Oke, hoe ga ik dit beginnen. Ik ben bijna 29 en zolang ik me kan herinneren heb ik eigenlijk al weinig (of geen) vriendinnen. Ik heb eigenlijk altijd 1 (goede) vriendin gehad waarmee ik alles deed en daar hield het san mee op. Geen vriendinnengroepen ofzo. Elke keer was het 1 vriendin en soms hield dat contact op (verhuizen, relaties etc) en dan had ik even "niemand" en dan later weer 1 vriendin. Nu ik een relatie heb heb ik verder ook geen contacten daarbuiten (behalve familie). Ik merk dat ik daarom m'n vriend ook wel eens "claim". Ik zou best wel vriendinnen willen hebben maar geen idee hoe. Voel me best wel eens eenzaam. Ik vertel dit, niet omdat ik zielig gevonden wil worden maar ik wil graag advies. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Heeft iemand tips? Het kostte me veel moeite om dit te typen dus hoop niet dat ik er op afgebrand word.
Tips geen idee. Ik heb zelf ook geen vriendinnen. Ik heb leuke collega's, 1 kennis die ik alleen met verjaardagen zie, maar geen echte vriendinnen waar ik van alles mee kan delen. Meestal mis ik dat ook niet, ik deel erg veel met mijn man. Maar soms baal ik wel eens, vooral als ik hoor dat anderen lekker eens een weekendje met een vriendin weg gaan. Dan moet ik of alleen of moet de kinderen ergens onder gaan brengen wat eigenlijk niet te doen is.
Ik denk dat mijn tip is: vooral niet te geforceerd naar gaan zoeken. Ik heb hetzelfde probleem. Geen vriendinnen dus. En ik mis dat best. Iedereen met wie ik vroeger omging is verhuisd naar verder weg, relatie, getrouwd, fulltime baan, noem maar op. Dat is allemaal verwaterd. Nu probeer ik wel via meerdere wegen wat op zoek te gaan naar vriendinnen maar dat werkt allemaal niet. Ik denk dat een goede vriendin op je pad moet komen en je die enkel bij toeval vindt, niet als je er gericht naar zoekt.
Hoe erg vind je het zelf? Zo ben ik zelf graag op mezelf. Ik heb wel wat vriendinnen, maar veel is ook aanhang van de vrienden van mijn vriend, een vriendengroepje dus. Maar echte hartsvriendinnen met wie ik alles deel, heb ik ook nooit gehad en ik mis het ook niet eigenlijk. En als ik iets doe zonder vriend en kind, dan vind ik het juist heerlijk om dat in mijn eentje te doen . Ik kan daar zelfs enorm maar uitkijken.
Ik heb helaas geen tips, herken het. Ik vind het zelf ook wel erg jammer. Ik sluit totaal niet aan bij mensen van mijn leeftijd. Ik lees dus even mee of er tips voorbij komen
Dat is het misschien ook wel, ik wil heel graag een kindje. (heb al heel lang een kinderwens) maar nu is het ook realistisch met relatie Misschien klinkt het heel raar maar ik zie dat ook een beetje als m'n levensdoel, m'n droom. Zwanger worden en mama zijn van een lief klein kindje! Ik denk (maar weet niet of dat Zo is) dat ik dan vriendinnen ook niet echt zal missen omdat ik dan een kleintje heb waar ik lekker voor kan zorgen. Nu mis ik het vaak wel, m'n vriend is wel redelijk wat weg en ik zit dan altijd alleen. Ik vind thuis zitten niet heel erg maar Ad en toe wat doen vind ik wel dijn. Ik mis nu ook iemand (naast m'n vriend dan) met wie ik dit hele proces kan delen.
Nou ik heb zelf ook geen vriendinnen, ik heb twee jonge kindjes waar mee mijn tijd best gevuld is maaar soms mis ik het wel om af en toe weer eens met wat andere meiden wat te ondernemen ( ben pas 24 ^^) maar inderdaad ter zijne tijd komen ze misschien weer aanwaaien lol. Misschien moet je iets doen met je hobby? Dansclubje, zwemclubje, ik roep maar wat!
Ik heb ook geen vriendinnen (meer) maar daar heb ik min of meer zelf voor gekozen. We waren allemaal rond dezelfde leeftijd maar qua niveau en levenswijze scheelden we hemelsbreed. Ik was dan ook de enige met kinderen. Ik moet zeggen dat ik het niet mis omdat ik mezelf prima kan vermaken en het is lekker rustig zo. Ik heb 1 beste vriend die ik regelmatig spreek en met alles kan ik bij hem terecht. Verder ben ik gewoon erg zelfstandig en een simpele ziel. Het echte vriendinnen gebeuren hoeft voor mij niet perse
Als je het nu mist denk ik niet dat dit veranderd als je een kindje hebt om eerlijk te zijn. Aan de ene kant zal je het dan natuurlijk druk hebben met de zorg voor een kindje, maar anderzijds is het contact met een baby geen vervanging van het contact met volwassenen. Als je graag vriendschappen op wilt bouwen zou ik kijken naar een sportclub, ander soort vereniging of vrijwilligerswerk. Toen ik naar de andere kant van het land verhuisde miste ik mijn vriendinnen van "thuis" en dus ben ik veel gaan ondernemen om nieuwe mensen te leren kennen hier. Voor mij heeft dat wel echt veel leuke nieuwe contacten opgeleverd.
