Ja, en dat is effe slikken... maar je hebt 't heel helder voor jezelf. Goed dat je gaat bellen! Het is weer iets meer op eigen benen staan, eigenlijk heel gezond maar ook 'n beetje pijnlijk.
Ik zou eigenlijk gewoon het gesprek aangaan. Ik vind ook dat je niet er van uit kan gaan, dat iedereen weet wanneer jij ookal weer een feestje geeft (ik ben zelf slecht met data's) misschien zou je in ditzelfde gesprek kunnen vragen om deze datum volgend jaar vrij te houden net als andere belangrijke data.
Ik verwacht ook wel van mijn familie dat ze op onze verjaardagen komen. Oke, we zijn volwassen maar toch. Die ene dag in het jaar bij ons langskomen is toch niet heel moeilijk? Als ons kindje straks jarig is en een van zijn opa's/oma's/ooms/tantes zou niet komen zou ik daar ook zeer verdrietig van zijn. Heb je met je vader al besproken hoe het voor jou voelt? Misschien realiseert hij het zich niet, mannen zien dit vaak toch anders.
Mijn ouders hebben 5 kinderen, 4 schoonkinderen en 8 kleinkinderen. We zijn met zijn allen erg mooi verspreid over het jaar jarig. Mijn ouders zijn met pensioen en reizen graag, hebben daar nu ook eindelijk tijd en financiële ruimte voor. Maar als ze met alle verjaardagen rekening moeten houden, zouden ze nooit echt lekker lang weg kunnen. Dat kan je toch niet verwachten? Mijn jongste is vandaag jarig, mijn ouders zijn zaterdag vertrokken. Ze zijn thuisgebleven tot mijn nieuwe neefje geboren was. Mijn zoon is er nu echt niet minder jarig om. Ik vind dat veel mensen wel heel veel opoffering verwachten van de opa's en oma's. Die mensen hebben een eigen leven waarin de kleinkinderen een onderdeel zijn. het is niet dat het hele universum om de kinderen moet draaien!
Onder 'normale' omstandigheden niet nee. Maar in het geval van TO heeft ze geen (grote) verdere familie of andere mensen op wie ze emotioneel kan terugvallen. Behalve nu haar vader dus. En dan zit ze ook nog eens in de rouw vanwege het recente overlijden van haar oma/moeder figuur dus kan ik mij goed voorstellen hoe rot en eenzaam ze zich daardoor voelt. Ikzelf zou dan als vader mijn reizen even uitstellen en er voor mijn dochter willen zijn, dat reizen kan de vader van TS altijd weer oppakken. Het is idd een kwestie van priorteiten stellen en je eigen geneugten voor een ander opzij willen zetten. Dit gezegd hebbende komen mannen van een andere planeet dus misschien heeft de beste man totaal niet door hoe dit voor je is lieve TS. Ik zou hem dat dus wel zeggen zodat hij weet wat er in je omgaat en dan alsnog kan beslissen om zijn reis even uit te stellen. Mocht hij dat dan nog steeds niet willen dan zit er niks anders op dan ermee (leren) omgaan dat je vader de man is die hij is met de keuzes die hij maakt. Je kan zijn gedrag en persoonlijkheid niet veranderen, maar wel de manier waarop JIJ daarmee omgaat. Knuffel! x
Lastig he. Hier iets soortgelijks. Mijn fam is al jaren niet op vakantie geweest en nu ineens als mijn zoontje jarig is zijn mijn oma en oom en tante weg. Ik waa gister ook echt boos enV. Nu denk ik dikke vinger. Hun gemis. Wij vieren ons eigen feestje. Maar zonder andere familie zal het idd nog vervelender voelen
Bij jullie misschien niet. En het is denk ik ook net wat je gewend bent. In het geval van ts vind ik dat ze dat wel mag verwachten, en bij mijzelf ook. Er zijn drie kinderen in beide families en straks ook één kleinkind, als dat al moeilijk is...
Ik zou er totaal niet vanuit gaan dat anderen (familie of niet) hun vakantie om een verjaardagsfeestje van mijn kinderen zouden gaan plannen. Vind het eigenlijk ook best wel gek dat je dat verwacht. Dat je het jammer vindt snap ik heel goed, maar andere mensen hebben ook gewoon hun eigen leven en plannen. Mischien komt hij straks zelf met een hartstikke leuk voorstel, wil hij nog iets gaan doen met je kinderen of iets dergelijks. En zo niet, volgend jaar weer een verjaardag.
