Je kunt niet achteraf zeggen 'dat had u maar moeten bedenken' tegen iemand die je nooit hebt aangesproken op eigen verantwoordelijkheid. Je kunt wel vanaf nú tegen iedereen die begint met werken zeggen: 'hou je er rekening mee dat ...'. En dan moet je wel bereid zijn om mensen die er vervolgens geen rekening mee houden op hun eigen blaren te laten zitten. Kijk, zoals het nu gaat is er geen enkele motivatie om jezelf verantwoordelijk te gedragen... Als je geen piep regelt, alles uitgeeft wat je hebt, zelfs als je niet werkt, terwijl je dat wel kunt... Maakt allemaal niet uit, de staat lost het wel op hoor... Je krijgt gewoon een inkomen waarmee je evenveel te besteden hebt als iemand die ervoor werkt, je krijgt een huis, je krijgt alles. Onwijs demotiverend voor de mensen die wél hun eigen verantwoordelijkheid nemen. En ik vind dat dat anders zou moeten. Doe je wat je kunt, naar vermogen. Ben je verantwoordelijk? Dan moet dat lonen. Gooi je er met de pet naar, leef je bij de dag, geen enkele zorg voor morgen: dan heb je het karig. Zonder goede geldige reden van een samenleving verwachten dat zij jou van een huis, inkomen, zorg etcetera voorzien, is volstrekt a-sociaal. Dat geldt voor mensen hier die bijvoorbeeld in de bijstand zitten, terwijl ze kunnen werken (en die zijn er). En het geldt ook voor mensen die naar hier komen en zich in een verbijsterend tempo eigen maken waar ze allemaal wel geen récht op zouden hebben. Iedereen die een beroep doet op de gezamenlijke pot, terwijl je het zélf kunt is een dief van de portemonnees van alle andere leden in die samenleving en zou zich de ogen uit de kop moeten schamen. Het is NIET sociaal om niet zelf te doen wat je zelf kunt. Vervolgens de vraag hoe je als overheid het gedrag dat je wenst (namelijk, dat iedereen naar vermogen een bijdrage levert) kunt oproepen, zonder dat mensen die het echt nodig hebben door de mazen glippen... En daar heb ik ook het antwoord niet op. Had ik het maar. Het zit naast de wellicht praktische zaken die je kunt regelen ook in het verantwoordelijkheidsgevoel van mensen ten opzichte van de gezamenlijkheid waarin ze leven. Je moet vóelen dat het niet OK is om niet te doen wat je kunt. Je moet vóelen dat er geen anonieme geldboom op het Binnenhof staat, maar dat al het geld dat de overheid uit kan geven in basis van alle inwoners van een samenleving afkomstig is. Je moet vóelen dat het schofterig is ten opzichte van je buurman of -vrouw dat je misbruik maakt van het systeem.
Natuurlijk zijn er situaties waarin het echt niet kan. En er zijn ook mensen zonder kinderen, dat wil ook niet zeggen dat die mensen dan maar moeten verkommeren. Maar de uitzonderingen moeten niet de regel bepalen
Ik val een beetje over jouw uitspraken m.b.t. mensen die zwaar lichamelijk werk verrichten. Ook dat werk moet gedaan worden en dan vind ik het niet meer dan terecht dat wij als samenleving zorgen voor de mensen die door dit soort werk lichamelijk beperkt raken. Zij zijn immers de mensen die het werk doen waar weinig mensen voor zouden tekenen.
Het is inderdaad niet altijd mogelijk om te zorgen je al kinderen hebt voordat je aan het werk gaat (denk zelfs dat dit eerder een uitzondering is), maar als ik bijvoorbeeld bepaalde medestudenten bezig hoor. Ze willen vanaf dat ze afgestudeerd zijn zo snel mogelijk aan kinderen beginnen, want dan hebben ze recht op moederschapsverlof en ze zullen dan wel parttime gaan werken. Kinderen krijgen tijdens hun studie lijkt ze te veel werk, want dan moet je nog studeren ook als je eenmaal bevallen bent. Dan kan je niet zomaar beslissen om minder te gaan doen, want uiteindelijk moet je toch alle examens afleggen wil je je diploma gaan halen. Een jaar langer erover doen willen ze niet. Door al zo'n situaties verwondert het mij echt niet meer dat werkgevers een 'moedersallergie' ontwikkelen.
