Hoi dames, Ik had toen ik zwanger was een bericht geplaatst over mijn vriend die tijdens mijn zwangerschap vaak weg was om drankje te doen met vrienden.. en als het geen drank was gewoon bij vrienden zitten. Voelde me vaak wel vervelend daardoor maar volgens hem was het vluchten voor het idee van de kleine en dat hij gewoon ontzettend bang was. We zijn der samen uitgekomen en ik accepteerde het in de hoop dat hij na de bevalling zou omslaan en zich echt een papa zou voelen en veel meer thuis zou zijn met mij en de kleine. Nu is dit helaas niet het geval. Hij is nog steeds vaker weg dat wat hij thuis is.. hij heeft een lang weekend en hij was gister tot 3 weg, hij heeft me voor vanavond nog niet eens een tijd kunnen zeggen en morgen gaat hij waarschijnlijk ook nog.. hij kan elke avond laat thuiskomen want zijn werktijden zijn van 4 tot 12. Dus na zijn werk gaat hij ook nog even snel gezellig naar zijn vriende tot een uurtje of 2. Mijn moeder woont gelukkig heel dichtbij en ik ga daar vaak heen. Anders ben ik de hele dag alleen.. aan het huishouden kom ik niet toe van mn kleine ventje is overdag bijna alleen maar wakker en anders heeft hij hazeslaapjes van 15 min en gaat hij daarna weer huilen en word alleen stil als ik hem bij me neem. Dus ik kan ook niks doen als hij niet thuis is. Snachts is hij er ook nog geen 1 x uitgeweest en hij heeft de kleine nu al 2 dagen niet eens snel zn flesje gegeven.. ik kan echt wel janken om hoe het nu gaat. Ik wil echt niet uit elkaar gaan.. ik hou echt veel van hem en wil ook echt de kleine samen opvoeden en een gezinnetje zijn.. maar ik kan dit niet meer aan. Ik raak zo gestresst en ben af en toe ook echt zo depri.. heb al een verleden met depressie en ik wil echt niet terugvallen naar vroeger, zeker niet met mn knappe ventje. Mn ventje is superbraaf maar zoals ik al zeg.. heb hem de hele dag bij me of het is krijsen.. ik zit echt aan huis gekluisterd of bij mijn moeder. En praten met mijn vriend is geen optie.. hij zegt dagelijks te veranderen en dagelijks zit ik in tranen of hij aub een avond thuis wil blijven maar dan moet hij weg want hij heeft afgesproken Ik zou me nu gewoon zo super gelukkig willen voelen maar dat lukt me nu echt niet op deze manier Pff geen idee wat ik met dit veelste lange bericht wil bereiken.. wou gewoon even mijn hart luchten. Misschien iemand met ervaring?? En waarbij alles nog goed kwam? Of zal hij echt nooit veranderen en is het gewoon klaar? (We zijn beiden wel nog erg jong ik ben 19 en hij is 20) Ik hoop gewoon dat het door zijn leeftijd komt en dat hij daar nog overheen komt
Poe, arme jij. Als eerste koop een draagdoek, gewoon zo'n geweven ding die je kan knopen. Heb je de kleine lekker bij je en ondertussen de handen vrij. Geeft een hoop rust voor jou in je bewegingsvrijheid. Wat betreft je vriend klinkt het bijna alsof hij een ander heeft. Hoezo komt hij snachts niet thuis? Hij heeft er toch voor gekozen dit kindje samen met jou te krijgen zelfs al was de zwangerschap onbewust dan nog zijn jullie samen gebleven. Ik zou toch proberen te praten en anders misschien in een vorm van relatie therapie gaan? Want dit is geen houdbare situatie zo.
Nou.zou echt een ultimatum stellen ik was ook 20 bij me 1E me man toen 23 en die was echt heel anders Zou daar heel slecht tegen kunnen Voordat we kids kregen was hij ook vaak weg vrienden etc maar kon daar heel slecht tegen Narmate we kinderen kregen ging het steeds beter Praat erover schrijf desnoods een brief hoe jij je voelt En anders zou ik hem lekker buiten de deur zetten dan weet je ook waar je aan toe bent Die stress is helemaal niet goed voor jou en je kleintje En Wat betreft huishouden die hem lekker in een draagdoek of haal een schommelstoel dan heb je je handen ook even vrij Wens je veel succes
Jij moet huilen omdat hij weer weggaat,,, en hij gaat gewoon want hij heeft afgesproken... Waarom laat jij je zo gebruiken door deze gast...? Ik denk dat het overduidelijk is dat het hem geen ene moer kan schelen wat jij wel of niet wil en wat jij voelt... Je hebt het al zo vaak aangekaart.. Hij heeft gewoon schijt aan je en hij gaat gewoon z'n eigen gang... Ik zou nog maar eens heeeeeeeeel goed nadenken of je met zo iemand wel samen wil zijn
Is er iemand in zijn omgeving die hem op zijn donder geven kan? Iemand die doordringt? Werkt dat ook niet? Dan zou ik hem eruit zetten of vertrekken met de kleine. Liever weten dat hij niet thuis komt dan elke dag wachten! Sterkte! Jij kan dit samen met je kleintje!
