Hier sluit ik me bij aan. En verder vind ik dat langdurige zorg, zoals gehandicapten zorg, best wel ruimhartige mag. Omdat er geen uitzicht op verbetering is is het niet goed dat dat zo krap geïndiceerd wordt. Echter, dan heb ik het over de echte (vroegere) Awbz en moet er kritisch naar de invulling gekeken worden. Ik kreeg notabene twee jaar lang wtgc voor mijn kind dat slechts schisis heeft.
maar stel je bent beide enigst kind dan word het ruimte technisch best een uitdaging om zowel ouders als schoonouders in huis te nemen. Buiten dat ik wil met alle liefde voor mijn schoonouders zorgen als ze hulp nodig gaan krijgen. Maar in huis nemen dat gaat niet goed komen. We liggen echt te veel uit elkaar qua leefstijl hiervoor. Ik heb liever dat ze in een aanleunwoning oid gaan wonen en dat ik dan elke dag kom helpen met booschapjes was e.d. want dan heb ik in de avond wel nog mijn privacy en gezinsleven. Dat lijkt me beter dan elke dag op je tenen lopen omdat je anders ruzie in huis krijgt
Je kunt ook (mits daar ruimte voor is) een 'container' in de tuin plaatsen. Is een soort kant-en-klare aanleunwoning en erg mooi. Maar weet je, natuurlijk kan het niet bij iedereen. Het gaat mij echter om de mentaliteit. In andere landen waar geen verzorgingsstaat is zie je dit gewoon nog wel. Omdat mensen wel moeten. Wij hebben alles nu zo georganiseerd dat mensen zijn gaan denken dat ze er récht op hebben dat de overheid alles regelt. Toen de AOW werd bedacht, werden mensen veel minder oud en was het bedrag veel lager dan nu. Het was enkel een steuntje in de rug voor de laatste levensjaren. Als de AOW-leeftijd vanaf het begin was geindexeerd met de toenemende levensverwachting, dan had hij intussen op 73 gelegen oid. Maar wat hebben wij ervan gemaakt? Een minimum bestaansinkomen gedurende tientallen jaren. En dan mopperen er nog mensen dat ze niet meer op hun 55ste met pre-VUT-ouwe lullen verlof (ik chargeer) mogen... Het is belachelijk! Waarom zou de samenleving jou de laatste 20 jaar van je leven van een inkomen moeten voorzien? Als je je nou ergens zélf op voor kunt bereiden is het wel oud worden.
Nee zeker weten doe je het inderdaad niet snel en het zal ook geen gemakkelijke beslissing zijn. Ik snap dat er ouders zijn die blijven kiezen voor hun eigen vlees en bloed, net zoals als wij een keuze zouden maken. Welke keuze zou inderdaad afhangen van wat ons op dat moment verteld wordt bij een echo als het niet goed blijkt te zijn.
Het is natuurlijk heel nobel om voor je ouders/schoonouders te zorgen. Maar hoe moet dat dan met belastingen en toeslagen etc. dan als je je ouders/schoonouders in huis neemt?
Hoe zie je dat dan voor mensen met zware beroepen? Stratenmakers, bouwvakkers, fabrieksarbeiders etc?
Toeslagen krijgen wij toch al niet. En mijn man is nog steeds mijn toeslagpartner. Daar is eigenlijk weinig aan veranderd. De opa en oma van mijn man krijgen wel zorgtoeslag. We betalen iets meer voor het water en de elektra. We hebben een gastank, wat sowieso al een stil duurder is, en die gaat wel erg hard aangezien opa en oma het graag warm hebben ozb, en al dat soort belastingen zijn hetzelfde gebleven. Het maakt nl niet uit of er 4 of 6 mensen in een huis wonen.
Ook eens, zou enorm schelen op alle vlakken wanneer kinderen eens wat meer voor hun ouders zouden zorgen op hun oude dag.
Maar niet alle ouders willen dat, ik heb het mijn ouders al aangeboden, maar het lijky hun verschrikkelijk om door hun kind verzorgd /geholpen te moeten worden.
Ja dan zal er dik betaald moeten worden of je keuzes bijgesteld moeten, de vergrijzing zal alleen maar toenemen.
Wel lastig met al die gescheiden ouders Ben het er wel mee eens. De mentaliteit moet veranderen want anders hebben onze kinderen of kleinkinderen straks een probleem. Wij denken er wel eens over om gezamenlijk een huis te kopen waar wij en dan mijn moeder onze eigen privacy hebben maar wel bij elkaar wonen. Inderdaad voor opvang van mijn kinderen en zij onze hulp wanneer nodig.