Ik vind dit helemaal niet vergelijkbaar. Het gaat hier om één dag in het jaar, want er zijn verder geen kleinkinderen of andere familieleden. Nikki88 verwoord eigenlijk erg goed hoe ik mij hierover voel. Ik heb eigenlijk altijd heel weinig van hem gevraagd. Op mijn verjaardagen als kind was hij er al bijna nooit en de laatste zestien jaar al helemaal niet, tijdens mijn uitgerekende bevallingsdata ging hij rustig drie maanden op reis, tijdens mijn afstuderen was hij weg en ook op andere belangrijke momenten was hij er vaak niet. Alleen op deze ene dag in het jaar, juist nu ik hem emotioneel het hardst nodig heb, vindt hij het op reis zijn belangrijker. Waarom niet een paar dagen later weg? Hij is continue op reis en kan zijn eigen tijd indelen. Dit ga ik hem vanavond in ieder geval vragen. Ik vind trouwens je laatste opmerking vervelend. Ik vraag mijn hele leven al ontzettend weinig van mijn vader. Hij heeft mij niet eens opgevoed. Het is hier dus allesbehalve zo dat zijn universum om zijn kind zou moeten draaien. In tegendeel. Het enige wat ik vraag is steun op een moeilijk moment in mijn leven en dat voor het eerst.
Bedankt voor de knuffel. Ik denk inderdaad dat het er nu vooral omgaat hoe ik ermee om ga. Ik hou ontzettend veel van hem en het is verder ook een hele lieve man. Hij toont zijn liefde op andere manieren en daar doet hij ook oprecht zijn best voor. Hij zou alleen nooit het type vader worden, die er emotioneel voor me zal zijn. Voor nu een harde les, maar het is wel duidelijk.
Ik zou het jammer vinden. En zeker in de omstandigheid zoals jij beschrijft, er ook erg van balen en teleurgesteld zijn. Maar ik zou dit niet met m'n vader bespreken. Hoe jammer ik het ook vind; het is zijn recht zijn tijd in te delen zoals hij dat wil. No way dat ik een ander met een schuldgevoel op vakantie laat gaan omdat mijn 'perfecte plaatje' van een verjaardag niet uitkomt. Niet iedereen hecht dezelfde waarde aan een verjaardag. Ik vier het het ook het liefst gezellig in 1x met alle mensen die belangrijk voor mij zijn. Maar ik kan en wil het niet aan een ander opleggen om dat ook belangrijk te vinden.
Het is niet leuk als opa niet komt, maar een drama is het ook niet... Hier zijn verjaardagen geheel vrijblijvend, maar wij hebben een hele grote familie. De kinderverjaardagen gaan wel voor, maar niet op vakanties. Opa en oma zijn bijna altijd in mei weg, als mijn dochter jarig is, deze keer waren ze er voor het eerst. Mijn oudste zus is er ook nooit. Ook nu voor het eerst. Zo ben ik er ook nooit op bepaalde verjaardagen in juli/augustus. Maar ik begrijp je gevoel wel als je weinig familie hebt.
Ik heb net een fijn gesprek met mijn vader gehad. Hij heeft nooit beseft dat het dit jaar voor mij extra belangrijk is en dat hij nu mijn enige familie nog is. Hij begrijpt ook dat dit het eerste jaar wordt zonder oma en dat ik hem daarom graag bij me zou willen hebben deze dag. De beste man is niet heel erg sterk in het praten over zijn gevoelens, maar voor zijn doen heeft hij echt zijn best gedaan om zich in mij te verplaatsen. We hebben nu afgesproken dat hij volgend jaar 364 dagen per jaar lekker moet gaan doen, wat hij wil, maar dat deze ene dag voor mij heel belangrijk is om als familie bij elkaar te zijn en dit te vieren. Meer vraag ik niet van hem. Hij kan zich hier goed in vinden en zal hier rekening mee gaan houden .
Fijn Rabarber, dat jullie een goed gesprek hebben gehad en dat hij zich in je gevoel kan verplaatsen. Hopelijk voel je je een stuk lichter nu!