Onze dochter ging vroeger regelmatig uit logeren. We zijn zelfs een lang weekend weg geweest en dat ging top. Maar ineens niet meer, ze wpraakte in paniek. Ik heb dr opgehaald en daarna wilde ze echt niet meer, ze was toen 2,5. Inmiddels is ze bijna 4,5 en vroeg ze vorige week of ze mocht logeren Ik zou niet dwingen dus. Oh ja, ze is met de bevalling wel weggebracht naar oma vorig jaar. Ondanks dat het 4 uur in de nacht was, heeft ze daar niet meer geslapen. Zegt ze toen ze binnenkomt heel beledigd:' mahaaam ik wilde toch niet logeren pfff'
Ik zou er niet helemaal in mee gaan. Als ze al lang niet meer gelogeerd heeft weet ze misschien ook niet meer hoe het precies was. Soms moet je je kind ook helpen een drempel over te komen. Mijn oudste zoontje heeft bij de geboorte van zn broertje een paar dagen bij opa en oma gelogeerd en hij heeft dat als nogal vervelend ervaren. Maar mogelijk kwam dat ook vanwege de spanning rondom de geboorte, de hektiek van het plotseling ophalen door opa en oma, mama in het ziekenhuis bezoeken. Maar daarna wou hij dus ook echt niet meer logeren... Ik vond dat ook echt wel moeilijk.. gaat mijn wens om eens wat leuks te gaan doen zonder hem voor op zijn wens om niet te gaan logeren? Maar toen kwam er een sociale verplichting langs aan de andere kant van het land .. en je kan natuurlijk altijd nee zeggen of je kind meenemen, maar we kozen er toch voor om het logeren weer te proberen en dit keer vond hij het wel leuk. Gewoon gezegd dat papa en mama iets moesten gaan doen voor grote mensen en dat hij echt niet mee kon en daarom moest logeren. Ik heb ze wel allebei laten logeren, was wel even slikken, maar ze hadden wel echt steun aan elkaar. Is dat misschien toch nog een overweging?
Nee! Ik heb vreselijke heimwee. Als dit ook nog gedwongen werd.. Je kunt haar misschien wel uitleggen dat je mag logeren (ik wilde altijd logeren en niet slapen😜 , en soms moet (als jullie echt weg moeten en het niet anders kan)
Dwingen? Nee nooit! Zou een mooie bak wezen. Papa en mama willen een vrij avondje dus jij moet bij oma slapen of je nou wil of niet. Nee, dat zou ik nooit doen. Het moet leuk blijven.
nee nooit dwingen mits er nood is en echt niet anders kan natuurlijk het moet voor haar leuk blijven en dat zal vanzelf wel weer komen
Dit dus, ik schrik echt van de reacties. Mijn oudste heeft niet veel gelogeerd, één keer voor 6 dagen toen ze dreumes was bij mijn schoonzus en toen negeerde ze ons gelijk de hele dag nadat wij weer terug waren en was ontzettend boos (ondanks dat ze het bij schoonzus superleuk had). En 1x toen ik aan het bevallen was 's nachts. Vaker heeft zij ook geen behoefte vooralsnog en wij ook niet, ik snap ook niet waarom sommigen even van hun kind "af" willen zijn, en dat dat zelfs nodig zou zijn? Zoals je al zegt: bewust voor een kind gekozen en dan weet je dat je geen garantie meer hebt op bepaalde dingen die in je kinderloze leven vanzelfsprekend waren. Als het kind het nou zelf graag wil zou ik er geen probleem mee hebben maar dwingen vind ik echt veel te ver gaan. Vind dat echt enorm zielig voor een kind. Je kan toch maar niet alles doen met een kind onder het mom van de ouders bepalen? Logeren is niet van levensbelang.
Het zou ook wat zijn.. Verplicht voor je lol logeren. Maar het is wel praktisch als het kan als het een keer nodig is.
Die fase heb ik ook gehad met m'n zoon. Heel leuk willen logeren bij z'n neefje, maar uiteindeljk kon ik hem om 22:00 uur ophalen omdat ie tóch niet wou. Hier is het nu alleen logeren als het nodig is. En mocht ie straks weer de geest krijgen dat ie bij een neefje/vriendje wil logeren, prima, maar dan maakt hij het ook af! Ik blijf niet bezig. Maar als ie bij voorbaat al niet wil, dan niet.
