Ik weet dat er ouders zijn die vanuit hun pedagogische visie hun kind niet straffen en belonen. Zij vinden dat straffen en belonen niet werken (op lange termijn), niet leidt tot intrinsieke motivatie voor gedrag, kinderen geen innerlijk moreel kompas bijbrengt, enz. Nu vraag ik me af hoe je als ouders je kind dan corrigeert en stuurt, zonder het te straffen. Ik zou in veel situaties namelijk niet weten hoe ik mijn enthousiaste en ondernemende stuiterballetje kan laten meewerken. Het gaat dan met name om momenten als op tijd weg gaan voor school, aan tafel komen voor het eten als wij het zeggen, meewerken tijdens het naar bed brengen. Niet dat we bij die situaties nu voortdurend straffen, maar we moeten wel regelmatig tot drie tellen. Ze heeft geleerd dat ze in de hoek moet als ze bij drie niet heeft geluisterd. Doordat we daar heel consequent in zijn, luistert ze bij tot drie tellen 9 van de 10 keer. Wij sturen haar niet alleen door te straffen, maar ook door te belonen. We belonen niet met speelgoed of snoep en stellen zulke dingen ook niet in het vooruitzicht als beloning voor bepaald gedrag. We geven echter wel complimenten voor gewenst gedrag (= beloning). Toen ze vanochtend meteen naar mij toe kwam, zodat ik haar op de fiets kon zetten om naar school te gaan, in plaats van weg te lopen (wat ze meestal doet), heb ik gezegd dat ik het zo fijn vond dat ze gewoon meteen kwam toen ik dat vroeg, omdat we op die manier op tijd op school komen. Ze glunderde helemaal en dit soort dingen helpen bij haar echt om haar te laten meewerken. Ik ben dus oprecht geïnteresseert hoe zulke ouders dat doen, omdat als ik meer zou kunnen sturen zonder te straffen, ik dat wel fijn zou vinden. Of is het uitgangspunt juist dat je niet stuurt, maar het kind zelf laat kiezen? (Maar ja, we moeten wel op tijd op school zijn, eten aan tafel moet ook van ons en wij hebben er geen zin in om een uur bezig te zijn met haar naar bed brengen en dan de volgende dag een chagrijnig kind te hebben. ) Ik wil hier nadrukkelijk geen discussie over of zulke pedagogische visies wel kloppen en/of de vraag of je wel of niet zou moeten straffen en belonen en waarom dan wel of niet. Dat is niet mijn vraag, dus op zulke reacties zal ik geen antwoord geven.
Als eerste: ik ben niet tegen belonen, die redenaties die sommigen daarover hebben vind ik onzin, maar dat terzijde. Ik probeer idd op te voeden zonder straffen. Niet straffen betekend overigens niet ook zonder consequenties. Want die zijn er hier zeker wel. Als je gooit met speelgoed leg ik het weg, want daar gaat het kapot van. Als je gilt luister ik niet, want ik begrijp je zo niet. Verder probeer ik mij zoveel mogelijk in te leven in de belevingswereld van de kinderen en probeer te bedenken waarom ze dingen doen.
Dit soort dingen zeg ik ook, vind ik zelf minder onder belonen vallen. Je zegt hoe haar gedrag op jouw overkomt en wat je redenering er achter is. Ik probeer dat ook andersom te gebruiken, dus: als je zo en zo doet, dan vind ik dat niet fijn want bla bla. In complimenten probeer ik aan te sluiten bij de beleving van mijn kind en probeer ik meer bewust te kijken naar wat hij doet of maakt en er echt aandacht aan te geven in plaats van bijvoorbeeld een loze goed zo als ie een kras op papier heeft gezet. Ik straf in principe ook niet, er zijn wel consequenties idd. Als hij treuzelt met naar school gaan, dan komt ie laat (gelukkig nog niet te laat) op school. Als hij iets om gooit, dan moet dat opgeruimd worden etc. Waar ik nu wel tegenaan loop is brutaal gedrag. Vind ik lastig omdat ik momenteel ook stressy ben. Dan ben ik minder in staat om achter het gedrag te kijken en empathisch te reageren. Als zoon dan tegendraads is om het tegendraads zijn, dan gaan er allerlei triggers af bij mij Wat je in basis doet ipv straffen is: - zelf rustig blijven (vind ik nu heeeel moeilijk) - als je kind vol in de emoties zit, niet ingaan op het wat en hoe en waarom, maar meer empathisch luisteren en hem rustig proberen te krijgen - als je kind weer geland is en rustig is, samen praten over wat er gebeurt is en waarom en indien nodig wat er gedaan kan worden om excuses te maken of iets op te lossen Ik sta zelf helemaal achter deze manier van opvoeden, maar het is niet iets wat super natuurlijk aan komt waaien. Het kost me nog veel moeite. Daarom val ik soms wel terug in gedrag dat ik liever niet zie bij mezelf.
