Jawel hoor dit zijn onderzoeken die gebaseerd zijn op normale gezinnen en niet op probleemgezinnen. Dat staat er mijn inziens ook duidelijk vermeld. Ik gebruikte deze link zodat je zelf de bron kon gaan checken. De cijfers in dit stuk worden als wetenschappelijk feit gebruikt voor de richtlijnen bij problematisch gedrag, maar zeggen niks over het percentage hechtingsproblemen in deze gezinnen. Zoals gitta al aangeeft staat als je verder leest dat dit percentage 80% is! Als je via Google of pubmed op van ijzerdoorn en van Kroonenberg vind je de originele onderzoeken wel en deze onderzoeken zijn keer op keer gerepliceerd met dezelfde uitkomst. Daarnaast is er ook ontzettend veel vakliteratuur over geschreven. Je kan geen boek over hechting openslaan en deze cijfers worden aangehaald.
Voor een veilige hechting is het belangrijk dat je consequent signaleert wat je kind nodig (sensitief) heeft en daarom reageert door veiligheid te bieden (responsief). Mijn mening is dat je kind alleen laten huilen als het moet slapen niet consequent is (ik ga er vanuit dat je je kind niet de hele dag alleen laat huilen, maar alleen als het moet slapen) en ook niet sensitief en responsief is. Voor mijn gevoel kan dit niet nooit bevorderend zijn voor de hechting. Het zal misschien niet direct zorgen voor een onveilige hechting, maar sommige kinderen zijn wel extra kwetsbaar voor een onveilige hechting en kan het laten huilen net teveel zijn.
Waarom hebben we toch altijd overal onderzoeken voor nodig? Kijk naar je baby en doe wat goed voelt, luister naar je moedergevoel. Ik kan me zelf niet voorstellen dat er een moeder is die haar jonge baby in bed laat huilen en daar blij van wordt. Maar goed, misschien zijn die er toch wel. Als mijn baby huilt gaat mijn moederinstinct aan. Dat zegt: mijn baby roept mij, hij heeft me nodig. Hij is nog zo klein en afhankelijk van me, hij kan nog amper wat zelf. Mijn hart breekt bij de gedachte dat ik hem dan aan zijn lot zou overlaten, laten huilen en het hem zelf laten oplossen. Dat hij daar in zijn bedje ligt te huilen met het gevoel dat ik zo ver weg ben dat ik hem niet hoor. Hoe eenzaam moet hij zich dan voelen? Dus nee, ik laat hem absoluut niet in zijn eentje in zijn bedje huilen. Ik loop met heel veel liefde 10 keer hen en weer om hem te troosten voor hij slaapt. Soms blijf ik even naast zijn bedje zitten met zijn handje vast. Geen enkel onderzoek zal daar ooit verandering in brengen. Zeker niet enkel voor mijn eigen gemak. Als ik 's avonds rustig en ongestoord met alle tijd voor mezelf op de bank had willen zitten had ik niet aan een kind moeten beginnen.
