Beste Meiden, Met een aantal in een ander kopje al het onderwerp kort besproken en onderling de behoefte uitgesproken een clubje te willen maken. Waar we elkaar kunnen ondersteunen, tips kunnen geven, je ei kwijt kunnen, ervaringen uitwisselen, elkaar kunnen oppeppen etc! Mochten er nog andere mama's zijn die willen mee praten, jullie zijn van harte welkom! Voor de dames die er nog bij komen even kort mijn verhaal. Ik had het onderwerp geplaats omdat ik benieuwd was hoe anderen met hun angsten/paniek omgaan, of zij dit met behulp van een psycholoog gedaan hebben, en evt ook medicatie slikken/geslikt hebben. En wat hun ervaringen daarbij zijn. Ik loop zelf nu enige tijd bij de psycholoog, maar het is niet echt afdoende merk ik, vandaar de twijfel over medicatie. Maar ondertussen is er ook weer een drempel naar medicatie toe, en het zelf te willen doen. Mijn angsten zijn van alles: Angst dat de kleintjes iets over komt, thuis of buiten, soms tot in het extreme. Bang dat mijn oudste de straat op loopt, bang dat ze meegenomen worden, bang dat ze ziek zijn, bang dat ik als ik op de trap loop met de jongste in mijn arm ik haar laat vallen. Bang dat de oppas een hele hete fles geeft, etc. Maar ook wel eens paniek als ik alleen de deur uit ga, wordt soms gewoon misselijk ervan, alles komt op me af dan buiten, mensen, auto's etc... en heb dan pas weer rust als ik daadwerkelijk weer thuis ben. Ook ben ik extreem vermoeid, pieker ontzettend veel. En ook depressiviteit speelt een rol; kan me tot weinig zetten, ook mijn lichaam stelt me teleur, er zitten nog veel zwangerschapskilo's aan en de motivatie om er iets aan te doen, verliest het van de vermoeidheid al een tijd. De opvoeding van 2 kids valt me erg heftig en zwaar. Had niet verwacht dat het zo pittig zou zijn. Ik heb alvast 1 tip van harte genomen die ik in pb kreeg, multivitamines slikken, en ga ook de magnesium tabletten halen die ze adviseerde. Dit is alvast kort mijn verhaal. Ben benieuwd naar het jouwe, en hoe jullie dagen gaan. Hopelijk kunnen we elkaar regelmatig steunen!
Hoi Danique, hier ben ik dan. Iets later maar moest 2 dagen avonddienst draaien. Altijd drukke dagen en laat in bed. Vandaag eindelijk vrij, 2 dagen zelfs! Ik hoop dat de rest van de dames zich ook aanmelden... Hier ook sinds kort met magnesium slikken begonnen, vraag me af hoe lang het duurt voordat het gaat werken. Ik zit weer in een erg angstige periode nu, trillend de dag door. Duurt nog lang voordat ik bij een hulpverlener terecht kan. Ik hoop zó dat dit, net als bij mijn zoontje, een periode van een paar weken is. Toen was het opeens over ergens in het tweede trimester. Nu moet ik elke dag maar zien door te komen. Gisteren nog met mijn man erover gehad. Volgens mij was hij echt verbaasd over hoe erg mijn angsten zijn. Hij heeft me verzekerd dat mijn kinderen op de juiste manier worden opgevoed als ik wegval erg eigenlijk hè, dat ik zo denk. Ben er zo naar van om de hele dag te doemdenken. Ik hoop in elk geval dat we elkaar kunnen steunen hier
Moest even zoeken maar heb de club gevonden Heftig jullie verhalen meiden, ik heb wel de indruk dat ik het in lichte mate heb op t moment. Ik kopieer mijn verhaal even vanuit de pb naar Danique: Ik heb al jaren terug een angststoornis opgelopen, ze noemen het een gegeneraliseerde angststoornis. Hij komt en gaat met perioden, nu is hij er weer in lichte mate. Bij mij is het ontstaan door een combi van factoren toen: persoonlijkheid, stress, ingrijpende gebeurtenis (krijgen van mijn eerste kind) en een beschermde opvoeding. Ik heb het toen onder controle gekregen door sporten en praten met een psycholoog, en accepteren. De laatste is nog het meest lastig. De angsten zijn bij mij heel divers geweeest dat kenmerkt een GAS ook, veel piekeren vooral. Nu merk ik vooral dat ik pieker en angstig ben over goed slapen, tussen de nachtvoedingen. Ben dan bang om niet in slaap te vallen(wat een paar keer gebeurd is na een voeding van 4u snachts. En dat ik dan niet kan