Niemand is de baas hier thuis, maar ik ben wel degene die voor het grootste gedeelte dingen regelt (zoals vakantie). En ik ben de hoofdkostwinner, de betalingen gaan automatisch van mijn rekeningen af en hij schrijft weer een deel ervan naar mij over. Dat kan ook op een gezamenlijke rekening, wat we misschien in de toekomst wel gaan doen, maar voor nu vind ik het zo wel best. Eten regelen we samen, we eten wel meestal wat hij lekker vindt, maar ik lust bijna alles, dus dat is geen probleem. En 1x per week eet ik op het werk, dan neem ik wat bijzonders Op de bank slapen gebeurt hier ook niet. Een enkele keer gaat een van ons naar de logeerkamer omdat we een ziek kind hebben dat bij een van ons in bed wil liggen of omdat we elkaar wakker houden met hoesten/niezen etc, maar dat is meer omdat we elkaar niet wakker willen houden. Voel je je onderdrukt? Of dat je niet mag zijn wie je bent?
nou eigenlijk helemaal dit. Naar de buitenwereld denken de mensen dat ik dominanter ben, terwijl dingen hier echt wel in overleg gaan. en als hij iets echt niet wil, kan ik op mijn kop gaan staan, het gebeurd niet.
Hier beide .. Maar als je het de kids vraagt is toch echt mama de baas ( of hun zelf 🙈 Maar we overleggen alles tenminste als er wat te overleggen valt natuurlijk .. Ik heb een vriendin en zij moet haar vriend bellen of ze alsjeblieft die broek of shirt mag kopen voor haar of dr kind .. Ik koop gewoon en man ziet het vanzelf wel .. Grote aankopen gaat wel in overleg .. Ik bepaal wat we eten want ik Koop en doe boodschappen .. Maar soms zegt hij zullen we dit of dat eten en dan is het ook goed .. Maar vaal bemoeid hij zich er niet mee als het maar eetbaar is 😒 Dus wij staat wel gelijk in de relatie ..
Precies zoals bij ons. Onder aan de streep ben ik toegeeflijker dan mijn man. Al gebeurt er niets tegen de zin van de ander in. Alles op basis van gelijkwaardigheid.
nou baas is er niet wij zijn ons eigen baas, maar als ik erover na denk, dan is het vaak mijn man die bepaalt wat we eten, maar dat is dan weer omdat ik het hem vraag, mijn man beheerd de afstandsbediening, maar dat is weer omdat ik absoluut geen tv kijker ben, mijn man verzint steeds andere plekken om de spullen op te bergen (klein irritatiepuntje maar meer omdat ik dus elke keer moet zoeken, totaal geen logica) maar goed ik zet de spullen weer terug waar ik denk dat ze horen, wc rol word meerdere keren per dag omgedraaid (ik vind dat hij naar voren moet hangen, en manlief andersom ) maar ook dat is eigenlijk al ingeburgerd dat het niet eens hinderlijk meer is, overdag doet mijn man standaard de radio aan vind hij lekker, en heeel soms merk ik dat ik mij irriteer en opstandig voel worden, wie zegt dat IK continue naar die radio wilt luisteren :x dat is tot er een leuk nummer op komt yeaah shake it baby, dus in beginsel is het wel mijn man die veel "bepaalt" (groot woord) maar meer omdat ik zelf eigenlijk nooit klachten daarover heb, mijn tip aan jou is wel mocht je je echt irriteren aan iets praat er dan over.
Iedereen en daardoor eigenlijk niemand Op de dagen dat mijn man werkt kook ik, en kies ik dus meestal wat we eten (maar soms geeft man/kind een goede suggestie). Als hij thuis is dan is het net wie er tijd/zin heeft. Meestal doet diegene ook de boodschappen.. Kinderen doen we ook samen. Thuis hebben we ongeveer dezelfde richtlijnen, lekker makkelijk. Ik weet iets meer van school omdat ik daar vaker ben, dus 10-minuten gesprekken doe ik. Maar als er iets serieus te bespreken is, dan betrek ik het wel thuis.. Wat we in het weekend doen is meestal mijn idee, maar dat is omdat ik het lokale snuffertje lees en dus leuke uitjes zie, mijn man kijkt er niet naar om, dus blijft hangen in thuiszitten.. Dat is niet perse dat ik de baas ben, ik geef opties, en we hebben allebei een mening erover. Het gaat hier eigenlijk belachelijk harmonieus en evenwichtig (als ik soms kijk naar andere gezinnen om ons heen)
Niemand is de baas. Maar omdat ik zelf veel moeite heb met planning e.d. is hij toch wel het aanstuurpunt. Hoewel hij meer beslissingen maakt gaat dit altijd in overleg met mij.
