Hallo allemaal, Mijn man heeft mij 6 weken geleden laten weten te willen scheiden. Wij zijn inmiddels 9 jaar getrouwd en 11 jaar samen. Hij houdt niet meer van mij, iig niet als man-vrouw. Hij ziet mij nu meer als een gewone vriendin. Voor mij kwam het als donderslag bij heldere hemel, ik heb helemaal niets gemerkt Maar dan nu de vraag, welke stappen moeten wij gaan zetten? En wat is de beste volgorde van deze stappen? Wij hebben drie kinderen, wij gaan voor co-ouderschap. Wij hebben een koopwoning. Ik kan waarschijnlijk niets kopen, mijn man waarschijnlijk wel. Ik heb mij inmiddels ingeschreven bij de woningstichting, maar ik zit natuurlijk met de wachttijd. Iemand nog iedeeen hoe ik aan een woning zou kunnen komen? Alvast bedankt
Hebben jullie relatietherapie geprobeerd? Of zijn jullie dat station al gepasseerd. Ik ben onlangs gescheiden. Bij ons is er geen sprake van co-ouderschap Een mediator uitzoeken is denk ik het eerste wat je moet gaan doen. Dan kunnen jullie een ouderschapsplan gaan opstellen maar ook dingen vastleggen over wie waar gaat wonen, alimentatie etc. Bij je woningbouwvereniging kun je urgentie aanvragen. Er zijn dan wel allerlei eisen waar je aan moet voldoen. Je moet geloof ik minimaal 4 dagen per week voor je kinderen zorgen. Maar dat kan per woningbouw verschillen. Maar wat ik je vooral wil aanraden is hulp voor jezelf te zoeken. Een goede therapeut om je te helpen met verwerking. En indien nodig ook voor je kindjes. Bij mij is het nu 9 maand geleden dat hij me ongeveer hetzelfde vertelde en het verdriet slijt maar ik ben er nog lang niet.
Geen ervaring wil je alleen sterkte wensen Vind zo zielig voor de kinderen en voor jou vooral omdat er volgens jou niks aan de hand was
Heel veel sterkte! Precies wat pinguin zegt. Collega van mij is onlangs gescheiden. Alles is afgerond in ong. 4/5maanden tijd. Zij kon ook niet kopen. Ze zit nu in een huurhuis.
Bedankt voor de reacties en de steun. Het station voor relatietherapie is voor hem gepasseerd, ik sta er geheel open voor. Ik heb al informatie opgezocht ( via internet) bij de woningstichtingen en deze geven aan dat er bij scheiding geen urgentie mogelijk is Weten jullie of het ook zonder mediator kan? Of is dit perse noodzakelijk? Wij kunnen ( nu in ieder geval) nog wel met elkaar overweg en goed overleggen. Hoe zit het met een koopwoning? Is het dan handig om de scheiding voor of na de verkoop uit te laten spreken door de rechter? Als je dat voor de verkoop doet, hoe gaat het dan met de financieen als je er beide nog woont? Kan je dan al bijstand of toeslagen aanvragen? ik heb een aantal uren werk en ik ben aan het solliciteren, maar het is nu nog niet genoeg om mijzelf te onderhouden.
Hoi Beitsche, Als eerste heel veel sterkte. Ik denk dat ik ongeveer wel weet hoe je je voelt. Ik zat ongeveer anderhalf jaar geleden in precies hetzelfde schuitje. Mijn inmiddels ex man gaf ook aan aan te willen scheiden wat voor mij uit het niets kwam. (Het komt vaker voor helaas, dus neem jezelf niet kwalijk dat je niets hebt gemerkt!) We hadden bovendien net een 2e kindje gekregen (wat een paar maanden oud was). En dat na ruim 10,5jaar samen waarvan 5,5 getrouwd Wij hebben alles geregeld met mediator, maar het kan ook zonder. Je bent verplicht een ouderschapsplan op te stellen. Hiervan zijn vele voorbeelden te vinden op internet. En alles rondom de scheiding moet op papier worden gezet. Het fijne van een mediator vond ik dat je niets vergeet, want er komt zoveel op je af!! Je vraag rondom de koopwoning kan ik niet beantwoorden. Wij hebben ons huis verkocht. Mijn man kon het niet kopen en ik wilde het niet kopen en ben verhuist naar de plaats waar ik vandaan kom (wij hebben een omgangsregeling waar bij hij de kinderen ongeveer 2 dagen per week heeft). Totdat het verkocht was woonde degene erin die voor de kinderen zorgde. De financiële bijdrage lieten we zoals die was. Volgens mij kom je pas in aanmerking voor toeslagen/ bijslag als je geen fiscaal partner meer bent van elkaar en dit is echt pas wanneer je definitief gescheiden bent. En het advies van pinguin72 is ook iets wat ik je zou aanraden. Zoek een therapeut die je kan helpen bij de verwerking. Ik heb veel steun gehad van vrienden, familie, collega's en zelfs een psycholoog. Zij gaven mij de tijd en ruimte om mijn verhaal te doen, mijn gevoelens te uiten (want wat was ik boos, teleurgesteld en verdrietig dat hij mij en onze kinderen zo in de steek liet) telkens weer, maar ook om eens naar mijzelf te kijken en naar de toekomst. Ik ben nu 1,5 jaar verder en kan sinds kort zeggen dat het goed met mij gaat. Nogmaals heel veel sterkte, want het zal een roerige tijd worden met heel veel geregel.