Wat een ontzettend vervelende situatie voor jou en je kindje. Allereerst wilde ik ook de tip over de draagdoek geven, ik denk dat dat echt een uitkomst is voor jou. Daarnaast zeg je dat je niet uit elkaar wil omdat je heel veel van hem houdt, maar het lijkt me belangrijl dat hij ook heel veel van jou houdt. Daar lijkt het niet op, want hij heeft niks voor je over. Ik zou er een punt achter zetten en de energie in jezelf en je zoontje stoppen. Mocht hij er dan toch achter komen dat hij heel veel van jullie houdt, laat het hem dan maar bewijzen.
Ik denk dat het goed is om eens met een derde erbij te gaan praten. Dat hoeft geen professional te zijn maar bijv jullie ouders ofzo. Misschien heeft hij hulp nodig en is het niet dat hij echt niet wil. Maar bereid je er wel op voor dat het misschien niks wordt meis.. Je hebt nog zo jong, je mag wel meer voor jezelf vragen. Daarmee bedoel ik dat het zot is je leven door te brengen met iemand die je niet gelukkig maakt.
Tja, 19 en 20 is inderdaad nog jong, veel jongeren/jong volwassen gebruiken deze leeftijd om hit te razen en zichzelf te leren kennen. Hij werkt in de horeca? Het enige waar ik in dit geval voor hem op kan komen is dat als hij thuiskomt, jij waarschijnlijk op bed ligt. Het vervelende van andere tijden werken is een ander ritme hebben dan 'normale' mensen. Verder is het jammer voor hem. Een schop onder zijn kont heeft hij nodig en zijn verantwoordelijkheid nemen voor het kindje dat jullie hebben gekregen! Is het mogelijk om te beginnen met een paar afspraken te maken? 2 avonden in de week thuis. Elke dag zorgen voor zijn zoon, flesje geven, luier verschonen en om en om de 'nachtdienst'. (In het geval jij ook werkt?) Misschien om de tafel ook met zijn ouders als die nog een beetje invloed hebben? Fijn dat jij wel terecht kan bij je moeder, maar het is geen ideale situatie.
Dat je 20 bent maakt geen zak uit, ik ben 21 en ik zorg ook voor mijn gezin en huishouden. Zijn gezin hoort nr 1 te zijn, vrienden af en toe voor erbij, niet als prioriteit.. Wat doet ie daar eigenlijk de hele tijd? Ik zou zeggen dat ie vanaf nu thuisblijft om voor zijn kind te zorgen en zo niet, dat ie op kan donderen
Ik kan me je vorige topic nog herinneren. Wat zuur dat er nog steeds niks is veranderd. ik denk dat de leeftijd zeker wel een rol speelt maar dat praat natuurlijk niks goed. Je man heeft gewoon ook echt rekening met jou te houden (oo wat had ik graag je buurvrouw willen zijn om hem flink op z'n donder te geven) Ik zou dit gedrag niet meer accepteren! Hij heeft voor alles en iedereen tijd behalve voor jou en je kind? No way gaat niet gebeuren en dat moet je hem duidelijk maken. Wees sterk en sta op je strepen! Een keer iets met z'n vrienden doen moet kunnen maar dit is belachelijk. Verder kan een draagdoek een hele fijne uitkomst bieden
Niet elke 20 jarige is hetzelfde inderdaad. Mijn nichtje was 17 toen ze haar eerste kindje kreeg en zeer verantwoordelijk. Ik was 24 (29 ook nog ) en stond nog op de bar van de Skihut, niet zo verantwoordelijk. (Kreeg op mijn 36 mijn eerste) Probeer samen tot een compromis te komen, geven en nemen. Als je samen verder wilt, moet je samen dingen oplossen. Met dingen verbieden stoot je iemand, in dit geval een jonge jongen die nog moet uitrazen, verder van je af. Je kan middelen, je wilt stappen? Prima, maar ook thuis zijn. Je wilt afspreken met vrienden? Prima, maar ook dingen met je gezin doen.
Kun je goed met zijn moeder overweg? Ik zou haar om hulp vragen en als dat ook niet helpt; drastische maatregelen nemen en vertrekken ook al is dat zo makkelijk gezegd...
Dit dus. Al is helemaal niet meer weg misschien ook niet goed, maar alles met mate. En als hij zich niet aan gemaakte afspraken houdt zou ik ervoor zorgen dat de baby en ik er een keer niet waren als hij thuis kwam. Misschien kinderachtig maar laat hem maar eens flink schrikken. Ga naar je moeder en laat een briefje achter dat je het zat bent. Je moet het nu ook alleen doen dus hij heeft weinig toegevoegde waarde. Uit zijn reactie kun je opmaken of hij echt wil veranderen of niet. En ik bedoel hier hiermee niet dat je ook direct uit elkaar moet gaan maar hij neemt je duidelijk niet serieus. Het wordt tijd dat hij dat wel gaat doen.
