Dan moet je denk ik zorgen dat je een minder 'uitwisselbaar' profiel hebt in wat je doet. Kleine banen in de zorg zijn heel kwetsbaar want vallen in de categorie 'voor jou 10 anderen'. Vrienden van me die relatief baanzeker zijn in de zorg en ook door zwangerschappen heen zijn gerold hebben binnen de zorg specialismen gekozen en zijn daardoor gewild. Dat vergt wel toewijding door extra opleiding en vaak een iets grotere baan. Als je dat niet wilt omdat je een baan wilt die qua uren en tijden past bij je gezinsleven geeft je eigenlijk al je prioriteiten aan. Niets mis mee, maar daarmee onderscheidt je je dus niet.
Weet je, ik heb geen hoge carrièredoelen. Het enige waar ik nu naar op zoek ben is een stabiele werkomgeving en ja dat wil iedereen lijkt me. Als werkgever neem je niet alleen een werknemer aan. Je neemt een MENS aan.
Ik heb beide ervaringen. Dus wat jij hierboven beschrijft, maar ook dat vrouwen na de geboorte van hun kind de interesse en toewijding hebben verplaatst naar hun kind en dat alles daar aan ondergeschikt is geworden. En ik heb dat meestal gezien bij vrouwen die de zorg volledig op zich nemen omdat de man fulltime blijft werken.
Primair neem ik een werknemer aan die een takenpakket uit dient te voeren omdat ik hem of haar daar geld voor betaal. En al die werknemers hebben hun sores waar ik rekening mee probeer te houden en ruimte aan wil geven. Maar aan het einde van de dag run ik wel een bedrijf en geen opvanglocatie dus er zijn wel grenzen aan.
Bij jij dan zo'n manager die aan haar onderdanen vraagt wat hun hoogste prioriteit is? Die vraag heb ik eens gehad, bij een andere werkgever. Of ik voor mijn gezin of werk kies.
Ik had een baan voor 18 uur die ook gewoon prima in 18 uur te doen was. Alleen werd wel van mij verwacht dat ik er bijna elke week wel een dag extra was. Vergadering, activiteit dit en dat....altijd op een vrije dag van mij. En als je daar tegenin ging was het antwoord: ja we willen wel iemand die toewijding heeft en niet star aan de uren houdt....uhh elke week een dag extra is niet meer sporadisch een handje toesteken. Nu ging het hier dus niet om discriminatie tov vrouwen, want de rest van het personeel waren ook enkel vrouwen maar wel het feit dat er totaal geen rekening gehouden wordt met het feit dat je naast het werk ook nog een leven hebt. Ik vind niet dat je zulke dingen van je personeel mag verwachten zodat ze zich onderscheiden. En ik was hier geen op zich staand geval in...veel werkgevers kijken alleen naar wat hen uitkomt. Ik ben hier overigens zelf opgestapt omdat ik zo echt niet wil en kan werken. Ik ben nu zelfstandige en ik ga echt nooit meer voor een baas werken.
Tuurlijk doe je je werk waarvoor je bent aangenomen. Maar er zijn soms situaties die vragen om medewerking van de werkgever omdat er thuis een calamiteit is. Ben je dan zo'n ijskonijn van een manager die dan niet flexibel daar mee om kan gaan, die geen empathie heeft? Want zo kom je op mij een beetje over.
Nee. Want die vraag is onmogelijk te beantwoorden en niet relevant en volledig situatie afhankelijk. Ik heb twee mannelijke medewerkers die samen met mij proberen hun zorgverlof zo goed mogelijk in te vullen omdat hun vrouwen ernstig ziek zijn. Ik zit continu met ze om tafel om te overleggen en te zorgen dat hun werk en hun privé situatie in balans blijft en dat hun kaarsje niet aan twee kanten opbrandt. Logisch dat hun prioriteiten nu anders liggen. Vorig jaar was die vraag anders beantwoord. Niemand heeft een kristallen bol. Waar het om gaat is hoe ze er mee omgaan en hoe ze mij in staat stellen het voor het bedrijf optimaal op te lossen. Dus continu het gesprek aangaan, aangeven waar hun grenzen liggen, ik vraag ze wat ze nodig heb (ook privé ja) en zo komen we er allemaal uit. Als ze geroepen hadden dat hun vrouwen hun prioriteit 1 waren en vervolgens de deur dicht hadden getrokken was dat wel heel anders gegaan. Dus zoals ik steeds probeer aan te geven, het gaat om hoe je in je baan staat. Ik heb ook medewerksters gehad die een telefoontje kregen dat hun kind ziek was, de boel afsloten, doei riepen en vervolgens hun collega's drie dagen met de rotzooi lieten zitten. Dat is een verschil in mentaliteit die niets te maken heeft met of je moeder bent, maar hoe je er mee om gaat. Idem voor langdurig zorgverlof, mantelzorg of noem maar op.