Ik zou je willen aanraden om wel een mediator in te schakelen, zodat je niks vergeet. Er moeten een heleboel afspraken gemaakt worden en daarbij is professionele ondersteuning wel fijn. Verder ben ik zelf stiefmoeder in een samengesteld gezin. Mijn man is gescheiden (op haar verzoek) toen zijn kinderen 4 en 7 waren (inmiddels 10, bijna 11, jaar geleden). Hij en zijn exvrouw hebben, zoals zij zelf zeggen, een 'gelukkige scheiding'. Wat zij doen/gedaan hebben: 1. in alle rust en met veel wederzijds respect en begrip alle zaken geregeld. 2. afgesproken niet te zullen verhuizen uit deze woonplaats tot de kinderen het huis uit zijn. 3. een co-ouderschap met de kinderen de halve week bij hem en de halve week bij haar. 4. niet te snel aan nieuwe relaties beginnen, maar eerst ieder op eigen benen met de kinderen. 5. niet 'over de drempel' bemoeien met de ander. 6. elkaar steunen in opvoedkundige beslissingen. Als vader of moeder 'nee' zegt, dan is het ook nee. De kinderen kunnen hun ouders dus niet 'uitspelen'. 7. je bent niet meer automatisch elkaars achtervang. Als de kinderen bij moeder zijn en ze worden ziek, dan regelt moeder opvang. Als de kinderen bij vader zijn en ze worden ziek, dan regelt vader opvang. 8. begripvol omgaan met de emoties van de kinderen en van elkaar. 9. je blijft ALTIJD samen ouders. Je gaat dus ook samen naar diploma's, afzwemmen, ouderavonden, noem het maar. 10. een kinderrekening waar beide ouders een pasje van hebben. hierop storten beide ouders hun bijdrage voor het onderhoud van de kinderen. Ook de kinderbijslag en dergelijke komt hierop binnen. Er is geen partneralimentatie en de beide ouders vragen niet meer van elkaar dan nodig is voor de kinderen. Grote aankopen/uitgaven gaan in gezamenlijk overleg. Ik ben alweer 6 jaar samen met mijn man. Ik zie een moeder die gelukkig is met haar nieuwe partner, wij zijn gelukkig met elkaar, de kinderen zijn gelukkig en stabiel. (En dol op hun nieuwe broertje). We vieren de verjaardagen van de kinderen met z'n allen. Haar ouders, zijn ouders, mijn ouders. Alles door elkaar. Er zit geen licht tussen wat we voor de kinderen doen en welke afspraken er zijn. Dit is zonder twijfel een van de beste scheidingen die ik ken. En ik wens alle ouders, maar vooral alle kinderen toe dat het zo kan gaan.
Bedankt voor alle antwoorden en tips. Wij zijn nu rustig bezig om alvast dingen op papier te zetten zodat we dat straks goed kunnen vastleggen. En dan gaan we later naar een mediator zodat het naar de rechter kan. Gelukkig kunnen wij alles goed bespreken en willen wij beide het beste voor de kinderen. Al is het allemaal heel erg verdrietig, ik ben blij dat het op deze wijze kan! Zijn er dingen waarvan jullie zeggen dat wij dat vooral niet moeten vergeten? Dingen die je makkelijk vergeet, maar die wel belangrijk zijn?
Fijn dat jullie goed afspraken kunnen maken. Ik zou toch die mediator aanraden bij begeleiding van het proces. Hij/zij weet precies wat daarin mee te nemen. succes!