Misschien moet je hem inderdaad eens laten 'schrikken'. Misschien kun je een paar dagen bij bijv. je moeder logeren, zodat hij het even lekker zelf uit moet zoeken. Zo krijgt hij hopelijk door dat er iets moet gebeuren. Jullie hebben samen een kind en zijn er ook samen verantwoordelijk voor. Natuurlijk kan hij wel eens een avond weg gaan, maar jullie zijn er ook nog.
Hij werkt van 16:00 tot 00:00? Dan kan hij mooi om 09:00 uur opstaan om jou vanaf 10:00 uur te helpen met de kleine. Minimaal tot een uur voor hij weg moet naar zijn werk. Aan de andere kant snap ik het ook wel dat hij niet thuis komt voor jou als jij dan toch ligt te slapen... Maar niet in het geval van een baby die nog nachtvoeding krijgt. Ik zou dit niet accepteren en inderdaad eens in gesprek gaan met zijn ouder(s). Heel lullig, maar als hij niet helpt, moeten zij het maar doen.
Ik heb in een zelfse situatie gezeten, werd er bloednerveus van omdat ik alweer wist dat hy weer weg ging. Ik heb er een einde aan gemaakt. Dit ging van kwaad tot erger. En over praten enzo tja dan blijft hij misschien thuis na een schop onder zn reet, maar is iemand echt graag bij je als hij dat nodig heeft!? Als je echt om iemand geeft en van haar houd laat je dr niet steeds alleen! Zeker niet huilend. Dat heb ik nu inmiddels wel geleerd nu ik in een goede relatie zit. Wij hadden ook n zoontje gekregen en tis nooit veranderd..
Heel erg bedankt voor de reacties dames. Toch wel erg confronterend om het zo allemaal te zien staan en ik weet dat jullie gelijk hebben. Het lastigste voor mij is dat hij nooit zo is geweest, tot we een jaar met elkaar gingen was hij altijd thuis en we lagen elke avond samen knuffelend op de bank filmpie kijken. Hij was echt heel graag bij mij en als ik moest werken wou hij gewoon dat ik thuis kwam om weer samen te zijn. Het is allemaal veranderd toen ik zwanger werd.. Ik ben gewoon bang dat het komt omdat ik toch ben veranderd. Toen we elkaar net leerde kennen had ik ook nog lol, dronk een drankje kleede me leuk, altijd make up op zorgde goed voor mezelf.. nu zit ik grotendeels thuis, doe eerlijk gezegt niet veel aan mn uiterlijk ( ook gewoon omdat ik me nu niet bepaald heel erg mooi voel) en ik weet echt wel dat ik mezelf de schuld niet moet geven maar ik ben veranderd, ouder geworden.. echt mama geworden en hij niet Met zijn moeder heb ik ook absoluut geen goede band en als ik dit zou vertellen en zou zeggen dat het niet meer gaat krijg ik alleen maar gezeik en gaat ze gelijk lopen dreigen met advocaten omdat mijn vriend geen gezag heeft, dus ik feitelijk nog alles te zeggen heb. En daar heb ik op dit moment absoluut geen zin in. Vreemdgaan is zover ik weet (hopelijk) ook niet het geval want hij zit juist erg vaak bij mijn zus en kan het erg goed met haar vinden.. ik kan me niet voorstellem dat mijn zus met hem zou gaan.. zou kapot gaan denk ik Misschien inderdaad een keer praten met een 3e partij. Zou alleen echt niet weten wie.. niemand mag maar iets van ons leven weten van hem.. als ik met mijn moeder praat over ons vind hij dat niet leuk want niemand moet zich met onze relatie bemoeien vind hij.. maar ik ga misschien wel proberen te praten met mijn moeder erbij aangezien ik het super goed met mijn moeder kan vinden en hij bijna 2 jaar bij mijn moeder en mij heeft ingewoond dus mijn moeder kent hem ook wel goed en weet hoe die is.. Pff het klinkt zo cliché maar ik wil dit echt nog niet opgeven.. hoe zwaar het ook is. Als ik terugkijk naar een jaar geleden hoe hij toen was kan ik me geen leven zonder hem voorstellen. Ik hoop gewoon zo dat die persoon er nog ergens is en dat we eruit kunnen komen. Ik ben zelf ook opgegroeit zonder vader en wil het toch anders proberen te doen. Maarja zal daarin nog wel te jong en naief zijn en zal er zelf nog wel achter moeten komen. Dankjullie nogmaals voor alle tips en ik ga denk ik ook wel even met mijn maatschappelijk werker een afspraak maken, ik weet dat er dingen zijn voor jonge ouders, misschien dat dat eventueel ook een idee zou zijn..