Op dit forum is de man sowieso altijd schuldig aan van alles. Net zoals schoonmoeders. TO is altijd heilig.
Op zichzelf ben ik het er mee eens. Waar twee risico lopen op zwangerschap, is er maar één die de (eind)beslissing heeft. Sterker nog, ze hoeft het niet eens te vertellen aan de vader. In mijn mening een voorrecht van de vrouw, ook al zie ik ook geen mogelijkheid om het anders in te richten. (Al vind ik het voor de man weer een voorrecht dat hij vader kan worden zonder die ellende van zwanger zijn en bevallen en weer herstellen.) Dan mag de man ook in openheid zijn mening geven, geen vaderrol innemen, en dat is zijn recht. Zij kan beslissen dat het kind komt, ook al wil hij dat niet. Dat gezegd hebbende: ik voel geen respect of genegenheid voor een man die zijn eigen kind niet wil leren kennen en ondersteunen. Ik weet zeker dat dit ook niet geldt voor mijn eigen man, anders was ik waarschijnlijk ook niet met hem getrouwd.
Ik ben het met je eens. Ik vind het persoonlijk ook niet laf van de man als die vanaf begin af heeft aangegeven geen kind te willen. De opmerkingen van: dan moet je maar geen sex hebben vind ik flauwekul van de bovenste plank. Je weet nooit hoe het kon gebeuren dat vrouw zwanger raakt. Man is idd altijd de sjaak dan: wilt hij wel, zij niet -- heeft die pech wilt hij niet - zij wel: heeft die pech daar komt het dus blijkbaar altijd op neer en dat allemaal omdat de natuur hem zo gemaakt heeft dat hij het kind niet kan dragen en daar zou die dan op afgerekend worden . Ik vind, dat als jij als vrouw besluit zwangerschap voor te zetten ook al heeft de man aangegeven het pertinent niet te willen, jij je ook niet in een slachtofferrol moet gooien en het dan ook alleen moet oplossen. Baas in eigen buik, dan ook eigen baas na 9 maanden.
Hoezo flauwe kul, en niet weten hoe een vrouw zwanger raakt? Je hebt ondanks voorbehoedsmiddelen altijd kans op ziektes of dus een kind. Als je dit echt echt echt niet wilt moet je geen seks hebben. Er is altijd een kleine kans dat een vrouw zwanger raakt.
Nou dit scheelt mij een hoop typen. Hier sta ik volledig achter. Ik heb toen ik onverwacht zwanger was van onze zoon mijn vriend ook de keuze gegeven. We zaten pas 4 maanden in onze relatie maar ik zei hem wel of je gaat voor ONS, of niet. Maar dan niet over 3 jaar komen dat je er opeens zin in hebt want bij een nee kap ik alle contact af. Hij koos te blijven en we zijn nog steeds gelukkig. Maar had hij weggegaan had me dat zeer gedaan ja, maar ik had er wel overheen gekomen en het gered. Beter alleen dan met een man die jullie kind niet wil.
Het is oneerlijk ja, maar dat heeft de natuur nou eenmaal zo geregeld. Een man zou nooit zwanger kunnen zijn, een vrouw wel. Daarom heeft de vrouw het laatste woord. Simpel as that. Als de vrouw in verwachting raakt dan kan de man zijn mening geven maar daar blijft het bij. Het (toekomstige) kind zit in het lichaam van de vrouw, dus het is haar uiteindelijke keuze om de zwangerschap door te zetten of niet. Is haar keuze om het kind te houden dan vind ik dat de man zijn verantwoordelijkheid moet nemen. Wil je absoluut geen kinderen? Gebruik dat dubbel voorbehoedsmiddelen en kom niet klaar in de vrouw. Of nog veiliger: geen seks hebben. Ben je het daar niet mee eens? Dan moet je God of Moedernatuur maar een klachtenbrief schrijven
Ik vind de afweging wel/geen abortus of de huis-tuin- en keuken perikelen uit Mijn man is klusser nogal een verschilletje... Ik vind dat je samen verantwoordelijk bent voor een ontstane zwangerschap en de gevolgen die dit met zich meebrengt. Gewenst of niet, je kan hier als volwassen man ( of vrouw ) niet je handen van af trekken en je verantwoording hier in laten liggen.
