Ik kan mij hier niet in vinden. Een vader die zich vanaf de conceptie juridisch al terugtrekt is een lafaard. Een vader die zijn kind laat merken ik ben jou opgedrongen idem. In beiden gevallen is het kind weer de dupe van een vader die niet eens probeert. Raap jezelf bij elkaar en maak er wat moois van voor je nageslacht. Dit is wat kinderen verdienen. Vrouwen zijn ook absoluut geen onschuldige schepsels, maar ik vind dt beiden de plicht hebben om hun kind een gelukkige jeugd te geven.
Die consequentie kan dan toch zijn dat je het weg laat halen? De consequentie is niet automatisch dat er een kind komt hoor. Als je samen voorbehoedsmiddelen gebruikt, ga ik ervan uit dat je geen seks hebt om een kind te willen. Als er toch een bevruchting plaatsvindt en de man aangeeft dat hij absoluut geen vaderrol in wil nemen, dan vind ik dat niet laf. Je hebt beide niet voor ouderschap gekozen, hooguit voor een minimale kans op een bevruchting. Dat is toch niet hetzelfde als ouderschap? Je hoeft het kind niet ter wereld te laten komen. In het stadium dat je de eerste menstruatie mist vind ik ook niet dat je echt al van een kind kunt spreken. Je neemt als vrouw uiteindelijk de beslissing of je een kind alleen wil grootbrengen. Dat is jouw persoonlijke beslissing, een beslissing die een man niet gegund is omdat hij niet de fysieke eigenaar van die klomp groeiende cellen is op dat moment.
Jawel. Want je stelt dat het kind recht heeft op de biologische vader en ook gevoelens heeft. Ik vraag dus hoe je dat dan plaatst tov kinderen die een anonieme donor als biologische verwekker hebben? Want dat is toch 1 op 1 vergelijkbaar vanuit het oogpunt van het kind bekeken?
Ik zie deze vaders niet als een donor. Ik ga er vanuit, uitzonderingen daargelaten, dat deze ouders niet bewust hebben gekozen voor een donorconstructie en dat dit niet gepland was. Ik vind het daarom niet vergelijkbaar en nogmaals niet relevant voor deze discussie. Daarnaast geef ik aan dat een kind recht heeft op een vader en niet op een biologische vader. Dit maak jij ervan. In deze situatie is de biologische vader de eerst aangewezen persoon, want er is geen andere vader beschikbaar.
Ja, daar moet je jezelf als vrouw ook bewust van zijn vind ik. Als je de wens van de man om het weg te laten halen naast je neerlegt, maak je inderdaad die beslissing.
En bij een BAM moeder wel? Dat is nog veel bewuster geen vader hebben voor een kind. Even als het doneren. Dat is toch bewust helpen om een kind ter wereld te laten komen waar je bij voorbaat afstand van doet.
Waarom toch altijd opzoek gaan naar schuldig/ onschuldig. Ik vind dat je als volwassene altijd je eigen aandeel hebt. Als een vrouw zwanger raakt (op welke manier dan ook), dan was de man daarbij en had de keuze om een condoom te gebruiken. Dat de vrouw daarna kan beslissen lijkt me logisch, het is haar lichaam. Als de man dan niet wil kan je geen omgang maar wel financiële steun afdwingen. Waarom toch altijd die slachtofferrol van beide geslachten. Iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen leventje. Inderdaad "help mijn man is klusser" een mooi voorbeeld. Ga zelf aan de slag. Vind oplossingen!
Deze mannen hebben er niet bewust voor gekozen om vader te willen worden. En sommige vrouwen ook niet. Voor vrouwen is er dan de optie om abortus te plegen en moederschap te voorkomen. Mannen hebben die keuze niet. Dat is 1. Twee: vader word je niet bij de conceptie en zélfs niet bij de geboorte van een kind met jouw DNA. Want je kunt uitstekend vader worden bij de geboorte van een kind waar geen chromosoom van jou bij zit óf later in een leven van een kind. Ik ben niet tegen bewust alleenstaande moeders die kiezen voor een anonieme donor. In jouw redenatie ontzeggen zij hun kind een vader. 1 liefhebbende ouder die met hart en ziel voor jou gekozen heeft en waar je voor wel 10000% gewenst bent, lijkt mij altijd te verkiezen boven een biologische verwekker die met je opgezadeld is omdat het systeem nu eenmaal zo werkt. En zo iemand is geen vader. Echt niet.
Deze discussie gaat niet over BAM-moeders en ik voel niet de behoefte om daar nu over te gaan uitweiden binnen dit topic. Ik voorzie dat we dan vreselijk off-topic gaan. Deze discussie gaat over twee mensen die seks hebben en ongepland een kind op de wereld zetten. Ik ben van mening dat beiden ouders hun best moeten doen om er voor het kind te zijn. Dit betekent dat de moeder de kans moet geven om de vader een rol te laten spelen en dat de vader zijn rol hierin moet pakken. Graag zonder ruzie en met schuldige vingertjes te wijzen. Zodra je in deze situatie gewenst of ongewenst ouder wordt draait de wereld niet meer alleen om jou.
