Ik vind het nog al kort door de bocht dat je vriend zegt dat je eens aan jezelf moet denken. Het is een kind van 7, die nu al een andere naam heeft dan zijn broers/zussen, en nu wilt zijn moeder ook nog van naam veranderen. Arme kind voelt zich dan natuurlijk helemaal buiten gesloten. Iedereen dezelfde naam, en dezelfde vader, en hij als enige 'anders'. Ik zou er geen seconde over moeten nadenken om mijn naam te veranderen. Ik draag de naam van mijn vader, die hij mij gegeven heeft en onvoorwaardelijk is. Misschien komt het omdat het in België ook niet meer gebruikelijk is.
Dus oudste kind zijn achternaam veranderen omdat moeder sinds 4,5 jaar met een andere man is. Mwaw, lijkt mij geen goed plan. Het gaat hier over de identiteit van een kind. Dat lijkt mij zwaarder wegen dan de eventuele wens van de moeder. Daarbij kan een kind van 7 daar geen weloverwogen keuze in maken lijkt mij.
Onze kinderen zijn dan wel van mijn en man samen maar hebben besloten te gaan voor mijn naam. De kinderen dragen deze ook. Dit omdat naam van mijn man Turks is, daardoor niet fatsoenlijk uitgesproken wordt door Nederlanders ( kak of kots) en hij niks heeft met zijn Naam ( zijn broertjes, zusjes en moeder hebben andere gezamenlijke achternaam en hij valt er dus buiten) Zo hebben we toch een naam voor allemaal
Ik ken ook een gezin met soortgelijke situatie alleen had de oudste naam van de moeder omdat vader niet in beeld was. 2 jaar geleden zijn ze getrouwd ( met nieuwe man en vader van de jongste) en hebben ze de oudste ook meteen de naam van nieuwe partner gegeven. Echter was dit meisje toen pas 5 dus had heen inspraak Ik zou luisteren naar je kind. En dus naam aanhouden zodat dat iets is van jou en je eerste kind. En wellicht ook van de rest
Ik snap eerlijk gezegd niet hoe je het überhaupt kunt overwegen als je zoon zich zo duidelijk uitspreekt? En de reactie van je man dat je meer aan jezelf moet denken Ja, misschien op andere gebieden maar dit klinkt voor mij echt gevoelloos. Ik ben ook kind van gescheiden ouders en het ergste is dat je het gevoel hebt op de tweede plek te komen. Van wat ik lees (jouw twijfels, en de mening van je vriend die totaal voorbij gaat aan de behoefte van je zoon) is de kans groot dat hij dit zo opvat en dat mag je niet toestaan van jezelf en je vriend. Trouwen is leuk, tuurlijk. Maar jouw zoon vindt het misschien wat minder leuk dan jij, dat is iets waar je rekening mee moet houden.
Mijn zoon zou niet eens aan mij aan hoeven te geven dat hij niet wilt dat ik mijn achternaam verander, dit zal sowieso nooit gebeuren. Lekker sneu voor die jongen, heeft hij al als enige een andere vader en dan straks ook nog als enige een andere achternaam.
Misschien kwets ik je hier mee, maar waarom heb je hier al niet over nagedacht toen de jongste 2 kindjes kwamen? Hadden zij ook niet jouw achternaam kunnen krijgen, zodat al je kinderen dezelfde achternaam hebben? Blijkbaar hebben jullie bewust gekozen om je zoontje anders te laten heten dan de rest (terwijl de optie er wel was om je jongste kindjes jouw achternaam mee te geven). Een kind van 7 heeft heel goed door dat het een andere positie in het gezin heeft. Om de naam van je partner aan te nemen, laat je hem in de steek voor zijn gevoel. Dus ik zou mijn eigen naam aanhouden, of hem toch echt de achternaam van het hele gezin geven. Wat voor moeite dat ook kost.