Zie mijn post hierboven over hoeveel empathie ik heb. Ik geef alleen aan dat het geen eenrichtingsverkeer kan zijn.
Dat snap ik. Maar het lijkt wel of je mij ook tot die groep rekent, terwijl dat niet zo is en je mij helemaal niet kent. Doorgaans ben ik erg loyaal naar werkgevers/leidinggevenden en als er iets was van welke kant ook, dan ging alles in goed overleg. Maar zo als ik door de werkgever tijdens mijn 1e zwangerschap behandeld ben, verdient geen schoonheidsprijs. Dat heeft me best een knauw gegeven. Gelukkig kan ik nu omscholen in een bredere beroepsgroep. Nieuwe rondes, nieuwe kansen zullen we maar zeggen.
Nee hoor want zoals je al zegt, ik ken je helemaal niet. Maar ik zeg alleen dat door het kiezen van een baan zoals jij kiest voor redenen die helemaal passen bij jullie leven en normen en idealen, je jezelf in een kwetsbare positie zet qua banen. Als je man voor deze positie zou kiezen zou hij even kwetsbaar zijn. Een vrouw wordt nu eenmaal zwanger en is er dan een tijdje uit maar een man in dezelfde baanpositie als jij zou bijvoorbeeld net zoveel risico lopen bij een langdurige ziekte of handicap. En dat is heel zuur en onwettig, maar heeft niets te maken met dat vrouwen achtergesteld worden. Mijn punt was dat vrouwen vaker dan mannen kiezen voor een positie die risicovol is waarin ze zich kwetsbaar maken. Maar dat is niet omdat ze vrouw zijn, alleen omdat mannen vaker grote banen werken met meer specialisme en werkervaring omdat ze meer werken.
Oh en super trouwens dat je je om laat scholen! Niets zo frustrerend dan steeds tegen hetzelfde aan te lopen, dan beter iets anders gaan doen!
Ik sluit me aan bij Juul. Heb ondertussen heel wat meegemaakt in een leidinggevende functie. Het gaat echt om mentaliteit. Bijv komen opdraven voor vergaderingen, af en toe wat extra werken, ja dat hoort erbij. En ik snap best dat je met zwangerschap en bevalling en daarna baby etc, soms andere prioriteiten hebt en dat mag ook. Maar niet de mentaliteit van, ik ben weg, zoek het uit. Je wil het gevoel hebben dat iemand zich verantwoordelijk voelt voor de functie die hij/zij heeft. Ik heb geen tijd om te gaan checken of iedereen z'n werk wel doet. Dus als jij dingen niet regelt of taken overdraagt aan een collega, dan raak ik geïrriteerd ja. Want dan voel je die verantwoordlijkheid niet en kom je alleen opdraven omdat het moet. Mensen die altijd het minimale doen (zesjes mentaliteit) zijn mij echt een godsgruwel.
Ik heb niet de volledige discussie gelezen, maar omtrent de situatie met werk. Wij gaan bewust nu nog voor een derde kindje, tijdens mijn studie, om te zorgen dat vanaf dat ik in het werkveld zit er ook volledig voor kan gaan. Het klopt volgens mij wel dat niet alle werkgevers moeders er direct uitgooien, maar het blijft een feit dat je een tijd afwezig bent tijdens zwangerschap en kraamperiode. Daarbij komt dat veel werkgevers slechte ervaringen hebben hiermee en dan liever kiezen voor een ander. Vanuit de professoren hoor ik ook dat je als vrouw toch echt wel moet opboksen tegen mannen. Niet omdat je werkgever je minder kansen wilt geven, maar meer omdat je kansen moet laten voorbijgaan door bijvoorbeeld zwangerschap. Even een voorbeeld: Je bent aan het werk aan een groot onderzoek, waarbij je werkt met radioactief materiaal. De resultaten kunnen je grote waardering opleveren. Maar dan blijk je zwanger. Hup direct stoppen met dit onderzoek, overgeplaatst worden op administratief werk of volledig thuis tot na de bevalling. Dan wil je graag nog borstvoeding geven, maar dan kan je nog steeds niet gaan werken. Dus ondertussen ben je ruim een jaar thuis geweest. En als je dan eenmaal terugkomt is het onderzoek afgelopen, heeft je mannelijke collega erkenning gekregen, mogelijks een hoger loon, en hij kan verder werken aan een ander interessant onderzoek. En jij? Tja jij mag je weer opnieuw opwerken. Als dit soort situaties zich afspelen als je nog maar net bij een werkgever werkt, kan ik best begrijpen dat een werkgever liever verder kijkt. En vandaar dus dat ik wil zorgen dat tegen dan mijn kinderwens vervuld is. Als ik dan eenmaal begin te solliciteren, zal de werkgever weten dat ik kinderen heb, maar ik heb wel een studie afgerond als moeder. Daarmee laat ik al zien dat ik echt wel gemotiveerd ben (en nog andere redenen, maar die vermeld ik hier niet wegens privacy) Ik vind dat je als vrouw niet kan verwachten dat alles aangepast wordt omdat jij moeder geworden bent. Ik ben moeder van twee, maar tegelijkertijd een toegewijd student. Ik zorg dat ik alles kan combineren en mijn kinderen komen echt niets tekort.
