Allereerst ben ik apetrots op onze kleine man! Hij is op 25 april geboren en woog 3550 gram Hij is gezond en doet het heel goed!! Toch wil ik ook graag mijn verhaal kwijt over de bevalling. Het is nogal heftig geweest en ik hoop hier steun te vinden en misschien dat iemand hetzelfde heeft meegemaakt. Ik ben met 38 weken ingeleid en oh, wat was ik hier blij mee! Ik was de enorm grote buik en alle kwaaltjes zo zat! Mijn bmm werd gerijpt dmv tabletjes en op de derde dag zijn mijn vliezen in de ochtend gebroken. De weeën kwamen zeer snel achter elkaar en kreeg daarna een ruggenprik. Heerlijk vond ik dat! Oké, niet de prik zelf natuurlijk binnen een paar uur is onze zoon geboren. Ik heb hem kort op mijn buik gehad en mijn man knipte de streng door. Hierna heb ik het bewustzijn verloren. Achteraf bleek dat ik zo ontzettend snel en veel bloed verloor dat ik met spoed naar de ok moest. Ik heb ong 3 liter bloed verloren en volgens de gyn heb ik geluk gehad dat ik in het ziekenhuis was. Als ik thuis was geweest, was de kans erg groot dat ik de bevalling niet overleefd had. Ik werd wakker op de uitslaapkamer en daar heb ik ons mannetje voor het eerst echt vast kunnen houden. Toch voelde het allemaal heel vreemd. Je weet nog dat hij eruit kwam en daarna heb ik een 'gat'. 'Ineens' ligt je zoon op je buik. In het ziekenhuis ben ik geweldig verzorgd en opgevangen en toen durfde ik niet naar huis toe. Toch gegaan, al mocht ik blijven, want de kraamhulp zou ook nog komen. Ook zij deed het fantastisch maar met mij ging het steeds slechter. Dit alles heeft een enorme impact en nog ben ik aan het herstellen. Psychisch ging het daarna ook niet goed en gelukkig heeft de vk op tijd ingegrepen. Ik slik nu medicijnen en vind dit eigenlijk heel erg, want ik wil eigenlijk alles op eigen kracht doen. Met ons kleintje gaat het goed, maar ik durfde niets meer! Ik wist niet eens meer hoe ik een luier moest verschonen Alles gaat nu ik heel kleine stapjes en er is tegen mij gezegd dat ik rekening moet houden met een jaar herstel. Alles is zo vermoeiend en daar baal ik ontzettend van. Ik krijg heel veel hulp in mijn omgeving en van mijn man en ben ze daar eeuwig dankbaar voor. Toch voel ik me schuldig als mijn moeder moet komen, zodat ik kan gaan slapen tussen de middag. Ik word namelijk steeds wakker van de kleine. Hij is nogal druk met (veel!) geluidjes. Haha! Een simpel iets als even naar een verjaardag met de kleine man is zo vermoeiend. Ik ben dan kapot en door de vermoeidheid krijg ik een paniekaanval. Ik dacht dat een keer per weekend naar een verjaardag al opbouwen was, maar blijkbaar moet ik nóg kleinere stappen nemen. Zo frustrerend! Heeft iemand dit ook meegemaakt en hoe was jouw herstel? Hoe deed je dat met werken? Ik ben best wel aan het twijfelen of ik aan het werk kan (werk twee dagen). Direct al de ziektewet in of toch eerst proberen? Ik twijfel tegenwoordig nu aan alles! Sorry, het is nogal een verhaal geworden maar vind het fijn om het van me af te schrijven en hopelijk iemand tegen te komen die dit herkent.
Ten eerste gefeliciteerd! Wat een heftige ervaring is dat geweest zeg! Ik heb geen ervaring of tips voor je maar wil je wel veel sterkte wensen met het herstel !
Gefeliciteerd!! Jeetje meid, wat 'n heftige bevalling heb je achter de rug! Helaas geen tip voor je. Ga niet te snel alles willen! Dan krijg je de ene teleurstelling na de andere teleurstelling te verduren. Neem je tijd met alles. Het is niet niks! Heel veel sterkte met alles.
Van harte gefeliciflappert!!! Mijn tip begin met een dagboek te schrijven waarin je ook je bevalling neerzet. Op deze manier plaatst je het allemaal zelf goed in je hoofd en zie je over een tijdje ook de stappen die je alweer gezet hebt! Praat erover aan iedereen die het wilt horen. Ik heb ook een nare eerste bevalling gehad waarbij ik als mijn zoon op het randje hebben gelegen en deze tips kreeg ik van maatschappelijk werker toen. Veel sterkte en wil je me pb en dat mag en kan altijd!
Meid gefeliciteerd met jullie zoon! Heftige bevalling zeg. Ik denk dat je beter vooraf kunt zeggen ik ga eerst nog niet werken en me nog meer focussen op het herstel dan wel werken en daardoor weer stappen terug doen. Luister naar je lijf. Ik heb chronisch vermoeidheid syndroom en ben laatst 2 weken bij huis geweest omdat ik merkte dat het bergafwaarts ging met me en voordat ik dan weer langdurig de ziektewet in moest leek het me verstandiger om van te voren maar vast stappen te zetten om weer bij te komen. Ik snap dat dit iets heel anders is, maar het is meer een voorbeeld vooraf ingrijpen met de kans om het thuis zitten te verkleinen, dan net andersom doen (begin na 10 jaar mijn eigen grenzen wel te ontdekken). Doe vooral waar jij je goed bij voelt. Het is niet niks als ik je verhaal zo lees. En zoek ook vooral hulp bij de verwerking. Kan me voorstellen dat je het niet alleen lukt.
