Ooit wel eens o.a de tanden van een gorilla bekeken? Dan kan het in 1 seconde wel gedaan zijn.. Hoe erg ik het voor de gorilla ook vind, dit was een juiste keuze.
Dat vermoed ik ook. Want als je zelf in de buurt had gestaan van je kind, had je kunnen zeggen dat ie niet moest gaan klimmen of hem van het hek kunnen aftrekken. Blijkbaar is dat dus niet gebeurd. Maar daar doet de politie dan ook onderzoek naar.
Ik vind het terecht dat er onderzoek wordt gedaan naar de ouders. Niet alleen de dierentuin is schuldig hieraan (in hoeverre ik ze uberhaupt schuldig vind, ook hier in NL is niet elk verblijf hermetisch afgesloten en is er vaak wel een manier om binnen te komen). Als ouders inderdaad hun kind langer dan een paar seconden uit het zicht zijn verloren zijn zij hier ook verantwoordelijk voor en mogen daar best de gevolgen van merken. En ja, ik raak ook wel eens mijn kind uit het oog en weet hoe snel dat kan gaan. Maar het is en blijft mijn verantwoordelijkheid.
Ik zit al de reacties hier te lezen en vroeg me idd ook af waarom niemand het was opgevallen hoe wild de aap met het jongetje omging Niet dat hij eruit zag of hij hem opzettelijk wat aan wilde doen, maar in zijn stress sleurde hij het kind wel heel hardhandig mee door het water. Als het jouw peuter zou zijn die daar door een enorme gorilla werd meegesleurd dan denk ik niet dat je nog gaat zeggen: kijk het eerst nog even aan met een verdoving Heel triest voor het beest maar in mijn ogen hebben ze juist gehandeld door hem te doden.
Dit dus. Maar dat filmpje waarin je hem de peuter door het water heen ziet sleuren, heb ik ook niet op de nos gezien. Daar zie je alleen t filmpje dat ie rustig een beetje zit te kijken naar t kindje. Weet niet waar ik m dan wel heb gezien...
Ik snap al het gedoe erom heen niet. In mijn ogen hebben ze het juiste gedaan. En qua ouders, het was een ongeluk. Een bijzonder vervelend ongeluk, maar niet meer dan dat.
Dus de ouders van dat jongetje die laatst is overleden na een aanrijding moeten ook maar aansprakelijk worden gesteld?
Iedere ouder verliest zijn kind wel eens uit het oog. Kan me niet voorstellen dat je altijd, op elk moment naar je kind kijkt. Kinderen zijn snel.
Dat filmpje laten ze niet zien, idd. Misschien te heftig. (ik heb 'm zelf ook niet gezien/opgezocht, maar wel over gelezen) De bekende beelden lijkt het er idd net op alsof er verder niets aan de hand is.
Dit idd. Deze situatie kent enkel verliezers. Dit had mij kunnen overkomen met de jongste. Hij loopt altijd weg en doet gevaarlijke dingen. Ik zit er bijna altijd bovenop maar nog kan ik niet voorkomen dat hij weg loopt. Ouders zijn ook maar mensen en sommige kinderen zijn veel ondernemender dan menig ouder aankan. En meestal loopt het goed af maar je zal maar net die ene zijn waarbij het fout gaat. Een nachtmerrie moet dat zijn!
Hoe triest het ook is voor de aap, ik snap de dierentuin wel. Zo'n beest kan je kind zo dood slaan, zijn megasterk. Ik denk dat iedereen zijn kind wel eens uit het oog verloren is. Al moet ik zeggen dat ik mijn zoontje in de dierentuin in de buurt van zulke verblijven altijd een handje gaf, juist omdat ik hem er wel voor aanzag om over zo'n muurtje te klimmen. Ik zou me vreselijk voelen als me dit was overkomen, je kind kwijtraken, kind in apenverblijf en een dode aap, maar ja, wie zegt dat die ouders zich ook niet zo voelen? Vreselijk, voor iedereen.