zorgen voor de kids door de moeheid enz enz, terwijl ik hoe moe ik ook ben rationeel altijd voor ze kan zorgen. Maar dat is dus die angststoornis. En het zorgen voor 2 kids valt ook mij zwaar, vooral als ze allebei aandacht vragen en ik moe ben. moet erg wennen. Ik ben eergisteren bij de praktijkondersteuner ha geweest weer en heb een afspraak bij een psycholoog. Dit luchtte op, ze zei je bent echt een van de vele moeders die het erg zwaar vinden, dus het is ook normaal dat je je zo voelt nu. Ik ben gestart weer met sporten, dit helpt ook al. En accepteren dat dit altijd een zwakke plek blijft van mij de angststoornis. Medicijnen heb ik nooit geslikt en gewld, tenzij het echt de spuigaten uitloopt wil ik dat niet Ik slik een goede multivitamine en magnesium en floradix, zou ik ook doen vooral magnesium en vit b zijn goed voor angst en stress. Merk dat ik hier nog ups en downs heb. Kan slecht tegen vermoeiheid, en dat is een trigger voor piekeren. Ik kna dan echt over allerlei suffe dingen piekeren, maar niet iets specifieks. En merk at ik door de keizersnee nog erg moe ben, en soms over mijn grenzen ga, iedereen verwcht weer dat je alles kan en zo, maar vind het erg zwaar allemaal, vooral nu met 2 kids. ' Dit weekend zijn de kids uit logeren, even rust en quality time met manlief!
Hey butterblue, Je wordt er idd erg naar van van zo denken en het kost ook enorm veel energie, waardoor je vermoeidheid alleen maar versterkt wordt. Ik merk zelf dat de dagen waarop ik een slechte nacht heb gehad ook heftiger zijn dan de dagen waarop ik 's nachts redelijk geslapen heb. De reden dat je angst heb voor je schoonfamilie is dat vanwege een slechte verstandhouding met ze? Of kunnen ze niet met kinderen overweg . Ik praat er het meest met mijn man over, merk dat vriendinnen het niet altijd zo goed begrijpen en kunnen mij soms het gevoel geven dat ik er te zwaar aan til. 2 kinderen is immers pittig voor veel mensen... Gelukkig zijn er een 2 tal meiden waar ik me wel veilig bij voel en mijn ei bij kwijt kan. Buiten mijn angst en paniek ben ik een enorme controle freak en dat helpt me ook niet mee... Ik wil graag alles op orde hebben, maar ondertussen is het allesbehalve dat. Ontspannen lukt dus ook niet echt. Behalve als we een paar dagen er tussen uit gaan, dan kan ik alles even loslaten. Werken gaat wel goed, dat is echt afleiding voor me, enige waar ik daarbij last van heb is mijn concentratie en schrijf dan veel dingen op die ik moet doen die dag. Hoe gaat het werken bij jou?
Hoi Kanelly, Wat heerlijk dat je even quality time met je man hebt! Moeten we hier ook maar eens doen, schiet er aardig bij in, met 2 kids nog meer als eerst met 1. De zorg over 2 is idd heftig. Zeker ook de begin periode met de mega gebroken nachten, ik dacht dat het daarna wat minder zou worden, dat werd het ook, maar nu de jongste aan het kruipen is en met het speelgoed van de oudste wil spelen is het weer constant druk in huis... De oudste heeft een temperamentvol karaktertje en dingen delen of samen spelen is den duivels bij um. Dus constant corrigeren, uitleggen etc... Goed dat je weer begint met sporten, dat is iets wat ik graag wil, maar me niet toe kan zetten. Overdag denk ik, als manlief straks thuis is, ga ik als de kinderen op bed liggen ff lopen. Als het eenmaal zo laat is, denk ik alleen maar aan dat ik naar bed wil.... En dat piekeren idd... Om, gek van te worden. Zeker 's avonds. Moet je er nog vaak uit 's nachts voor een voeding?
Danique hoe is het met je? Hier weer even een terugvalletje, ging best goed weer, weinig last. Maar nu komt mijn zoon weer voor voeding rond 4u snachts en dan kan ik de slaap niet meer vatten. Gevolg is dat ik pieker over van alles, me somber en labiel voel enz. Ga morgen weer starten bij een psycholoog, vraag me soms ook af in hoeverre hormonen er nog mee te maken hebben. Is nu 9 weken na keizersnde. Ik zit ook thuis en heb soms het gevoel dat ik stil sta, geen werk, weet niet meer zo goed wat ik leuk vindt enz.
