Jaren geleden was dat tunnel ongeluk waarbij 1 kind het overleefde en al haar broertjes/zusjes en ouders waren overleden Iedereen zei: was zij ook maar gegaan. Jaren later een documentaire gezien Vd meisje en die zei dat ze het vreselijk vond dat iedereen zei dat het beter was geweest als zij het niet overleefde Dus tja.. Ook al zal heel mijn gezin overlijden en zijn nog altijd mensen om mij heen die van mij houden Hoe moeilijk ik het ook zal hebben
Als 1 van mijn kinderen overlijdt, dan moet ik wel verder oor de ander. Maar als ze beide overlijden, dan leef ik ook niet meer verder.
Ja, het zal heel zwaar worden maar het leven gaat verder en je bent vaak sterker dan je zelf denkt. Ik ken iemand die haar 1 jarige zoontje en haar man is kwijtgeraakt tijdens een auto ongeluk. Er zaten ook nog 2 neven in de auto en iedereen is omgekomen behalve zij. Nu 5 jaar later heeft ze toch weer een leuk leven opgebouwd. Tuurlijk is er het verdriet van het verlies, maar daarnaast is er nu ook weer geluk en liefde in haar leven.
Ik weet het niet.... ik vraag dit me ook oprecht af. In het geval van dat kindje Ruben, die als enige de ramp in Tripoli overleeft heeft, heb ik me vaak afgevraagd wat voor leven hij nog zou hebben? Je hele familie is weg en jij bent er als enige nog, en dan ook nog als een kwetsbaar kind.. Het is heel erg verdrietig. Ik zou niet weten of ik het aankan....
De dood is mijn grootste angst maar als mijn zoontje dood gaat wordt verder leven mijn grootste angst dus dan is er een kans dat ik hem volg. Heb ik 2 kinderen en eentje zou sterven dan blijf ik zeker hier voor mijn kindje.
Ik denk dat ik door zou gaan voor de rest van de familie, mijn ouders etc. Die verdienen niet nog zo'n verlies. Maar zou ongetwijfeld aan de medicatie moeten om nog te kunnen functioneren, want voor nu zeg ik: zonder mijn gezin hoef ik er echt niet meer te zijn.
Ojee wat een moeilijke vraag en ik hoop niet dat ik of wie dan ook ooit voor zo een situatie komt te staan. Ik zal lang niet dezelfde persoon zijn die ik nu ben als mijn kinderen iets overkomt. Ik zou proberen door te gaan met leven maar door het intense verdriet, gemis, boosheid zou ik het leven niet meer zien zitten. Vooralsnog denk ik niet dat ik zelfmoord zou plegen maar ik zou een dood leven leiden denk ik. Niks zou me nog interesseren.
Beetje hetzelfde. Ik heb ook meerdere zelfmoordpogingen ondernomen in m'n tienerjaren en weet dus eigenlijk ook wel zeker dat ik hier niet blijf als mijn gezin wegvalt.
Als mijn kinderen en mijn man dood zouden gaan, zou ik niet meer willen leven. Ik weet ook dat mijn familie dat zou begrijpen. Mooie afscheidsbrief en klaar dan. Ik hoef dan niet meer een dood leven te lijden, of mezelf erdoor heen trekken. Voor wie dan? Met welke reden zou ik mijzelf zo martelen? Als één lid van mijn gezin het zou overleven zou ik er alles aan doen om het samen te redden en samen weer verder te gaan, maar anders niet.
Ik heb geen idee en hoop jet nooit te hoeven ondervinden. Maar eerlijk gezegd denk ik dat je als mens veel meer aankunt dan je denkt.
Dat weet ik wel zeker. Wat voor gruwelijkheden en verdriet sommige mensen meemaken.. Pff! Maar het gaat ook om willen he? Ik zou zelf gewoonweg niet verder willen.
Ik heb geen "heel gezin", alleen mijn zoontje. En als hem ooit wat overkomt is de gestelde vraag geen vraag meer. Dan ga ik er helemaal vanzelf achteraan.
Mijn tante is haar zoon verloren (verdronken) later gescheiden van mijn oom en kreeg een nieuwe vriend, die zelfmoord heeft gepleegd. Ik heb zeeeer veel respect voor haar en denk niet dat ik het haar na zou kunnen doen, maar het is mij (gelukkig) niet overkomen dus ik denk dat het lastig is om hier een uitspraak over te doen.
Ik weet natuurlijk nooit zeker hoe ik met zo'n situatie om zou gaan.. maar als m'n hele gezin iets overkomt zou ik alleen niet verder willen.. als bijv een van m'n kinderen het wel zou overleven.. dan moet je door voor je kind natuurlijk. Mijn opa en oma hebben hun oudste dochter verloren toen ze 14 jaar was.. aan kanker. Ze hadden toen nog 2 zonen (waaronder mijn vader) en nog n dochter.. maar als ik mijn vader hoor is mijn opa er eigenlijk nooit bovenop gekomen.. hij kon het niet verwerken en dit heeft heel het gezin gemerkt..
Nee dan is het voor mij ook klaar.. Als mijn man of 1 van de kids er nog wel is dan heb ik ook nog een reden om te blijven
Het zou heel moeilijk worden, ondraaglijk lijkt het me zelfs, maar ik zou denk ik toch proberen om weer geluk te gaan vinden in kleine dingen. Ah brrrrr ik moet erg echt niet aan denken, het lijkt me verschrikkelijk! In MH17 was een stel die 3 kinderen heeft verloren. Nu hebben ze een nieuw dochtertje gekregen. Dat lijkt me zooo moeilijk en zo raar, maar ergens wel mooi dat dit kon. Maar wat zullen ze hun andere 3 kinderen missen zeg!
Nee, als ik al mijn kinderen en man zou verliezen dan denk ik niet dat ik die pijn zou kunnen of willen doorstaan. Ik denk daar wel eens vaker over na en ik denk dat ik dan niet verder wil leven.