Als niemand dat werk meer zou willen doen, maar er is wel vraag naar, dan stijgt de prijs die men bereid is om ervoor te betalen. En dan wordt het weer interessanter om het toch te willen doen. Er zijn banen op boorplatforms waar je uitstekend mee verdiend, juist omdat het zwaar is en je weg bent van je familie. Ik wil maar zeggen: het is een keuze, geen verplichting om stratenmaker te worden. Die mensen zijn toch niet verstandelijk beperkt? Dan kun je dus ook bedenken waar je aan begint. En als dan niemand meer stratenmaker wil worden, dan worden de weinigen die het nog wel willen doen duurder. Schaarste stuwt de prijs.
Oh en in mijn (lange) verhaal heb ik het over iedereen die in zijn algemeenheid moet doen wat hij/zij kan. Naar vermogen. Dat betekent dus niet een generieke eis aan iedereen, maar: wat die persoon aankan. Ik ga niet iemand zonder benen afrekenen op het feit dat hij geen marathon kan lopen.
Inderdaad! Deze mensen verzetten werk wat wel gedaan moet worden, wij profiteren er weer van. Dus dan is het zeker onze verantwoordelijkheid om goed voor ze te zorgen.
Maar er zijn heel veel beroepen die lichamelijke erg zwaar zijn, je kunt niet verwachten dat mensen al dit soort beroepen gaan boycotten. Zo ken ik ook genoeg mensen die kantoorbaantjes hebben en lichamelijke problemen krijgen door bijvoorbeeld ééndezelfde houding. Er zijn denkers en doeners, mensen die graag met hun handen willen werken zullen hele andere beroepen kiezen. Die worden gewoonweg echt niet gelukkig van een kantoorbaan. Wel ben ik het met je eens dat dit soort beroepen zwaar onderschat worden en dat deze mensen veel beter betaald zouden moeten worden zodat zij inderdaad later eventueel zelf een potje overhouden.
En het is kiezen of delen. Of wij betalen als maatschappij meer om deze mensen op latere leeftijd te verzorgen, of wij gaan nu meer betalen voor het werk wat zij verrichten, zodat ze beter voor zichzelf kunnen zorgen als dit nodig is. Weinig verschil denk ik zo. Hoe dan ook, het werk moet gedaan worden.
Wat voor de een zwaar is, is voor de ander prima te doen. Een persoon die op zou branden in een kantoorbaan kan opbloeien als stratenmaker, daar heb je helemaal gelijk in. Het is dus echt niet zo zwartwit te stellen dat het een 'te zwaar' is en het andere niet. Het enige dat je kunt doen is mensen verantwoordelijk laten zijn voor hun eigen keuzes. Zodat ze bewust kiezen voor welk werk ze willen doen, hoe lang ze dat willen doen, tegen welke vergoeding, etcetera. En dus ook nadenken over hun ouwe dag. En ik vind ook dat je van werkgevers mag verwachten dat zij actief het gesprek over loopbaanplanning aangaan. Zeker in banen waarvan je redelijkerwijs kunt voorspellen dat het lichamelijk of psychisch belastend is.
Verdient een bouwvakker/stratenmaker/brandweerman/oid zoveel dat hij vanaf zijn 55ste niet meer hoeft te werken?? Jeetje, ik wist niet dat het zo'n vetpot was.