Kinderen zijn snel ja, maar dat betekent niet dat je ze niet altijd in zicht kunt houden. Ik verlies mijn kind nooit uit het oog nee. Op momenten dat er risico is dat ze snel weg kan glippen, moet ze mijn hand vasthouden. Met goed anticiperen kan je heel veel voorkomen. Dan nog kan er natuurlijk iets voorvallen, maar dit kan je wel beperken door allert te zijn en te zorgen dat je inderdaad je kind altijd in het oog hebt.
dan ben ik een hele slechte moeder denk ik, ( ik vul dit overigens zelf in hoor ik bedoel niet dat jij dat zegt ) ik heb ze echt niet altijd volledig in het zicht, wij gaan bijv heel vaak naar de speeltuin zeker met mooi weer, peuter gedeelte, gewoon gedeelte, voetbalveldje, picknick plek met grote tafels en bomen.... super leuk.... maar... ik vier kinderen, de oudste is 7 en de jongste 8 maanden, de middelste 2 zijn bijna 6 en bijna 3, kan ik die van 6 en 7 vragen om in het peutergedeelte te spelen ? nee vind ik niet, ze zien kinderen van hun eigen leeftijd lekker rond rennen en voetballen en willen dat logisch zelf ook, en met die van 3 en 8 maand bij hun zitten en steeds zeggen nee jullie niet, jullie zijn te klein.... dat is ook geen doen, maar als ik in het peutergedeelte ben wil ik mijn ogen wel af en toe richten op de andere twee aan de andere kant van de speeltuin wat betekend dat ik mijn ogen van de jongste twee af moet halen....... ik kan ze echt niet elke seconde van de dag in de gaten houden, gelukkig deden mijn ouders dat vroeger ook niet, ik mocht vanaf 5 of 6 gewoon lekker alleen buiten spelen met de buurt kinderen en genoot er erg van, mijn oudste twee mogen ook gewoon voor de deur lekker op straat spelen, ze mogen de straat niet uit dat weten ze en daar houden ze zich aan, ze hebben 20 kinderen in de straat en die spelen allemaal buiten, maar in tussen tijd moet ik weleens poepen, plassen, fles geven, was wegruimen, stofzuigen, boodschappen uitpakken, noem maar op.... ik sta dus ook echt niet elke seconde bij het raam te turen. let ik extra op in gevaarlijke gevallen, in vreemde situatie's of onbekende omgevingen, ja zeker, maar zodra ik zelf het idee heb dat het veilig is laat ik ze allemaal wat meer los. en zo mogen ze bijv op een camping in frankrijk rustig 7 tenten verderop gaan spelen als ze het maar even melden.
Maar jij hebt er 1? Toen ik er 1 had, zat ik er ook bovenop hoor En toen we een tweede kregen en ik die in bed aan het leggen was, is mijn oudste, van toen 4 jaar, op de fiets gestapt en naar de winkel gefietst. Hij wilde even ijsjes halen. De deur zat niet op slot omdat mijn moeder elk moment langs kon komen en zij geen sleutel had. En ik had nooit verwacht dat hij weg zou gaan. Je wil niet weten welke angsten ik heb uitgestaan. En handje vast houden? Dan moet je wel een heel braaf kindje hebben, want de mijne willen vrij zijn Dan kun je zeggen: blijf binnen. En geloof me, ik heb heel wat dagen, weken, maanden, jaren zoveel mogelijk binnen doorgebracht, omdat ik de weglopertjes niet kon handelen buiten. Ik kan niet eens douchen als ik alleen thuis ben, omdat de jongens gegarandeerd iets uit gaan spoken. Nu zijn mijn kinderen autistisch, dus dat maakt het allemaal 3x zo erg natuurlijk, maar er zijn genoeg kinderen die gewoon heel erg ondernemend zijn en geen handje vast willen houden. Die over de schutting klimmen, die er ineens vandoor gaan op hun loopfietsje, die ineens de bosjes in stuiven en gewoon foetsie zijn. Dood en doodeng voor de ouders, ik kan er nog verdrietig om worden. Dus ik vind dit soort reacties altijd zo bol staan van onbegrip/ Dat jouw kindje goed luistert en bij je blijft is super tof voor jou. Maar echt niet enkel jou verdienste ofzo. Ik ben een goede, zorgzame, strenge doch rechtvaardige moeder. En bij mijn oudste heeft dit al zijn vruchten afgeworpen, die luistert nu goed. Hij is 7, dus het was ook wel tijd. Maar de jongste van net 4, die is laatst nog weggelopen omdat hij ergens boos om was. Handje vasthouden? Nee, dat is een utopie waar ik niet in leef. En heel fijn voor hen die zulke brave kids wel hebben, maar mijn kinderen hebben weer andere kwaliteiten Geloof mij maar dat deze ouders zich er doodziek door voelen!
