Vriendschap ingewikkeld sinds handicap zoontje

Het is ook de kunst van de ander om tot die emoties door te kunnen dringen.

Ik kan zelf ook zonder tranen heel nuchter de moeilijkste dingen vertellen. Maar als er echt iemand vroeg wat ik voelde, dan kwam de emotie toch wel om de hoek kijken. Juist vanwege het mooie dat iemand er voor je wíl zijn. Niet eens vanwege alle ellende.

 

Zou het je helpen om van tevoren over zo'n vraag na te denken? Wat je dan als antwoord zou willen geven waar je je ware gevorl in kwijt kan?

 

Wat jij zegt klopt heel erg! Dat heb ik met name bij kennissen - als het lijkt alsof ze alles trekken, dan ga ik niet lopen vissen en eventueel moeilijke gevoelens oprakelen.

Moet zeggen bij vrienden ligt dat wel weer wat anders, bij mijn studievriendinnetjes bijv is het altijd van het praten over emoties enzo. Maar vrienden met wie ik wat meer een doe-relatie heb (samen sporten of spelletjes spelen oid), goh, dan begin ik inderdaad niet altijd over hun problemen al weet ik dat ze die hebben. Dan ga ik er toch vaker van uit dat ze of niet zitten te wachten op mijn vragen, of het gewoon even leuk willen hebben zonder zware gesprekken. Ik wil juist niet te nieuwsgierig doen of vervelend overkomen met vragen oid. Wat mij betreft geeft iemand ook gewoon aan dat hij/zij over een probleem wil praten, dan is dat voor iedereen duidelijk (Andersom kan ik ook wel aangeven dat ik er best over wil praten als diegene er behoefte aan heeft).

 

Hmmm... maar zouden ze na de schrik er wel iets mee kunnen?
Of zou je bijvoorbeeld eerst alleen met z'n tweeën met haar wat kunnen afspreken?

 

Boannan, voel je je weleens eenzaam?

 

Dit, inderdaad. Het is soms echt wel even moeilijk om de ingang te vinden, zonder dat je belastend bent voor degene aan wie je het vraagt. En je wil inderdaad niet overkomen alsof je aan het ramptoeristen bent.

En soms zeg je ook precies het verkeerde; dan noem je een kind bijvoorbeeld invalide en reageert de ouder boos omdat zij het kind niet als "invalide" beschouwen. Of probeer je je in te leven, maar weet je niet goed hoe, want je kent het probleem zelf niet.

Maar goed, dan is niet reageren of het aan de oppervlakte houden niet echt een handige manier om ermee om te gaan. Ik heb zelf ook wel dingen meegemaakt, waarbij het stil viel om me heen. Geen vragen, geen opmerkingen... alsof het er niet was. Achteraf heb ik het eens aan een paar mensen gevraagd, en het was eigenlijk vooral uit ongemak. Ze wilden me niet kwetsen of voor het blok zetten. Toen maar geconcludeerd dat je beter iets kan zeggen, ook als je niet zeker weet wat.

 

Daarom kun je denk ik beter concentreren op het stellen van vragen dan op het zeggen of invullen van iets.
De vraag 'hoe gaat het nou écht met je?' is niet pijnlijk te interpreteren.

Goed dat je dat ter sprake hebt gebracht.

 

Ik blijf het de omgedraaide wereld vinden dat mensen je niet gewoon kunnen steunen, dat je er in zeer gedetailleerde taal om moet gaan vragen. Ik vind het echt verbijsterend.

Zo lang het allemaal makkelijk en oppervlakkig is, is iedereen goede vrienden. Maar zodra het moeilijk wordt, waar zijn ze dan?
In goede en in slechte tijden?

 

😢😢😢

 

Ik weet niet hoe het zit met een gehandicapt kind,

Maar ik proef dat je buiten je kleintje weinig voor je zelf hebt!
Je bent intensief bezig met je kindje en de wereld draait door.
Voor jou lastig en voor je omgeving, Heb je wel eens de tijd om wat anders te doen dan alleen je kindje? Zo dat je even je ( zorgen) kan vergeten en een ander gesprek kan beginnen en houden.

Normaal als kinderen 4 zijn ga je naar school en kom je in contact met andere ouders en vaak vind je via die manier weer wat contacten en raak vlakken.

Je bent beperkt in je mogelijk heden vermoed ik met een meervoudig gehandicapt kindje.

Hou je van sporten ect of iets in club verband buiten kindje ect ect zo dat je wat andere contacten op doet.

