Hoe omgaan met (toekomstig) sterfgeval in de familie tijdens zwangerschap

Mijn zusje is overleden toen ik 23 weken zwanger was van de laatste. Zover ik kan zien heeft onze dochter van nu 2 er niets van geleden.

 

Ik heb hier geen ervaring mee, maar ik wil jullie veel sterkte wensen! En succes met jullie huis en zwangerschap, lijkt me heel dubbel allemaal!

 

Tijdens de zwangerschap van ons eerste kindje kregen we te horen dat mijn schoonvader een tumor in de dikke darm had zitten. Zeker bij mijn man gingen er allerlei scenario's door het hoofd.

Tijdens de zwangerschap volgde er een operatie en bestralingen en godzijdank nu 7 jaar later is hij er nog steeds in goede gezondheid.

Onze dochter heeft er qua stress verder niks mee geleden.

Ik wil jullie enorm veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.

 

Stress en verdriet kan invloed hebben op de baby als het langdurig en constant is. Als jij constant het stresshormoon aanmaakt dus. Een sterfgeval is vooral voor jullie heel erg maar de baby krijgt er waarschijnlijk weinig van mee. Daar hoef je je dus niet al te druk over te maken. En probeer verder zoveel mogelijk te ontspannen mbt het huis en je studie. Met stress gaat dat ook allemaal niet sneller of beter. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen de komende tijd.

 

Niet helemaal de ervaring die je beschrijft maar hier tijdens zwangerschap van de eerste mijn oma verloren en daarna opa van mijn man.
Verder met 7m zwangerschap ons huis ineens verkocht en 4 weken stress gehad of nieuwe hypotheek van nieuw huis wel rond zou komen. Met 8 maanden zwangerschap verhuisd en we woonden er net 2 dagen toen mn vliezen braken.
Verder een depressie gehad die met 16 wkn begon. Eigenlijk continu stress gehad in combi met een paniekstoornis. En me ook, naast allerlei andere dingen, ntl erg druk gemaakt om de baby in mijn buik.
Ze is nu 3 en volgens mij er niets van meegekregen.
De gyn zei ook dat je t kunt merken als het kindje niet goed groeit in je buik. Hier een gewicht van 3300 gr met 37wkn geboren dus dat was al goed.

Veel sterkte de komende tijd en probeer idd waar het kan toch even te ontspannen en je voor te bereiden op dat mooie wezentje straks 😘

 

Wat enorm verdrietig.

Ik heb ook een stressvolle tweede zwangerschap gehad, die van mijn zoontje, omdat mijn dochtertje het jaar daarvoor aan het einde van de zwangerschap in mijn buik is overleden. Zomaar, niks aan de hand, ze leefde niet meer.

Iedereen zei tijdens de zwangerschap van mijn zoontje, je moet niet stressen het is niet goed voor de baby bla bla bla. Alsof je daar invloed op hebt! Het idee dat je geen angst of verdriet mag voelen maakt alles nóg erger!
Mijn zoontje is gezond en wel geboren, een hele vrolijke en sterke (chubby) baby.

Maak ruimte voor jezelf, je gevoel, het mag er zijn. Ontspan waar je kan en pak je rust. Wat gaat dat gaat en wat niet, dat niet.

Veel sterkte hoor.

 

Mijn vader is overleden na een lang slopend ziektebed toen ik 10 weken zwanger was van ons eerste kindje. Erg moeilijk dat je vader nooit je kindje zal leren kennen. Ik ben enigst dochter van mijn vader. Hij was zelf vrij gesloten. We hebben nog wel namen bedacht voor zowel jongen als meisje en die aan mijn vader verteld. Het bleek later een jongen en hij is vernoemd naar zijn opa.
Ook op het geboortekaartje is aan opa gerefereerd op een ontspannen wijze.
Verder ben ik vrij nuchter. Je kunt op je kop gaan staan maar daar krijg ik mijn vader niet meer mee terug. Ik mis em wel vaak op verschillende momenten en vind het vreselijk jammer dat hij mijn 3 kinderen niet heeft gekend. Maar meer dan dat niet.

 

Toen ik je topic titel las dacht ik aan tips hoe schoonvader er nog bij te kunnen betrekken en hoe er met je partner mee om te gaan dat zijn vader dit waarschijnlijk niet zal mee maken.
Ik lees alleen maar jouw ongemakken bij het geheel en ik denk eerlijk gezegd dat dit het minst belangrijke is:

De situatie kun je niet veranderen en iedereen reageert hier anders op. Je hebt er weinig invloed op. Het enige wat ik je kan meegeven. Probeer af en toe je rust te pakken en zoveel mogelijk nog met elkaar als gezin te genieten.