Sorry hoor. Maar zodra je sex hebt is er een kans op een kind. Wat voor voorbehoedsmiddelen je ook gebruikt. Waarom lijken veel mensen dit gewoon niet te snappen?
Tuurlijk vind ik dat ook heel iets anders. Het ging mij er om dat er altijd g weinig begrip is richting de man toe. Terwijl man en vrouw er samen bij zijn. En ik vind dat vrouwen geen rechten hebben om de man te dwingen voor het kind te gaan. Zo heeft een man ook geen recht om een vrouw een abortus aan te praten. Ieder maakt zijn/haar keuze en daar kun je blij of niet blij mee zijn. Maar zoiets hoeft niet openbaar uitgemeten te worden. Zoals ik vaak op bijv. Facebook zie gebeuren.
Ik vind dat mannen de mogelijkheid zouden moeten hebben om een 'juridische abortus' vast te laten leggen. Met andere woorden: Sex is een activiteit van 2 mensen (verkrachting uiteraard daargelaten). Anticonceptie is ook de verantwoordelijkheid van 2 mensen. Maar als de vrouw vervolgens zwanger wordt, dan heeft er nog maar 1 persoon iets te zeggen, namelijk de vrouw. Een vrouw mag kiezen voor een abortus tegen de zin in van de vader. Bij mannen is het opeens dat ze de vrouw 'in de steek laten'. Een vrouw mag kiezen voor abortus ook als zij onverantwoordelijk is geweest en bewust onbeschermde sex heeft gehad. Over mannen wordt dan gezegd 'hij was er toch zelf bij toen hij m erin hing?' of 'tsja, dan moet je maar geen sex hebben'. Zou iemand dat tegen een vrouw durven zeggen? 'Nee, je mag geen abortus, dan had je maar geen sex moeten hebben' Nee toch? Waarom is het dan wel een acceptabel argument tegen mannen? Natuurlijk mag een man geen ingreep afdwingen in een vrouwenlijf. Maar: als een vrouw -ongeacht of ze anticonceptie gebruikte of wat dan ook maar- mag kiezen om géén kind te willen krijgen, moet een man dit ook mogen. Daarom pleit ik voor een 'juridische abortus', waarmee een man kan aangeven: 'ik wil dit niet'. En waarbij hij dus ook niet verantwoordelijk kan worden gemaakt in financiele zin. Elke vrouw die besluit een kind tegen de wens van 'de vader' in te houden, moet dit dan op eigen kracht besluiten te doen. Haar keuze, haar verantwoordelijkheid. Geen ongelijkwaardige behandeling van mannen en vrouwen!
Het gaat er toch niet om wie er schuldig is? Het gaat erom dat je samen een kind hebt gemaakt en dat je daar beiden de verantwoordelijkheid voor moet nemen. Het kind heef niet om deze situatie gevraagd en ik vind dat als het anders loopt dan jezelf wilde, je eerste gevoel hierbij opzij moet kunnen zetten. Wees een echte vent, kom op voor je rechten als vader en laat jouw kind hier niet de dupe van worden.
Bij een reeds geboren eigen kind kan ik er met mijn hoofd ook niet bij dat je dit kind niet wil verzorgen, koesteren en ondersteunen. Maar: een zwangere vrouw kan wel zeggen: baas in eigen buik, ik aborteer jouw toekomstige zoon of dochter! Maar een man mag niet zeggen: ik kies hier niet voor, ik wil graag abortus? Dat vind ik onjuist. Baas/verantwoordelijk in eigen buik is inderdaad ook baas/verantwoordelijk na 9 maanden. Je kunt tegen abortus zijn als man of vrouw, maar weet iedereen dat zeker van zijn partner bij de eerste keer? En als iemand het één zegt, doet hij/zij dat ook als het speelt? Ik kan garanderen dat vrijwel niemand dit zeker weet (uitgezonderd streng godsdienstigen, maar die mogen eigenlijk ook niet voor het huwelijk).
