Het is een ontzettend taboe, en durf het niet aan iemand te vertellen. Maar ik wil het toch eens kwijt. Ik heb een dochter van ruim 1. Het valt me allemaal zoveel zwaarder dan gedacht. Het de hele dag bezig zijn met haar, niks kunnen doen zonder kind aan mn been, de hele lange vervelende fase waar ze nu inzit, het altijd vroeg wakker zijn. Ik sleur me soms door de dagen heen en tel af naar de tijd dat ze naar bed gaat 's avonds. En ik ben me er ook van bewust dat het niet aan haar ligt, maar hoe ik zelf gewoon ben. Ik heb nooit dat gevoel gehad van: ik wil moeder zijn, niet dat oergevoel zeg maar. En natuurlijk zijn er ook wel leuke momenten, maar de zeur/huil/schreeuwmomenten overheersen bij mij alles. En ik voel me zo ontzettend schuldig! En ben zo bang dat het onze band niet ten goede komt, omdat ze mijn gevoel voelt. Ik vind het moeder zijn gewoon niet leuk op dit moment.
Dat zijn harde woorden zeg... Ik heb ook weleens van die dagen dat ik blij ben als het bedtijd voor de meiden is maar zoals jij het beschrijft?!?! Niet prima hoor, sorry. Ik snap niet dat je kan zeggen "Ik vind moeder zijn niet leuk"... Dat je af en toe je dag niet hebt, okay. Maar dit lijkt erop alsof je het in zijn geheel gewoon niet leuk vindt.
TS: ik ken het gevoel niet zo sterk, maar ik heb ook wel een periode gehad dat ik echt 's avonds in bed lag en ik vermoeid was door de heftige fases waar mijn dochter in zat. Ik heb ook heel erg moeten wennen aan het feit dat ik niet meer "vrij" was, dat ik altijd mijn dochter bij me had e.d. Het went, nu ze bijna 3 is hebben we hele andere fases, maar ik vind het iets makkelijker te handelen omdat we goed met haar kunnen communiceren. Dat is met 1 jaar echt iets anders. Anders is het misschien een idee om hulp te zoeken? Misschien heb je onbewust toch wel een pnd? Sterkte, het zal niet makkelijk zijn!
Oh het is echt niet erg hoor. Die gevoelens kies je niet, dat overkomt je nou eenmaal. Is er een reden dat je thuis bij je dochter bent? Misschien is er de mogelijkheid om werk te zoeken of een vrijwilligersbaan? Als je dat leuk vindt tenminste. Of er met iemand uit, zoals vaker tijd voor jezelf, alleen of met een vriendin. Even de batterij opladen. Niet iedereen heeft daar behoefte aan, maar als jij dat wel hebt is dat toch helemaal niet erg? En je dochter zal het heus niet merken als jij gewoon voor haar zorgt. Je zorgt nu toch ook voor een oplossing door het online te gooien? Dat is al super goed en dat betekent dat je voor je dochter ook het beste wil. Het is ook gewoon een moeilijke leeftijd. Ze kunnen niet zoveel, maar willen de wereld al. En dan die buien soms. Het is soms ook bikkelen en als jezelf al niet helemaal gelukkig bent met deze situatie kan het soms teveel worden. Daarom zou ik kijken wat je kan veranderen. Op korte termijn, zoals een avondje ertussenuit en misschien op lange termijn door iets vast te vinden. en veel dingen horen ook bij het ouderschap he. Want hoewel iedereen van zn kind houdt, zijn (bijna?) alle ouders blij als hun kind op bed ligt en ze weer even de avond voor zichzelf hebben. Mocht je bewust hebben gekozen voor thuisblijfmoeder, dan is dit echt een fase waar je door moet. En kan je dochter misschien iets doen, zoals een kort filmpje kijken, even met opa en oma de hort, samen iets ondernemen zoals zwemmen of peuterdansen/gym etc. Een andere omgeving doet soms ook wonderen. En schaam je er totaal niet voor hoor, want iedereen zal weten dat jouw dochter nog steeds de wereld voor je is, ook al kan je dr soms achter het behang plakken. Dat vinden ze van jou later ook als ze groot zijn
Heb je een partner die je kan ondersteunen? En met hem praten over deze gevoelens? Of je ouders, je zus of goede vrienden? Opvoeden is heel zwaar en ik snap echt dat het je beklemd. Dus je moet opzoek gaan naar manieren waarop jij het voor je zelf leuk kan maken. Wellicht kind uit logeren? Jij meer met vriendinnen afspreken? Het klinkt alsof je je zelf verloren bent, op welke manier kun jij jezelf terughalen?