Ik heb een hele dominante man, maar dan voornamelijk verbaal. Hij roept snel dingen. Onderaan de streep maak ik 98% van de beslissingen puur doordat ik niet werk en hier alles regel. Van het huishouden, kindjes tot de financiën. Voor ons werkt het hij werkt buitenshuis gemiddeld 16 uur per dag en ik doe de rest.
Hier eigenlijk hetzelfde al regelt mij man bv weer dingen voor het huis, de klusjes, dingen voor de auto's enzo. Daar bemoei ik me weer niet mee. Maar cadeautjes, kleding en vakanties regel ik gewoon. Hij hoeft alleen maar te betalen!
Zo grappig hoeveel meiden hier zeggen "niemand is de baas maar ik regel en/of beslis wel het meeste thuis". Eh ja, dan ben jij dus "de baas"
Ik ben zelf erg geneigd om "onder te doen" aan mijn vriend. Als ik tv kijk 's avonds en hij komt thuis uit zijn werk, geef ik hem de afstandsbediening en pak ik een leesboek. Ik vraag aan hem "wat wil je dat ik kook" in het weekend. Doordeweek kookt hij. Als ik ergens heen wil zonder hem, vraag ik "mag ik dan en dan met die en die naar de stad....?" Terwijl hij op zo'n moment gewoon zegt "ik ga vrijdagavond naar die en die, kan dat, of heb jij al plannen?" Ik laat hem op zondag altijd uitslapen en haal zelf heel stilletjes onze zoon uit bed. Hij ergert zich vaak aan dat gedrag van mij, maar het automatisme. Hij zegt steeds dat ik minder onderdanig moet zijn. Ik waardeer het erg dat hij geen gebruik maakt van mijn eigenschap om over mij heen te gaan walsen. Ik moet ook minder onderdanig worden, maar het is een echte valkuil van me. Maar als hij voorstelt om bv te gaan fietsen, terwijl ik daar echt geen zin in heb, ga ik toch mee, omdat ik het anders zo sneu voor hem vind. Laatst kukelde ik zo door migraine van m'n fiets af. Toen vroeg hij of ik wel helemaal normaal was, om in die toestand te gaan fietsen. Anderzijds werkt hij vaak op zaterdagochtend waardoor ik al bezig ben met de dag met onze zoon, en hij hobbelt daarin dan meestal wel mee. Of hij trekt zijn eigen plan, maar nooit zonder dat hij met mij overlegt. Hij is niet de baas, maar ik ben geneigd hem wel zo te behandelen. Mijn vent is een schat dat hij de relatie in evenwicht houdt
Oja, we werken en verdienen evenveel, dus grote beslissingen nemen we samen. Kleine dingen in huis beslis ik, bv waar een foto komt te hangen.
Als je je zo onderdanig opstelt ben je toch geen gelijkwaardige partner meer? Niet vervelend bedoeld hoor, maar als ik een partner zou hebben die zo nederig zou zijn dan zou de uitdaging snel weg zijn. Ik heb toch wel behoefte aan een partner met een eigen wil en mening.
Hier in huis hebben we beiden de broek aan, om het zo maar te zeggen. We nemen samen beslissingen en de ene avond heb ik de afstandsbediening en de andere avond hij. Hij zucht, steunt en kreunt wel eens wanneer ik weer Say yes to the dress zit te kijken maar goed, dat doe ik lang niet elke avond. Andersom heb ik dat wel eens met James Bond trouwens Merk aan anderen dat ze mijn man als de baas zien. Hij heeft destijds het huis gekocht en ik ben erbij gekomen. Nog steeds hebben mensen het over zijn huis. Uhh wie ben ik dan? De schoonmaakster? Inmiddels zijn we 8 jaar verder, getrouwd en een kind. Dat vind ik dan nog wel eens vervelend.
Ik heb heus wel een eigen mening haha, heb tenslotte 28jr zonder hem geleefd. Het is mijn valkuil, omdat ik een pleaser ben. Maar futiele zaken zoals welk tv-programma gaat op vind ik gewoonweg niet belangrijk. Mijn vriend houdt van discussies, maar hij wil ze wel winnen, gaat net zo lang door tot hij wint. Regelmatig zaagt hij eindeloos met vrienden over onbenullige dingen zoals de beste muggenspray of de beste tv zender. Prima, dat soort discussies hoef ik niet zo nodig te winnen. Daarom ga ik daar niet in mee. Alleen als het ertoe doet. Zo lang we grote, belangrijke beslssingen maar samen nemen.
Ik maak voornamelijk de meeste beslissingen maar dat wil niet zeggen dat ik de baas ben. We overleggen en beslissen samen of apart van elkaar maar niet zonder ergens over na te denken. We weten wat we aan elkaar hebben. We zijn gelijk.