Ja he, zo prachtig... Des te meer reden voor mij om nog even te wachten. Ik wil een tweede zwangerschap zo bewust mogelijk meemaken en ik hoop dat dat beter lukt als m'n dochter ietsje groter is en we iets groter wonen ook. Een vriendin van mij heeft twee dochters die 22 maanden schelen. Zij vond de babytijd erg zwaar en was blij "ervan af te zijn". Een andere vriendin heeft twee dochters die 4 jaar schelen en vond dat juist weer geweldig omdat ze het zo bewust meemaakte allemaal en de oudste heel veel en graag meehielp. Ik denk dat we voor een leeftijdsverschil van 2,5 jaar proberen te gaan. Hoewel het nooit is te plannen natuurlijk. Ik vermoed dat als we goed en wel verhuisd zijn, we vrij snel weer willen proberen. Tegen die tijd is onze dochter waarschijnlijk 1,5. Momenteel gebruiken we alleen condooms en dat maakt het ook wat riskant. Soms heb ik een opwelling van "take a walk on the wild side" zal ik maar zeggen, maar gelukkig ben ik dan verstandig genoeg om daar niet aan toe te geven. Ik denk niet dat een zwangerschap nu mij heel ZEN zou maken namelijk. Succes met de afweging!
Wij hadden de planning om in de zomer ervoor te gaan, na onze vakantie. Echter bleek ik al zwanger en nu zullen de kindjes 2,5 jaar leeftijdsverschil hebben.
Voor de 1e verjaardag van m'n zoontje begon het al wel weer te kriebelen. Ik miste vooral het zwanger zijn en mijn kleine mannetje was niet meer dat kleine schattige babytje. Maar pas daarna ging ik er serieus over nadenken. Rond 1.5 jaar was ik klaar voor maar toen moest mijn man nog over de brug komen.
Na een klein jaartje begon het bij mij te kriebelen. Maar ik had op dat moment geen baan en nog erg veel last van mijn bekken. Nu weer werk en bekken heel soms nog last van.. Wij zijn begonnen toen de kleine man bijna 18 maanden was..
24/03/'15 ia mijn zoontje geboren en 24/03/'16 zaten we precies weer bij de gyn en kreeg ik de Clomid weer mee. Nu 3e ronde (150 mg) eindelijk weer in de wachtweken na een eisprong!
Pas nadat mn eerste officieel een peuter was en naar de peutergroep ging. Ze kon toen goed praten en werd een beetje redelijker en eindelijk begon ik de gedachte aan nieuwe baby wat minder eng te vinden. Daarvoor vond ik het allemaal nog veel te druk en te hectisch, maar dat kwam misschien ook wel omdat we beiden fulltime werkten en maar 3 dagen kinderopvang hadden. We waren dus bijna letterlijk 24/7 druk druk druk. Ik kan me er overigens echt niets bij voorstellen dat sommige vrouwen na een paar maanden alweer een nieuwe baby willen. Ik zou wel eens een fly on the wall in zo'n huishouden willen zijn. Ik stel me dan altijd voor dat alles heel sereen en rustig verloopt. Dat de baby heel makkelijk is en 's nachts goed slaapt en dat en iedereen vrolijk en uitgerust ronddanst, hahaha. Een beetje het tegenovergestlede als bij ons zeg maar .
Kriebels begonnen denk ik zo rond de 9 maanden. Hebben nog even gewacht tot hij 14 maanden was en toen er weer voor gegaan. 1e ronde weer gelijk raak.
Haha, nou sereen weet ik niet maar ik denk wel dat ik alles aardig onder controle heb. Ik werk nu niet, ga binnenkort wel als gastouder bij ons thuis werken dus misschien dat dat de situatie veranderd. Maar voor alsnog sta ik nu te trappelen voor een tweede!!!
Toen mijn oudste 9 maanden was begon het te kriebelen. Maar door omstandigheden moeten uitstellen tot hij 15 maanden was, voordat we er echt voor gingen. Meteen raak en dus 2 jaar leeftijdsverschil. Vond ik wel erg pittig (maar ligt waarschijnlijk aan mijn kinderen ). Als ik terugkijk, denk ik dat veel minder of veel meer leeftijdsverschil makkelijker was geweest . Met de derde (mede daarom) gewacht tot de andere 2 op school zaten. Er zit nu ruim 4 jaar tussen mijn middelste en mijn jongste. Beviel me een stuk beter . Maar nadeel daarvan is dan wel dat je weer helemaal opnieuw begint met gebroken nachten, luiers en slaapjes, terwijl je net een beetje gewend was geraakt om dat niet meer te hebben . Ik heb toen jongste 2-4 maanden was serieus nagedacht over een 4e, maar dat waren toch echt hormonen op mijn vette roze wolk , want een paar maanden later dacht ik: knettergek dat ik er ooit een seconde überhaupt over nagedacht heb!
3 maanden na mn bevalling was ik allang weer op gewicht en weer ongeveer zo fit als ervoor en voelde ik me klaar voor een tweede kindje. Ik ben niet meer aan de anticonceptie gegaan, we hadden zo iets van we zien het wel. Toen mij dochtertje 5 maanden was, was ik weer zwanger. Ik heb toen weer een heerlijke zwangerschap (en bevalling) gehad, maar aan het einde vond ik het wel heel pittig. Er zit 14 maanden tussen mijn meisjes. Er zitten voor- en nadelen aan. Op straat word ik met mijn duowagen enorm aangestaard en standaard aangesproken. Ik vind het moeilijk om mijn aandacht goed te verdelen, omdat ze beiden andere dingen kunnen en willen en jaloers kunnen reageren als ik met de ander bezig ben. Ik besef me wel goed dat ik veel meer leuke dingen met de oudste had kunnen doen als er meer tijd tussen had gezeten. Al probeer ik nu ook genoeg te ondernemen. Draagzak mee voor de jongste en zij zit heerlijk bij mij. Aan de andere kant zijn ze superlief samen en groeien ze echt samen op. Ze zoeken elkaar echt op. Sereen en rust? Die momenten zijn er zeker, afgewisseld met momenten van extreme chaos haha. De eerste maanden vroeg ik me wel eens af of het me ooit weer ging lukken om uitgebreid te koken, maar dat is goed gekomen Stiekem kriebelt het nu ook weer, al twijfel ik wel echt of ik dat nu zou trekken.
Ja he! Vind het interessant om te horen wat iedereen vind en ook juist de verhalen dat 2 kindjes wat dichter op elkaar zitten. Snap dat dat druk is hor, maar het lijkt me leuk voor hun om wat dichter bij elkaar te zijn.
Wij hopen in de zomer zwanger te worden van ons 2e kindje, mijn dochter is dan 2.5/3 jaar als de 2e geboren zou worden. Heb heel lang niet aan een tweede moeten denken, maar nu kriebelt het enorm!
Zijn jullie na 4 maanden weer gaan proberen? En wat doe ik met mijn klapperende eierstokken als mn man nog niet wilt :O
Voor ik weer durfde was ik 11 jaar en een huwelijk verder 😂 Mijn eerste zwangerschap en bevalling was zeer traumatisch, en het heeft echt lang geduurd eer ik weer durfde, en had vanwege ernstige angst voor de bevalling een indicatie voor een keizersnede. Om mij de mogelijkheid te geven om het nog eens aan te durven heeft mijn gynaecoloog een kleine wondontsteking na de keizersnede in het dossier aangedikt zodat ik nu zonder problemen weer een indicatie voor een keizersnede heb. Er zijn nu nog wel andere redenen voor de indicatie, dat was iig uit voorzorg. Ben ik wel blij mee....