Dochtertje van een vriendin van mij speelt niet makkelijk en gaat in zo'n speeltuin altijd ergens staan huilen om papa of mama zover te krijgen mee te doen. Als je haar 10 minuten laat staan houdt ze op en gaat ze spelen en heeft de middag van haar leven, ze is vier. Jullie als omstanders zien alleen een huilend kind, een ouder die daar niet op reageert en dus nalatig lijkt. Zullen we even wat minder oordelen?
Ik ben ook niet zo'n Ballorig fan. Helaas zie ik ze ook vaak hoor, die ouders die absoluut niet op hun kinderen letten en volledig verdiept zijn in hun telefoon. Meestal de hyperactieve en licht agressieve jongetjes-moeders die mij irriteren! Als je weet dat je kind wat wilder dan gemiddeld is, dan moet je je kind ook wat meer in de gaten houden... Maar juist deze moeders nemen hun 'rust'-momentje in de binnenspeeltuin. Ik houd mijn dochter absoluut in het oog, ze is 4. Als ze in het grote klimrek is, zie ik haar altijd wel voorbij klauteren en als ik haar even niet gezien heb, loop ik een rondje. Ik bemoei me niet met haar spel, laat haar verder met rust. Maar als het rustig is en ze wil met me spelen ga ik ook dat hele ding door en als een blij kind van de glijbanen af
Mja, mijn kinderen zijn 6 en 8, ik ga daar niet meer achteraan. Vaak komen ze zelf wel vertellen wat er aan de hand is: die jongen sloeg/duwde mij bijv. Ik probeer ze daar weerbaar voor te maken, maar idd ik ben er niet bij als dat gebeurt. Als ze echt in tranen zijn, gaan we het desbetreffende kind opzoeken, en vragen wat er gebeurt is. Aan de hand van de reactie van het kind weet ik dan wel genoeg (of het een enthousiast kind is zoals hierboven beschreven of het is een echte etterbak) Bij de eerste vraag ik of ze een beetje rustiger aan kunnen doen als ze samen willen spelen, bij het tweede zeg ik mijn kind dat kind links te laten liggen en lekker ergens anders te gaan spelen. In het volwassen leven kom je ze ook genoeg tegen, dus ik vind het eigenlijk wel een goede leerschool. Ik vind het juist irritant die ouders die de hele tijd met hun kind bezig zijn, laat ze lekker, denk ik dan. Uitgezonderd de baby's en de ik-kan-net lopen-peutertjes dan. In zo'n peuterbak zou ik dan ook gerust een ander kind aanspreken als het te oud is voor die bak en de kleintjes niet goed kunnen spelen, ga maar lekker ergens anders spelen, want dit is voor kleine kindjes en jij bent al zo groot. Maar ik kijk er de andere ouder niet op aan.
Ja dit dus. Om om deze reden blijf ik wel bij mijn zoon als we naar een binnenspeeltuin gaan. Om van die etterbakken te waarschuwen en de ouders hun strotje door te bijten als ze een grote mond durven te hebben. Ik let ook op mijn zoon of hij geen idiote dingen doet bij kleine kindjes (hoewel hij pas 2,5 is) dat moet een ander ook doen anders doe ik het zelf.
Ik heb 2 kids eentje van 4 en eentje van 2,5 het lastige daarvan is dat mijn oudste de grote dingen wil beklimmen en mijn jongste nog maar in het peutergedeelte kan. Dus laat ik de oudste lekker haar gang gaan en blijf ik bij de jongste. Als die lekker bezig is ga ik even kijken bij de oudste. Ja soms zit ik ook weleens gewoon lekker op mijn telefoon te klooien naast het peutergedeelte. Dan zijn ze allebei lekker aan het spelen en hoef ik even niet achter ze aan te rennen heerlijk. Ik vind sowieso dat ze zelf moeten kunnen spelen..... En ik ze niet steeds hoef te vermaken.