 

Hier ook een sterfgeval aan het begin van mijn eerste zwangerschap (schoonvader) en voorbereidingen voor een verhuizing. Gelukkig had ik jouw eerste zin niet in mijn hoofd, dus ik ken jouw stressgevoel daarover gelukkig niet. Ik denk dat je met die eerste zin (je miet niet stressen en wel genieten want anders is het niet goed voor de baby) aan de slag moet, want zo te horen spuit de stress nu al je oren uit en dat is vooral voor jezelf heel naar, het vreet energie en lost niets op.

Sterkte!

 

Allereerst, sterkte voor jullie Hanpie.
Mijn vader kreeg tijdens mijn zwangerschap te horen dat hij ernstig ziek was en heeft de geboorte ook niet mee mogen maken. Als ik terugkijk is de zwangerschap een beetje langs mij heen gegaan. De dagen waren gevuld met werk, gezin en dagelijks bezoek aan mijn vader. De kleine heeft er niet onder geleden en was, hoe raar het misschien klinkt, een lichtpuntje in/na een verdrietige periode.

 

Bij vijf maanden zwangerschap hoorde ik dat mijn vader ongeneeslijk ziek was (kanker). Hij is overleden toen onze dochter vier maanden was. Het was een emotionele achtbaan als ik erop terug kijk. Maar gelukkig heb ik wel veel mooie momenten kunnen delen met hem. Hij wist dat ik goed terecht ben gekomen, hij heeft mijn dochter nog gezien en gedoopt zien worden. Maar het is nog steeds een enorm gemis en verdrietig. Ik wens jullie veel sterkte, probeer ook rust voor jezelf te nemen.

 

Mijn oma is precies een maand voor de geboorte van mijn oudste dochter overleden.
Mijn moeder is overleden toen ik zelf 3 was dus had met haar een hechte band.
Wij hebben onze dochter naar haar vernoemd.

Ik weet even niet welke tips ik je zo even kan geven.

Heel veel sterkte in deze moeilijke en stressvolle tijd!

 

Laat het 'moeten' genieten en ontspannen los, als je dat al 'moet' gaat het niet lukken. Neem het zoals het komt, het wordt al zwaar zat voor je, ga daarbij niet ook nog eens de strijd aan met je emoties. Denk dat dat uiteindelijk minder stress oplevert. Sterkte.

 

Ik denk dat je het los moet laten en dat bedoel ik heel goed.
Het ligt niet in jouw handen en het verdriet hoort erbij net als lachen.
Ik zou me niet druk maken om de baby, deze gevoelens horen gewoon bij het leven. Niet leuk maar ik zou me geen zorgen maken om je baby, geniet juist van die kleine in je buik, laat dat je lichtpuntje even zijn.

 

Wat vreselijk om te horen.. sterkte.

Ik ben mijn schoonvader ook verloren tijdens mijn zwangerschap. Begin september kwamen we er achter dat we eindelijk (na 4,5 jaar) zwanger waren via ivf met pgd. We kregen in oktober te horen dat mijn schoonvader ongeneeslijk ziek was.. long lever en lymfeklier kanker.. Hij kreeg chemo om zijn leven iets te verlengen, maar na de eerste behandeling had het al geen zin meer.. Hij is begin april overleden.
23 mei 2015 is onze prachtige dochter geboren. Kerngezond.. dus ze heeft er na mijn weten niets aan overgehouden.
Ondertussen kwamen we er achter dat onze woning flink beschimmeld was en dat werd steeds erger, dus weken in de woonkamer geslapen omdat het daar niet zat. Uitzicht op een nieuw huis wat april opgeleverdzou worden.. dat is juli geworden. Ondertussen in het huis van mijn opa en oma gezeten die een paar maanden op vakantie waren. Dus alles overhuizen.. man werkte zeer onregelmatig en hoorde soms om 11 uur avonds dat hij om 1 uur snachts opgehaald zou worden.
Daarna moesten we ook nog verhuizen met een pasgeboren baby en de vreselijke werktijden van mijn man. Daarbij ook nog eens een vreselijke bevalling gehad met uiteindelijk een keizersnee (ik kon dus niet helpen met de verhuizing).

