiteindelijk heeft dit geduld bij ons gewerkt, en kunnen we voorzichtig uitkijken naar een pretecho met 15 weken (maar ook nu bij elk onderzoek blijft het spannend...)
Sterkte! Ik ga hopen dat ze het mis hebben en dat het wondertje nog een groter wondertje wordt. En anders hou je vast aan je visie! En neem de tijd ervoor
Het is ook helemaal niet niks! En die spanningen zijn heel normaal. Eens met de tips van de anderen. Wij hebben nu een dochtertje. En toch had ik vorige week enorme klotsoksels toen ik de assistente aan de lijn had voor een intake voor de tweede keer de mmm in te gaan! Kan je nagaan. Ik weet al hoe en wat. Ik weet dat het mogelijk is (we hebben er al 1. En ook al als het ons niet is gegund dan is het 'goed') en toch weer onwijs de zenuwen! Veel succes! Hou je taai
Wij gaan volgende maand starten met IUI zonder hormonen (geen oorzaak gevonden) De gynaecoloog heeft me aangeraden naar een psycholoog te gaan. Dit is gewoon vergoed, want het valt onder de behandeling. Het leek haar niet overbodig, omdat ik in het gesprek erg emotioneel werd en ook niet kan wachten tot september wat medisch gezien logisch zou zijn. Dat is ook een reden dat we eerst zonde hormonen starten. Dat is toch wat minder zwaar en ze wil me niet onnodig extra belasten. Misschien dat het jou zou helpen om met een psycholoog te praten. Ik weet niet of het mij gaat helpen, maar ik geef het wel een kans.
Dank je. Ik vind jouw andere verhaal ook heel mooi. Ik heb de neiging om heel hard alle iui's achter elkaar aan te doen. Maar mijn verstand heeft nu besloten dat we per maand gaan bekijken of we een iui willen doen of dat we een maand gaan genieten van het leven. Man staat hier volledig achter. Emotioneel vind ik dit heel moeilijk, maar ik denk dat het de situatie echt draagelijk maakt.
Wij hebben het alleen op deze manier gedaan. Werkte voor ons prima, en je hebt gewoon nog tijd voor leuke dingen. Klinkt stom, maar je houdt toch rekening, met wanneer je hormonen moet spuiten en welke activiteiten je dan wel en niet wil doen. Aan het einde van onze wachtmaand wilde ik ook weer graag starten. En soms zelfs door vakantie tussendoor twee maanden rust gehad. Maar ons leven staat op 1, en de de behandeling op 2 .