Ik vind persoonlijk dat je nu wat te ver doordraaft wat betreft bouwvakkers hoor. En come on; je leven zo'n 40 - 50 jaar vooruit plannen? Dat kan voor een gedeelte maar maar je kunt morgen ook al ziek worden over onder een auto komen. Ik betaal met liefde en plezier voor bouwvakkers die eerder moeten stoppen omdat hun rug naar de knoppen is oid. Daar betaal ik dan liever voor dan voor iemand die nog nooit ook maar ene poot heeft uitgestoken. Ik vind het een beetje denigrerend overkomen. Mijn man is bakker in hart en nieren. En niet zomaar 1, maar hij is meesterbakker. En het is gewoon verrekte moeilijk om het hoofd boven water te houden momenteel. Was dat dan ook een verkeerde keuze volgens jou, om zoveel scholing te volgen wat hem nu maakt, wat dat hij is? En nu is hij naast bakker, dus ook dakdekker, dubbele baan, maar lichamelijk is hij ook niet meer als 20 jaar geleden en ik ben bang dat hij dit echt geen 25 jaar meer gaat volhouden. Maar hij is geen man voor op kantoor. Jij hebt het over verkeerde keuzes, maar hey; mag je ook nog een beetje leven? En vooral; een beetje respect verdienen met zo'n zware baan, evenals iemand die z'n dagen op kantoor slijt oid?
Ik heb het grootste respect voor iedereen die doet wat hij of zij kan. Zeker voor vakmensen. En ik vind het ongelooflijk zuur dat jouw man zijn hoofd niet boven water kan houden als bakker. Maar vind jij dat je van mij mag vragen om voor hem te betalen als hij straks niet meer kan werken? PS: het is misschien niet handig om zo op de persoon te praten. Ik ken jullie situatie niet. Ik weet niet wat voor keuzes jullie konden maken en welke jullie gemaakt hebben. Het gaat mij om het principiele verschil tussen: 'eigen verantwoordelijkheid' of 'de samenleving moet voor mij zorgen' als uitgangspunt.
Je eindigde toennet met een vraag aan mumija of dat zij het terecht vindt, dat als haar man lichamelijk beperkt raakt door het beroep wat hij uitoefent, jij daar voor moet betalen. Als ik zo vrij mag zijn om daar op te antwoorden: ja ik vind van wel. Ik weet niet wat voor beroep jij uitoefent, maar stel jij krijgt een burn out, waardoor je niet in staat bent om voor je eigen onderhoud te zorgen, dan verwacht je waarschijnlijk ook dat de maatschappij jou onderhoudt? Je kunt lichamelijke beperkingen niet aan beroepen toewijzen. Het ligt aan de persoon, aan het werk, aan de werk en privedruk en de lichamelijke gesteldheid. Er zijn veel factoren die meespelen. Je moet ook realistisch zijn en bedenken dat er soms gewoon gezorgd moet worden voor de zwakkere. Daarentegen heb ik geen goed woord over voor de misbruikers onder de bevolking die constant maar hun handje hoog houden, dat wil ik nog even benadrukken. Verder had ik in mijn vorige bericht ook al aangeven dat het kiezen of delen is. Je kunt er als maatschappij voor kiezen om mensen met lichamelijke beperkingen als resultaat van het beroep te onderhouden en verzorgen, je kunt er ook voor kiezen dit niet te doen en bepaalde diensten duurder te maken waardoor dit soort mensen meer gaan verdienen en daardoor een potje krijgen waarmee zij zichzelf kunnen verzorgen. Al met al, het werk zal toch gedaan moeten worden en wij zullen daar de consequenties als samenleving voor moeten dragen.
Zo met je eens! Al dat geschreeuw om de ouderenzorg maar zelf geen poot uitsteken naar je ouders. Mijn werkende moeder verzorgt mijn oma ( mijn vader is overleden) en haar eigen ouders met zeer diverse dingen als ziekenhuis bezoek, administratie, avondje/dagje weg, en samen koken en eten. Daar neemt ze dus ook wel eens vrije uren voor op. Dat is toch zo gek niet? Zelf zoeken wij nu een kangaroo woning ( dus 2 leefruimten onder 1 dak). Deze willen we gaan verhuren tot 1 van onze eigen ouders er komen wonen vanwege extra hulp die we zo kunnen bieden.