Ik begrijp je redenatie, maar ik vind deze erg rationeel. Ik blijf erbij dat in deze situatie de vader zijn best moet doen om er voor zijn kind te zijn. Nogmaals vind ik dit niet vergelijkbaar met het donorschap. Als kind te horen krijgen dat je ongepland was en dat je vader niet zijn best voor je wilde doen, is anders dan dat je moeder je zo graag wilde dat ze bewust voor een donor heeft gekozen. Beiden situaties kunnen een hele andere uitwerking hebben op het zelfbeeld van het kind en ik vind dat aan het gevoel van het kind in deze discussie te snel voorbij gegaan wordt. Het gevoel van ongewild zijn door een van je ouders draag je je hele leven mee en is vreselijk moeilijk. Voor mij staat het belang van het kind voorop en niet dat van de ouders.
Tja, voor sommige mensen is dat helaas een optie. Voor mij pertinent niet. Zeker niet als het om een 'ongelukje' gaat. Toen mijn man en ik verkering hadden wou ik nog geen kind en ik was heel bang dat het ondanks een condoom toch zou gebeuren. Dus deden we 'het' niet. Misschien onbegrijpelijk voor anderen, maar dat was de enige manier om 100% zeker te zijn. Na mijn zwangerschap wou ik ook niet meteen voor de tweede gaan, dus gebruikte we een condoom. Was het toch gebeurd dan was dat kindje er gekomen.
Ik weet niet wat BAM-moeders vertellen tegenover hun kind, maar deze twee situaties kan je niet vergelijken in mijn ogen. Bij een BAM-moeder heeft de verwekker al voor de conceptie besloten om afstand te doen van een mogelijk kind, psychologisch gezien is dat concept veel beter te begrijpen aangezien het onpersoonlijk is en niets te maken heeft met het kind in kwestie. Moeder kiest dan ook bewust voor het alleenstaande moederschap en is zich bewust van de consequenties hiervan en beschikt (als het goed is) over middelen om de opvoeding in haar eentje te kunnen drgaen. Want het financiele aspect speelt uiteraard ook een rol hierin. Je kunt een moeder niet opzadelen met alle kosten die een kind met zich meebrengen. Niet alleen voor de moeder, maar ook voor het kind. Ik heb vaak genoeg gezien onder wat voor erbarmelijke omstandigheden moeder en kind hebben moeten leven, omdat vader het vertikt enige financiele verantwoordelijkheid te nemen voor zijn kind. Met een zogenoemd juridische abortus wordt dit mannen heel erg makkelijk gemaakt om hun verantwoordelijkheid te ontduiken. Ik vind het gewoon onzin om een gelijkheid onder man en vrouw af te dwingen door zoiets als een juridische abortus. Biologisch gezien is er een ongelijkheid gecreeerd. Daar kan je veel van vinden en ik kan ook wel begrijpen dat men deze ongelijkheid wil proberen recht te trekken, maar niet op deze manier. Als een moeder afstand doet van haar kind middels een abortus dan heeft dit gewoonweg veel minder impact op anderen dan wanneer een vader ervoor kiest geen rol te spelen in het leven van zijn kind (zowel fysiek als financieel) en ik vind het een naar idee om het mannen zo makkelijk te maken om hun verantwoordelijkheid te ontlopen. Gelijkheid in dit soort gevallen moet niet het doel zijn en niet koste wat het kost nagestreefd worden, zeker niet als het ten koste gaat van een kind.
Moeder hóeft het kind toch niet te krijgen? Vrouwen hebben zóveel mogelijkheden op het gebied van anti-conceptie, morning-after pillen en abortus. Geen enkele vrouw hoeft moeder te worden als ze dat niet wíl.
Ik begrijp je vraag niet. In de situaties waar wij het over hebben, dan wil de vrouw het kind toch juist wel houden?
Dat lijkt me een vreselijk gevoel, om zo ongewild te zijn. Daarom begrijp ik ook niet dat dit het verhaal is dat kinderen verteld wordt door hun omgeving. En ik begrijp nóg minder van de keuze om een kind geboren te laten worden waarvan de vader liever niet had dat het er was gekomen. Dat is inderdaad ook een rationele redenatie en dat lijkt me op zijn plek. Een emotionele beslissing bij deze kwestie wordt toch hormonaal ingegeven? Eerst gebruik je anticonceptie omdat je geen kind wil, vervolgens groeit er toch iets, worden er hormonen aangemaakt en verandert je visie. Dat lijkt me ontzettend moeilijk, om daar doorheen te kijken, maar wel iets om bij stil te staan.
Ik heb niet het hele topic gelezen maar als ik alleen de titel en de eerste post lees denk ik dit: de man is de schuldige in de ogen van vrouwen. Vrouwen bespreken dit onder elkaar en vaak is dan de uitkomst dat de man een l*l en een h*fter is. Maar bij mannen is het andersom. Als zij de situatie bespreken die ts stelt is de uitkomst vaak dat de vrouw een sl*t is en dat ze hem erin heeft geluisd etc. En geen van tweeën heeft meestal gelijk. Waar twee mensen een zwangerschap veroorzaken hebben twee schuld en verantwoordelijkheid. En gelukkig zijn er ook uitzonderingen op het bovenstaande. 😊