Maar dan zeg je gewoon waar het op staat en dan neem je niet het kindje onder valse voorwendselen mee. Vind ik echt niet kunnen.
Dat zal achteraf vast gebeurd zijn. Je weet niet waarom die keuze zo gemaakt is. Veligheid van het kind voor alles!
Nee want ze zijn al bevallen. Dus dan zeg je gewoon dat het kindje word mee genomen en dan kan je kijken of moeder evt afscheid kan nemen of niet zo niet dan neem je hem/haar gewoon mee. Een net bevallen vrouw zou heus niet veel kunnen.
Een gezonde pas bevallen kraamvrouw kan bijzonder veel kan ik je vertellen.... Daarnaast kan de partner ook nog kwaadwillig reageren. De baby kan in gevaar worden gebracht.... Deze situatie komt echt bijna niet voor. Hier moet bijzonder veel aan vooraf zijn gegaan.
Nou ja goed misschien denk ik te makkelijk, kan het mij alleen niet goed voorstellen dat je een kindje zomaar zo meeneemt.
Als er agressie in het spel is snap ik het wel... net bevallen of niet maakt dan niet uit als de bevalling goed is gegaan...
Allereerst wil ik zeggen dat ik je een goede vriendin vind, TS. Volgens mij wil je je vriendin helpen en wil je dat ze gelukkig wordt. Een goede vriendin is goud waard! Ik heb geen ervaring met jeugdzorg; ik heb in mijn omgeving geen gevallen waar jeugdzorg bij betrokken was/is. Wel wil ik even inhaken op de schuldsanering. Ook daar heb ik geen persoonlijke ervaring mee, maar wil toch de tip meegeven om er echt goed over na te denken. Je kind 'verliezen', financiële stress (grote schulden) en een onstabiele kinder - en tienertijd; dat zijn zware rugzakken. Zorg ervoor dat dat verwerkt is. Zowel fysiek, financieel als psychisch. Zodat, stel jeugdzorg komt weer kijken, je aan kan tonen dat je alles op orde hebt. Zorg dat je een plan hebt en een verleden hebt waarin alles stabiel is waardoor je sterk staat. Probeer te denken vanuit het kind. Een baby klinkt leuk, en het is een natuurlijke wens voor veel vrouwen. Maar denk ook vanuit je weten; is het verstandig op dit moment? Een handig artikel: https://www.minime.nl/artikelen/1/wanneer-klaar-voor-een-kind
Dat is ook niet makkelijk, maar wat sommige ouders hun kinderen aan doen is ook echt onvoorstelbaar. Sommige ouders zijn gewoon zó ongeschikt als ouders, dat op zo'n manier ingrijpen noodzakelijk kan zijn...
Ik had op mijn school een tweeling die na de geboorte direct waren overgeplaatst. Hun moeder was aan de drugs. Niemand wist het, maar toen de babies geboren werden hadden ze verdacht veel symptomen van een drugsbaby. Zodoende werden er testen gedaan en nog geen dag later werden ze meegenomen. Moeder overstuur natuurlijk, babies ook. Hun moeder is een paar jaar later overleden aan een overdosis. Dat is het gevaar van een drugsverslaving, het gaat voor alles, er is niets belangrijker dan de drugs. Dat is heel verdrietig en ook heel gevaarlijk. Ik begrijp in zo'n situatie dat babies vanaf dag 1 worden meegenomen.
Wat jij hier omschrijft heb ik dus ook wel eens gehoord. Dat jeugdzorg dit soort dingen doet. Eerlijk gezegd heb ik niet veel op met heel jeugdzorg.
Laten we zo zeggen,ik ken mensen waarbij het kind door agenten in uniform gewoon uit huis is ontvoerd en dat kind heeft er nu nog een trauma van. Hij of zij is 6 jaar,ik ga niet zeggen of het een jongen of meisje is,dat is te prive. Het was ook echt wel de schuld van de ouders dat het kind uit huis is geplaatst maar de manier waarop is gewoon belachelijk.