Hier een soortegelijke bevalling bij mijn tweede. Alleen bij die bevalling ging ik tijdens de keizersnede enorm bloeden doordat er een vat scheurde en doordat mijn baarmoeder niet goed samentrok. Ik was dus al op de operatiekamer gelukkig. Ik was gewoon aan het bevallen maar mijn dochter bleek volledig klem te lopen in mijn bekken dus moest met spoed voor een keizersnede. Ik heb bijna 4 liter bloed verloren. Hier ook een groot gat in mijn herinneringen doordat ze me helemaal onder narcose hebben gebracht. Ik werd pas weer wakker op de intensive care. Zonder baby bij me. Met allemaal hele zieke mensen om me heen. Het was echt surrealistisch als ik er aan terugdenk. Lichamelijk was ik snel hersteld maar psychisch heeft het heel lang geduurd. Kreeg last van paniekaanvallen (pas na een paar jaar) Ook kon ik geen bevallingsverhaal horen zonder zelf in tranen uit te barsten. Ik werd ook echt chagrijnig van mensen die vonden dat ze met 2 uur persweeën een zware bevalling hadden gehad. Hou toch op dacht ik dan. Dat is een eitje!! Niet leuk natuurlijk. Niet voor hen, deed geen recht aan hun ervaring en bij mijzelf kon ik de conclusie wel trekken dat ik er bepaald niet overheen was. Uiteindelijk heb ik EMDR therapie gedaan. Pas toen heb ik alles echt goed kunnen verwerken. Dit was helaas pas 7 jaar later!! Dus mijn advies is wel laat het niet zo lang duren voordat je er wat aan doet als je er last van blijft houden. Wat werken betreft. Ik vond het destijds wel heel fijn om weer te gaan werken omdat het me ook afleiding gaf. Ben na 4 maanden gaan werken.Je moet natuurlijk wel voldoende hersteld zijn. Je zou bijvoorbeeld ook op therapeutische basis kunnen beginnen. Dan ligt er niet direct zo'n enorme druk op je. Wat emdr is kun je op internet uitgebreid terugvinden trouwens.
Ten eerste gefeliciteerd met geboorte van dit wonder. Het is heel goed om je verhaal te vertellen tegen mensen. Lang niet iedereen zou er belang bij hebben maar voor jou is het een soort verwerking. Net zoals meisje93 zegt probeer niet alles te snel te willen. Neem lekker je tijd en doe het op je eigen tempo wat je wel en niet aan kan.
Dank jullie wel voor de reacties. Heel fijn om te lezen dat ik niet alleen ben. Zo voelt het soms in mijn omgeving namelijk wel. Ik krijg vanaf volgende week hulp vanuit het ziekenhuis en daar ben ik heel erg blij mee. Ook krijg ik hulp in huis voor mijn kindje en voor de huishouding. Erg fijn om te weten dat ik niet overal mijn ouders voor hoef te vragen, al doen ze het graag! Ik ben begonnen door dingen van me af te schrijven en dat vind ik fijn. Ik zie nu zelf dat ik al behoorlijk stappen heb gemaakt. Ik stel zulke hoge eisen aan mezelf. :-/ het werken denk ik nog niet over na. Ik moet eerst zorgen dat het mij lukt om een hele dag op te zijn. Gelukkig slaapt ons mannetje de nacht al door dus dat scheelt een hoop. io merk dat het voor sommigen heel raar klinkt als ik zeg dat hij de nacht door slaapt en dus moet ik me niet aanstellen. Ja, ik weet dat er moeders zijn die jaren met gebroken nachten zijn en daarom durf ik het bijna niet te zeggen tegen mensen... Kleine stapjes zetten blijft erg moeilijk, maar ik moet nu wel. Dit is uiteindelijk ook het beste voor mijn zoontje. Ik ga ook in therapie en hoop dat ik op deze manier alles kan verwerken. Al merk ik dat ik elke dag al meer hou En geniet van het mannetje. Dit was ook minder in het begin namelijk...ik nam afstand en voelde me zó schuldig! "Moederschap moet groeien" is mij gezegd en ik merk dat dit inderdaad zo is (voor mij dan)
Dank je wel voor je verhaal. Wow, bijna vier liter bloed dat is heel erg zwaar om daar bovenop te komen. Bleef jij ook zo lang moe en dat de (in andermans ogen) normale dingen zo vermoeiend waren; zoals even naar de winkel met de wandelwagen... Paniekaanvallen krijg ik nu wanneer ik teveel gedaan heb. Ik word dan bang voor alles en wil dan niet alleen zijn met mijn zoontje. Ik ben dan bang dat er iets gebeurd en ik niets kan doen. Ofwel..ik heb geen controle meer. Voor mijn man is het ook zwaar en hij helpt waar hij kan. Hij gaat mee naar de arts om ook vragen te stellen hoe hij er het beste mee kan omgaan op zo'n moment. Ik slik nog steeds 1 tablet oxazepam op een dag. Ik dacht dat als ik goed geslapen had, ik de pil wel kon overslaan, maar ik kreeg ontwenningsverschijnselen. Ik voelde me hierdoor nog rotter; "ben ik nog een junk ook". Stom natuurlijk en de arts zegt dat ik tegen die tijd wordt geholpen om af te bouwen. Ik heb tijdens mijn zwangerschap moeten leren vertrouwen op de artsen en ze hebben mij geweldig begeleidt, want toen had ik psychisch ook wat te verstouwen, en nu ga ik hem opnieuw vertrouwen.
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje. Ik opende dit topic voor een felicitatie. Maar wat een heftig verhaal heb je te verstellen. Ik kan je niet vanuit persoonlijke ervaring adviseren. Wel hoop ik dat het snel beter gaat. Doe rustig aan en probeer zoveel mogelijk te genieten.