Waar blijft het kind in deze? Waarom is een kind minder belangrijk dan de ouders? Ik vind dat het belang van het kind voorop moet staan en niet dat van de ouders.
maar waarom mag de vrouw de man wel iets opleggen en eisen. Maar anders om dan niet? Als de man eist voor een abortus is slecht blablabla. Maar als de vrouw eist dat ze het kind houd en hij mede verantwoordelijk MOET zijn kan het allemaal maar. als de condoom scheurt hebben ze nog afterpil en diana pil dus dan kan je als vrouw nog meer doen. Maar ook al haalt de man die pillen of gaat mee. Als de vrouw ze niet slikt is hij alsnog de boeman. Zelfs als de man gesteriliseerd is en er iets fout gaat dan is hij de boeman. Want dan had hij maar geen sex moeten hebben. Ik vind het hooguit belachelijk. Elke situatie is anders. En vaak zat zijn het de domme grieten die ook zwanger worden stiekem of hopen hun relatie ermee te redden of wat dan ook.
Precies dit. 0,0 respect, in welke situatie dan ook. Voor een vrouw die er zo over denkt, gewoon omdat het niet 'uitkomt' of omdat ze er 'geen zin in heeft' trouwens net zo min. Andere situatie; wat nou als een stel al jarenlang samen is, intens veel van elkaar houdt en één van de twee wordt ernstig ziek of verongelukt, waarna hij/zij niet meer kan lopen, niet meer zelf kan eten, of wat dan ook. De ander heeft er ook niet om gevraagd om jarenlang een rolstoel vooruit te duwen of om te leven met een partner die ineens niet alles meer kan als wat hij/zij daarvoor deed. Is het dan ook okay dat ze zomaar weglopen? 'Ik heb hier niet voor gekozen, heb er ook geen zin in, doei!'. Is dat ook helemaal prima? Is dat simpelweg je goed recht, of ben je toch best wel een naar persoon als je zomaar wegloopt als het even niet gaat zoals jij wilde of gepland had? En dan hebben we het in het geval van een zwangerschap over een compleet afhankelijk kindje..
Ik heb van dichtbij gezien hoe gemeen vrouwen hieromtrent kunnen zijn. Al een tijd samen zijn, man geeft duidelijk aan absoluut geen kinderen te willen, vrouw weet dit en beslist om de relatie voort te zetten. Na een aantal jaar, begint de kinderwens bij haar meer en meer op te komen. Hij wilt echter nog steeds geen kinderen. Wat doet zij? Ze pakt haar pil niet meer, zonder hem hiervan op de hoogte te brengen, en wordt zwanger. In deze situatie is de man wel gebleven, maar dit vind ik echt een kind opdringen. Zij wist dat hij niet wou, en dan doet ze het maar stiekem want zij wou wel. En natuurlijk kan er dan geroepen worden, ja dan moet hij maar een condoom gebruiken. Hier ben ik het deels mee eens, maar als je een langdurige relatie hebt, samen afspraken maakt omtrent anticonceptie, dan vind ik niet dat een man een kind opgedrongen mag worden.
Hoe is het belang van het kind gediend als een man tegen zijn wil in gedwongen kan worden om mee te betalen aan de kosten van dat kind? Maakt dát iemand een 'vader'? Nee toch? Kijk, om te beginnen vind ik dat je verantwoordelijk met sex om moet gaan. Immers: je kunt er zwanger van raken en dat vind ik een heel groot iets. Welbeschouwd kan een vrouw nooit tégen haar wil in zwanger worden, tenzij ze verkracht wordt (en dat vind ik echt van een andere orde) of tenzij zij geen anticonceptie gebruikt. Dankzij de pil (spiraal etc) zijn vrouwen baas in eigen buik. En dankzij abortus zijn zij dat ook als anticonceptie faalt (of vergeten wordt). Mannen niet! Een man kan een condoom gebruiken, zélfs als de vrouw zegt 'ach joh, laat maar, het is veilig'. Maar een condoom kan scheuren en een vrouw kan jokken over haar anticonceptie. Zodra een vrouw zwanger is, is de man 'vogelvrij'. Hij kan niets meer. En wat het kind betreft: terugkomend op wat ik in het begin zei denk ik dat het voor geen enkel kind goed is om opgedrongen te worden aan een persoon die jou niet wil. Als je zwanger raakt en je bedpartner wil het niet, maar jij wel, dan ga he de verantwoordelijkheid aan om in ieder geval als BAM zielsveel van je kind te houden. Je bedpartner is niet meer dan een ongewild zaaddonor geweest. So be it. Jij wilt dat kind wel, ga ervoor! En wie weet vind je ooit een partner die uit liefde een 'vader' wíl zijn.