Lijkt me erg lastig dat je je zo voelt. Ik vraag me vooral af: heb je ook momenten voor jezelf? Om even op adem te komen. Werk je buiten de deur, sport je, heb je een hobby? Ik merk zelf dat ik m'n werkdagen echt nodig heb, maar ook op zaterdag bijv ga ik graag even een boodschapje doen terwijl de kinderen op bed liggen en papa thuis op de bank zit. De momenten die ik dan wel doorbreng met de kinderen ben ik veel relaxter en vind ik ook veel leuker. En als ik een drukke of zware periode achter de rug heb, soms heerlijk even een uurtje of dagje ofzo voor mezelf opnemen. Dat maakt mij echt een leukere mama.
Het is helemaal niet iets om je voor te schamen hoor meis. Moeder zijn is nu eenmaal zwaar. Zeker het eerste jaar. Dat staat echt als een paal boven water. Sprongetjes, tanden, slaapdrama, om niks huilen.. Elke moeder heeft her eerste jaar denk ik wel een halve inzinking gehad. Ik wel! Maar vanaf nu wordt het steeds makkelijker. Je kindje wordt ietsjes onafhankelijker en kan zichzelf iets meer vermaken. Het komt echt goed! Het eerste jaar is al achter de rug. Ik vond het pas leuk nadat ze 1 werd. Is ook een taboe om te zeggen, maar so be it
Hey meid, het is inderdaad een groot taboe thema. Het lijkt me verschrikkelijk dat je je zo voelt. Ik herken wel dat er dagen zijn dat ik ook niet kan wachten tot mijn zoontje 's avonds naar bed gaat, maar gelukkig niet zo erg als jij beschrijft. Je hebt recht op deze gevoelens en het lijkt me verschrikkelijk dat je ze met niemand kan delen. Is het misschien een idee om eens met een psycholoog te gaan praten, zodat je je gevoelens kwijt kan. Ik heb eens een programma op tv gezien over "regretting motherhood". Ik moest er gelijk aan denken toen ik je verhaal las. Ik zeg absoluut niet dat dit op jou van toepassing is hoor en misschien is het niet zo slim om het hier neer te zetten. Maar ik wil dat je weet dat je gevoelens misschien een taboe thema zijn, maar dat je niet alleen bent. Succes
Ik vind het goed van je dat je hier iets aan wilt doet, al is het alleen maar door zo je ei kwijt te kunnen. Voor mij is alles nieuw dus ik kan je geen advies geven maar ik hoop dat je met de fijne reacties wel iets kunt.
Nou, dan snap je dat niet. En nee, natuurlijk vind ik het zelf ook niet prima dat ik me zo voel! @suzy: bedankt dat je het voor me opneemt, haar reactie kwam idd kwetsend over. Ik hoop ook dat het beter wordt als ze kan praten. En dat ze op een leeftijd is dat je wat meer kan doen. @regina: ik werk 4 dagen per week, meer zie ik niet zitten Mn dochter hoeft maar 2 dagen naar kdv gelukkig. Ze vindt het daar wel super leuk, en is ook altijd blij me te zien als ik haar ophaal gelukkig. @butterfly: mijn man begrijpt wat ik bedoel, maar hij werkt 's nachts, en slaapt dus als ik wakker ben en met mn dochter thuis kom. Hij ziet haar een stuk minder, en kan de buien die ze heeft daarom beter hebben. Ik heb dat natuurlijk elke dag. Mijn beste vriendin deel ik dit ook wel mee, gelukkig veel begrip van haar kant. Je opmerking van mezelf verloren, dat raakte me. Zo voelt het misschien wel. Tijdje geleden hadden we een week vrij, en toen kon ik gelukkig wel een paar keer uitslapen en leuke dingen doen met een vriendin. Maar dat is dan niet iets structureels, dus daar laad ik dan niet genoeg van op lijkt het wel. Mijn man zou er zeker voor open staan dat ik vaker in het weekend tijd voor mezelf neem, maar we zien elkaar al zo weinig, dus dan vind ik het ook niet leuk om weekend weg te zijn.
wat dapper dat je dit durft te verwoorden! ik denk dat heel veel moeders er wel iets van herkennen, maar dat het meer ogenblikken zijn. Ik proef bij jou dat het heel erg overheerst en dat je verwachtingen toch echt anders waren... wat betreft het eerste; probeer je wel echt momenten voor jezelf te plannen? dus erop uit zonder kind. Even wat leuks voor jezelf doen? dat helpt bij mij altijd goed. kan gewoon iets kleins zijn. zelfs shoppen bij de gamma bv ) verder; als dit al heel lang zo is.... en bovenstaande niet helpt? is er misschien iets anders aan de hand en is het goed om een x met je huisarts te praten? komt goed! succes!
