Sowieso vind ik met elke kik je kind oppakken ook niet gezond. Ik laat ze hier echt geen uren huilen. Maar we zijn met z'n vijven hier in huis en soms ben ik met iets bezig en zal de ander echt even moeten wachten. Kan mijzelf nou eenmaal niet in vijven delen. Van even huilen krijgen ze echt geen hechtingsproblemen of het idee dat ik ze in de steek laat. Ik kan mensen die dit wel beweren ook niet serieus nemen eerlijk gezegd.
Tja 43 kinderen die binnen een paar minuten in slaap vallen...is geen onderzoek imo. Ik heb mijn kinderen nooit laten huilen, geen van 3. Ik vind dat onnodig en echt compleet tegen mijn instinct ingaan. Zo'n hummeltje zo huilen en dan niemand die reageert dat vind ik echt heel, heel erg. Zelfs als ik andere baby's hoor huilen krijg ik de kriebels. Gaat het lijnrecht tegen mijn gevoel in. En ik ben echt geen zacht gekookt eitje hoor, mijn kinderen krijgen absoluut niet alles voor elkaar. Maar laten huilen, zeker als klein kind of baby vind ik echt niet oke.
Ik heb mijn kinderen ook niet laten huilen, ik was er altijd vrij snel blij. Niet om de baby gelijk op te pakken maar om te kijken waarom .. bv. baby kan gedraaid zijn met armpje onder zijn buik, baby heeft gespuugd, baby heeft net een grote boodschap gedaan, enz.
Onderzoek dit, onderzoek dat. Het zal allemaal wel. Ik volg mijn hart en DAT zou het advies van instanties moeten zijn. En als zo'n onderzoek tegen je gevoel in gaat, heb je er dus geen bal aan. Want heeft iemand in dit onderzoek zich bedacht waarom de meeste ouders stress voelen als hun kindje huilt? Kan dat iets te maken hebben met de natuur van een moeder-kindrelatie misschien? Het laten huilen past in deze maatschappij waarin we veel van onszelf, maar ook van onze (pasgeboren) baby's verwachten. We moeten snel de draad weer oppakken. De kraamhulp blijft kort, we werken weer na een paar maand, we vinden dat we het allemaal zelf moeten doen ipv structureel hulp van familie en vrienden enz. Dat een baby daar dan in mee gaat is heel fijn en makkelijk. Maar als je een baby hebt die dit van nature niet doet en instanties en dit soort onderzoeken je het gevoel geven dat het laten huilen van je kindje de ENIGE manier is om dit te doorbreken, vind ik dat kwalijk. Tekort schieten ook. Dat niet alle baby's vroeg hoeven door te slapen, dat onrust in een ritme gewoon volkomen normaal is en rust en tijd kost zou wat mij betreft wat vaker ten gehore mogen worden gebracht. Het zou veel minder moeders onzeker maken. Ik vind het eigenlijk heel apart. Wij volwassen zijn allemaal totaal verschillend, toch vinden we dat onze baby's de dag allemaal in dezelfde volgorde moeten doorbrengen (slapen, voeden, verschonen, spelen, slapen en bij de eerste vermoeidheidssignalen naar bed). En bij nachtelijk huilen moet er hetzelfde worden gehandeld bij elke baby (niet uit bedje halen, geen oogcontact maken). En wat als dit nou niet werkt? Is dan afwijken van deze norm niet oké? Het creëren van deze gedachten bij jonge ouders door eenzijdig advies vind ik enorm achterhaald. En nee, ik veroordeel niemand die zijn keuzes al heeft gemaakt. Ik pleit alleen voor het eerlijker en beter informeren van ouders voordat ze deze keuzes gaat maken, door beide kanten te belichten. Als ik zelf moet huilen, is dat altijd reëel. En wil ik altijd troost vinden. Ik denk persoonlijk dat dat voor baby's niet veel anders kan zijn. Sterker nog, als ik in een ruimte ben waarvan ik weet dat mijn meest dierbare mensen er wel zijn maar toch weglopen als ik verdriet uit, zou ik me enorm verloren voelen. Daarom maak ik de keuze om altijd te reageren op huilen van mijn eigen kind.
Even huilen, omdat je op de wc zit of een ander kind uit bad moet halen is trouwens iets totaal anders dan het structureel laten huilen van je kind volgens een methode, waar dit artikel over gaat.
Ik ben zelf van mening dat moeder natuur een reden heeft om ouders deze spanning te laten voelen en dat je dit dus niet moet negeren. De ene ouder gaat meer op zijn gevoel af en de ander meer op zijn verstand. Ik heb geen mening over wat beter is, behalve wat voor mij en mijn kinderen beter is. Het zou mij ook niet lukken om mijn baby door de babyfoon te horen huilen, terwijl ik beneden op de bank zit te luisteren. Inderdaad ieder kind is anders, maar ik denk dat er meer alternatieven zijn dan je kind direct uit bed te halen of structureel te laten huilen. Ik vind beiden nogal extreem. Uiteindelijk maakt iedere ouder zijn eigen beslissing en mijn mening zal daar weinig aan veranderen .