Ik weet niet of het bij iedereen zo is maar bij mij iig wel. Kinderen houden je voldoende bezig maar goed..de mijne zijn deels van de week bij hun vader dus dat zijn dan de dagen dat ik alleen ben tot de baby geboren is. Ook op die dagen verveel ik me niet tot weinig. Ik kan me best voorstellen dat als je verder niks om handen hebt (niet vervelend bedoeld) dat het op Den duur wel echt saai wordt en dat je vriendschappen gaat missen. Wat doe je zoal op de dagen /tijden dat je alleen bent?
Ik ben een jaar of 15 geleden 100 km verder verhuisd dan waar ik vandaan kom. Waar ik vandaan kom had ik altijd heel veel vriendinnen, ook een hartsvriendin. Door mijn verhuizing zijn alle contacten verwaterd. En ik merk dat je op volwassen leeftijd gewoon echt lastiger vriendinnen maakt dan in je jeugd. Ik heb goede collega's en 2 moeders van school waar ik goed contact mee heb (af en toe bios of uit eten) en leuke buren, maar dat zijn absoluut geen hartsvriendinnen. Ik mis het soms. Maar eerlijk gezegd vind ik het ook lekker rustig. Ik ben ook graag op mezelf, of met mn gezin. Als mijn jongste iets ouder is ben ik wel van plan wat meer contact op te zoeken dmv een sportclubje ofzo. Het scheelt ook wel dat mijn dochter al 11 jaar. Hoewel ik haar niet behandel als vriendin, doen we wel gezellige meiden dingen samen. Lekker shoppen, samen naar een hotel etc etc Zo te lezen aan de reacties zijn er zoveel meiden zonder échte vriendinnen.
Ik herken je verhaal heel erg TS. Ik ben een redelijk introvert persoon en vind contact leggen gewoon wat lastiger als anderen. Ik heb ook vaan 1 iemand met wie ik veel omga maar dat verwaterd vaak toch wel. Het maakt me soms ook erg onzeker. Ik denk toch wel vaak dat er iets mis met mij is. Ik merk dat ik het erg moeilijk vind op bijvoorbeeld verjaardagen. Mijn schoonzusje heeft haar hele huis dan vol vriendinnen en bij mij zit er eigenlijk alleen familie.
Dat heb ik ook inderdaad, wij gingen geregistreerd partnerschap doen en de enige die er waren was familie. Ik denk ook vaak dat we Ieta mis is met me, dat ik te saai ben ofzo.
Ik ben best vaak verhuisd, dus heb ook wel vaak een nieuwe vriendenkring op moeten bouwen. Natuurlijk heb ik ook nog contact met andere vriendinnen, maar die wonen op een uur rijden en hebben ook hun eigen leven, dus even op bezoek gaan, terrasje pakken etc., doe je niet. Zoals Eline al zegt, sluit je aan bij clubs, verenigingen, ga vrijwilligerswerk doen, sporten of organiseer bijv. samen met nog een buurvrouw een straatfeest ofzo. Leer je ook wat buren kennen. Houd je van honden, ga met je hond trainen bij een hondenclub (mits je die hebt, is maar een voorbeeld), ga zingen in een koor, bij de toneelvereniging etc. Je moet er vaak wat voor doen, maar hoe meer mensen je leert kennen, hoe groter de kans dat daar een leuke vriendin tussen zit.
Ik doe niet zoveel... Beetje opruimen, wandelen met honden en tv kijken. kom met wandelen met de honden wel mensen tegen maar die zie je dan 1 x en daarna niet meer.
Vind dat dan ook weer spannend, ben vaan gekwetst (ook door vriendinnen, vroeger gepest) en ben daar best onzeker over geworden. Maar ga even goed op zoek!
Ik doe niet veel meer dan wat jij doet (buiten de zorg voor m'n kinderen dan en ik heb geen hond) maar ik ga evengoed alleen op een terras zitten met een boek..soms ook zonder en ik kan daar zo van genieten. Af en toe komt er iemand een praatje met me maken of ik maak een praatje met de buurvrouw. Bij mij is het ook meer dat ik geen waarde meer hecht aan vriendschappen omdat ik veel vrienden ben kwijt geraakt deels eigen keuze want alles kwam van 1 kant en daar was ik klaar mee. Dus ik kies nu toch liever voor een gezellig praatje met iemand dan een hele vriendengroep
Herkenbaar allemaal. Zelf heb ik ook geen vrienden. Al heel lang niet meer en daar had ik vrede mee.. totdat mijn zoontje er was. Hier gaat het dus niet op dat dat voldoende zou zijn. Ik merk nu juist pas hoeveel ik in mijn eentje moet doen en hoe zwaar dat is. Niemand om af en toe even wat leuks mee te doen. Geen afleiding van iedere dag weer hetzelfde, al ben ik heel bewust thuis. En naar mijn zoontje voel ik me schuldig omdat er weinig mensen in zijn leven zijn en hij daardoor ook moeite heeft op sociaal gebied. Vriendschap dwing je nou eenmaal niet af. En ik voel niet snel een klik met iemand. Ik ben stiekem jaloers op mensen die met iedereen een gesprek lijken te kunnen voeren en die veel lol hebben met oppervlakkige gesprekken. Ik zoek al een tijd naar activiteiten die mij leuk lijken, maar vind de drempel meestal erg hoog. Nu start ik binnenkort (opnieuw) met een therapie dus dit is dan zeker een issue waar ik weer naar wil kijken, want gelukkig voel ik mij absoluut niet. Ik houd van mijn man, maar ook dat vervangt voor mij geen vriendschap.