Ik heb een tweeling nu, en ik behandel ze hierin naar wat ze nodighebben, en dat is totaal verschillend. 1 van de 2 huilt standaard een minuut of 5-10 voor ze in slaap valt. Als ik bij haar blijf, haar weer oppak of door de babyfoon praat haal ik haar helemaal uit haar routine en word ze juist echt overstuur. Ze wil graag slapen en dit is hoe ze dat doet. Daarentegen hoor ik aan haar manier van huilen of het gaat om haar ritueel of dat er iets is. Ik ben absoluut tegen laten huilen, maar na keer op keer de situatie erger te hebben gemaakt door haar niet die 5-10 minuten te laten huilen ben ik dat toch minder zwart wit gaan zien. Ik heb wel hele avonden met haar gelopen, geprobeerd samen te slapen, uren en uren staan troosten etc. Maar het enige wat zij nodig had was dat ze even kon huilen. Mijn gevoel daarin was en is juist geweest, ik durfde het eigenlijk niet te proberen door al die onderzoeken waaruit bleek dat ze dan niet gehecht zou raken. Stom, had me nog zo voorgenomen mijn gevoel deze keer volledig te gaan vertrouwen. De andere baby huilt nooit voor het slapen gaan, dus daar sta ik wel meteen naast als zij dat doet. Beide huilen trouwens overdag eigenlijk nooit. Alleen als ze vallen of op elkaars hoofd gaan zitten of zo
Ik denk zelfs dat niet laten huilen ook weleens schadelijk kan zijn. Denk dat de helft van de baby's van dit forum met slaapproblemen gewoon even met rust gelaten moeten worden, dat ze soms oververmoeid zijn van het eeuwige gewieg en het aanwezig zijn van ouders (moeder vaak) wanneer ze gewoon even willen huilen of jengelen omdat ze al genoeg mee maken op een dag. En dan zit er een enorm verschil tussen krijsen van een jonge baby als het huilen van een baby van 3 maanden en ouder. Dan hoef je niet meteen te gaan lopen denken aan hechtingsproblemen en weet ik het, misschien krijg je juist weer hechtingsproblemen de andere kant op wanneer je teveel op je kind blijft zitten omdat het niet even mag huilen. Ik ben echt voor regelmaat, zsm en vooral duidelijkheid voor een kind. Vaste rituelen.
Dit dus met als toevoeging dat ouders die vreselijk gestrest naar elkaar gaan doen omdat de vrouw alleen nog maar oog heeft voor haar kind en niet meer voor de man (en dan heb ik het niet over de eerdte paar weken/maanden) ook niet bevordelijk is voor de sfeer in huis. En als de sfeer kut is dan kan je er donder op zeggen dat het kindje hier ook op reageerd. Door jawel, huilen. En dan kom je in een viuseuse cirkel.
Ik ben het hier volledig mee eens. Daarnaast hoor je als ouder zijnde wel aan het huiltje van je kind wat er aan de hand is. Vertrouw op je eigen intuitie en niet alleen maar op alle do's en dont's die je van alle kanten opgelegd krijgt zonder dat die mensen jouw kindje kennen zoals jij hem of haar kent.
Voor de hechting is het belangrijk dat je de behoefte ziet van je baby en die behoefte vervult. Als het haar behoefte is om voor het slapen even met rust gelaten te worden en even spanning of prikkels bijvoorbeeld eruit te huilen zonder dat ze door troosten steeds opnieuw wordt geprikkeld, dan is dat júist goed om te doen. Daarmee geef je haar het signaal dat je haar begrijpt en respecteert waar zij behoefte aan heeft.
Huilen of niet laten huilen. Kijk naar je kind. Hier twee kids die, als je ze zou laten huilen, helemaal overstuur raakte. Waren al geen huilers in bed dus als ze huilden dan liep ik er gewoon met liefde naartoe. Makkelijk praten misschien, want ik heb twee kids die binnen een kwartier slapen zonder ook maar een snik te laten. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat er kindjes zijn die zich in slaap moeten huilen. Ik neem dan aan dat de moeders van deze kinderen, ze echt niet totaal over de zeik laten huilen. Geef je kind wat het nodig heeft en iedereen doet dat op z'n eigen manier.
Hier ben ik het ook mee eens. Lijkt me zo vermoeiend dat elke keer wanneer je 1 kik geeft gelijk opgepakt wordt en gesust.
Dat het per kind kan verschillen ben ik nu ook wel achter. Mijn zoon huilde bijvoorbeeld nauwelijks, maar die moest ik echt oppakken als hij begon, anders werd hij hysterisch! Dochter aan de andere kant heeft het nodig om even te jengelen. Ook al is ze nog maar 6 weken oud. Maar zo krijgt ze zichzelf beter in slaap. Nouja prima toch?