Ik ben nog steeds bezig met de MH17 en alle gezinnen die daardoor uit elkaar gerukt zijn. Nu heb ik mijn collega verloren (34 jaar met vriend) aan die ramp, ik denk dat het daardoor wel blijft spelen. Krijg ook nog mailtjes van haar ouders enz. Nieuw babytje geboren in de familie, ook die naam gekregen... Ik droom eens in de zoveel tijd (vooral in de zomervakantie) nog dat ik uit een vliegtuig val.
Al eerder genoemd maar moet vaak denken aan Sharleyne. We wonen in de straat ernaast en elke keer als ik er langs kom schiet t weer in mijn gedachten. Wat moet dat meisje ongelukkig zijn geweest. En zoveel instanties die gefaald hebben
De moeder van Ruben en Julian inderdaad. Wat voor hel moest dat voor haar zijn, en misschien nog steeds wel. Ik hoop dat het goed met haar gaat.
Ja echt verschrikkelijk. Mijn moeder woonde toen in 1 van de flatgebouwen die er naast staan...elke keer kippenvel..bah bah.. Gelukkig laat haar vader het er niet bij zitten en blijkt nu inderdaad dat ze dmv een misdrijf om het leven is gekomen. Arm, arm meisje.. Cookies op AD.nl
Dankje, fijn om te lezen . Ik had destijds inderdaad gelezen dat ze een tweeling hadden gekregen, hopelijk hebben ze daar weer wat geluk in gevonden.
Niet specifiek aan bepaalde personen, maar wel aan al die families van mensen die omkomen bij vliegrampen en dan met name de vliegtuigen die "verdwenen" zijn. Het is natuurlijk al verschrikkelijk om dierbaren te moeten missen, maar als je dan ook nog eens niet precies weet wat er gebeurd is en ze zijn nog eens niet te vinden ook......hoe kan je dat ooit een plekje geven. Daarom denk ik nog wel eens aan "captain Sully" (geloof dat hij zo genoemd werd). Hij kreeg pech met een vliegtuig en kon niet meer op tijd terugkeren naar het vliegveld. Hij heeft het vliegtuig, tegen alle adviezen in, in de rivier de Hudson laten landen en heeft hiermee ieders leven aan boord gered. Wat een held! Later heeft hij nog een laatste vlucht gedaan met enkele van dezelfde passagiers.
Alles waar kinderen bij betrokken zijn grijpt me aan, kan ik moeilijk loslaten en soms komt het na jaren nog terug en denk ik eraan. Maar waar ik het meest aan denk: Een meisje van 9 uit Roermond die in 2002 al haar broertjes en zusjes (6 in totaal) verloor bij een brand die door haar vader was aangestoken en als enige kind overleefde omdat ze toevallig niet thuis was. En haar moeder. Hoe pak je in vredesnaam na zoiets je leven weer op? Iedere keer als ik hoor over een brand denk ik daar weer aan. Ik was 11 toen dat in het nieuws was en het heeft me toen zo geraakt dat ik er nog steeds vaak aan denk. Dat Nederlandse jongetje dat als enige de vliegramp in Tripoli overleefde. Hoe zou het met hem nu gaan?
Nicky Verstappen, wat is er nou echt met het ventje gebeurd en WIE heeft dat gedaan... Ruben en Julian inderdaad.. iedere keer als ik nu een duiker (Waar ze in zijn gevonden) zie moet ik aan het denken.
En dit topic is trouwens vreselijk om te lezen als je kind al in bed ligt . Het liefst ren ik nu naar hem toe, haal hem uit bed en ga de rest van de avond knuffelen...
Ja precies! Een paar dagen geleden zat ik om half twee 's nachts nog enorm te lachen bij het topic "antwoorden op alleen de topictitel" toen er een post voorbij kwam met de titel "wat kan mijn meisje hebben". Iemand reageerde al om dit topic maar niet te bekijken. Maar ja, dat doe ik dan toch. Het liep inderdaad niet goed af. Tranen met tuiten! Het liefst had ik mijn zoon uit bed geplukt om te kijken of het wel goed met hem ging. Echt een nachtmerrie voor dat zp-lid.
Ik heb dat topic ook gelezen toen. Meerdere keren zelfs. Op zoek naar woorden om te zeggen maar die nooit kunnen vinden... Mijn zoon was toen nog niet geboren. Maar nu hij er is en ik weet wat een enorme lading liefde je voelt voor je kind... Lijkt me onmogelijk om zo'n verlies ooit te boven te komen .
Volgens mij gaat het best goed met de moeder van Ruben en Julian. Hoorde viavia dat ze samen woont met een nieuwe vriend en dat ze een kindje hebben
Al die mensen die jaren in kelders hebben gezeten En opgesloten zijn door idioten en het overleefd hebben. Of ze nu ontvoerd zijn als kind of tijdens het doen van vrijwilligerswerk- allemaal vreselijk.
Oh dat wist ik niet. Ik zal het eens op gaan zoeken. Maar wat was het daar vreselijk... nu ik er weer denk wordt ik er nog weer verdrietig van...
Dat dacht ik mij inderdaad ook te herinneren, maar wist het niet zeker dus daarom maar achterwege gelaten. ☺️
Ik vind het ook een triest topic, maar ergens vind ik het ook wel een mooi idee dat deze mensen in ieder geval in gedachten nog voortleven.