Hoi Kanelly Ook hier gaat het heel wisselend, merk dat slaap een grote factor daar in is. Slaap ik goed, dan gaat het iets beter. Ook weer grote terugvallen, momenten waarin ik zo in paniek ben (van binnen) dat ik niet weet hoe ik eruit kom. Ben nog steeds in behandeling bij de psycholoog en binnenkort toch nog maar met de huisarts bespreken of antidepressiva of een ander rustig geven middel mij kan helpen. Snap goed dat je je afvraagt of hormonen hier nog iets in betekenen, 9 weken is idd vroeg. Bij mij spelen hormonen op dit moment niet meer mee, die zijn wel uit mijn lijf . Hoop dat de gesprekken met de psycholoog je gaan helpen. Goed dat je hulp zoekt. Gaat het goed met je kindjes?
Hoi, ik ben 13 weken geleden door middel van een spoedkeizersnede bevallen. Na 7-8 weken ging het steeds slechter met me. Ik begon me moe te voelen, zowel rusteloos als lusteloos, ik dacht steeds dat ik het niet goed deed en projecteerde alles op mijn zoontje. De hele dag had ik dwanggedachten over of ik dingen wel goed deed, bang dat mijn zoontje zou gaan huilen en vervolgens al in paniek zijn. Het werd zelfs zo erg dat de hyperfocus op zijn honger en vermoeidheidsignalen was. Visite krijgen of op visite gaan met tygo gaf mij zoveel stress. Ik sliep slecht en ben mega veel afgevallen. Ook durf ik de deur niet uit omdat ik bang ben dat mijn zoontje dan uit zijn ritme raakt, vervolgens niet meer slaapt en huilt. Dit laatste, het vroeg wakker worden in de ochtend en het in slaap komen in de avond met gehuil zijn voor mij zo moeilijk. Ik ben het vertrouwen in mijzelf verloren en voel me vaak een waardeloze moeder. Terwijl iedereen om me heen zegt dat het goed gaat: Tygo ontwikkelt zich goed qua gewicht,lengte, vaardigheden. Sinds twee weken loop ik bij een psycholoog die zich met mij richt op cognitieve gedragstherapie. Verder ga ik vanaf deze week beginnen met 50% werken. Mijn kind is zelf een baby die veel in zich op lijkt te nemen. Als ik ergens met hem naar toe ga, doet hij hoogstens een hazeslaapje en als we dan terug zijn moet ik meestal wachten tot na de volgende voeding en dan als hij moe is valt hij met gestribbel wel in slaap. Slapen in de wagen, maxicosi, draagzak doet hij dus amper. In het uiterste geval valt hij in mijn arm in slaap. Mijn baby slaapt ingebakerd omdat hij heel bewegelijk is en ik volg de principes van rust en regelmaat. Graag kom ik ook in contact met moeders die de bovenstaande gedachten en gevoelens ervaren.
Veel wat jullie schrijven is herkenbaar.. Al zeker 4-6 jaar loop ik met veel klachten maar sinds er meer rust is doordat de kinderen naar school zijn komt alles eruit. Ik ben zoekende naar wat voor mij helpt maar op dit moment loop ik bij een fysio voor mijn ademhaling. Ik lees onderstaand boek en wil jullie dat adviseren. Voor mij is het ontzettend herkenbaar en op hele moeilijke momenten krijg ik mezelf rustig door goed en rustig te ademen. Ik adem veel te snel en te hoog waardoor ik dood en doodop ben. Ben bijna altijd gespannen en heb veel lichamelijk klachten. Depressieve gevoelens en heb veel slechte dagen. Gelukkig ook goede dagen hoor maar dat is soms lastig om naar te kijken zodra ik genoeg om handen heb gaat het heel goed maar als ik me verveel ga ik piekeren en voel ik me down.
De klachten van het ademen komen mij ook erg bekend voor. Heel lang onbewust totdat ik een tijdje terug lichamelijk zo veel klachten kreeg, dat de huisarts met hyperventilatie kwam. Ben me er wat in gaan verdiepen en daar kwam het ademen ook in voor. Was me er tot op daarvoor totaal niet van bewust, maar nu dat wel het geval is merk ik het ook echt aan mijn ademhaling. Ga binnenkort starten met emdr therapie, hoop dat dat mijn angsten en paniek een stuk gaat verminderen.