Maar er is zo'n enorm grijs gebied tussen uren laten huilen en bij elke kik oppakken? Er wordt gereageerd alsof ik mn kind altijd uren heb laten huilen. Het was 5-10 minuten, echt een inslaaphuil met tussenpozen, geen totaal overstuur kind. Dat valt bij mij ook onder ingaan op de behoefte van mijn kind. Zij had geen behoefte aan meteen oppakken, daarmee creeerden we een zgn huilbaby. En daarbuiten ga ik altijd naar dr toe als ze huilt. Omdat dat dan iets totaal anders is dan in slaap huilen, dan is er wat en troost ik dr gewoon altijd.
En in het begin was ik het helemaal met je eens. En heb ik ook getroost tot ik er bij neerviel, rondjes lopen, wigen, erbij blijven zitten, hand op hoofd en buik en noem maar op. Het zorgde er NOOIT voor dat ze in slaap viel. Toen ik het op een dag niet meer trok en even hit de situatie weg moest, beter dan je kind wat aandoen, was het na 10 minuten stil en sliep ze ineens uren. Dus ja, dan kan mn gevoel wel zeggen dat een baby niet hoort te huilen, maar mn verstand zag dat dat in haar geval soms even nodig was. En lang niet bij elk slaapje. En nu is het zelden meer. En ik heb nou niet het gevoel dat ze minder aan me gehecht is.
Helemaal mee eens!! Onze zoon is bijna drie en ik zit nog iedere avond naast zijn bed totdat hij slaapt. Doen we dit niet, raakt hij helemaal overstuur en blijft makkelijk twee uren aan een stuk boven aan de trap staan schreeuwen en huilen. Tegen alle adviezen van omstaanders in om hem maar te laten huilen, voelt dit het beste voor ons allemaal. Uiteindelijk gaat het over.....
Hier ook gehad met de oudste, ging ik er heen dan werd het eigenlijk alleen maar erger. Liet ik hem 10 minuten gaan dan viel hij heerlijk in slaap (die 10 minuten gebruikte ik dan om in onze kamer de was op te vouwen dus ik was wel heel dicht bij). Bij mijn dochter werkte dit totaal niet, bij haar gaf ik de avond fles lekker op haar kamer in een stoel en dan al slapend in bed leggen. Op een gegeven moment dit langzaam afgebouwd en toen ze 1,5 was wilde ze geen fles meer maar net als haar broer een bekertje melk beneden aan tafel. Kortom kijk naar je kind
ik begin me nu af te vragen of ik misschien een tweede persoonlijkheid heb, met 3 kinderen en een ZP-account Want wat jij schrijft, is precies hoe ik erover denk. Ik laat mijn kinderen geen uren huilen, en als je overstuur zijn, troost ik ze uiteraard ook. Maar mijn kinderen mopperden zichzelf in slaap...als ik ze oppakte bij een eerste kik, ben ik uren bezig, want ik verstoorde hun slaapproces.. Als het niet verder gaat dan mopperen, dan mopperen ze maar hoor! En in slaap wiegen werkte hier al helemaal niet. De jongste is nu 2; als ik haar naar bed breng, blijft ze kletsen en zingen zolang ik in dr kamer ben: maar zodra ik opsta om te gaan, is ze in slaap gevallen voordat ik de deur achter me dicht kan trekken....
Bizar dat onderzoek over cortisol bij baby's die ze lieten huilen was maar over een paar dagen verdeelt en wordt constant aangehaald door sommigen om niet te laten huilen, want Zielig, stress en hechtingsproblematiek. Nu zegt dit onderzoek dat het geen effect heeft en is het ineens: hoe is de invloed op langere termijn onderzocht? Kunnen we toch ook zeggen van die andere onderzoeken...
Ik denk dat dit een verschil van mening blijft. Onze oudste was een huilbaby en ik herken het maandenlang rondjes lopen heel goed. Ook hier is ze weleens huilend in slaap gevallen uit pure vermoeidheid, omdat ik buiten stond uit te huilen. De wanhoop op dat moment is heel herkenbaar. Alleen voor mij was dit een noodoplossing en geen structurele. Wie weet was jouw oplossing wel beter, maar het druiste zo in tegen alles waar ik achter sta en tegen mijn moedergevoel dat het voor ons sowieso geen goede oplossing was. Al die onderzoeken zijn hartstikke leuk, maar uiteindelijk beslist de ouder waarvan hij denkt dat het beste is voor zijn kind.