Voor de duidelijkheid: het is niet dat ik van mijn kind af wil, maar ik zou het handig vinden dat ze KAN logeren als de nood aan de man is. En als je nooit oefent.... En ook voor de duidelijkheid: mijn vriendin keek me zo aan toen ik dit vertelde met zo'n blik van: "oh heeft ze daar inspraak in?" Dus ik was benieuwd hoe de wereld hier tegenaan kijkt. Maar het beeld is wel duidelijk nu. Ik heb haar dus nooit gedwongen te logeren.
Hoi Mijn kinderen willen ook niet logeren. Vooral mijn oudste van 5 maakt er een waar drama van. Raakt compleet in paniek. Maar laatst was het een keer noodzaak en toen ging het wel goed, een heel weekend. Wellicht voelt je dochter het ook wel aan wanneer het noodzakelijk is en gaat het dan wel goed, ook zonder oefenen
Hier gaan de kinderen ook wel eens uit logeren. En ja, ze mopperen daar dan wel eens over. Maar als we de hoek om zijn, zijn ze ons al "vergeten". Oma is ook wat strenger dan wij met eten. En dat vinden wij niet erg(ik word nu zelf ook wel iets strenger in bord leeg eten. Want als ik het m'n dochter laat bepalen, eet ze gerust een halve week niks als het menu haar niet zint), daarentegen worden ze ook enorm verwend met ijsjes, lekkers en allerlei uitstapjes. En dus hebben ze het eigenlijk heel gezellig. En ja ze missen ons en wij hun ook, en dat hoort zo. Echter, wij hebben ook wel eens even een weekendje met ons tweeën nodig. Dat gebeurt zo'n twee/drie keer per jaar.
Ja, zo gaat het bij ons ook. Zoals jij het beschrijft. Geen heimwee, wel gemopper. Dat vind ik een hele andere gradatie. Ik schrok van de reacties die gepost werden op mijn reactie. Alsof ik m'n kind met heimwee uit logeren stuur, om het maar te leren. Dat is niet het geval. Het gaat om gemopper en tegenzin hebben. Terwijl ze veel plezier hebben bij opa en oma. Aan de moeders die nooit zullen 'dwingen': Hoe ga je om met gemopper en tegenzin? Laat jij je kind dan de beslissing maken om bijvoorbeeld samen met je partner een weekend weg te gaan? Daar ben ik nieuwsgierig naar .
Tja, eerlijk gezegd weet ik dat nog niet. Onze kindjes zijn nog zo jong (bijna 3 en 6 maanden). Onze jongste gaat sowieso nog nergens logeren. En onze peuter alleen als ze wil. Dus de komende jaren gaan wij gewoon geen weekend weg zonder de kindjes
Goh gelukkig...zolang het niet over eten gaat zijn we weer vriendjes Line, ja zolang mijn kind in paniek blijft raken en bijna aan het hyperventileren slaat gaat wij geen weekend samen weg. In die zin bepaald zij dat dus. Maar ik zie dat zo niet. Ik zie het als een angst, zoals mensen hoogtevrees hebben oid.
In het begin gingen we vaak samen logeren bij opa en oma. Dan leerden de kinderen het 'vreemde bed' kennen en merkten ze dat het heel fijn is om daar zo verwend te worden. Toen ze later zonder ons gingen logeren keken ze er reikhalzend naar uit! Onze jongste is nu bijna 1,5 en gaat in september voor het eerst zonder ons bij opa en oma logeren (kunnen wij weer eens samen een weekendje weg). Met zijn grote broer en zus erbij, dus dat komt vast wel goed!
Haha, we kunnen het wel, bepaalde onderwerpen liggen wat gevoeliger. Maar ja, hier bepalen de kinderen dat dus ook. Maar ik ben ook wel van mening dat we geen weekendjes weg nodig hebben met zijn tweeën om een goede relatie te hebben. Dat halen we blijkbaar uit andere dingetjes. Voor ons is een weekendje weg pas echt top met zijn allen.
Ik zou haar ook niet dwingen. Misschien wil ze het logeren een keer proberen en als ze jullie erg mist dat ze dan naar huis mag. Wie weet vindt ze het zo leuk dat ze wil blijven en dan logeren weer leuk vindt. De wetenschap dat ze naar huis mag als ze het niet meer leuk vindt geeft misschien genoeg vetrouwen dat ze alsnog blijft slapen.