ik zou mijn kind volgen daar in, eventueel met liefs naam er achter, maar kan me voorstellen dat je zoon het niet leuk vind, als enige een andere achternaam te hebben,
Dankjullie allemaal voor jullie visies hierop. Ik neem mijn kind natuurlijk uiterst serieus hierin, dat dat duidelijk is en we praten er ook echt goed over met hem. We sluiten hem nergens van buiten, zijn altijd eerlijk tegen hem en hij is op zijn beurt eerlijk tegen ons. Dus onze achternamen blijven hetzelfde, voor hem wel zo fijn dat hij dan niet de enige is met die achternaam maar wat het buitengesloten voelen betreft; hij zit goed in zijn vel, is altijd blij en vrolijk dus ik denk dat dat wel mee valt. Ondanks zijn achtergrond is het een heel gelukkig jongetje, waar ik erg blij mee ben
Ik vind dat je hierin ook best aan jezelf mag denken. Er zijn nl verl meer opties. Jouw jongste draagt jouw achternaam, heeft zijn vader hem erkend? Heeft hij nog contact met hem of is hij geheel uit beeld? Wanneer vader niet in beeld is zou jouw nieuwe partner hem kunnen erkennen en jullie met z'n vijven dezelfde achternaam kunnen aannemen. Dit heeft niet iets met identiteit afnemen te maken. Hij kan het nl ook zo zien dat hij volledig geaccepteerd wordt en er echt bij hoort vanaf nu....
Ja dat is ook een mogelijkheid natuurlijk, als dat te betalen was en mijn ex daarin niks te zeggen had. Hij heeft mijn zoon nl. wel erkend (en moet dus toestemming geven voor eventuele naamsverandering) maar is verder niet in beeld, ook nooit geweest. Mijn Lief heeft het gezag dus gevoelsmatig is het echt volledig ónze zoon, niet alleen van mij. Voor mijn Lief is hij namelijk net zoveel zijn kind als zijn biologische kinderen, hij maakt totaal geen onderscheid. Dus qua gevoel hoort hij er volledig bij, dat is vanaf het begin dat wij elkaar kennen al zo en hij is hem ook papa gaan noemen, al weet hij heel goed dat het niet zijn biologische vader is. Daarin hebben we hem zijn eigen tijd en tempo laten bepalen en als hij gewoon de voornaam was blijven gebruiken i.p.v. papa dan was het ook goed geweest. Ik wil maar zeggen dat we hem (niet alleen hierin) echt serieus nemen en (voor zover mogelijk) volgen, in plaats van dat hij maar moet doen wat wij willen.
Wanneer jouw partner 3 jaar voor hem gezorgd heeft en jouw ex geen gezag heeft kun je de naamswijziging aanvragen. Wanneer je gaat trouwen kan dit zelfs gratis zijn. Hoe dat zit als hij niet de biologische vader is, weet ik niet precies. Zeker als je ex niet meer jn beeld is, zou dit een mooie oplossing zijn. Wanneer het de achternaam van zijn/haar vader hebben zou ik hier persoonlijk niet doen maar nu het jouw achternaam draagt is het mooi om mee te veranderen.
Jammer dat jullie niet meteen de andere kinderen ook jouw achternaam hebben gegeven. Dan was het simpel geweest en had iedereen jou naam. Maar in deze situatie zou ik zeker voor mijn kind gaan. Met een toevoeging aan jou naam.
Even een update; we zijn in ondertrouw gegaan vorige week en ik heb besloten mijn eigen achternaam te houden en die van mijn Lief als toevoeging daarbij te nemen. Dat is nu dus definitief en zijn zoon en ik allebei blij. Maar nu vroeg hij gisteren of hij dan óók die toevoeging kon krijgen, zodat hij ook als ik én als zijn vader kan heten (waarvan hij natuurlijk heel goed weet dat het eigenlijk zijn stiefvader is). Hij wil dus graag ook de naam van mijn Lief bij zijn eigen achternaam gaan dragen en we gaan dat serieus uitzoeken. We vinden het heel mooi dat hij hier helemaal uit zichzelf mee kwam, we hebben daarin niets gestuurd o.i.d, het komt echt uit hemzelf.
Mocht hij toch ooit de naam van je man willen, kan je man hem erkennen. (Ervan uitgaande dat hij nog niet door een vader erkent is). Daarbij mag je namelijk de achternaam kiezen. Hoef je niet het hele traject van een naamswijziging te doorlopen.
Dat was mooi geweest idd maar zijn biologische vader heeft hem, met toestemming van de rechter, erkend dus dat gaat niet meer. Mijn Lief heeft wél het gezag maar ik denk toch dat er meer bij komt kijken; dat mijn ex om zijn mening wordt gevraagd o.a. En het is schrikbarend duur om je naam te laten wijzigen, al is het in dit geval een naam toevoegen i.p.v. wijzigen. Na onze bruiloft ga ik dit eens goed uitzoeken want ik neem de wens van mijn kind erg serieus.