Wij gaan zelden naar de binnen speeltuin. Mijn kinderen weten dat de baby/peuter gedeelte "verboden" gebied voor hun is. Daar zijn ze veels te groot voor en vroeger toen hun zo klein waren vond ik het ook niet fijn als er 7 jarigen doorheen renden. Ik hou ze wel in de gaten maar ik ga echt niet achter ze aan rennen. Soms maak ik even een rondje om te kijken wat ze aan het doen zijn en verder zit ik rustig op m'n stoeltje magazine te lezen. Als er iets is komen ze naar mij toe
Ik ben ook helemaal voor leren conflicten zelf op te lossen en weerbaarder te worden etc, maar het leeftijdsverschil is daar vaak gewoon nog te groot voor. Mijn oudste is 4, die kan echt niet op tegen een joch van 10 met een grote mond die haar fysiek ook nog eens bv de weg blokkeert of op de trampoline gaat sarren met z'n veel zwaardere en grotere lichaam. Kinderen leren manieren van volwassenen, niet van elkaar onderling. Dus ik vind toezicht gewoon echt belangrijk, ook op een kind van 10. Nogmaals; dat betekent niet continu er achter aan rennen, maar wel je ogen erop houden af en toe.
lIk heb weinig te zeggen over dit topic wij komen niet zo vaak in die speeltuinen, maar wat me wel bijstaat van toen mijn middelste een jaar of 2 was, was dat ik door een jongen van toen 5 of 6 gewoon in mijn bil gebeten ben! en ik had een spijkerbroek aan, en ik zag gewoon een afdruk erin staan van 5 tanden ofzo (later thuis dus). Daar schrok ik zo van, jongen was ineens pleite en niet meer gevonden. Anders was ik we even naar zijn ouders gegaan, ik wist echt niet wat me gebeurde. En ik stond gewoon naar mijn dochter te kijken he, in de ballenbak. Echt bizar was dat.
Die laatste alinea, daar ging mijn post dus ook over. Hoe moeten kinderen manieren leren als het ze niet wordt verteld of het ze wordt voorgedaan?
Ik ben blij dat wij naar (binnen)speeltuinen gaan waar het iets gemoedelijker is en ik niet meteen van etterbakken en brutale ouders hoef uit te gaan. Hier wordt juist vaak een blik van verstandhouding tussen ouders gewisseld als kinderen een klein ruzietje hebben. Mocht het echt nodig zijn dan gaat één van de ouders er naar toe. Er wordt door personeel ook goed opgelet en om geroepen indien te grote kinderen in de tot 4 jaar hoek zitten of er geklommen wordt op dingen dat niet mag. Bovendien hebben wij er 3 waarvan er 1 vaak in het grote toestel zet, de middelste vaak in de tot 4 jaar hoek en de jongste in de wandelwagen ligt dus er bovenop zitten kan niet eens...
Binnenspeeltuinen vind ik op nummer 1 al een gruwel met al dat gejank en geschreeuw en dan nog maar te zwijgen over die smerige toiletten waar kinderen met blote voeten doorheen banjeren. Met de oudste kinderen wel vaak geweest en dan las ik ook een boekje of ging met een vriendin om het voor mezelf nog een beetje leuk te maken. Toen mijn kinderen een jaar of zes waren ging ik er ook niet meer achteraan en dan kwamen ze ook weleens klagen over een kind maar goed mijn kinderen zijn ook geen engeltjes dus tja... Ze worden er ook weerbaar van en extreme dingen heb ik gelukkig nog nooit meegemaakt maar zal ook schelen naar welke speeltuin je gaat. Met de jongste zijn we nog maar twee keer geweest maar ik mis het totaal niet. Ik ga liever naar het strand of manege en bij slecht baggerweer lekker thuis of naar het zwembad. Gelukkig dat tijdperk achter me kunnen laten maar zal straks wel weer komen met kinderfeestjes etc.