Maar dit werkt dan wel voor je. En het is ook niet voor de rest van je leven dat je je zo voelt he. Het is echt een vervelende fase. Sommige kinderen reageren heftiger met buien dan anderen. En mijn zoon reageert ook heftiger op mij, want ik ben er continu. Papa trapt nog wel eens ergens in. Maar hij luistert nu ook beter naar mij, want hij weet wat hij aan me heeft en moet het er maar mee doen Ga gewoon lekker weg als het kan. Niet om te vluchten, zo moet het niet voelen, maar om te weten wie JIJ bent en waar je voor staat. Want dan kan je goed omgaan met een ander en kan je alles beter aan. Dan zie je je man misschien wat minder, maar ook die tijd komt vanzelf weer. Kinderen krijgen schopt die dingen soms even door de war. Iedereen moet zn nieuwe plek weer kennen en daar aan wennen. Knuffel Komt echt goed
Bedankt voor jullie lieve woorden. Ik ben er erg emotioneel onder. En het idee van een psycholoog is misschien geen verkeerd idee.
Ik doe echt te weinig voor mezelf ja. Dat is natuurlijk ook een gevolg van het werk van mn man. Voor mn zwangerschap sportte ik 4x per week, waarvan een paar keer na mn werk. Dat kan nu bv niet, omdat ik dan natuurlijk thuis moet zijn voor mn dochter. En voor de rest doe ik ook alles met haar, zoals de boodschappen doen op mn vrije dag. Maar ja, het is natuurlijk aan mezelf om als mn man er is, wel tijd voor mezelf te vragen.
Ik zou kijken of je wat vaker tijd voor jezelf kan nemen. Je bent naast moeder en echtgenoot ook gewoon jezelf. En je hebt gewoon tijd voor jezelf nodig, dat is ook heel belangrijk.
Ik herken dit deels. Ik ben thuisblijfmoeder en soms zijn er heel zware periodes. Maar ik zie daar wel een patroon in, in die moeilijke fases gaan we er te weinig op uit, waardoor ik het saai vind en me verveel en dl eigenlijk ook, waardoor ze pittig gedrag gaat vertonen. Hier helpt het altijd om manieren te zoeken om er weer op uit te kunnen en nieuwe dingen te ontdekken die afleiding bieden. Is wel lastig en vergt creativiteit, we wonen erg afgelegen, geen auto op werkdagen en fietsen lukt me al tijden niet ivm de zwangerschap. Maar het scheelt zo veel als het wel lukt en we dagelijks een of twee kleine uitjes hebben. Gewoon een uurtje bijkletsen met de buurvrouw en 's middags ergens wat boodschappen doen, kan me al helemaal uit de negatieve sfeer halen.
Kan je niet zorgen dat je een vaste sportavond krijgt? Ik weet niet wat voor werk jouw man doet natuurlijk... Dan kan je op die avond lekker je energie kwijt, kletsen eventueel met degene die ook sporten of juist absoluut niet en erna even lekker de sauna in/rondje zwemmen/zonnebanken.
En bijv dat sporten gaat echt niet meer? Het is niet mogelijk dat ze langer blijft op de opvang? Of dat jij wellicht tijdelijk wat minder uren gaat maken zodat je kan sporten? Verder snap ik dat je juist in het weekend met je man wil zijn, maar dit is een best goede tijd om te gaan sporten. Of juist even een uurtje lunchen met een vriendin. Het hoeft niet eens lang te zijn, het gaat erom dat je je ECHT even kan ontspannen, zonder dat je bezig bent met het zorgen voor. O, en echt waar, het moederschap wordt leuker als ze zelfstandiger worden. En als je er zelf echt niet uit komt; een professional kan je helpen en dat is ook niets om je voor te schamen.
Dat sporten zou evt kunnen als ik mn sm vraag even hier op te passen als ik naar de sportschool wil. Werk man is echt altijd 's nachts. Maar daar zal ik eens over nadenken om te vragen. Ze wordt 's avonds gelukkig zelden wakker. @billy60: ze is graag buiten, dus dat doen we dan ook vaak. Dan is haar humeur ook een stuk beter.
Daar hou ik me dan maar aan vast, dat het leuker wordt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ietsje oudere kinderen, vanaf een jaar of 2, in het algemeen gewoon leuker vind. Ik laat alles even bezinken en stap misschien dan toch eens naar de huisarts. Maar voor nu is de schaamte nog te groot eigenlijk.