@RAppel Heel goed! Een slimme meid krijgt haar kinderen op tijd Ik wilde dat ik het ook zo had kunnen doen, maar toen had ik stomweg nog geen stabiele relatie. Plus dat toen we er eenmaal voor gingen ik dus niet normaal zwanger bleek te kunnen raken. Maar dat terzijde. Ik vind het echt heel verstandig wat je doet. En even als aanvulling op 'moeders' op werkvloer. Wat ik als collega ervaren heb: vrouwen die alle flexibiliteit en begrip van het bedrijf eisen, maar zelf absoluut niet flexibel terug willen zijn. En: als je kind ziek is en je laat meteen alles uit je handen vallen om naar huis te rennen, dan maak je dat zieke kind eigenlijk dus het probleem van je baas. Hoeveel mannen zie je dat doen? Alles uit hun handen laten vallen en doei en de groeten? Zou een dergelijk verschil in mentaliteit misschien iets met het verschil in benadering door werkgevers te maken kunnen hebben?
Ben het met jullie beide eens! En wat ik nog wilde toevoegen; mensen verwarren zakelijkheid vaak met kilheid, dat lees ik hier ook terug. Maar er is niets mis met het verwachten van het team dat ze zich voor de volle 100% inzetten tijdens de werkuren.
Eens met imoeder Juul en butterfly. Het gaat om geven en nemen. Ja ik mag van mijn werkgever thuiswerken als m'n kind ziek is en ik hem plots moet halen. Maar ik probeer wel altijd eerst alles: m'n ouders, m'n man (want mijn man en ik werken evenveel dus het is niet vanzelfsprekend dat ik naar huis ga, sterker nog ik heb pas 1x dat hoeven doen omdat mijn man flexibeler is) ik ga ALTIJD in overleg met mijn teamleider en geef alternatieven om in elk geval m'n werk te doen (savonds nog even inloggen ofzo) ik mag mijn parttime dag ruilen als dat beter uitkomt en in mijn werk agenda kan en ik probeer altijd tw ruilen als er iets belangrijks is op mijn parttime dag. Nu heb ik een zelfstandige functie dus kan dat ook maar we blijven altijd in gesprek. Mijn prioriteiten liggen bij zowel mijn werk als gezin.
En wat vinden jullie dan van de ouderenzorg en gehandicaptenzorg? Hoe zou dat opgepakt moeten worden? Met het oog op dat ouderen langer zelfstandig dienen te wonen en er tegelijkertijd flink gekort wordt op thuiszorg?
Ik zou het logisch vinden als ouderen bij een van hun kinderen gaan wonen of kinderen bij hun ouders in, afhankelijk van welk huis het beste past. Dan kunnen de ouderen (zolang ze nog 'goed' zijn) en vorm van opvang zijn voor de kleinkinderen en er kunnen gemakkelijker wat taken overgenomen worden waardoor er minder externe zorg nodig is. Wel vind ik dat er thuiszorg ingeschakeld moet kunnen worden als er echte lichamelijke verzorging geleverd moet worden (als iemand niet meer zelfstandig kan douchen bijvoorbeeld) als mensen dat graag willen. Iemand echt moeten wassen is best heftig. Voor beide partijen. Ook aanpassingen moeten gewoon toegankelijk zijn. Maar programma's tegen eenzaamheid en de inzet van huishoudelijke hulp zijn in ieder geval niet meer nodig als je met elkaar in een huis woont.