Ik vind ook dat er soms te weinig toezicht gehouden wordt. Bij onze binnenspeeltuin hangen ook overal bordjes met "toezicht van ouders/begeleiders verplicht!!", waarschijnlijk omdat het dus zo vaak fout gaat. Sommige engeltjes ontpoppen zich gewoon tot kleine duiveltjes zodra papa of mama zich wegdraait. Ik moet inderdaad altijd achter onze zoon aanhobbelen, want hij is verstandelijk beperkt en snapt andere kindjes niet goed. Hij houdt graag afstand, maar andere kinderen zijn gewend om elkaar op te zoeken (om samen te spelen of wat dan ook). Ik sta altijd op een afstandje te kijken en ik verbaas mij toch over hoe er op hem gereageerd wordt door sommige (niet alle!) kinderen. Kinderen die hem gaan knijpen of tegen hem aan duwen/slaan omdat hij dus niets terugzegt omdat hij non-verbaal is. Waarom zien die ouders dat niet? Laatst waren er een paar mannetjes die steeds probeerden achter het springkussen te komen. De manager had ze al een paar keer streng toegesproken, maar ze gaven een grote mond terug. Toen de manager hun ouders ging zoeken (waren dus niet in de buurt!) kropen die jongens achter het springkussen en trokken de stekker eruit. Dat hele springkussen vouwde in elkaar, met kinderen er nog in. Levensgevaarlijk, want het was echt een heel groot ding met een dak.
Onze kinderen vinden indoor speeltuinen geweldig dus wij gaan er wel eens heen. Moet ook zeggen dat ik net super vind voor de ontwikkeling van de motoriek, zelfvertrouwen, etc. Onze oudste is net 4, die mag sinds enkele maanden echt alleen het grote gedeelte in waar bij we duidelijk aanwijzen waar ze niet mag. Dat is eigenlijk alleen zo'n hoge toren met lagen van elastieken banden waar je je doorheen moet laten zaken/wurmen, dat vinden we nog net wat te gevaarlijk. De eerste keer dat we haar los lieten spraken we af dat ze drie keer een rondje mocht doen (rondje is ergens omhoog klimmen en via een van de glijbanen naar beneden) en dan moest ze zich even melden. Ging ze keurig ma elk rondje even melden: ' ik heb er nu 1 gedaan!', 'ik heb er nu 2 gedaan', haha. Ik vind het sowieso niet prettig om haar helemaal niet in de gaten te houden, maar we hoeven er niet continu meer bij, ook omdat ze nu overal zelf wel op kan klimmen in principe. De jongste van 1,5 speelt in het peutergedeelte, maar niet alleen. Ik hou hem echt niet bij zn handje vast, maar ik zit wel in de buurt. Laatst was ik ergens waar een klimtoren was van toch wel een meter hoog. En meneer gaat rustig halverwege een trappetje of helling even rechtop staan en kan dan ook zo achterover kukelen dus ja dan ben ik liever wel in de buurt. Zolang het goed gaat zit ik op een afstandje te kijken. Laatst waren we ergens, waren een paar jongetjes tussen de 5-10 jaar ook in het peutergedeelte aan het spelen, in het stuk onder de glijbaan. Op zich geen probleem, maar op een gegeven moment kroop mijn zoontje daar ook heen en wilde met de ballen spelen die daar lagen. Daar waren die jongetjes net mee bezig dus ik snap wel dat ze niet zo blij waren met mijn zoontje, maar nog voor ik hem er vandaan kon halen ging een jongetje heel dicht bij hem zitten en ging heel hard naar hem schreeuwen, echt niet normaal. Toen ben ik er heen gegaan, heel boos gekeken en op niet al te aardige toon gevraagd of hij ook even normaal kon doen. Toen gingen ze wel snel weg. Op zich nog niet zoveel last gehad van te grote kinderen in het peutergedeelte, ik ben wel zo dat ik er wat van zeg als het te erg is, maar pas als mijn kind er last van heeft zeg maar, mocht dat niet helpen dan zou ik het personeel vragen er beter op toe te zien. Maar denk toch dat de meeste grotere kinderen het toch leuker vinden in het grote gedeelte. Overigens vind ik dat je als ouder best een kopje koffie kunt drinken, maar toch altijd verantwoordelijk blijft. Tot een jaar of 4 moet je ze gewoon continu in het zicht hebben vind ik. Daarboven regelmatig controle en nog ouder moet je ze wel los kunnen laten. Maar je kent je eigen kind het beste toch? Overigens heb ik in het zwembad, in het peuterbadje altijd meer last van te grote kinderen die irritant doen. Maar dan hou ik mijn mond ook niet (dan komt de strenge juf in mij naar boven)
Heel irritant, ouders die niet opletten. Nu zijn die van mij al ouder en ik kan ze niet altijd vinden, maar dan nog hou ik ze enigszins in de gaten. Als ze samen spelen komt de oudste ons heel soms nog halen omdat de jongste huilt (hoor je niet in de herrie), dat is wel heel fijn. Huilen doet ze dan meestal door van die irritante kinderen, ze is nogal gevoelig en kan niet tegen erge hardhandigheid en onaardige praat. Onze kinderen zijn over het algemeen van die brave hendrikken, dus wat dat betreft hebben ze die toezicht niet nodig. Wij gaan wel eens naar een speeltuin hier in de buurt waar ze een buiten en binnenspeeltuin hebben, ideaal. Onze kinderen zitten ook graag in het peutergedeelte trouwens, vooral de oudste, die vindt die kleintjes zo lief en praat ook tegen/met ze, zo schattig. Vind het soms wel lastig omdat ze er niet horen, maar ze veroorzaken ook geen overlast. Maar er wordt ze wel eens gevraagd om eruit te gaan. Prima dan gaan ze er ook zonder mokken uit.