Als je voor een lichamelijk (of geestelijk!) zwaar beroep kíest, dan weet je toch zelf ook waar je aan begint? Ik vind het een beetje raar dat mensen maar van alles doen, zich nergens zélf op voorbereiden en dan maar verwachten dat de samenleving de rekening oppakt. Sorry hoor, maar iedereen kan zich toch bedenken dat de kans heel groot is dat je geen stratenmaker kunt zijn tot je 65ste? Dat weet je ook als je op je 20ste daaraan begint. Dus waarom zou je niet van mensen mogen verwachten dat ze daar zélf over nadenken. Stel nou dat de overheid niks regelde, wat zou je dan doen? Sparen? Op tijd omscholen? Op tijd overstappen naar het lesgeven aan aspirant-stratenmakers ipv zelf nog op je knieën liggen? Ik vind het gewoon heel erg raar dat ik zou moeten meebetalen (want 'de staat' heeft geen geld he, er staat geen geldboom op het Binnenhof, alles wat een overheid uit kan geven komt uit jouw en mijn portemonnee) aan het gebrek aan toekomstplanning van anderen. Als je inkomen wilt als je onverhoopt ziek wordt, dan moet je je daarvoor verzekeren en eventueel ernaast sparen. Als je inkomen wilt als je straks niet meer kúnt (of wilt) werken, dan moet je daarop voorbereiden. Stel: je werkt van je 20ste tot je 50ste, dus dat is 30 jaar. En daarna wil je van je 50ste tot je 80ste (dus wederom 30 jaar) wel leven, maar niet meer werken. Dan moet je tijdens je werkende leven van elke euro die je verdient 50ct opzij zetten. En dan corrigeer je nog niet eens voor inflatie. Maar niemand lijkt zich dat te realiseren! Mensen leven nu en denken veel te weinig na over later. Dat moet 'de staat' maar oplossen... Waarom? Gewoon, de principiële vraag: waarom moet de samenleving jouw 'oude dag' financieren?
Je mag van mij alles willen. Vrijheid, blijheid. Mits je het zelf financiert. Maar als je afhankelijk bent van de samenleving, dan kun je niet al teveel noten op je zang hebben. Vind ik.
Als je van de samenleving geld krijgt om bijvoorbeeld de huur van te betalen (huurtoeslag) en je gaat samenwonen met anderen, dan kan je huurtoeslag dus omlaag. Immers: dat geld krijg je enkel en alleen om specifiek je huur van te betalen. Het is geen extraatje. Idem voor andere ondersteuning die je met dat soort redenen krijgt. Als je een huishouden deelt, dan worden een hoop kosten minder dan als je alleen woont. Dat is nou eenmaal zo. En als je lagere kosten hebt, dan heb je dus ook minder hulp nodig om die kosten te betalen.
Ik heb dat de afgelopen jaren met mijn schoonmoeder gedaan (ze is er helaas niet meer) en ik vond het geweldig! Voor haar, voor ons, voor de kinderen! Ik had heel graag nog jaren zo door willen leven met elkaar.
Als ik mijn schoonvader als voorbeeld mag nemen. Ruim 40 jaar in de bouw gewerkt. Die had dat niet getrokken tot zijn 67e zoals dat nu is. Versleten rug, knieën, handen en weet ik wat nog meer. Had die dan gewoon door moeten gaan tot dat ie er bij neer viel? Ik vind het nogal makkelijk te zeggen, "dat had ie zich dan 40 jaar geleden moeten bedenken".
Dit vind ik ook. Hoe vaak mensen wel niet kiezen voor een job of opleiding in een gebied waarvan ze 1) weten dat er bijna geen werk in is, en dan weigeren iets anders te doen, want ja ik heb wel voor die job gestudeerd en 2) vinden dat ze zo'n zware job hebben, dat ze het recht hebben om heel vroeg te stoppen met werken, want weet je wel hoe zwaar mijn job is? Op zoveel vlakken wordt er niet meer nagedacht over de keuzes die mensen nemen en over het algemeen draait de staat er voor op. Of dit nu gaat over werk, kinderen, trouwen/scheiden. Omtrent ouderenzorg ben ik het ermee eens dat het fijn zou zijn als er meer mensen voor hun eigen ouders zorgen. Er mag alleen niet vergeten worden dat dit soms gewoon niet kan. Bijvoorbeeld door mishandeling vroeger, gescheiden ouders, enig kind zijn, enz.