Bedankt voor je antwoord. Wat jij beschrijft doe ik ook zo en ook over belonen denken we hetzelfde. Ik kan heel vaak meegaan in de beleving van mijn dochter en ik snap ook vaak heel goed waarom ze iets wil. Als papa bijv. de hele dag gewerkt heeft, is het veel leuker om na het avondeten met hem te gaan spelen, dan om snel je pyjama aan te doen en je tanden te poetsen. Dus lekker doen alsof je een hondje bent, op handen en voeten lopen, "woef, woef" roepen en vragen om geaaid te worden is dan best logisch gedrag! Maarja, op die manier ligt ze veel te laat op bed. Dus hoe laat je een kind dan meewerken met zulke "moet-dingen"?
In dit geval zou ik meegaan in de fantasie en zeggen dat hondjes ook naar bed moeten en dan mag ze als een hondje naar boven lopen. Je zou ook kunnen afspreken dat op dat soort dagen papa het naar bed brengen doet, dan heeft ze tijd met papa maar ze gaat wel op tijd naar bed. Bij 'moet' dingen kun je je afvragen: moet het echt? moet het echt op die manier?
Een middenweg zoeken denk ik. Dus laat papa al spelend van beneden naar boven gaan met kind. Of duidelijk maken dat er 5 minuten gespeeld kan worden en daarna naar boven. Ik doe vaak wedstrijdje of een spelletje met de 'moet' dingen. Als we bv naar school moeten en ik ook maar denk dat het niet makkelijk gaat. Dan roep ik 'wie het eerste buiten is' of ik maak een spelletje van de jassen aan doen.
Wij doen idd mee in de fantasie. Kom alle hondjes moeten nu naar boven en hun pyamaatjes aan. Dan beperken we het tot 5 a 10 minuten spelen en dan in bed.
Mijn man brengt haar op zijn werkdagen inderdaad altijd naar bed. En als hij thuis komt uit het werk, speelt hij altijd nog even met haar tot we gaan eten (meestal hooguit tien minuten / een kwartier). Meegaan in de fantasie werkt soms wel, maar ook lang niet altijd. Ze gaat inderdaad als hondje naar boven, maar weigert dan haar kleren uit te doen en haar pyjama aan te doen. Ze blijft gewoon als een dolle hond op handen en voeten rondrennen door de kamers boven en "woef woef" roepen. Soms werkt het ook wel hoor. Gisteren was ze een robot en kon mijn man haar alles laten doen door op knopjes te drukken (haar neus en haar navel).
Ik hanteer niet een bepaalde opvoedstijl maar wij straffen ook niet. Een strafhoek/stoel werkt alleen als je dan consequent toepast en ik vind niet alles een reden om straf te geven. Als mijn zoon bijv niet meewerkt met aankleden vind ik dat geen reden om straf te geven. Ik probeer altijd rustig te blijven (wat vaak erg moeilijk is) want mijn ervaring is hoe meer je erop ingaat hoe erger alles wordt. En dat betekent niet dat alles mag, als hij iets doet wat niet mag corrigeer ik hem. Als hij slaat dan zeg ik dat het niet mag, doet hij het weer dan zet ik hem ergens anders neer. Als hij met eten gooit zeg ik eerst dat het niet mag en doet hij het weer pak ik het eten weg. Als hij niet aangekleed wil worden probeer ik hem erbij te betrekken door hem te laten helpen, als hij bezig blijft heeft ie pech en dwing ik hem. Zodra hij aangekleed is is het ook meteen klaar. Als hij een driftbui heeft laat ik hem gewoon, hoe meer je boos wordt hoe erger en na een tijdje komt hij vanzelf bij mij en dan sus en troost ik hem. Gaat vanzelf weer over. Belonen/complimenten geef ik de hele dag door. Het gaat echt vanzelf om mijn kinderen de hele dag te kussen, knuffelen en de hemel in te prijzen.