Wij gaan wel zitten, maar als hij vervolgens ergens anders heengaat waar we hem niet zien dan gaat een van ons mee en de ander blijft bij het tafeltje, of als ik alleen ben, ja, dan hobbel ik erachteraan ja. Omdat mijn zoon net 2 is en totaal nog geen gevaar ziet/kent en het liefst halsbrekende toeren uithaalt. Of dat ene kleine kiertje vindt waaruit hij kan ontsnappen. En ook: omdat ik meermalen gezien heb dat mijn zoon soms kleinere kindjes plaagt. Hij ziet hen nog als speelgoed. Zand overeen gooit, speelgoed tegenaan gooit of op het hoofdje slaat. Ik laat dat gedrag van hem niet toe. Ik vind het ook niet leuk als een 3 of 4-jarige dat bij hem doet. Altijd kindjes die kleiner zijn dan hij. Mijn zoon kan echt een schat zijn, maar hij is er wel een die in de gaten ouden moet worden.
Tuurlijk kan je gezellig kletsen, maar bij sommige kinderen kunnen ouders het beter niet doen. Oftewel bij de 'slopers' of 'pestkoppen'. En juist die ouders zitten maar naar hun telefoon te staren of te kletsen. En dat vind ik wel irritant, omdat andere kinderen dan de dupe zijn van dit soort gedrag. Je moet sowieso eens daar om je heen kijken hoeveel ouders met hun telefoon bezig zijn ( ik geef toe dat ik ook wel m'n telefoon check hoor hihi)
Tja, ik denk dat dit echt een discussiepunt kan worden (of al is want heb de verdere reacties nog niet gelezen) maar ik ben een van die moeders die haar kinderen dus niet uit het oog verliest. Als we naar de speeltuin gaan ga ik wel op een terrasje zitten (is pal midden in de omheinde speeltuin) maar hou zoontje wel in het oog. Ik heb dan een vriendin die terwijl ze de auto nog uitlaat haar zoontje van 8 maanden jonger de straat laat oversteken om alleen te spelen in de speeltuin en er verder ook niet meer naar kijkt tenzij hij naar haar komt of ze verder willen gaan. Tja, ieder zijn manier.
Oh ja en dan die grote mond he. Verschrikkelijk. Alhoewel het al bewezen is dat deze generatie en die gaat komen het minst respect hebben voor hun medemens. Ergens gaat er toch iets fout denk ik.
Het is ook helemaal niet erg om in je telefoon of zo te kijken, of een tijdschrift te lezen, maar ongeacht welke leeftijd je kind heeft, elke 10 minuten ga je gewoon kijken waar ze zijn en of ze zich gedragen naar andere kinderen toe. Ik heb laatst bij monkteytown een medewerkster erbij gehaald omdat er oudere jongens met van die grote legoblokken aan het gooien waren in dat gedeelte waar allerlei kleintjes iets probeerde te bouwen. Zoooo gevaarlijk maar wederom geen ouders te bekennen. Maar goed we kunnen er eindeloos over praten...ha ha...
precies, plus als ik grotere kinderen in het baby gedeelte zie, fluit ik ze er wel even uit.. dat kan natuurlijk niet.. dat is voor de kleintjes. Zou iedere mama even mee moeten geven vind ik. Die medaille, ik snap je ongerustheid...