Ik denk dus dat ik me jouw stress wel kan indenken.. maar geloof me.. je schiet er niets mee op.
Probeer toch samen met je vriend van dit wonder te genieten, hoe moeilijk dat ook is. Ga af en toe even samen weg.. iets leuks doen.. of een nachtje weg samen. Probeer samen veel te praten over alles.. hoe jij er in staat, en hoe hij er in staat. Cliché, maar praten is o zo belangrijk. Ik deed (doe) ondertussen trouwens ook een fulltime thuisstudie, die ik ondertussen ook probeerden te doen. Meid, wat is belangrijker? Zet je studie even op een laag pitje! Dat komt wel weer!
Ik kan niet vaak genoeg zeggen.. GENIET, GENIET, GENIET.. ondanks alles.. want je krijgt echt spijt als je dat niet probeert te doen. Als je vragen hebt stel ze gerust, pb mag ook.

En oja.. ik weet niet hoe het allemaal gaat lopen. Maar ik was er op een gegeven moment zo klaar mee dat ik ingeleid wilde worden. Maar daar heb ik zo'n spijt.. Dus doe dat na alle gebeurtenissen ook niet zomaar..

Sterkte!!

 

Toen ik zwanger was van de jongste is mijn opa overleden. Wel anders dan je schoonvader natuurlijk. In ieder geval hoefde ik niet echt dingen te regelen, dat deden mijn oma en mijn moeder & tante. Maar het is wel verdrietig natuurlijk.
Tja, je doet er niks aan. Veranderen kun je het toch niet. Dus je druk om maken dat het misschien slecht is voor de baby, heeft geen enkele zin. Dan heb je dubbel stress. Als stress dan slecht is voor de baby, maak je het alleen maar erger. Al snap ik dat het moeilijk is om uit te zetten.

Weet je, ik denk over stress en verdriet tijdens de zwangerschap eigenlijk net zo als over een buikgriep. Dat had ik bij de oudste en toen maakte ik me ook zorgen dat de baby dan wat te kort zou komen. En toen vertelde de verloskundige dat het hooguit voor mij als zwangere zwaarder was: die baby neemt wel wat hij nodig heeft. Dat betekent dus vooral dat er voor mij minder overbleef.
Volgens mij geldt voor stress ook wel zoiets. De energie die je baby nodig heeft om te groeien en te ontwikkelen, dat gaat heus wel naar je baby. Waarschijnlijk is het daardoor voor jou zwaarder en vermoeiender. Er blijft minder over voor jou. Met je baby komt het wel goed.

Het is wel extra verdrietig voor jullie dat je niet alleen je (schoon-)vader verliest, maar ook weet dat hij waarschijnlijk niet zal kunnen genieten van jullie dochter. Ik hoop dat het zo mag zijn dat hij haar toch kan ontmoeten. En ik wens jullie veel sterkte toe en straks ook troost van jullie dochter!

 

Probeet je niet te druk te maken over de gezondheid van de baby. Van emotie en huilen wordt je kindje echt niet minder gezond. Zolang je goed voor jezelf blijft zorgen, zoals je dat anders ook had gedaan.

Mijn zus is vorig jaar overleden toen ik 32 weken zwanger was van de 2e. Heel heftig natuurlijk, erg veel emoties, enz... Maar heb geen seconde eraan gedacht hoe mn zoontje het zou hebben.

Ik wens je iig verl sterkte en hoop dat hij toch nog jullie kindje mag ontmoeten!

 

Wij hebben het gehad bij de zwangerschap van onze oudste. Mijn schoonvader was erg ziek en ook zodanig dat we niet wisten of hij de bevalling mee zou maken. We hebben uiteindelijk een mooie brief geschreven aan hem met de vraag of hij wilde weten wat het geslacht zou zijn en ook of hij de naam al zou willen weten. Was een emotioneel moment en achteraf zijn we blij dat we hem hebben kunnen vertellen dat we een dochter zouden krijgen en hoe ze zou gaan heten.
Uiteindelijk was ik 38 weken zwanger toen hij is overleden, hij heeft helaas de geboorte dus niet mee mogen maken..

Ik wil jullie heel veel sterkte toewensen voor de komende tijd!

 

Heftig verhaal!

Hier een wat ander verhaal, maar 7 weken voor ons trouwen en voordat ik zwanger werd(het was meteen raak) zijn mijn opa en oma verongelukt. Natuurlijk niet te vergelijken met jouw verhaal, maar ik heb er toch behoorlijk veel verdriet van gehad. Ook met het idee dat zij nooit wat van hun eerste achterkleinkind hebben geweten. Maar gelukkig heeft mijn dochter er nooit last van gehad en is ze kerngezond.
Wat ik je wel wil meegeven: pas goed op jezelf! Zeker als je ook nog bezig wil met een studie, het klinkt allemaal behoorlijk veel te gelijk. Kijk wat je aan kan en die studie kan evt. altijd nog.

Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.