Ik wil niet lullig doen hoor, maar mijn zoon van 4 die heeft een hekwerk van 1 meter zo beklommen. Zelfs al is er feitelijk gezien geen houvast. Die wipt zichzelf er zo overheen. Ik heb, net als Vlinder, een zoon wat van zijn 'vrijheid' houdt. Nu kon ik daar, toen hij nog alleen was, makkelijk rekening mee houden. Maar ik merk zelfs nu hij een zusje heeft die zelfs alleen nog maar in de kinderwagen ligt, dat ik moeite heb mijn aandacht zo te verdelen dat ik hun BEIDE constant in het vizier kan houden. Ja, door hem vast te plakken aan de kinderwagen, maar met een knul die graag op zijn eigen loopt is dat niet te doen.
Mijn dochter is ook een weglopertje en wil ook absoluut geen handje vasthouden. Behalve als ze moe of verdrietig is en even wat aandacht nodig heeft, maar dan komt het vanuit haar, niet vanuit mij. Als baby wilde ze al absoluut niet bij mij in de draagzak. Ze wil bijna nooit op schoot zitten of knuffelen. Mijn motto voor haar is: "R. wil vrij zijn". Ze wil zelf haar eigen gang gaan en zodoende de wereld ontdekken. Als ik de buurvrouw met haar kinderen (4 en 1jaar) buiten tegenkom en een praatje met haar maak, blijft haar dochter keurig naast haar staan met haar handje op de stang van de wandelwagen. Ze kijkt dan een beetje dromerig om zich heen, maar kan echt wel vijf of tien minuten zo bij haar moeder blijven staan. Mijn dochter is al weg zodra ik met haar naar buiten ga. Ze loopt bijna nooit naast me. Krijg je echt onmogelijk voor elkaar. Ik ben allang blij als ze zich houdt aan de afspraak dat zij mij moet kunnen zien (en ik haar dus ook). Als ik iemand tegen kom en ga staan kletsen, is ze weg. Ik hou haar heus wel in een straal van 20-30m in mijn buurt, maar je kan haar echt niet bij je houden.