Wauw wat ben jij hard zeg. Jij stemt vast geen PvdA ? Ik vind het onzin dat stratenmakers van de voren al moeten gaan nadenken over de staat van hun rug over 35 jaar. Stratenmakers zijn waardevolle mensen waar de maatschappij veel aan heeft. Niet iedereen moet een kantoorbaan want wie haalt dan de vuilnis op? Of verzorgt het groen? De staat lost niets op, en ik denk dat vele mensen ook helemaal niet denken zoals jij dat nu voorlegt. Mensen werken zodat mensen kunnen leven. Sommige beroepen zijn zwaarder voor het lijf. Daarvoor hebben wij een vangnet, zodat deze mensen -mocht hun rug het begeven- ze eerder kunnen stoppen. Gaat hun rug goed? Dan gaan ze gewoon door. Mijn opa was fietsenmaker, hij heeft doorgewerkt tot zijn 63ste. Mijn andere opa werkte op het postkantoor (kantoorbaan) en is gestopt op zijn 57ste. Als antwoord op jouw laatste vraag: Wij werken allemaal voor de samenleving (oa. belasting betalen) op een dag is het genoeg en betaald de samenleving je terug. Ik vind dat een mooie regeling.
Als je ziek wordt door je werk, dan gaat er ergens iets niet goed. Overigens is een burn-out wel een moeilijk voorbeeld, omdat daar heel vaak ook prive-kwesties spelen. Maar we moeten wel even wat dingen scheiden... Ziek worden Er is een algemene verzekering tegen ziekte, namelijk de ziektewet en de WIA. Vervolgens zijn er allemaal regelingen voor langdurige zorg en ondersteuning (WCTG, AWBZ en nog een serie afkortingen). Iedereen die in loondienst is betaalt automatisch premie voor deze verzekering. Iemand die zelfstandig ondernemer is moet het zelf regelen. Als je dus ziek wordt en je bent verzekerd, dan mag je daar uiteraard gebruik van maken. Net zoals je gebruik mag maken van je inboedelverzekering of autoverzekering. Als je echter geen verzekering afsluit, dan neem je bewust een risico. Ziek worden is pech. Tenzij je verwijtbaar ziek wordt, maar dat is een aparte discussie. Werkeloos raken Ook hier geldt: iedereen die in loondienst is betaalt premie om verzekerd te zijn van een x-aantal maanden inkomen als ;ie zn baan verliest: WW. En dat is dus een prima keurige regeling. Wederom: zelfstandige moet hier zelf voorzieningen voor treffen. Werkloos raken is pech, tenzij je je ontslag aan jezelf te danken hebt. Arbeidsongeschikt raken Hier kun je je tegen verzekeren, voor als je vanwege een ongeluk arbeidsongeschikt zou raken. Want een ongeluk is altijd pech. Maar je hebt ook een eigen verantwoordelijkheid om er alles aan te doen om niet arbeidsongeschikt te raken. Overigens is dat een gedeelde verantwoordelijkheid met een werkgever. Een werkgever mag iemand niet uitbuiten en opbranden. Dan moeten de 'kosten' maar mooi voor rekening van zo'n slechte werkgever komen. En 'ongeschikt' voor beroep A wil trouwens ook niet zeggen dat je beroep B niet meer zou kunnen doen. Nogmaals: wat voor de een te zwaar is, houdt een ander prima vol. Daar kun je toch geen generiek beleid op maken? Laat dat vooral maatwerk zijn tussen werkgever en werknemer én eigen verantwoordelijkheid van de werknemer. Neem de regie over je eigen loopbaan in handen. Welke arbeid je doet, tegen welke vergoeding, voor hoe lang en onder welke voorwaarden en met welk perspectief... Is geen 1 antwoord op te geven. Oud worden Oud worden is geen toeval of pech. Iedereen ziet aankomen dat hij/zij oud wordt. Hopelijk. En dus kun je daar op voorbereiden. Je kunt je verzekeren tegen 'oud worden', door een pensioen op te bouwen. Dat is een prima manier om een inkomen te hebben tegen de tijd dat je het nodig hebt. Maar waarom moet de rest van de samenleving daar (middels de AOW) aan meebetalen?
Hard? Mensen zelf verantwoordelijk laten zijn is hard? Wauw.... En: je betaalt belasting, zodat je kinderen naar school kunnen, er wegen zijn waar je op kunt rijden, er politie is die voor de veiligheid zorgt, zo kan ik nog wel even doorgaan... Het is géén 'spaarsysteem'. Het is volstrekt asociaal om de mensen om je heen voor jou te laten betalen als je dat ook zelf kunt regelen of had kunnen regelen.