Ik herken het wel deel. Nu dochter naar school gaat heb ik er een sociaal leven bij gekregen. Daar voor was ik vrij beperkt. Ook door dat ik vrijwilligerswerk ben gaan doen is mijn wereldje wat groter geworden toevallig met meervoudig/verstandelijk bepekte( volwassenen).

Misschien voor jou ook iets vrijwilligerswerk zo dat je ander gespreksstof krijgt hebt. Mankeer zelf ook wel wat maar als je daar over gaat praten daar hebben mensen vaak geen trek in eigen leven eigen sores. Ect ect.

Dikke knuffel.

 

Wat moeilijk Boannan. Ik denk dat er, zoals Zilvervosje al zei, inderdaad ook wel mensen zijn die er niet naar willen vragen omdat ze jou misschien niet verdrietig willen 'maken'. Die reactie kreeg ik later wel eens van mensen 'we wilden je er niet aan herinneren op een moment dat je er misschien niet mee bezig was'. Terwijl het verdriet en de pijn op dat moment zo alles overheersend was, dat ik er constant aan dacht. Er kon echt geen sprake zijn van me ergens aan herinneren wat ik op dat moment niet al wist.
Ook ik ben uiteindelijk tot dezelfde conclusie gekomen: je kunt beter ìets vragen dan het negeren. Maar niet iedereen heeft ooit zoiets meegemaakt om deze 'les' te leren. Dat is hun geluk en kun je ze wat dat betreft voor een deel ook niet kwalijk nemen, denk ik.

Ik denk dat het een goed idee is om weer updates te gaan versturen. En ik zou ook echt in 1 op 1 gesprekken met een paar goede vriendinnen aangeven hoe jij het ervaart. Daar zal niet iedereen hetzelfde op reageren. Maar je merkt dan wel vanzelf welke mensen daarna wel willen investeren en het minder uit de weg gaan. Dat zijn dan de vrienden die je overhoudt. En die anderen... tja: het is aan jou of je die wilt 'houden' als kennissen om het oppervlakkig gezellig mee te hebben. Of dat je ze dan helemaal niet meer in je leven wilt.
Maar als je hier niet over praat, geef je niemand de kans om zijn 'leven te beteren' als het ware. En dan raak je op den duur iedereen kwijt. Dan is het misschien beter op hier en daar misschien een moeilijk gesprek te hebben. Op zijn slechtst weet je waar je aan toe bent. Op zijn best levert het je een vriendschap op met nóg meer diepgang.

Veel sterkte, zowel met jullie zoontje als met het krijgen / houden van fijne vriendschappen!

 

Wow, heftig allemaal zeg... Wat een verdrietig verhaal dat je dan nog zo'n klap te verwerken krijgt.

Ik herken wat je zegt, mijn situatie is anders, maar ook een heftige gebeurtenis die mijn leven volledig op zijn kop heeft gezet op het gebied van kinderen. Overigens schreef ik ook wekelijks een mail naar iedereen, was goed voor mij om mijn gevoelens op papier te zetten en voor de lezers om het verhaal en de status uit eerste hand te horen.

Ik mis ook aansluiting met een aantal vriendinnen sinds dat is gebeurd. Ik heb gelukkig een paar vriendinnen waarbij het nog heel goed gaat, daar steek ik de meeste energie in. Rest is gezellig voor kletspraat, verder niet. Bij diegene met wie jij wel een goed gevoel hebt zou ik toch een op een je hart luchten. Niet op een veroordelende manier, maar zeg eerlijk hoe je je soms voelt, dat je ze soms nodig hebt. Ze hebben kinderen, maar ze hebben (gelukkig) geen idee wat het is om door zo'n heftige periode te gaan. Ws denken ze dat het wel ok gaat. Als het echte vrienden zijn, kan je dat best doen vind ik. Je kan wel willen dat ze dat zelf doen, maar ik heb ook pas geleerd om door te vragen, gevoelens te tonen, te communiceren nadat ik zelf door een heftige periode ben gegaan. Daarvoor vond ik het ook lastig, ik dacht alleen maar 'wat wil ze wel bespreken, wat niet', maar ik vroeg het niet. nu vraag ik dat wel en dat bevalt veel beter.

Verder wil ik zeggen dat je als een supersterke vrouw over komt. Als je vriendinnen op je lijken, weinig gevoelens tonen, sterk voorkomen, dan werkt dat van twee kanten uit niet makkelijk is mijn ervaring (met mijn zus...)

 

Het lijkt me heel goed om dit te doen. En ik ben heel benieuwd wat er voor reacties zullen komen.