Oh ja de draagzak! Mijn oudste woonde erin als kleine baby, de jongste moest er niets van hebben. De oudste liep met 11 maanden en wilde toen ook niet meer gedragen worden. De jongste kroop met 6 maanden en liep ook met 11 maanden, nou het was echt over met het relaxte dragen of in de kinderwagen. Altijd los lopen, weg rennen, ik er met een dikke laag zweet op mijn voorhoofd achteraan En toen had ik er twee, dan moet je een heel snelle assessment maken: wie is er in het meest gevaar? Het kind dat de drukke weg over wil steken of het kind dat het water in wil lopen?? Mijn god, ik mis die tijd echt niet
Ik heb nooit gezegd dat mijn kind wel een handje vast wil houden, dat wil ze namelijk vaker niet dan wel. Maar ze heeft geen keuze soms. Op veilige plekken loopt ze zelf en loopt ze wat voor me uit, op gevaarlijke plekken moet ze hand vast houden, met hoeveel gebrul dat ook gepaard gaat. Ik heb echt geen superbraaf kind, maar kan toch echt wel zorgen dat ik haar in de gaten kan houden. Juist omdat ze niet altijd braaf is is het extra nodig. Ze blijft namelijk absoluut niet bij mij uit zichzelf, en het kan haar echt niks schelen als ik niet achter haar aan zou komen, ze zou echt weg lopen. Braaf zijn of niet heeft er dus niks mee te maken. En ja, ik heb er nu nog 1, 2e kan elk moment komen. Maar dat verandert er niks aan, ik zal mijn kind bijvoorbeeld nooit alleen (beneden) laten als ik de andere naar bed breng. Ik laat ze zelfs niet alleen om even naar de wc te gaan. Een ongeluk zit in een klein hoekje. En dat betekent niet dat ik ze overal voor bescherm, ik laat ze hun gang gaan zolang ik ze in zicht heb. Vallen is niet erg, dat hoort erbij, ontdekken ook. Maar echt gevaarlijke situaties grijp ik wel in. En als ik dan buiten handen tekort kom met twee straks omdat ze beide opstandig zijn, gaat er of een in de wagen, of aan een tuigje. En ik zeg ook niet dat ouders die het anders doen slechte ouders zijn, ik ben alleen van mening dat heel veel dingen die gebeuren met kinderen te voorkomen zouden zijn en dat je daarom kleine kinderen nooit uit het oog moet verliezen. Ik verbaas me soms echt over verhalen die ik tegenkom (denk aan kinderen van nog geen jaar die de hele kamer met sudocreme hebben ondergesmeerd bijvoorbeeld. Geen ramp, maar hoe kan een kind in vredesnaam zo lang uit zicht zijn om dit te kunnen doen, dat snap ik niet). En tuurlijk voelen die ouders zich hier heel erg rot over, het is verschrikkelijk als je dat overkomt als ouders. Edit: ik heb regelmatig het huis vol met meerdere kinderen als ik de kinderen van een vriendin opvang, ik weet dus wat het is om op meerdere kinderen te letten en heb gemerkt dat het kan. Is het makkelijk? Nee, maar het is echt niet onmogelijk. Soms heeft het aanpassingen nodig, maar het is echt niet onmogelijk. (Er zit natuurlijk wel een grens aan qua leeftijd, op een gegeven moment zullen ze meer vrijheid (moeten) krijgen en ook even alleen thuis zijn bijvoorbeeld.)
@Daan90: Ik zeg het niet vaak, maar hier komt ie: Wacht maar. Het is echt anders om 24 uur per dag 2 kinderen in de gaten te houden, of wanneer je kinderen opvangt (en ze van jezelf zijn). Soms moet ik even met de oudste naar de wc, en dan is de jongste heerlijk met zijn autootjes aan het spelen. Moet ik hem dan voor elk wissewasje uit zijn spel halen? Maar dat betekent wel dat hij op dat moment een autootje door onze glas in lood ramen kan smijten en hij in het glas zit. Dat risico is er dan ja.. Ik hou mijn kinderen ook niet altijd bij mij. Ik moet er niet aan denken om er zo bovenop te zitten. In ieder geval in een bekende omgeving. Nu heb ik kinderen die over het algemeen (nu nog ) goed luisteren, maar ook dan (of juist dan?) ligt het gevaar op de loer dat het een keer niet gebeurt. Maaaar dat betekent niet dat het dan niet ook mijn verantwoordelijkheid is als er iets mee gebeurt? Natuurlijk kan het gebeuren, maar het is dan ook mijn schuld. Neemt niet weg dat het erg is wat er is gebeurd en ik niet meeleef met de ouders, want ik zou ook doodsangsten uitstaan als mijn peuter oog in oog met een gorilla zou staan. In dit geval had ik ergens gelezen (ja ja, betrouwbare bron ) dat het kind al een paar keer om aandacht van de moeder had gevraagd en dat moeder het had weggewuifd en dat hij toen zelf op onderzoek is gegaan. Als dit zo is, maakt het de situatie nog pijnlijker natuurlijk.