Het blijft altijd lastig Over het naar bed gaan en liever spelen blijven doen we het de laatste tijd zo, als hij naar de wc is geweest (poepen is een tijdlang drama geweest) en zijn tanden zijn gepoetst, dan mag hij daarna nog met papa spelen. Deden we het andersom dan was het drama met naar de wc gaan en zo blijft het positief en weet hij niet hoe snel hij klaar moet zijn op de wc omdat hij graag met papa wil spelen.
Op zich het feit dat ze niet meewerkt vind ik inderdaad ook geen reden tot straf. Het feit dat ze niet luistert en ons gewoon negeert echter wel. Als ik een aantal keer heb gezegd dat ze zich uit moet kleden en ze gewoon doorgaat met waar ze mee bezig is, vind ik dat ronduit brutaal. Ik sta daar niet voor nop, maar ik kan net zo goed tegen de muur gaan praten. En dat vind ik dan wel een reden voor straf. En dwingen vind ik een lastige. Toen ze kleiner was deed ik dat ook wel eens, maar toen voelde dat al niet altijd goed. Alsof ik daarmee over haar grenzen heen ging en het een inbreuk was op haar fysieke eigenheid. Nu ze groter is, moet ik echt wel kracht zetten om haar te dwingen. Als ze dan tegenstribbelt - en dat doet ze - moet ik echt wel brute kracht zetten. Dan zit je echt op (over?) de grens van fysiek geweldadig worden. Dat gevoel dat ik haar grenzen over ga en haar fysieke eigenheid bedreig wordt daarmee nog veel groter. (Toch moet het soms, als haar directe veiligheid in gevaar is. Maar om dat nou te doen alleen maar omdat ze niet luistert...)
Janna: plus dat ze al snel dusdanig sterk is dat dat eigenlijk zelfs met grof geweld een lastig verhaal wordt. Merk hier ook wel dat nu ze ouder wordt.. Er soms echt wel een reden is voor straf. Bijv niet kijken bij het oversteken betekent dat ze de volgende keer dus op onze stoep blijft spelen. Kun je discussiëren of dat straf of consequentie is natuurlijk. En voor brutaal zijn en met dr ogen rollen mag ze ook boven gaan zitten even. Daar ga ik niet naar zitten kijken en als je zo groot bent dat je met je ogen kunt rollen als ik zeg dat iets niet mag... Ben je ook groot genoeg om daar eens over na te denken in de rust van je eigen kamer.
Nog niet aan de orde gehad eigenlijk. Ik tel tot 3, en dan wordt dochter boos omdat zij wil tellen. Ze telt dan tot 10 en dan kunnen we weg. Etc.
Hier heb ik een hele simpele oplossing voor. Ik zit nu naast het bad en meneertje erin want ik vind de tijd met papa na het eten heel belangrijk dus dat pas ik aan ipv dat zoontje zijn quality tijd moet opgeven. Het enige wat dadelijk moet gebeuren is samen eten, luier aan en tandjes poetsen. Verder is het samen zijn met papa en papa brengt hem naar bed.
Hier is heel fijn dan zoon in bad gaan met papa het allerleukste vindt, dus we slaan 2 vliegen in 1 klap.
Ook dat ja! Ik denk dat mijn kind straffen een stuk minder schadelijk is voor haar ontwikkeling, dan dat ik iedere keer een fysiek gevecht aan moet gaan...
Ja, dat doen we hier ook regelmatig, alleen onze dochter gaat niet elke avond in bad of onder de douche, i.v.m. eczeem. En ik zorg ook regelmatig dat ze al in pyjama klaar zit als mijn man thuis komt, zodat ze wat meer quality time hebben. Maar dat is slechts het verschuiven van een probleem, want dan werkt ze ook gewoon niet mee. Ook dan kan ik wel meegaan in haar beleving, want zij wil liever spelen of kleuren dan klaarmaken voor bed. Snap ik. Maar als ze dan zegt "nee" en ze blijft kleuren, valt er voor mij niet echt meer een tussenweg te bewandelen. Overigens zijn dit allemaal gewoon voorbeelden. Het is niet zo dat we een probleem hebben met het klaarmaken voor bed. We komen er prima uit. Ik ben alleen benieuwd hoe ouders die niet straffen zulke dingen aanpakken, omdat ik denk dat ik dat wat van kan leren.