Het blijft lastig en soms hoor je deze verhalen ook wel rondom een "drugsbaby" en dan is het niet in het beste interesse van het kind om bij de ouders te blijven ook al werken die aan hun situatie door af te kicken. Voor ts: ik vermoed ook dat je vriendin je niet alles verteld. Mijn ervaring is dat een kindje niet zo maar bij de moeder word weggehaald.
Ik zou de politie hier niet op aankijken, maar de ouders. Zij zijn verantwoordelijk dat dit heeft moeten gebeuren.
In het geval van verslaving snap ik het wel. Veel dingen die jeugdzorg zijn ook goed. Maar ze maken ook fouten, fouten die flinke gevolgen kunnen hebben. En ik snap dat die fouten voor angst richting de jeugdzorg kan zorgen. Ik was geen baby. Ik was zelf een jaar of 12 toen ze mij op een dag belde. Of ik direct naar hun kantoor wilde komen. Ik had nog nooit wat van ze gehoord en vond het heel vreemd. Maar ja ik ging wel omdat het gevraagd werd. Eenmaal daar kon ik geen kant op. Moest ik de hele dag in een leeg kantoortje zitten. Geen idee wat er gaande was. Ik mocht gewoon niet meer weg. Geen afscheid nemen. Niks. Geen idee waar ik naar toe zou gaan. Ik had niet eens kleding bij me. Mijn vader had ook geen idee waar ik was. Als ik er aan terug denk kan ik weer een beetje van die angst voelen. Nu heel veel jaren verder. Volwassen, zelf moeder en ook een deel opleiding oa. over jeugdzorg achter de rug weet ik dat wat ze gedaan hebben in mijn situatie te ingrijpend was. Dat het niet goed ging, daar is geen twijfel over. Mijn vader snapte het vader zijn niet helemaal, wat tot frustratie bij hem leidde. En ik was ook niet de makkelijkste. Maar er was geen spraken van een gevaarlijke situatie op korte duur. Ambulante hulp in combinatie met aparte gesprekken voor mij was waarschijnlijk genoeg geweest. Maar dit is al bijna 2 decenia terug. Gelukkig zijn ze er nu terughoudender in.
Idd, de gevolgen wanneer jeugdzorg onnodig hard ingrijpt zijn natuurlijk groot, er worden inschattingsfouten gemaakt. Helaas wordt een situatie soms ook verkeerd ingeschat de andere kant op; we kunnen het nog wel even aankijken, we gaan de ouders begeleiden en dan komt het wel weer op de rails... Terwijl het dan tóch mis gaat. Ook dan wordt jeugdzlrg er op aangekeken... Die afweging maken is ontzettend moeilijk en ik denk echt dag jeugdzorg dat zo nauwkeurig mogelijk probeert te doen. Maar waar mensen werken, worden helaas ook fouten gemaakt en in dit geval kan dat erge gevolgen hebben...
Zoals eerder gemeld denk ik ook dat je vriendin je niet het hele verhaal verteld heeft, dat kan bijna niet anders. Wel wil ik opmerken dat het voor BJZ ook bijzonder lastig kan zijn om een goede inschatting te maken. Ouders kunnen liegen en bedriegen en daarmee hun kinderen beïnvloeden om zo de situatie anders voor te laten komen dan daadwerkelijk is. Verder weet ik uit eigen ervaring van een familielid: haar kindje is uit huis geplaatst, in het eerste levensjaar. Inmiddels heeft ze met een nieuwe partner 2 kindjes gekregen. Deze mogen wel bij haar wonen terwijl dochter niet terug gaat. Het kan dus wel zolang er een stabiele situatie ontstaan is. In mijn inziens is dat niet de schuldsanering.
Ja daarom. Als er wat gebeurd met een kind en ze hebben niet ingegrepen hebben ze een groter probleem. En wat dat betreft is het maar net wie je treft. Als die persoon al ervaringen gehad heeft of gezien heeft dat er ergens niet ingegrepen is waar dat had gemoeten zal die sneller ingrijpen. Terwijl de gevolgen van onnodige ingrepen vaak ongezien blijft.