Wat ik schreef is ook niet bedoeld om mensen te overtuigen van het niet laten huilen. Jij hebt jou keuze gemaakt, je voelt je er prima bij. Niks aan de hand toch? Ook denk ik dat dit in slaap 'jammeren' wat jij omschrijft weer iets anders is dan de 5-10-15-20 minuten methode waarbij men spreekt van: 'doorzetten' en minimaal 3 dagen toepassen bij elk slaapje, want dan heb je het wel 'gewonnen'. Dit vind ik erg kil en afstandelijk klinken. Dat zijn termen die ik niet wil blootstellen aan mijn baby/kind. De baby's die wel die sterke hang naar nabijheid hebben zijn niet zomaar om te buigen. Uiteindelijk wel, met zo'n methode. Ze geven vanzelf wel op. Als ik lees wat jij schrijft klinkt dat inderdaad alsof je goed hebt overwogen wat voor jou en je kindje werkt en lijkt niet op wat ik hierboven omschrijf. Ons werd deze heftige methode met klem geadviseerd ivm veel huilen en onrust van onze baby toen. Hij was toen 5 weken. Mijn gevoelens werden aan de kant geschoven. "Je maakt hem onrustig met jou nabijheid". Een jaar lang zijn we door niemand serieus genomen. Toen kwam ik er, met zelf uit proberen van een dieet en alternatief arts, achter dat mijn zoon koemelkallergie had. Hij is nu 2,5 en heeft nog steeds een verstoorde darmwerking. Dat plus een heftige bevalling, maakte het tot een baby die wanhopig contact zocht. Ik moet er niet aan denken wat het met onze band had gedaan als ik toch dat advies had opgevolgd. Ik was het wel van plan hoor, nadat er 1,5 uur op mij ingepraat was. Maar toen ik haar vroeg: "En wat als er medisch iets met hem aan de hand is?" antwoorde ze: "Dat zien we wel nadat je 3 dagen die methode hebt toegepast." En toen kwam mijn gezonde verstand weer terug. Gelukkig.
Weet je: iedere ouder moet doen wat goed voelt. Wij hebben onze oudste maandenlang niet laten huilen. Totdat hij èn wij (na ruim een jaar) werkelijk doodop waren. We hebben hem toen laten huilen. Dat deed een week erg zeer. Daarna sliep hij door en verdwenen de donkere kringen onder al onze ogen, inclusief die van hemzelf. Ik ben er niet voor om jonge baby's (lang) alleen te laten huilen. Ze zijn nog zo afhankelijk van hun omgeving. Maar ik ben er ook van overtuigd dat er bij nachtvoedingen en 's nachts aandacht geven / troosten ook voor gewenning kan zorgen. En zolang dat goed gaat, is het wat mij betreft prima. Maar als het negatieve gevolgen heeft, vind ik dat je je ook geen schuldgevoel hoeft te laten aanpraten omdat een ander vind dat kinderen nooit alleen mogen huilen. Mijn ouders hebben mij en mijn broer ook wel eens laten huilen. Mijn broer elke avond een uur, altijd op exact dezelfde tijd. Daarna sliep hij als een blok. Blijkbaar had hij het gewoon nodig. Beiden mankeren we niks: geen hechtingsproblematiek, geen depressies of andere ellende. En ik weet dat N=2 geen representatieve groep is. Maar even terugkijkend op wat toen de norm was, zullen heel veel mensen van onze generatie (30-ers) en ouder toch echt wel regelmatig alleen in een bedje liggen huilen. Wie heeft er nu werkelijk het gevoel dat z'n leven daardoor naar de knoppen is gegaan?
En mensen die hun kind wel eens laten huilen, leggen die basis niet? Vreemde suggestie. Ik vind dat 'hechting' tegenwoordig wel erg makkelijk gebruikt wordt. Waarschijnlijk door mensen die weinig kennis hebben van de inhoud van dat woord. Voor hechtingsproblematiek is wel wat meer nodig dan liefdevolle ouder(s) die hun kind prima verzorgen, aandacht geven en contact maken maar er op een gegeven moment voor kiezen hun kind niet bij elke huil uit bed te halen.
Ik heb het hier over mijn situatie en wat goed voor mij voelt. Geen aanval op jou. Het komt over alsof jij dat zo voelt. Je bent jouw methode heel erg aan het verdedigen. Niet nodig. Het werkt voor jou en voor je kind en jij voelt je er goed bij omdat je ziet dat dit is wat je kind nodig heeft. Prima toch.
Ik vind dit mooi gezegd. Als moeder van een huilbaby. Hoogtepunt 13 uur op een dag huilen. Ik heb de voeten onder m'n lijf vandaan gelopen en de draagdoek zat standaard aan me vast. Maar ik kom de eerste 8 weken niks anders dan dat. Hem laten huilen maakte dat ik zelf helemaal over de zeik ging (ik was zelf ook nogal labiel uiteindelijk boek van baby in een droomritme gelezen. Dat vond ik dan ook weer te heftig. Maar omdat ik er zelf ook aan onder door ging moesten we iets. Gekozen om hem in bed te leggen, erbij te zitten, tot hij stil was en weg. Later werd dat 5 min huilen en terug, troosten, weer 5 min, terug, troosten. Sliep hij na 20 min nog niet dan in de draagdoek. Na 5 dagen har dat resultaat en is het rond een half jaar allemaal goed gekomen Ik ben dus niet tegen huilen maar ik snap ook dat moeders het niet kunnen. Man ik ben nu soms al in staat m'n aanstellerige dreumes te troosten terwijl ik weet dat ik consequent moet zijn. Mijn hele lijf reageert erop.